Morgunblaðið - 14.10.2019, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. OKTÓBER 2019
Lífsgleði og glæsileiki ein-
kenndi allt hennar fas. Hún var
ávallt prúðbúin með skart. Hún
hafði starfað sem leikkona og
leikstjóri víða um land og opn-
aði okkur heim leikhússins. Þá
var hún tvívegis fjallkona.
Amma var skyggn framan af
aldri og trúði á líf eftir dauðann.
Við áttum ófáar dýrmætar sam-
ræður um lífið og leyndardóma
þess, þar vorum við samstiga.
Hún trúði því að allir myndu
sameinast að lokum, „bæði ég
og aðrir, hittast allir“. Amma
átti sína barnatrú án þess að
mikið væri um það rætt. Við
veikindi dóttur minnar sagði
hún mér frá því að hún bæði
fyrir okkur. Mér þótti vænt um
það.
Jákvæðni, leikgleði og góð-
vild var ríkjandi í hennar fari.
Ég minnist þess með hlýju þeg-
ar hún hélt um hendur Kristins
Hauks míns, þá 95 ára, og dreif
hann með sér í dans og söng:
„Stígur hann við stokkinn, ljós-
an ber hann lokkinn, litli stráka-
hnokkinn“ og hló.
Amma var einstaklega víð-
sýn, umhugað um náungann og
talaði vel um fólk. Þegar ég til-
kynnti henni að ég væri ólétt að
Kristni og ætti barnið ein fagn-
aði hún því af einlægni. Hennar
stuðningur var mér dýrmætur.
Sama stuðning sýndi hún seinna
barni mínu, Erlu Maríu. Þótti
mér því heiður að biðja jafn
sterka kvenfyrirmynd og ömmu
að halda henni undir skírn
Tengsl ömmu við börnin sín
voru sterk og margir afkom-
enda hennar búa enn í Vest-
urbæ Kópavogs þar sem þau afi
bjuggu frá 1945, þá í Bankaseli.
Foreldrar mínir byggðu hús á
jörðinni og ég naut þeirrar gæfu
að hafa hana nærri. Að fá ömmu
sína í heimsókn á laugardögum,
á aðfangadag í hangikjöt, að sjá
ömmu á stuttbuxunum með
hnéhlífarnar að vinna úti í garði.
Eða síðustu ár að þeysast um á
„skutlunni“ um bæinn. Sjálf-
stæð, jákvæð og sterk.
Eftir að afi dó styrktist vin-
skapur okkar ömmu. Vænst
þótti mér um hvernig hún stóð
sem klettur í hafi við hlið mér á
erfiðum tíma í mínu lífi. Þá hafði
hún það sem er hvað dýrmæt-
ast; tíma fyrir samveru og
hlýju. Hjá henni stóðu dyrnar
opnar, stutt var í rjúkandi te-
bolla, ristað brauð og bakkelsi.
Við sátum saman í eldhúsinu og
ræddum um lífið. Hún var fyr-
irmynd innri styrks sem hafði
reynt öldur lífsins en stóð enn
teinrétt með lífsgleði í hjarta.
Heima hjá ömmu dáðist ég
ávallt að því hversu öllu var
haganlega fyrirkomið. Fegurðin
var í smáatriðunum og skipulag-
inu.
Hjartans amma mín, þín er
og verður sárt saknað. Ég
þakka þér fyrir tímann okkar
saman, væntumþykjuna og vís-
dóminn. Að vera fyrirmynd
innri styrks og jákvæðni og
höfðingi heim að sækja. Að vera
þess heiðurs aðnjótandi að læra
af lífsreynslu þinni og heyra
þína sýn á lífið og tilveruna.
Ég minnist þín með því að
fagna lífinu með gleði, leik,
ákveðni og styrk og hlúa vel að
fjölskyldunni. Að kenna börn-
unum að vera góð við minni
máttar. Læra af erfiðleikum og
„kasta þeim svo aftur fyrir sig“
eins og þú ráðlagðir svo oft.
