Skessuhorn - 31.05.2017, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 31. MAÍ 201716
Ejub Purisevic er þjálfari Vík-
ings Ólafsvíkur í Pepsideild karla
í knattspyrnu. Flestir sem fylgj-
ast með íslenskum fótbolta þekkja
til kappans. Hann hefur spilað og
þjálfað hérlendis allt frá því hann
flutti til landsins frá Júgóslav-
íu árið 1992. Ejub hefur náð frá-
bærum árangri með lið Víkings
en liðið spilar í sumar sitt þriðja
tímabil í efstu deild á fimm árum.
Hann er einnig starfandi yfirþjálf-
ari hjá knattspyrnudeild Víkings
þar sem hann hefur einnig stað-
ið sig vel. Á þeim tíma sem Ejub
kom voru yngri flokkar mjög fá-
mennir og spiluðu meira og minna
bara á héraðsmótum og aðeins
örfáir tóku þátt í Íslandsmótinu.
Hann stóð fyrir uppbyggingu
yngri flokka kvenna og eftir nokk-
ur ár voru flokkarnir farnir að æfa
hver fyrir sig. Nú taka allir flokkar
Víkings þátt í Íslandsmótinu; bæði
karla- og kvennaflokkar. Í dag æfa
rúmlega 60% krakka í Grunnskóla
Snæfellsbæjar fótbolta. Margir
þekkja knattspyrnuþjálfarann Ejub
en færri þekkja hann utan vall-
ar. Líf Ejubs þróaðist með öðrum
hætti en hann hafði búist við sem
ungur drengur í Júgóslavíu. Blaða-
maður Skessuhorns settist niður
með Ejub á dögunum og ræddi við
hann um daginn og veginn.
Móðurmissir
Ejub fæddist í Júgóslavíu árið 1968,
nánar tiltekið í Bosníu og Her-
segóvínu. Hann ólst þar upp og bjó
með móður sinni, ömmu og afa en
móðir hans og faðir slitu sambandi
áður en hann fæddist. Ejub segir
að það hafi verið frábært að alast
upp í Bosníu. „Maður var öruggur
og áhyggjulaus. Maður var voða-
lega mikið bara í fótbolta, eft-
ir skóla var farið út á grasvöll þar
sem tvær töskur voru settar á jörð-
ina til að búa til mark og síðan var
spilað. Þetta var annar veruleiki en
í dag þar sem krakkar eru mikið í
snjalltækjum og að horfa á sjón-
varpið. Það var lítið um slíka af-
þreyingu þá, við fengum ekki sjón-
varp fyrr en ég var átta eða níu ára.
Ég er eiginlega bara glaður að hafa
verið laus við þetta áreiti og feng-
ið að njóta þess að leika mér úti,“
segir Ejub þegar hann rifjar upp
uppvaxtarárin. Ejub fór fljótlega
að æfa fótbolta en líf hans hefur að
mjög miklu leyti snúist um íþrótt-
ina. „Það fengu ekki allir að æfa,
liðin völdu út þá sem þau höfðu
trú á og þeir fengu að æfa. Það var
sem sagt ekki sama fyrirkomulag
og er t.d. á Íslandi þar sem allir fá
að æfa. En ég fór ungur að æfa og
hef verið í þessu síðan.“
Líf Ejubs var líkt og flestra barna
fyrstu árin, fjölskyldan var sam-
rýmd og lífið var ljúft og áhyggju-
laust. Það breytist þó allt þegar
Ejub var fjórtán ára gamall. „Ég
hafði misst afa minn tólf ára og á
fimm mánaða tímabili þegar ég var
fjórtán ára missti ég bæði ömmu
og mömmu. Þetta var hræðilegt.
Amma hafði ekki verið mikið veik
þegar hún lést og mamma varð
bráðkvödd. Það var ekkert sem
benti til þess að mamma myndi
deyja, hún hafði aðeins kvartað
undan eymslum í höndum daginn
áður en ekkert alvarlega. Hún fékk
svo fyrir hjartað og lést. Allt í einu
stóð ég aleinn eftir, fjórtán ára,“
segir Ejub.
