Hlynur - 15.12.1962, Blaðsíða 29

(Zϒa...
Framhald af bls. 7.
fólgið í ferðalögum milli Kaupfélag-
anna.
Ég hefi orðið var við þann mjög
svo útbreidda skilning meðal þeirra
sem að staðaldri dvelia hér í Reykja-
vík, að líf okkar ferðamanna hljóti
að vera ævintýraríkt og tilbreytinga-
samt. Þetta er nú ekki allskostar
rétt, að minnsta kosti ekki hvað mig
áhrærir, þótt Kristinn vinur minn
Ketilsson hafi ef til vill aðra sögu
að segja. Hinu er ekki að neita, að
ýmislegt hefur borið við; margvísleg
farartæki verið notuð og samferða-
mennirnir verið ólíklegustu mann-
gerðir.
Lengi minnist ég ferðar minnar á
trillubát yfir Arnarfjörð, og þó eink-
um vegna samferðamanns míns, sem
var hinn alþekkti kraftajötunn og
sjósóknari, Pétur Hoffmann Saló-
monsson. Vart höfðum við stigið í
trilluna, en Pétur tók þar öll ráð,
eins og vera bar. Skipaði hann eig-
andanum niður í vél, en mér fram-
undir hvalbak. Fylgdu strangar fyr-
irskipanir með hótunum um hræði-
legustu refsingar, ef ég hreyfði mig
þaðan. Sjálfur settist Pétur undir
stýri. Síðan héldum við yfir fjörð-
inn og var logn veðurs. Allt gekk
dável utan hvað ég fékk nokkur
ströng augnaráð úr stýrishúsi, og
þar til við vorum hundrað metra
undan landi, Hrafnseyrarmegin. Þá
bilaði vélin og vegna landkulsins rak
bátinn nokkuð. Fann Pétur það út
af vísdómi sínum, að ef svo gengi
sem hingað til, og mannkertið, eig-
andi bátsins, gerði ekki skyldu sína
gagnvart vél hans, mundi oss reka
út fjörðinn, fyrir Látrabjarg, gegn-
um ákveðin sund á Breiðafirði og
berast undir lokin að landi eftir
margra sólarhringa hrakninga í Rifi
á Snæfellsnesi. Þegar Pétur byrjaði
að lýsa strandi okkar í Rifi, þar sem
bátsskelinn mundi að sjálfsögðu
brotna í spón, einn okkar komast
nauðuglega af — og vitanlega lék
enginn vafi á hver það mundi verða
— fór vélin í gang og stýrt var að
landi.
Þarna var farkosturinn að vísu
ekki stór, en úr því var bætt tveim
árum síðar svo sem hér skal greint.
Við vitum öll, að kaupfélagsstjórarn-
ir eru jarlar, gott ef ekki einræðis-
herrar í sínum plássum, og orð
þeirra eru lög. En áhrifa þeirra gæt-
ir víðar og jafnvel til Reykjavíkur
og það á æðstu staði. í fyrravetur var
ég staddur á Flateyri, en átti brýnt
erindi þegar í stað á Bíldudal. Þið
vitið öll, að Pétur Þorsteinsson, kaup-
félagsstjóri er maður knár og vel
að sér um flesta hluti, en aldrei
hefði ég samt trúað, að vald hans
væri svo mikið sem raun var á. Það
eina, sem ég veit, er að hann mun
hafa hringt í nafna sinn Sigurðsson,
sjóliðsforingja með meiru, og hvað
svo sem þeim hefur farið á milli, gat
daginn eftir að líta varðskipið Þór
koma öslandi inn Önundafjörð. Fólk
við Flateyri þusti út að skyggna
skipskomuna utan sængurkonur,
karlæg gamalmenni og við Trausti
Friðbertsson, kaupfélagsstjóri, sem
gengum virðulega niður á bryggj-
una. Stóð á endum ,að varðskips-
menn höfðu bundið skipið og skotið
út landgangi, að okkur bar þar að
og ég steig með hæfilegum þótta-
svip um borð, skipherra gaf honörr,
og skipið lagði aftur frá. Móttakan á
Bíldudal var engu lakari — þótta-
svipurinn á mér hafði að vísu auk-
ist að miklum mun, og raunar vant-
aði aðeins lúðrasveitina til að hér liti
út sem þjóðhöfðingi væri á ferð.
Enda hafði ég eytt tímanum um
borð í klefa þeim í varðskipinu, sem
annars er ætlaður mestu virðingar-
HLYNUR 29