Þó að andi þinn hafi kvatt
efnið veit ég að þú ert mér
nærri. Órofa hjartatenging án
tíma og stundar. 101 ár. Það var
sennilega ekki hægt að biðja um
meira. Ég hugga mig við að nú
sért þú komin til afa, foreldra
og systkina.
Guð blessi þig og varðveiti
alla tíð. Með hjartans kveðju.
Þín
Fjóla og börn.
 Fleiri minningargreinar
um Auði Helgu Jóns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Björn SævarÁstvaldsson
fæddist á Sauðár-
króki 9.7. 1953.
Hann lést á Land-
spítalanum 30.9.
2019. Foreldrar
hans eru þau
Svanfríður Steins-
dóttir, f. 18.10.
1926, búsett á
Sauðárkróki, og
Ástvaldur Óskar
Tómasson, f. 31.8. 1918, d.
20.1. 2007. Systkini hans eru:
Steinn Gunnar, f. 7.3. 1948,
Tómas Leifur, f. 23.5. 1950,
Ingimar Rúnar, f. 20.12.
1959, og Ragnheiður Guðrún,
f. 8.8. 1964.
Hinn 19.7. 1986 kvæntist
hann Kristínu Rós Andrés-
dóttur, f. 22.12. 1952, for-
eldrar Guðrún Guðfinna Guð-
mundsdóttir, f. 10.3. 1919, d.
7.10. 1989, og Andrés Guðna-
20.9. 1975, faðir Þorsteinn
Máni Árnason, f. 17.9. 1949.
Maður hennar er Magnús
Justin Magnússon, f. 7.2.
1973. Börn þeirra eru: María
Rakel, f. 23.7. 1999, Magnús
Aron, f. 21.3. 2014, og Daníel
Máni, f. 21.3. 2014.
Björn ólst upp í Skaga-
firði, í Hvammi og Kelduvík
á Skaga og síðar í Sól-
heimum í Blönduhlíð. Hann
lauk sveinsprófi í bifvéla-
virkjun 1974 og fékk meist-
araréttindi 1977. Björn lauk
prófi í rekstrar- og vél-
tæknifræði frá Odense Tekn-
ikum í Danmörku 1985. Árið
1989 varð hann eigandi og
framkvæmdastjóri Sóló-
húsgagna þar sem hann
starfaði alla tíð síðan. Björn
var mikill talsmaður íslenskr-
ar framleiðslu, hvort sem var
í húsgagnasmíði eða öðrum
iðnaði. Hugsjón hans var að
íslensk hönnun væri fram-
leidd hér á landi til að við-
halda þekkingunni á hand-
verkinu og framleiðslunni.
Útför Björns fer fram frá
Áskirkju í dag, 14. október
2019, klukkan 13.
son, f. 7.8. 1919,
d. 25.4. 2008.
Sonur Björns af
fyrra hjónabandi
er Brynleifur
Birgir, f. 2.12.
1977, móðir Helga
Brynleifsdóttir, f.
4.3. 1956. Hann er
kvæntur Ingi-
björgu Ösp Magn-
úsdóttur, f. 3.5.
1979, synir þeirra
eru Birkir Snær, f. 4.8. 2003,
Magnús Breki, f. 10.6. 2006,
og Björn Hlynur, f. 22.8.
2012.
Dætur Björns og Kristínar
Rósar eru: Sandra Rós, f.
31.7. 1987, og Birna Karen, f.
22.7. 1990, sambýlismaður
Bjarki Hjálmarsson, f. 28.2.
1988.
Fósturdóttir Björns, dóttir
Kristínar Rósar af fyrra
hjónabandi, er Dagmar, f.
Elsku pabbi.
Hógvær, snjall og klár
af úrræðum þú áttir offjár.
Hnyttinn, ákveðinn og handlaginn
allan hug þinn átti Kelduvíkur-skaginn.