Kunni ekki að
sjá fyrir mér
Fyrstu vikurnar á eftir voru erfiðar
fyrir Ejub, hann hafði misst móð-
ur sína en stóð einnig frammi fyrir
óvissu um framhaldið. „Fyrst eftir
að mamma lést átti að senda mig á
barnaheimili, nokkurs konar mun-
aðarleysingjaheimili. Ég tók það
ekki í mál og sagðist aldrei fara á
slíkt heimili. Þjálfari minn í fót-
boltanum og formaður félagsins
náðu svo samkomulagi við stofn-
unina um að ég fengi sex mánaða
reynslutíma í því að búa einn með
hjálp félagsins. Ef það gengi upp
myndi það fyrirkomulag verða,“
segir Ejub.
Það fór því svo að fjórtán ára
byrjaði Ejub að sjá alfarið um sig
sjálfur á heimili sem hann hafði
búið á með móður sinni og ömmu
aðeins hálfu ári áður. „Ég skil ekki
hvernig ég lifði þessa fyrstu mán-
uði af. Ég var bara krakki og kunni
ekkert að sjá um mig sjálfur. Ég
fékk pening frá fótboltanum og
vinnunni sem mamma hafði ver-
ið í. Ég kláraði peningana vana-
lega fyrstu vikuna í mánuðinum.
Eins og ég segi var ég bara barn,
kunni ekki að sjá fyrir mér, hvað
þá að fara með peninga. Ég eyddi
peningum í hálfgerða vitleysu. Ég
fór samt aldrei að sníkja pening
eða mat annars staðar; stoltið var
of mikið hjá mér. Frekar nagaði ég
bara brauð og kartöflur út mán-
uðinn. Eftir nokkra mánuði lærði
ég svo að peningarnir þurftu að
duga út mánuðinn,“ segir hann.
Stendur í þakkarskuld
við fótboltann
Næstu ár voru erfið hjá Ejub og
áfallið mótaði hann mjög mikið
sem einstakling. „Þetta var rosa-
lega erfitt allt saman fyrst. Ég
lærði samt margt og þroskaðist
mikið á skömmum tíma. Ég rakst á
veggi út um allt og þurfti að takast
á við ýmislegt sem flestir gera ekki
svona snemma á lífsleiðinni. Ég
varð fljótt fullorðinn og alvarlegur
og hef verið það alla tíð síðan. Líf-
ið mótar mann og þetta áfall spilar
stærstan þátt í því hvernig einstak-
lingur ég er og hefur enn þann dag
í dag áhrif á viðhorf mitt til lífs-
ins.“
Ejub segist standa í ríkri þakkar-
skuld við fótboltann sem hafi lík-
lega bjargað honum. „Fótboltinn
hélt mér á beinu brautinni og það
var hugsað vel um mann. Ég fór
fljótlega að spila upp fyrir mig og
lagði mikið á mig í fótboltanum.
Fótboltinn hélt líka svolítið utan
um mann; það var t.d. skilyrði hjá
félaginu að maður þyrfti að standa
sig í skólanum til þess að fá að æfa.
Þannig það var ekkert annað í boði
en að stunda námið af krafti líka.
Íþróttir, fótbolti í mínu tilfelli, eru
mikið meira en bara kappleikir.
Þær snerta líka félagslegar og and-
legar hliðar. Ef ég hefði ekki haft
fótboltann má það vel vera að ég
hefði misst sjónar af beinu braut-
inni. Það hefði verið auðvelt fyrir
mann í minni stöðu á þessum tíma
að leiðast t.d. út í fíkniefni. En ég
missti aldrei hausinn og er mjög
stoltur af því að hafa aldrei farið
á vafasamar slóðir. Það hefði ver-
ið mjög auðvelt fyrir ungan dreng
sem átti ekki mikla peninga að leita
annarra leiða,“ segir Ejub.
Með síðasta áætlunar-
flugi til Íslands
Í upphafi tíunda áratugarins hófst
upplausn í Júgóslavíu sem varð að
borgarastyrjöld árið 1991 sem olli
því að Ejub flutti til Íslands árið
1992, þá aðeins 24 ára. „Ástandið
í Júgóslavíu var orðið mjög slæmt
árið 1991 og manni var farið að
líða illa yfir því. Þetta er svo skrít-
ið, maður trúir ekki að svona hlut-
ir geti gerst í sínu heimalandi. Ég
hugsaði bara að stríð væri eitthvað
sem ætti sér stað langt í burtu.
