Morgunblaðið - 29.11.2019, Side 47

lagshyggjumaður sem leit á fé-
lagslegan jöfnuð, jafnrétti og
réttlæti almennt í samfélaginu
sem höfuðmálefni stjórnmál-
anna. Og þau höfuðmálefni
studdi hann svo sannarlega.
Við Muggur unnum náið
saman í ritnefnd VG blaðsins
hér í Eyjum. Þar nýttist vel
hans réttláta sýn á þjóðfélagið.
Hann skrifaði fjölmargar grein-
ar í blaðið, einkum jólablaðið.
Ávallt var hann tilbúinn með
skrif um hin aðskiljanlegustu
málefni. Hann hafði í mörg ár
skrifað hjá sér alls konar efni
sem tengdist Vestmannaeyjum,
bæði um ýmsa atburði en einn-
ig um fólk. Þegar hann skilaði
efni til birtingar spurði hann
alltaf áður en ákvörðun um
birtingu var tekin hvort ég teldi
að efnið gæti með einhverjum
hætti sært eða móðgað ein-
hvern. Það vildi hann nefnilega
alls ekki gera. Lýsir þetta hon-
um betur en mörg orð hvernig
hann kaus að umgangast sína
samferðamenn. Muggur hafði
skemmtilegan húmor og það
var gaman að hlusta á hann
segja frá fjölmörgu spaugilegu
um mannlífið og raunar allt
mögulegt milli himins og jarð-
ar.
Þegar við hittumst eða rædd-
um saman í síma var sannar-
lega gaman. Við kölluðum þetta
að við værum að hlaða batt-
eríin. Þessi samtöl voru okkur
báðum mikils virði, ekki síst
þegar við ræddum um pólitík
en reyndar einnig um hin fjöl-
breytilegu mál önnur sem upp
komu. Okkur var ekkert óvið-
komandi þegar sá gállinn var á
okkur.
Nú er Muggur dáinn. Eftir
lifir minning um frábæran sam-
ferðamann sem stórkostlegt var
að fá að kynnast.
Kæra Unnur Gígja, Margrét
Lilja, Bjarni Ólafur ættingjar
og ástvinir. Við hjónin vottum
ykkur samúð. Megi minningin
um Magnús Bjarnason lifa með
okkur öllum.
Ragnar Óskarsson.
Þau komu um leið og farfugl-
arnir. Komu þegar söngur
skógarþrastar og þúfutittlings
hljómaði í skóginum og hrossa-
gaukar klufu loftið með renni-
flugi sínu og hneggi. Muggur
og Gígja áttu sinn sælureit í
Svarfhólsskógi í Svínadal. Þau
höfðu byggt þar sumarbústað á
níunda áratugnum og undu þar
löngum stundum að sumarlagi.
Bústaðurinn ber enn merki
vandvirkni og umhyggju
Muggs.
Sem dæmi um snyrti-
mennsku hans og virðingu fyrir
umhverfi og gróðri þá var ekki
lagður vegur að byggingarstað
og þurfti því að bera allt bygg-
ingarefni og handgrafa skurð
fyrir vatn og rafmagn um 50
metra leið að bústaðnum. Við
hjónin teljum það mikið happ
að hafa verið nágrannar þeirrar
í skóginum og með okkur tók-
ust góð kynni. Muggur var
vörpulegur maður á velli, há-
vaxinn og bar sig höfðinglega.
En ljúfari maður var vandfund-
inn. Það er ekki öllum gefið að
skilja eingöngu eftir sig góðar
minningar hjá samferðafólki
sínu, en þannig var Muggur.
Hann var mikill sögumaður og
naut þess að segja frá. Mikill
húmoristi og gat séð spaugileg-
ar hliðar á málum, en alltaf á
góðum nótum og aldrei til að
meiða neinn. Vandaður maður í
alla staði.