Raunsær bóndi í borg
aldrei heyrðist frá þér org.
Á sólarströnd þú vildir ekki hangsa
bæði erum kennd við bangsa.
Þú kenndir mér að reikna
og hugmyndir að teikna.
Stappaðir í mig stálinu
þegar lítið var traustið á sjálfinu.
Menntun alltaf í hávegum hafðir
í vandræðum hjálp þú okkur umvafðir.
Nema kannski við enskuna,
það passaði ekki við bernskuna.
Ég man við eldhúsborðið sátum
og kvöldverðinn við átum
þegar ungir bræður þig spurðu
með svolítilli furðu:
„Afi, af hverju ertu svona rauður?“
Af húmori þú aldrei varst snauður
og svaraðir með hánni:
„Ég er indjáni.“
Nú kveð ég þig með trega
sakna mun þín, sjúklega.
Ég hélt við fengjum meiri tíma
þá væri ég ekki hér að ríma.
Líklega við værum að hugleiða
um ágæti íslenskrar framleiða
bæði á klæði
og um húsgagna gæði.
Birna.
Eins og miðjubarna er gjarn-
an siður storkaði pabbi hefðum
og venjum. Hann var þriðji í röð-
inni af fimm börnum afa og
ömmu. Mér er sagt að hann hafi
sett hnakk og beisli á kálf í
Kelduvík á Skaga, þar sem hann
ólst upp í bernsku, og kvatt
ömmu með þeim orðum að hann
væri farinn í réttirnar. Snemma
var hann staðráðinn í að mennta
sig og lágu leiðir meðal annars til
Danmerkur til að ljúka námi í
tæknifræði. Í honum sló þó alla
tíð skagfirska hjartað.
Pabbi var myndarlegur maður
með sín brúnu augu og dökka
hár. Hann flíkaði ekki tilfinning-
um sínum heldur lét sína góðu
nærveru og verk tala. Hann var
óþreytandi í að hjálpa til með
hvað sem var. Hann var einstak-
lega handlaginn og með mikið
verksvit. Hann sá lausnir þegar
aðrir sáu engin úrræði. Svo átti
hann það til að setja saman vís-
ur. Í veikindum hans komu frá
honum hnyttnar vísur sem lýstu
ástandi hans og líðan. Hann
hafði aðdáunarvert jafnaðargeð
og man ég ekki þá stund að hafa
séð hann nokkurn tímann reiðast
svo upp úr syði.
Þegar pabbi og Kristín eign-
uðust heimili sitt við Langholts-
veg notaði hann bílskúrinn til
ýmissa verka, meðal annars að
gera upp tjónabíla til að selja aft-
ur. Minn fyrsti bíll var einmitt af
þeirri gerðinni og ættaður úr
skúrnum góða. Það var gott að
eiga pabba að. Ófáar stundir vor-
um við saman í viðgerðum á
þeim bílum sem ég eignaðist;
hann lagaði, ég rétti honum
verkfærin.
Árið 1989 urðu þáttaskil þegar
pabbi og Kristín keyptu fyrir-
tækið Sólóhúsgögn. Það má
segja að það hafi orðið þeirra
fimmta barn. Pabbi vann þar
óslitið með Kristínu sér við hlið
þau þrjátíu ár sem síðan eru lið-
in. Það urðu hans ær og kýr að
smíða húsgögn og skapa nýjung-
ar. Hann var alla tíð talsmaður
íslenskrar framleiðslu og iðnaðar
og var stoltur af að Sóló seldi
einungis íslenska framleiðslu.
Með árunum öðlaðist hann yf-
irburðaþekkingu á hönnun og
þróun húsgagna sem varð til
þess að margir húsgagnahönn-
uðir leituðu til hans.
Sumarfrí urðu sjaldan löng en
ferðir á bernskuslóðir hans norð-
ur í Kelduvík á Skaga með fjöl-
skyldunni voru fastir viðburðir.
