Dagblaðið Vísir - DV - 06.09.2019, Síða 51

FÓKUS - VIÐTAL 516. september
lista. Svo vinn ég vanalega í sex
tíma, fer svo á æfingu. Það kemur
þó æ oftar fyrir að ég sé að störf­
um mjög seint,“ segir hann.
„Ég er búinn að skipta vikunni
þannig að einn daginn verð ég
að gera bara eitt, til að stramma
sjálfan mig af. Það fer aðeins of
mikill kraftur í ákveðin verkefni,
sem étur upp allan tímann. Sem
48 ára maður nenni ég ekki að
lenda í einhverri miðaldurskrísu
bara vegna þess að ég gat ekki for­
gangsraðað betur. Mér finnst það
erfiðast af öllu, að forgangsraða.“
Þá rifjar Sölvi upp æskuárin og
segir það hafa verið óhjákvæmi­
legt að smitast af listabólunni frá
foreldrum sínum. Tónlistargenið
fær hann frá föður sínum en leik­
listina frá móður sinni. Sölvi fór þó
ekki að tengja sköpunargleðina
við einhverjar aðgerðir fyrr en
hann gekk í kór í grunnskóla. „Ég
fann mig svo vel í því að syngja og
vinna með heilum hóp af krökk­
um sem voru jafn mismunandi
og þau voru mörg. Á sama tíma
var ég á bólakafi í sjálfsvarnar­
íþróttum, þar sem ég æfði bæði
júdó og karate. Þetta allt hjálpaði
mér að halda einhverjum kjarna,
þessu fylgdi ákveðin hugleiðsla,
þetta sem margir kalla vinnu.“
Sölvi telur sig vera heppinn
að hafa komið í góðu lagi út úr
sínum uppvaxtarárum. „Þessi
endorfín þörf var stöðug, hjá bæði
mér og eldri bróður mínum. Við
vorum alltaf að bralla einhvern
fjanda; klifra upp byggingar og
gera eitthvað sem við áttum ekki
að gera,“ segir hann og tekur fram
að hópíþróttir í æsku hafi verið
eitthvað sem hentaði ekki alveg
persónuleika hans á þeim tíma.
Þar var fótboltinn verstur.
„Ef einhver tæklaði mig þá
langaði mig bara að berja hann,
með fullri virðingu. Þess vegna
leitaði ég í sjálfsvarnirnar til að
geta stjórnað sjálfum mér betur.
Það hefði verið hægt að fara
milliliðalaust með þetta mál ef
við hefðum tekið að okkur enskt
rúbbí, sem er eitt mest „hardcore“
dæmi sem til er,“ segir Sölvi.
Meiri líkur á tilvistarkreppu
Þegar fjöllistamaðurinn er spurð­
ur að þeim fórnum sem fylgja
störfum hans segist hann hafa tek­
ið þá ákvörðun snemma að eiga
gott samband við fjölskylduna,
hvernig sem færi. Einnig bætir
hann við að ýmislegt hafi breytt
hugarfarinu þegar afi hans lést á
sínum tíma.
„Ef við lítum á heildarmyndina,
þá er sama hvað við gerum í okk­
ar lífi – eftir þúsund ár mun það
ekki skipta nokkru máli. Meira að
segja eftir hundrað ár mun ekk­
ert skipta máli, sama hversu ör
framþróunin er. Þetta er sannleik­
urinn í lífi okkar. Þegar fólk deyr
þá kemur svo oft þessi pæling hjá
fólki þar sem sagt er: „Ég átti svo
margt ósagt við viðkomandi.“
Með afa var ég í þrjá klukku­
tíma með honum einum, og hann
datt inn og út úr meðvitund, og ég
sagði honum allt. Ég sagði honum
allt sem ég var svo þakklátur fyrir.
Þá fattaði ég sjálfur að við þurf­
um að passa okkur á því að koma
þessu frá okkur,“ segir Sölvi.
„Þetta er stór hluti af því að for­
gangsraða. Við gleymum því svo
oft hve mikilvægt það er sem við
gerum öðrum, hvað aðrir hafa
gert fyrir okkur, að læra að fyrir­
gefa og ýmislegt. Við gleymum
þessu því við erum of upptekin að
hinu dagsdaglega. Því meira sem
maður gleymir sér í hinu dags­
daglega, þeim mun meiri líkur
eru á því að maður lendi í tilvist­
arkreppu seinna meir.“
Í tengslum við tilvistarkreppu
tekur Sölvi fram að hann sé alveg
óhræddur við gráa fiðringinn svo­
kallaða, enn sem komið er. Spurð­
ur að því hvort hann óttist eitthvað
segir hann blunda í sér óttann
um að enda einsamall á eldri ár­
unum. „Ég vil ekki vera einn, en
ég þarf ekki að hafa áhyggjur af
því. Ég á rosalega góða fjölskyldu
og góða að og frábæra kærustu
sem hugsar vel um mig og ég um
hana. Þetta hrjáir mig ekki að svo
stöddu,“ segir Sölvi.
Stærsti ótti margra
Að sögn Sölva Fannars eru karl­
ar og konur nær hvort öðru á sex­
tugsaldrinum en nokkru sinni fyrr
á ævi sinni, frá þeim tíma þegar
kynþroskaskeiðið hefst. „Það er
þessi testósterónframleiðsla hjá
karlinum sem hefur meiri áhrif á
karlinn en estrógen hefur á kon­
una. En eftir miðaldurinn fer
testósterón að minnka hjá karl­
inum en þegar kvenhormónið
minnkar þá hækkar hlutfallið af
testósteróni hjá konunni sem fyrir
er. Karlar standa meira jafnfætis
konum í kringum sextugt en áður
fyrr,“ segir hann.
„Ég held að við upplifum öll
miklar breytingar með aldrinum
og þegar við göngum í gegnum
breytingaskeið er mjög erfitt að
sætta sig við að við séum ekki það
sem við töldum okkur trú um að
við værum. Það er svo auðvelt
að gleyma sér og lendingin verð­
ur bara harkalegri ef við gleym­
um okkur of mikið. Fólk spyrnir
þá frekar við fótunum þegar kem­
ur að gráa fiðringnum. En ég
finn ekki fyrir gráa fiðringnum,
en það hefur áhrif að ég hef fín­
stillt mataræði og æfi sex sinnum
í viku. Ég passa vel upp á svefninn
og það hjálpar heilmikið til við að
halda sér lengur í lagi. Við göng­
um öll í gegnum hrörnun þangað
til við hrökkvum upp af.“
Sölvi tekur fram að hann ótt­
ist ekki dauðann. Þetta segir hann
ekki vera neitt gamanmál í ljósi
þess að dauðinn er stærsti ótti
margra. „Ég horfðist í augu við
dauðann frá unga aldri. Hann
kemur bara þegar hann kemur,“
segir hann og bætir við að honum
þyki þægilegt að lifa eftir frægum
orðum Gandhi: „Lærðu eins og
þú lifir að eilífu en lifðu eins og þú
deyir á morgun.“ n
„Ég horfðist í augu við
dauðann frá unga aldri“
„Eftir hundrað ár
mun ekkert sem við
gerum skipta máli“
Sölvi fann ástina erlendis.