Við minnumst góðra stunda í
bústað þeirra hjóna þar sem við
nutum gestrisni þeirra og þá
var hefð að alltaf væru súkku-
laðihjúpaðar rúsínur í einni
skálinni! Að leiðarlokum kveðj-
um við nú sómamann með hlýju
og þakklæti fyrir góð kynni, og
sendum Gígju, og fjölskyldunni,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Margrét og Ólafur Helgi.
MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 2019
✝ Guðjón Krist-inn Þorsteins-
son fæddist 3. nóv-
ember 1921 á Ísa-
firði. Hann and-
aðist 16. nóvember
2019 á Landspít-
alanum í Fossvogi.
Foreldrar hans
voru hjónin Þor-
steinn Mikael Ás-
geirsson sjómaður,
f. 6. febr. 1877, d. 1.
maí 1950, og Rebekka Bjarna-
dóttir húsfreyja, f. 15. nóv. 1884,
d. 11. maí 1981. Systkini Guð-
jóns sem öll eru látin voru Ás-
geir Ragnar, f. 1908, d. 1998;
Pálína Salóme, f. 1909, d. 1993;
Kristjana Jóna, f. 1912, d. 2008;
Sigríður Guðrún, f. 1913, d.
2008; Lárus Sigurvin, f. 1916, d.
1978; Bjarni, f. 1918, d. 2006;
Þórir Sveinn, f. 1923, d. 2013;
Höskuldur Andrés, f. 1925, d.
1966, og Sigurður Þorsteinsson,
f. 1929, d. 2008.
Guðjón kvæntist 31. desem-
ber 1952 Björk Arngrímsdóttur,
f. í Höfða í Glerárþorpi við Ak-
ureyri 17. júní 1927, d. 17. maí
febrúar 2007. 3) Helga Sjöfn, f.
9. febrúar 1955, gift Steingrími
Þorvaldssyni, f. 1956, börn
þeirra eru: a) Telma, f. 8. júlí
1976, gift Aðalsteini Hauki
Sverrissyni, f. 1973, dóttir
Telmu er Ársól Þorsteinsdóttir,
f. 4. maí 2000, og synir þeirra
eru Sverrir Haukur, f. 15. júní
2007, og Steingrímur Haukur, f.
5. ágúst 2010; b) Axel, f. 28.
október 1984, og c) Valgerður, f.
27. júlí 1987, sambýlismaður
Christian Marino Friis Nielsen,
f. 1982, sonur þeirra er Þor-
steinn Marinó, f. 11. apríl 2019.
4) Þorsteinn, f. 10. apríl 1961, d.
í október 1988. 5) Rannveig, f.
17. september 1965, gift Þórði
Bogasyni, f. 1963, dætur þeirra
eru: a) Gunnhildur, f. 16. apríl
1992, b) Björk, f. 14. desember
1994, og c) Steinunn, f. 28. júlí
2002.
Guðjón bjó fyrstu æviár sín á
Ísafirði, var í sveit á Sléttu og
einn vetur í skóla á Hesteyri.
Guðjón starfaði á kaupskip-
unum í 25 ár, lengst af hjá Eim-
skip. Í upphafi sem matsveinn
en síðar sem bryti. Árið 1963
kom hann í land þegar hann
keypti Teigabúðina og rak hana
þar til sumarið 1995 þegar hann
lét af störfum, þá orðinn 73 ára.
Útför hans fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 29. nóvember 2019,
klukkan 13.
2006. Guðjón og
Björk eignuðust
fimm börn, þau eru:
1) Hafdís, f. 26. maí
1952, gift Þór
Bragasyni, f. 1951,
börn þeirra eru: a)
Helga Sigríður, f.
26. október 1972,
gift Ingibjarti Jóns-
syni, f. 1972, börn
þeirra eru Re-
bekka, f. 8. febrúar
1996, Marta Karítas, f. 22. apríl
2003, og Bjartur Dalbú, f. 21.
september 2007; b) Nína Björk,
f. 6. maí 1975, gift Ársæli Að-
albergssyni, f. 1962, börn þeirra
eru Karen Sif, f. 26. október
1999, Sigríður Sól, f. 27. maí
2003, og Bjarki Þór, f. 18. ágúst
2010; c) Jón Grétar, f. 25. júní
1982, dóttir hans er Þórdís
Birta, f. 26. september 2003. 2)
Sævar, f. 3. ágúst 1953, dóttir
hans er Hrafnhildur, f. 3. sept-
ember 1973, gift Vali Erni Arn-
arsyni, f. 1973, börn þeirra eru
Sævar Örn, f. 10. desember
1999, Valgerður Ósk, f. 23. jan-
úar 2002, og Arnar Valur, f. 17.