Þar var stórafmælum pabba
fagnað á viðeigandi hátt með
mörgum gestum. Hvergi fannst
honum betra að kúpla sig út og
hlaða batteríin eftir önn hvers-
dagsins. Það má jafnvel segja að
Kelduvík hafi verið hans
draumaland.
Pabbi mun skilja eftir sig
stórt skarð hvert sem litið er.
Hann fór frá okkur alltof
snemma; 66 ára. Þrátt fyrir al-
varleg veikindi óraði engan fyrir
því að hann myndi kveðja svona
snögglega. Hann var ákaflega
traustur, hógvær og góður mað-
ur sem mætti öllum með þægi-
legu viðmóti og sínu ljúfa brosi.
Ég minnist pabba fyrir allar
góðu stundirnar og þá hlýju sem
hann sýndi okkur Ingibjörgu og
strákunum; stundir sem hefðu
átt að verða miklu fleiri. Minn-
ingin um pabba lifir í hjörtum
okkar allra.
Brynleifur B. Björnsson.
Elsku Bjössi.
Mér finnst þetta allt svo
óraunverulegt. Eins og þetta sé
draumur ... og ekki góður
draumur. Ég vil ekki trúa að
þetta sé staðreynd.
Þegar við vorum á spítalanum,
og ég vona að þú hafir heyrt í
mér, þá sagði ég þér hversu
ótrúlega ánægð ég hefði verið að
fá þig inn í líf mitt þegar ég var 6
ára. Þú varst svo rólegur og í
rauninni fámáll en mér leist svo
vel á þig frá fyrstu kynnum.
Nánast frá fyrsta degi sem þú
fórst að heimsækja okkur mæðg-
ur þá lagaðir þú allt á heimilinu.
Ef ofninn var bilaður þá komst
þú honum í gang, ef eitthvað var
að rafmagni, pípulögnum, bílum,
húsgögnum o.s.frv. þá varst þú
kominn til að laga það. Enginn
tók í rauninni eftir því ... allt í
einu var bara búið að laga hlut-
ina, þú bara gekkst í það í róleg-
heitunum.
Ég byrjaði að vinna í Sóló-
húsgögnum, sennilega upp úr
fermingu, og í gegnum árin fékk
ég að kynnast öllum hliðum
fyrirtækisins vegna þess að þú
treystir mér. Ég fékk að prófa að
vinna á öllum vélum og tækjum
bæði í trésmíðinni, bólstruninni
og stálsmíðinni. Þú kenndir mér
á vélarnar og fylgdist með mér
en ég fékk að gera hlutina sjálf.
Þegar maður fær uppeldi þar
sem fullkomið traust ríkir á getu
manns þá er ekki hægt að biðja
um meira. Síðan þegar ég er um
17 ára og er í Versló þá fékk ég
að taka ábyrgð á bókhaldi fyrir-
tækisins að mestu leyti og fékk
að vera með í ákvörðunum um
fjárfestingar og fjármögnun.
Þetta var svakalegur skóli og ég
held að það sé ekki til betri
grunnur til að halda áfram út í
atvinnulífið.
En þó að við bæði höfum verið
algjörlega drifin af vinnu þá
kunnum við líka að njóta okkar.
Bjössi, þú kunnir svo sannarlega
að njóta þín í Kelduvík. Að fara á
traktorinn, sækja rekavið í fjör-
una, slá grasið og laga húsið. Þú
varst ekki einn af þeim sem geta
legið á ströndinni á Spáni í 3 vik-
ur. Þú hefðir dáið úr leiðindum.
Þú þurftir alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni ... vera að brasa eitt-
hvað.
Já, það er svo margt sem ég
er þakklát fyrir og ég vildi að ég
hefði sagt þér það oftar. Ég er
þakklát fyrir að hafa eignast
stjúpbróður þegar ég var 6 ára
og hann 4 ára. Ég viðurkenni að
ég var oft pirruð á látunum í
honum þegar við vorum krakkar
en hann er yndislegur í alla staði
og forréttindi að vera hluti af
hans lífi og hans fjölskyldu.
