Fréttablaðið - 21.11.2015, Qupperneq 88

Nafnið hefur oft valdið misskilningi. Ég er mjög oft spurður hvort ég sé barna­barn Alberts Guð­mundssonar en ég er
ekkert skyldur honum. Ég heiti eftir
pabba mömmu sem hét Albert og
svo hét pabbi minn Guðmundur. Ég
vann á elliheimili eitt sumarið og þar
höfðu margir gaman af því að ég héti
þessu nafni og væri sjálfstæðismaður
en ekkert skyldur Alberti Guðmunds­
syni,“ segir Albert hlæjandi þegar við
hittumst einn sólríkan dag á Kjar­
valsstöðum og vísar þar í nafna sinn
heitinn, fótboltamanninn frækna
og fyrrverandi ráðherra Sjálfstæðis­
flokksins.
Albert vakti athygli þegar hann tók
við embætti formanns Heimdallar,
félags ungra sjálfstæðismanna, í sept­
ember eftir harða baráttu sem endaði
með sex atkvæða sigri gegn sitjandi
stjórn. Albert nær sér í kaffibolla og
við tyllum okkur í sófa skammt frá
nokkrum eldri konum sem gæða sér á
kökum og kaffi milli þess sem hlátra­
sköllin óma.
Engin silfurskeið
Þrátt fyrir að vera á fullu í stjórnmála­
starfi segir hann það þó aldrei hafa
legið beinast við að hefja afskipti af
stjórnmálum. Hans æskudraumar
hafi ekki snúist um það. „Nei, þetta
kom eiginlega bara mjög óvænt upp,“
segir Albert sem segist reyndar vera
langt frá því að passa inn í þá staðal­
ímynd sem margir hafi af ungum
sjálfstæðismönnum. Hann hafi engin
tengsl við flokkinn en hafi kunnað að
meta stefnuna og þess vegna gengið
til liðs við hann. „Ég held það hafi
enginn kosið flokkinn í fjölskyldunni
nema amma mín,“ segir hann bros­
andi og fær sér kaffisopa.
Hann segist ekki hafa alist upp með
silfurskeið í munni eins og stundum
er sagt að sjálfstæðismenn hafi gert
upp til hópa. „Nei, það er langt frá
því og það er líka fullt af fólki innan
flokksins sem er alls ekkert þannig þó
það séu örugglega margir sem passi
inn í þá ímynd,“ segir hann. „Reyndar
held ég að það séu alltof margar silf­
urskeiðar sem fara í stjórnmál. Ekki af
hugsjón heldur af því þeim finnst flott
að hafa það á ferilskránni.“
Albert á ættir að rekja austur á
Fáskrúðsfjörð, þar sem báðir for­
eldrar hans ólust upp. Foreldrar hans,
Guðmundur Karl Erlingsson og Mar­
grét Albertsdóttir, fluttu í borgina
þegar faðir hans hóf flugnám. Ung
með bjarta framtíðardrauma. „Við
vorum svona bókhaldsbörn. Níu
mánuðum eftir brúðkaupsnóttina
kom elsti bróðir minn í heiminn,
tveimur árum seinna kom ég og
tveimur árum eftir það fæddist litli
bróðir minn.“
Snúið og erfitt
Fjölskyldan byggði sér hús á Seltjarn­
arnesi og utan frá leit allt vel út. Þegar
strákarnir voru nokkurra ára gamlir
Albert Guðmundsson, formaður Heimdallar,
ræðir hasarinn í ungmennapólitíkinni, upp-
vöxtinn og pabba sinn, sem varð Bakkusi að
bráð. Hann segist ekki dvelja í reiðinni.
fór að bera á óveðursskýjum, faðir
hans átti erfitt með að ráða við drykkju
sína og það var farið að valda fjölskyld­
unni áhyggjum. Áfengisneysluna faldi
hann samt vel til að byrja með.
„Pabbi var flugstjóri og mjög flottur
karl. Fluggáfaður miðað við það sem
maður heyrir og flottur í sínu starfi. Ég
þekkti samt ekki þær hliðar á honum
og man ekki eftir honum þannig,“
segir hann þungur á brún.
Áfengið fór fljótlega að verða
föður hans fjötur um fót. Hann var
orðinn flugstjóri hjá Icelandair, vel
metinn í starfi en áfengisneyslan
tók sífellt meiri toll. Faðir hans fór í
nokkrar meðferðir en hélst sjaldnast
þurr lengi. Þegar Albert var um tíu
ára gamall þá var staðan orðin mjög
slæm. Faðir hans var sendur í leyfi
frá störfum vegna áfengisneyslunnar
sem hann réði augljóslega ekki lengur
við. „Það reyndu allir allt til að hjálpa
honum, það vildu honum allir svo
vel en hann gat ekki hætt. Þetta varð
alltaf verra og verra. Hann var alltaf
fullur og það var farið að hafa áhrif á
starfið hans. Hann var settur í tíma­
bundið leyfi frá störfum sem varð svo
til frambúðar.“
Endaði á götunni
Ástandið var orðið það slæmt að
hann gat ekki lengur búið á heimil­
inu. Faðir hans flutti út. „Svo endar
hann bara á götunni. Þetta var á þeim
tíma sem ég er að harðna og að verða
aðeins sjálfstæðari einstaklingur.“
Leiðin lá fljótt niður á við hjá föður
hans eftir að hann flutti frá fjöl­
skyldunni. Fljótlega var hann orðinn
einn af útigangsmönnunum sem
halda gjarnan til í miðbænum. Fyrir
óharðnaðan ungling var talsvert erfitt
að horfa upp á föður sinn feta þennan
veg. „Hann varð svo taktlaus fyrir öllu.