Guðjón Þorsteinsson, tengda-
faðir minn, kvaddi í hinsta sinn
við fallegt sólarlag. Hann var ný-
orðinn 98 ára gamall. Því má
segja að hans lífsdagur hafi verið
langur en hann var einnig farsæll
og Guðjón naut góðrar heilsu.
Guðjón bjó með eiginkonu
sinni, Björk Arngrímsdóttur, sem
lést árið 2006, nær alla þeirra bú-
skapartíð á Kirkjuteig 19 í
Reykjavík. Þar ólu þau upp börn-
in sín fimm, fædd á árunum 1952-
1965. Eftir margra ára sjó-
mennsku, m.a. sem bryti á skip-
um Eimskip, kom Guðjón í land
árið 1963 og keypti Teigabúðina
og rak hana til ársins 1995. Versl-
unin var á jarðhæð Kirkjuteigs
19. Kannski má segja að heimilið
og verslunin hafi að einhverju
leyti runnið saman í eitt, ekki
ósvipað lífi á bóndabæ, þar sem
allir lögðu sitt af mörkum og
hjálpuðu til.
Ég var hins vegar ekki í nein-
um innkaupahugleiðingum þegar
ég fór að venja komur mínar á
Kirkjuteiginn og kynni okkar
Guðjóns hófust. Ég var að fara á
fjörurnar við dóttur hans, Rann-
veigu, sem er yngst. Mér þótti
Guðjón ekkert sérstaklega kátur
með mig og notaði því gjarnan tré
sem óx upp við svalir hússins til
að komast inn óséður á hvaða
tíma sólarhrings sem var. Guðjón
leiddi þó að lokum dóttur sína
upp að altarinu til að giftast mér.
Skömmu eftir athöfnina felldi
hann tréð góða. Ég tók það sem
skilaboð um að ég væri tekinn í
sátt og væri óhætt að nota aðal-
innganginn. Ekki bar neinn
skugga á vináttu okkar síðan.
Af fjölmörgum samtölum okk-
ar um gamla tíma skynjaði maður
hvað Guðjón upplifði miklar
breytingar á íslensku samfélagi
þau 98 ár sem honum voru gefin.
Saga 20. aldarinnar og ævi hans
voru samofin. Minningar um
sveitavist á unga aldri í Jökul-
fjörðum, uppvöxt á Ísafirði og í
Reykjavík í kreppu millistríðsár-
anna, matreiðslunám í Kaup-
mannahöfn í aðdraganda seinni
heimsstyrjaldarinnar, millilanda-
siglingar í skipalestum á stríðs-
árunum og störf sem bryti á far-
skipum sem báru hann um veröld
víða, myndu fylla heila bók og
meira til. Fyrst og fremst var
hann þó Guðjón í Teigabúðinni.
Í einkalífinu var Guðjón fjöl-
skyldumaður. Hann var opinn
fyrir nýjungum og keypti t.a.m.
hjólhýsi þegar slík tæki voru ekki
algeng. Þjónaði það fjölskyldunni
vel sem samkomustaður á sumrin
og á veturna var oft farið á skíði.
Guðjón lifði í takt við tímann og
var dyggur stuðningsmaður
kvennaframboðsins þegar það
ruddi sér til rúms í íslenskum
stjórnmálum. Guðjón og Björk
urðu fyrir því áfalli haustið 1988
að sonur þeirra, Þorsteinn, ásamt
vini sínum Kristni Rúnarssyni,
fórst í fjallgöngu í Nepal. Óhjá-
kvæmilega litaði það líf þeirra
síðan.