Þegar ég var 12 ára fæddist
fallegasta barn sem ég hafði séð.
Það var hún Sandra. Ég var svo
spennt að eignast litla systur.
Eins erfið og hún gat stundum
verið gat hún alltaf unnið mann
með fallega brosinu sínu og smit-
andi hlátri. Síðan þremur árum
seinna kom Birna. Ótrúlega ljúf,
falleg og þægileg í alla staði og
er enn í dag. Allt í einu var ég
orðin hluti af sex manna fjöl-
skyldu á innan við 10 árum þar
sem áður höfðu bara verið við
mamma.
Bjössi minn, ég skil ekki af
hverju lífið þarf að vera svona
ótrúlega ósanngjarnt. Við eigum
eftir að ræða svo margt, gera svo
margt, byggja, breyta og bæta.
Mig vantar að hafa þig til ráð-
leggingar. Ég er alls ekki tilbúin
að kveðja en þessu ræð ég víst
ekki.
Ég vona að þú getir fylgst
með okkur hvar sem þú ert.
Takk fyrir allt.
Meira: mbl.is/andlat
Dagmar.
Elsku yndislegi bróðir minn.
Með sorg í hjarta og tár á kinn
kveiki ég á kertum og hugsa.
Hugsa um það hversu fallegt
haustið var þína síðustu lífsins
daga. Hugsa um að það er eins
og náttúran, veðrið og almættið
hafi sameinast um að þínir síð-
ustu lífsins dagar skyldu vera
sem fallegastir, fallegir eins og
þú varst. Hugsa um að í þínu lífi
hafi haustið komið of snemma,
því í þínu lífi var enn sumar.
Þar sem ég sit hérna og horfi
á kertalogann bærast birtast
myndirnar ein af annarri og hlýj-
ar minningar streyma fram.
Myndir og minningar sem ég
mun geyma í hjarta mínu, en þar
átt þú þinn sérstaka stað. Það er
dýrmætt að eiga góðar minning-
ar og þær á ég svo sannarlega
um þig. Góðar minningar sem ég
ylja mér við þegar hugurinn fer
að reika, reika til baka og hugsa,
hugsa til þín.
Þegar úti blása vindar og
kuldinn bítur kinn, ég hugsa til
þín.
Þegar daginn tekur að lengja
og sólin vermir jörð, ég hugsa til
þín.
Þegar geislar sólarinnar leika
sér og kitla mína kinn, ég hugsa
til þín.
Þegar fuglarnir byggja sitt
ból og syngja trjánum í, ég
hugsa til þín.
Já elsku bróðir, ég hugsa til
þín.
Margs er að minnast en best
man ég hvernig þú ljómaðir all-
ur, lyftist upp í sætinu og ein-
hvern veginn stækkaðir allur
þegar minnst var á Kelduvík. Ég
man hvernig þú varst allaf boð-
inn og búinn að hjálpa litlu syst-
ur. Hjálpa henni hvort sem var
við flutninga eða gefa „Fjalla“-
Justy start og já, svo fannst þér
nú ekki mikið mál að grilla eins
og einn lambsskrokk þegar ég
varð fimmtug.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur)
Elsku bróðir, það voru for-
réttindi að eiga þig að bróður og
það er sárt að hugsa til þess að
þinn lífsins kveikur hafi ekki ver-
ið lengri en það er nú einu sinni
svo að vegir lífsins eru óútreikn-
anlegir. Ég veit að vel hefur ver-
ið tekið á móti þér og þar hefur
pabbi verið fremstur í flokki, og
vel verður hugsað um þig á því
ferðalagi er þú ert nú farinn í.
Góða ferð elsku bróðir og megi
allar góðar vættir vaka yfir þér.