Hann var alltaf að gera okkur lífið
leitt en fattaði ekki hvað hann var að
gera okkur. Hann mætti oft heim til
okkar blindfullur að reyna tala eitt­
hvað við okkur. Hann kom stundum
upp í skóla og fór að spyrja vini mína
út í mig,“ segir Albert og útskýrir að
líklega hafi hann verið að reyna að
nálgast bræðurna á einhvern hátt en
fyrir þá hafi það bara þyngt róðurinn.
„Hann var stundum að fara í strætó
í kringum Nesið, við hittum hann oft
þar en stundum þekkti hann okkur
ekki,“ segir Albert og rifjar upp eitt
þessara skipta. „Ég var að taka strætó
niður í bæ á Menningarnótt með
vinum mínum þegar við vorum í 9.
eða 10. bekk. Hann var í strætó og
við löbbum fram hjá honum og ég
reyndi að láta hann ekki taka eftir
mér. Svo voru krakkarnir eitthvað
að hafa gaman og ég vissi að þetta
væri að stefna í eitthvað hræðilegt. Þá
stoppaði hann allan hópinn og fór að
segja frá sér, blanda geði við krakkana
og spyrja hvort þau þekki mig. Ég var
þarna með þeim en hann þekkti mig
ekki. Ég gekk fram hjá honum og sagði
honum að grjóthalda kjafti.“ Albert
segist hafa verið reiður yfir þessum
aðstæðum. „Ég var reiður en samt
svo máttlaus, hvað á maður að segja?
Hann var veikur.“
Albert fékk reglulega að heyra á
unglingsárunum hversu góður maður
faðir hans hefði verið og heyrir enn í
dag slíkar sögur þar sem mannkostir
hans eru lofaðir. Faðir hans var vinsæll
maður og margir sem sáu eftir honum
þegar áfengissýkin heltók hann.
„Við strákarnir heyrum alltaf að
pabbi hafi verið svo góður karl, bara
besti maður sem fólk þekkti. En við
upplifðum það ekki þannig, ég þekkti
ekki þennan mann. Ég þekkti pabba
minn sem róna sem gerði okkur lífið
yfirleitt leitt. Þetta var mjög snúið og
erfitt. Það var ekki nóg með að við
misstum pabba okkar heldur var
hann líka að gera okkur erfitt fyrir,“
segir Albert og það er augljóst að
það tekur á hann að rifja þetta upp.
„Maður skammaðist sín fyrir hann
á sama tíma og maður stóð með
honum og vildi honum allt það besta,
vissum að hann var bara veikur. Þetta
auðvitað tortímir manni.“
Albert vann síðasta sumar sem flug­
þjónn hjá Icelandair og kynntist þá
mörgum af fyrrverandi vinnu félögum
föður síns. „Það töluðu allir svo ótrú­
lega fallega um hann, eins og hann
hefði verið einhver mesti dýrlingur
sem fólk hafði kynnst. Vinnufélagar
pabba voru að segja mér sögur af
honum og mér að fljúga með, sögur
sem ég man ekkert eftir því ég á eigin­
lega engar minningar sem barn, ég
blokkeraði þetta bara allt út og hugsa
aldrei um þær.“
Mamma kletturinn
Þetta tók skiljanlega töluvert á alla
fjölskylduna. „Mamma er okkar
klettur. Allt sem ég er í dag er ég út
af mömmu. Hún er þvílíkt sterk.
Hún gerði bara það sem hún þurfti
að gera, skar hann út nógu snemma
og náði að halda eftir einhverjum
eignum áður en hann drakk þær
allar burt. Það tók auðvitað á, við
fluttum fjórum sinnum en aldrei út
af Nesinu. Þar er mjög gott samfélag.
Þó það sé lítið og manni hafi fundist
Viktoría
Hermannsdóttir
viktoria@frettabladid.is
Hefði viljað
kynnast pabba
eins og
hann var
Albert segist hafa skammast sín fyrir pabba sinn, en á sama tíma hafi hann vitað að hann væri veikur og staðið með honum. FréttAblAðið/Ernir
MAMMA er okkAr klett-
ur. Allt seM éG er í dAG
er éG út Af MöMMu. Hún
er þvílíkt sterk. Hún
Gerði bArA þAð seM Hún
þurfti Að GerA, skAr
HAnn út nóGu sneMMA
2 1 . n ó v e m b e r 2 0 1 5 L A U G A r D A G U r44 h e L G i n ∙ F r É T T A b L A ð i ð