Guðjón var barngóður maður,
dætur okkar Rannveigar; Gunn-
hildur, Björk og Steinunn, minn-
ast afa síns með mikilli hlýju.
Hann var örlátur og vildi ekki
standa í skuld við neinn. Ég var
eitt sinn svo heppinn að geta forð-
að Guðjóni frá slæmu falli og
hugsaði ekki meira um það.
Næstu jól var borinn inn forláta
húsbóndastóll, frá Guðjóni til
mín. Hann hafði engu gleymt og
kunni að þakka fyrir sig. Hann
kvaddi sáttur og fer í friði.
Þórður Bogason.
Mig langar að segja nokkur
orð um afa minn, Guðjón Þor-
steinsson, sem andaðist 16. nóv-
ember síðastliðinn.
Ég minnist þess ekki að hafa
spjallað neitt rosalega mikið við
afa þegar ég var lítil, annaðhvort
spurði ég hann um tyggjó eða
hvort ég mætti fara að leika úti í
bílskúr. Eftir að ég varð ungling-
ur hafa samtölin hins vegar orðið
löng og mörg. Með okkur tókst
djúp og góð vinátta, þrátt fyrir
rúmlega sjötíu ára aldursmun.
Jafnframt var það alltaf afskap-
lega áhugavert, og óumflýjanlegt,
að heyra um lífshlaup afa. Honum
fannst ekki leiðinlegt að segja
reynslusögur og að vestfirskum
hætti var oft erfitt að greina á
milli ýkja og staðreynda. Hann
gaf sér líka alltaf tíma til að heyra
hvernig gengi hjá mér og var afar
áhugasamur um hvernig lífið í
Kaupmannahöfn hefði breyst frá
því að hann bjó þar fyrir tæpum
áttatíu árum.
Afi var einnig svolítið óþreyju-
fullur maður, en á yndislega kóm-
ískan máta. Til dæmis þegar ég
fór með honum í klippingu, vildi
hann alltaf vera mættur klukku-
tíma áður en klippistofan var
opnuð svo hann þyrfti ekki að
bíða í röð og þegar við fórum að
versla saman þeyttist hann um
gangana líkt og hann væri í
keppni við hina búðargestina um
hver kæmi fyrst að kassanum.
Efalaust þaðan sem ég hef
keppnisskapið mitt.
Afi kenndi mér margt, en hann
spurði mig líka ráða, hlustaði og
við áttum margar áhugaverðar
samræður um allt og ekkert. Það
verður skrítið og tómlegt að
koma heim til Íslands án heim-
sóknanna til afa, en ég mun æv-
inlega búa að þeim gæðastundum
sem við áttum saman.
Hvíl í friði, elsku afi.
Gunnhildur.
Hann afi minn varð 98 ára
gamall og varla með grátt hár á
höfði.
Afi minn kaupmaðurinn í
Teigabúðinni þar sem við elstu
barnabörnin fengum að fara í
búðaleik í alvörubúð og stimpla
inn vörurnar í alvörubúðarkassa,
eftir að við höfðum fengið að leika
okkur á efri hæðinni á Kirkju-
teignum í sparikjólunum hennar
ömmu. Afi sem leyfði okkur alltaf
að fá ís þegar við spurðum hann.
Afi sem í minningunni var alltaf
að brasa í bílskúrnum með vindil í
munnvikinu þegar ég var lítil. Afi
á gönguskíðum með ömmu, afi í
hjólhýsinu með ömmu, afi að
hjóla, afi inni í stofu að hoppa
sprellikallahopp og sparka af sér
inniskónum og grípa þá. Afi sem
leyfði okkur Helgu Siggu að gista
einum í hjólhýsinu og leika í hjól-
hýsinu á veturna.
Sögurnar, já sögurnar voru
skemmtilegar og vel skreyttar af
allskonar spennandi hlutum,
sönnum eða meira kannski til-
búnum. Til dæmis þegar hann
renndi sér á skjalatöskunni niður
allan Laugaveginn á leið í bank-
ann því það var svo mikil hálka.