Elsku Kristín, mamma, Dag-
mar og fjölskylda, Biggi og fjöl-
skylda, Sandra Rós, Birna og
Bjarki. Samúðarkveðjur ég sendi
ykkur frá mínum innstu hjarta-
rótum. Þið eruð stöðugt í huga
mínum.
Þín litla systir,
Ragnheiður Ástvaldsdóttir
(Radda).
Liðin eru 30 ár frá því að ég
heimsótti Björn Ástvaldsson í
Sólóhúsgögn í Brautarholtinu
þeirra erinda að kanna hvort
hann hefði áhuga á að vinna með
mér og öðrum framleiðanda að
þróun og smíði skólahúsgagna.
Þessi heimsókn reyndist mér
mikið gæfuspor og við Björn
unnum í framhaldinu fjölmörg
verkefni saman auk þess sem ég
vann á verkstæðinu hjá honum
eitt sumar. Mér leið vel í návist
Björns enda var hann kurteis og
hæglátur með einstaklega þægi-
lega nærveru, það var gott að
vinna fyrir hann.
Það lék allt í höndum Björns
og hann var áhugasamur um
verkefni sín. Eitt aðaláhugamál
hans var íslensk húsgagnahönn-
un og smíði. Hann lagði metnað í
að framleiða fyrst og fremst ís-
lensk hönnuð húsgögn og átti
farsælt samstarf við fjölda ís-
lenskra hönnuða í þeim tilgangi,
auk þess sem hann stuðlaði að
því að klassísk eldri húsgögn
voru framleidd á ný. Hvergi á
landinu er í boði jafn mikið úrval
íslenskra húsgagna og í Sólóhús-
gögnum og hvergi annars staðar
eru til sölu á einum stað húsgögn
eftir jafn marga íslenska hús-
gagnahönnuði og allt er það fyrir
tilstilli og einlægan áhuga
Björns um að koma íslenskri
hönnun á framfæri.
Þeir eru ófáir hönnuðirnir sem
hafa leitað til Björns um aðstoð
við frumgerð húsgagna og var
öllum vel tekið hvort sem um var
að ræða einstaka flipp eða alvar-
legri vangaveltur. Ég var svo
sannarlega einn þeirra sem nutu
þess ríkulega.
Sumt tókst vel en annað síður
eins og gengur og gerist en alltaf
var Björn jafn tilbúinn og áhuga-
samur að setjast niður í vanga-
veltum um hvernig leysa mætti
hlutina, þetta voru góðar stund-
ir. Nú er skarð fyrir skildi og ís-
lenskir húsgagnahönnuðir hafa
misst einn sinn ötulasta stuðn-
ingsmann.
Samveran með Birni sem vini
og samstarfsmanni var ómetan-
leg og gefandi og mun ég búa að
því alla tíð.
Ég mun minnast hans með
þakklæti fyrir árin öll sem við
brölluðum ýmislegt saman. Mik-
ið á ég eftir að sakna hans.
Kristínu og fjölskyldunni
sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Sturla Már Jónsson.
Björn Sævar
Ástvaldsson
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
JÓHANN SIGURÐUR JÓNSSON,
Dagsbrún,
Djúpavogi,
lést á Skjólgarði, Höfn í Hornafirði, 7. október.
Útförin fer fram frá Djúpavogskirkju laugardaginn 19. október
klukkan 13. Þeir sem vilja minnast hans er bent á Gjafa- og
minningarsjóð Skjólgarðs á Höfn.
Þráinn Sigurðsson Emiliana L. Dicdican
Jóna S. Sigurðardóttir Mustafa M. Koca
Sigurbjörg Sigurðardóttir Árni Sigurðsson
Þorgerður Sigurðardóttir Guðmundur L. Magnússon
Margrét Þ. Sigurðardóttir Halldór Lúðvigsson
Ólöf R. Sigurðardóttir Bjarki Gunnarsson
Guðrún Sigurðardóttir
afabörn, langafabörn og langlangafabörn