Maður trúði því einfaldlega ekki
að svona gæti gerst. Grimmd-
in í Júgóslavíu á þessum tíma var
manni áður óhugsandi. Þetta hafði
áhrif á alla og allir misstu einhvern
úr fjölskyldunni; þetta var hræði-
legt.“
Ejub fékk tilboð frá HK um að
leika með liðinu í fimm mánuði
sumarið 1992; hann sló til og vóg
ástandið í landinu nokkuð mikið
í þeirri ákvörðun Ejubs. „Ég og
Zoran Ljubicic fengum báðir til-
boð frá HK um að spila í fyrstu
deild með félaginu 1992. Við slóg-
um til enda var manni farið að líða
frekar illa vegna ástandsins í land-
inu. Það var síðan auðveld ákvörð-
un fyrir mig að grípa tækifærið þar
sem ég var hvort eð er einn og ekki
háður fjölskyldu. Flugvélin sem ég
fór með frá Sarajevo reyndist vera
síðasta áætlunarvélin sem fór frá
Júgóslavíu til stríðsloka. Aftur er
ég þakklátur fótboltanum. Ég leit
þó svo á að fljótlega myndi borg-
arastyrjöldinni linna og ég færi
heim aftur; ég er enn ekki farinn
heim,“ segir Ejub.
Boltinn og
byggingarvinna
Ejub lék með HK tímabilin 1992
og 1993. „Þegar ég var fenginn var
mér sagt að ég væri að fara spila í
fyrstu deild en sú var ekki raunin
því HK lék í neðstu deild. Við náð-
um þó að vinna okkur upp um tvær
deildir á þessum tveimur árum og
komust í fyrstu deild. Árið 1994
var mér boðið að æfa með FH og
æfði með þeim um tíma samhliða
því að vera í byggingarvinnu. Á
sama tíma var mér boðið að vera
spilandi þjálfari hjá Sindra á Höfn
í Hornafirði. Ég kunni ekki vel við
mig í byggingarvinnunni því ég
hafði aldrei unnið svoleiðis vinnu
og ákvað frekar að fara til Sindra
á Höfn í Hornafirði og átti það
aðeins að vera lausn fyrir árið en
annað kom í ljós,“ segir Ejub en
með því hófst meistaraflokksþjálf-
un Ejubs, þegar hann var aðeins
26 ára gamall en áður hafði hann
þjálfað yngri krakka en hann starf-
aði sem spilandi þjálfari Sindra frá
1994-1996.
Stoltastur af
uppbyggingunni
Ejub lagði mikið á sig að byggja
upp félagið Sindra. „Það sem ég
er stoltastur af á ferlinum er ekki
það að koma Víkingi í úrvalsdeild,
þó ég sé líka stoltur að því að sjálf-
sögðu. Það sem ég er stoltast-
ur að er uppbyggingin sem ég hef
staðið að bæði á Höfn og svo hér
á Ólafsvík. Íþróttir snúast meira
um að fólk geti fundið farveg í líf-
inu frekar en einstaka árangur. Ég
lagði ríka áherslu á að byggja upp
yngri flokkana á Höfn og Ólafs-
vík. Það er sérstaklega mikilvægt á
minni stöðum eins og Ólafsvík að
hafa öflugt íþróttastarf og krakk-
ar geti fundið sig í íþróttum. Þeg-
ar ég kom til Ólafsvíkur 2003 þá
voru bara fáeinir krakkar að æfa
fótbolta, yngri flokkarnir spiluðu
bara á héraðsmótum og það var
engin yngri flokkar í kvennadeild
innan félagsins. Ég skildi ekkert í
því hvers vegna stelpur gátu ekki
æft fótbolta. Mér var svarað að það
væri ekki hefð fyrir því. Ég ákvað
að bjóða upp á æfingar fyrir stelp-
ur sem skiptust í æfingar fyrir eldri
hóp og yngri hóp og þá fór bolt-
inn að rúlla í kvennafótboltanum í
Ólafsvík og er mjög stoltur að hafa
komið þessu af stað.“
Nauðsynlegt að taka
vel á móti erlendum
leikmönnum
Undanfarið hafa verið uppi hávær-
ar raddir í hinum íslenska knatt-
spyrnuheimi að of mikið sé af út-
lendingum í efstu deild á Íslandi
og hefur Víkingur verið harðlega
gagnrýndur sökum mikils fjölda
„Allt í einu stóð ég aleinn eftir, fjórtán ára“
Rætt við Ejub Purisevic þjálfara Víkings Ólafsvíkur um móðurmissinn,
Júgóslavíu, erlenda fótboltamenn á Íslandi og sitthvað fleira
Ejub Purisevic þjálfari
Víkings Ólafsvík.