Eða þegar hann hjólaði á fullu í
gegnum allan Laugardalinn með
fætur á stýrinu og hendurnar í
vasanum. Svo voru það líka sög-
urnar sem hann sagði frá því
hann var pínulítill gutti að smala í
snarbröttum fjallshlíðum fyrir
vestan.
Afi sem mundi allt. Fyrir
nokkrum árum sagði hann við
mig, manstu Hrafnhildur þegar
við horfðum á jólamynd og borð-
uðum marga kassa af mandarín-
um, manstu eftir því? Ég mundi
ekki hvaða ár það var, hvaða dag
það var né hvað mynd við horfð-
um á en það mundi afi.
Afi sem var alltaf með puttann
á púlsinum hvað varðar hollt og
gott mataræði og hreyfingu.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Þín sonardóttir
Hrafnhildur.
Elsku afi. Það er ekkert skrítið
hvað við krakkarnir vorum alltaf
hrifin af þér.
Fyrstu árin mín var ég svo
heppin að búa í sama húsi og þið
amma, ég var í pössun hjá ömmu
á daginn og þú vannst í búðinni á
neðri hæðinni. Þú komst oft upp
yfir daginn og þá voru fagnaðar-
fundir. Þegar við systur vorum
sendar til dagmömmu í Hafnar-
firði komuð þið amma einn dag-
inn, sóttuð okkur og sögðuð dag-
mömmunni að við kæmum aldrei
aftur. Þú vildir helst hafa allan
barnaskarann hjá þér. Það leið
varla sú helgi að við frænkur eða
systur (og síðar yngri kynslóðin)
gistum ekki hjá ykkur ömmu á
Kirkjuteig. Þú „sprellaðir“ við
okkur svo brjóstsykursmolarnir
hrundu úr vösunum þínum og
ekki þurfti að suða mikið til þess
að fá ís. Þú fórst með okkur á
skíðasleða í götunni, á skíði í Blá-
fjöllum, í bátsferðir á Þingvalla-
vatni og útilegur í litla hjólhýsinu
sem mér fannst vera risastórt,
enda var alltaf pláss fyrir alla.
Sem unglingur vann ég í búð-
inni þinni og dvaldi langdvölum
hjá ykkur ömmu þrátt fyrir að
hafa ekki búið langt í burtu. Sem
barn beið ég eftirvæntingafull
eftir að þú kæmir í afmælið mitt
og laumaðir að mér einhverju
spennandi. Þú komst gjarnan inn
kjallaramegin og stakkst að mér
5000 kalli ásamt fullri krukku af
nammi úr búðinni. Þetta var okk-
ar leyndarmál! Þú kenndir mér
að afgreiða í búð, leggja á vörur,
raða í hillur, vigta kjötfars, skúra
og vera kurteis við viðskiptavin-
ina. Þú varst hrókur alls fagnaðar
í búðinni. Klæddur bláa sloppn-
um og svörtu klossunum lékstu á
als oddi við bæði börn og full-
orðna, fórst með rímur og slóst á
létta strengi. Teigabúðin var
samkomustaður íbúa í nágrenn-
inu, þú þekktir aðstæður hvers og
eins og máttir ekkert aumt sjá.
Það er dýrmætt að hafa átt þig
að og það eru ekki allir eins
heppnir. Fram að 98. afmælis-
deginum þínum bjóstu einn
heima, en svo var þinn tími líka á
enda. Á lokametrunum fékk ég að
eiga með þér ómetanlegar stund-
ir. Þú áttir erfitt með mál en
horfðir í augun mín, sagðir nafnið
mitt og dróst höfuð mitt að
brjósti þínu. Ég sagði við þig að
þú hefðir verið besti afi minn og
tárin runnu niður kinnar okkar
beggja. Ég er svo glöð að hafa
fengið að kveðja þig á þennan
hátt. Takk fyrir að vera þú, takk
fyrir að vera alltaf til staðar og
takk fyrir að vera afi minn.
