Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1930, Blaðsíða 16

Um þessar mundir kom til hennar maður,
er var sendur til hennar með pau skilaboð, að
hún skyldi verða flutt á fátækra-sjúkrahúsið
og par mundi hún fá alt, sem hún þyrfti með,
ef hún vildi ganga af trú sinni.
„Jeg á náðugan föður á himnum, mikinn
Quð, sem getur læknað mig“, sagði hún. „Jeg
ætla að biðja hann að lækna mig. Jeg trúi því,
að innan priggja daga muni jeg ganga fram
hjá heimili pínu til pess að sýna pjer, að jeg
sje orðin heilbrigð.“ Samstundis bað hún
parna sem hún lá í rúminu: „O, Guð allrar
náðar og miskunnar! Jeg kem til pess að
grátbæna pig um að heyra mig, barnið pitt.
Jeg bið pig að lækna mig, svo að jeg geti
sýnt pessum manni og öðrum, að pú ert hinn
sanni Quð á himnum. Jeg grátbæni pig um
að sýna mátt pinn og að pú viljir gjöra vel
til mín og veita mjer pessa eftirpráðu ósk
sakir nafns píns elskulega sonar. Amen.“
Um miðnætti vaknaði hún og varð pess pá
vör að hún hafði engan verk nje tilkenning í
fætinum. Hún gat hreyft hann alveg eins og
hinn. Hún preifaði svo á veika fætinum og
pá var hann rjettur og eðlilegur eins og hinn.
Hún fór á fætur og fann pá, að pessi fótur
var styrkari en hinn. Drottinn var búinn að
lækna hana. Hún beygði nú aftur höfuð sitt í
bæn og pakkaði honum fyrir hinn læknandi
kraft hans.
Daginn eftir efndi hún loforð sitt við sendi-
manninn. E>að var tveim dögum fyr, en hún
hafði talað um. Hún fór heim til hans, kallaði á
hann út og fór svo gangandi til bæjarins og
heim aftur. Hjarta hennar er fult gleði og
pakklætis, og hún segir öllum sem hún nær
til, hversu góður Drottinn hefir verið við hana.“
Bæn Mayors höfðingja.
Dag nokkurn kom hár og grannur Indíáni
til kristniboðsstöðvar vorrar í efra Ama-
zonhjeraðinu. Jeg pekti strax að pað var Mayor
höfðingi frá Campas, einum stærsta og her-
skáasta Indiána-pjóðflokknum í Amazonhjer-
aðinu. Um leið og jeg heilsaði honum, sagði
hann: „Mig og mitt fólk langar að vita eitt-
b/s. 14
hvað um hinn sanna Guð. Komið og kennið
okkur.“
„Hvað ertu gamall?“ spurði jeg.
„Níræður."
„Hefir pú aldrei heyrt neitt um hinn sanna
Guð?“ spurði jeg.
„Nei“, sagði hann, „ekki fyr en jeg fór að
sækja samkomur ykkar fyrir nokkurum vikum.“
Síðan bar hann upp bæn sína, sem auð-
heyrt var að kom frá aðprengdu hjarta — bæn
sína um prjedikara:
„0, komið og kennið pjóðflokki mínum um
hinn sanna Guð. í öll pessi ár höfum við
lifað í vanpekkingu. Margir af okkar fólki
deyja vegna pess að peir nota masata (nokkurs
konar öl, sem innlendir menn par nota) og
kokain. Við erum undir áhrifum galdra og
töfra, svo að okkar fólk myrðir börn sín.
Okkur langar að fá skóla svo að við getum
lesið í hinni gullnu bók, sem kennir okkur
um hinn sanna Guð.“
Og síðan lýsti hann peirri gleði, sem hann
hafði fundið til, pegar hann á samkomum
okkar heyrði talað um hinn mikla, kærleiks-
ríka Guð, hann lýsti peirri prá, sem hafði
gagntekið hann — prá eftir að fá kennara
handa pjóðflokki sínum, svo að hann gæti
lært að pekkja hinn rjetta veg.
Jeg hefi verið mörg ár meðal Indíánanna
í Suður-Ameríku og meðal villimannanna í
austurhluta Perú, og jeg hefi sannfærst um
pað, að með vingjarnlegri framkomu er hægt
að vinna jafnvel pá, sem eru á lægsta stigi
mannfjelagsins.
Jeg hefi einnig komist að raun um, að prátt
fyrir pað, sem sjáanlegt er hið ytra, er pó oft
hið innra innileg práeftir aðpekkjaeitthvaðbetra.
Dað eru Indíánar í púsundatali, sem lifa í
vanpekkingu og synd, og margir peirra prá
Ijósið. Sannlega hefir talsvert verið gjört hjer.
Með miklum erfiðleikum hefir tekist að setja
á stofn ekki allfáar kristniboðsstöðvar og skóla,
en enn eru pjóðflokkar, sem aldrei hafa haft
tækifæri til að heyra neitt um hinn sanna Guð.
Við sem eigum við svo hagkvæmar kringunr-
stæður að búa, höfum pau forrjettindi að hjálpa
pessum purfandi manneskjum til að fá hlut-
deild I blessun fagnaðarerindisins.