Helga Sigríður Þórsdóttir.
Afi minn, fyrirmynd, nafngjafi
og vinur, Guðjón Þorsteinsson, er
látinn. Hann var móðurafi minn.
Ég á margar minningar um hann
en er ekki alveg viss um hver er
sú fyrsta, líklega þegar hann var
að gefa mér mola úr búðinni eða
fela auka-páskaegg í úlpunni
minni áður en ég fór heim úr
páskakaffinu. En fyrsta minning-
in mín gæti líka verið þegar hann
faldi möndluna sína í möndlu-
grautnum mínum, þá var ég 6 ára
gamall. Eða kannski var það
sumarið áður þegar við vorum í
útilegu og hann var að kenna mér
að búa til holu til að kúka í.
En ég veit hver var fyrsta
minning hans um mig. Það var
uppi á Fæðingarheimili Reykja-
víkur og ég nýkominn í heiminn.
Hann var svo áhyggjufullur um
að ég yrði nefndur eftir honum að
þegar hann gekk inn sagði hann:
„Jáhá, svo þetta er hann Jón
Grétar!“ Og skeytti þar saman
nöfnum langafa og langömmu í
föðurætt, hann vissi sem var að
mamma var mjög hrifin af þeim
og átti von á því að nafnið yrði
samþykkt.
Við áttum það sameiginlegt að
hafa mikinn áhuga á Hollywood-
myndum. Afi var með Stöð 2 og
frá 10 ára aldri og fram að ferm-
ingu var mér skutlað nánast
hvern einasta föstudag inn á
Kirkjuteig. Ég fékk að velja mér
snarl úr búðinni og við afi horfð-
um á myndir langt fram eftir
nóttu.
Þessar myndir voru ekki alltaf
við hæfi ungra manna. Eitt sinn
vorum við (ég 11 ára) að horfa á
James Bond-mynd, ég man ekki
nákvæmlega hvaða mynd það
var.
En á eftir henni kom mynd
sem heitir Basic Instinct, og ég
hélt bara áfram að horfa. Svo
kom ákveðið atriði upp, þið vitið
hvaða atriði ég á við, þá lítur afi
við og áttar sig á að ég er þarna
líka og segir: „Það hefði kannski
verið betra … jæja!“
Ég ætla að láta hér við sitja, ég
á eftir að sakna þín, afi minn, og
sérstaklega frásagna þinna af lífi
þínu hér áður fyrr. Hvernig það
var að alast upp á Jökulfjörðun-
um og í Hafnarfirði, um ferðir
þínar í stríðinu með skipalestum
og af rekstri verslunar í ósann-
gjörnu umhverfi.
Jón Grétar Þórsson.
Guðjón Kristinn
Þorsteinsson
Sálm. 16.11
biblian.is
Kunnan gerðir þú
mér veg lífsins,
gleðignótt er fyrir
augliti þínu, yndi í
hægri hendi þinni
að eilífu.
Elsku pabbi okkar, tengdapabbi og afi,
HAUKUR PÁLMASON
fyrrverandi aðstoðarforstjóri
Orkuveitu Reykjavíkur,
áður Rafmagnsveitu Reykjavíkur,
lést sunnudaginn 24. nóvember.
Útförin fer fram frá Neskirkju miðvikudaginn
4. desember klukkan 11.
Anna Soffía Hauksdóttir
Jóhannes Hauksson Inga Björg Hjaltadóttir
Helga Hauksdóttir Hafþór Þorleifsson
Haukur Óskar og Auður Tinna
Margrét Aðalheiður og Friðgeir Ingi
Hringur Ásgeir og Ívar
Hildur Ylfa, Haukur Oddur, Urður
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
GUÐNÝ JÓNA ÞORBJÖRNSDÓTTIR
frá Stöð, Stöðvarfirði,
lést í faðmi fjölskyldunnar á
Hjúkrunarheimilinu Eir þriðjudaginn
26. nóvember.
Útförin auglýst síðar.
Börn, tengdabörn og afkomendur