Morgunblaðið - 20.12.2019, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 2019
um síðan á þar sem við sátum
saman við eldhúsborðið, svona
þegar hann var ekki að brasa í
bílskúrnum. Ógleymanlegar
stundir eins og söngæfingar á
fimmtudagskvöldum, grjóna-
grautur á laugardögum, skötu-
boð, jólaboð og gamlársboð, allt
hjá ömmu og afa í Hvassaleitinu,
líða seint úr minni. Afi átti alltaf
eitthvert góðgæti fyrir okkur til
að laumast í yfir vídeóspólum og
það klikkaði aldrei að senda Arn-
ar Heimi yngsta frænda minn til
þess að biðja afa um eitthvað gott
handa okkur, því hann bara gat
ekki sagt nei við hann. Sennilega
hefði hann aldrei sagt nei við
neitt okkar.
Þegar ég eignaðist síðan mann
frá Ísafirði, þá var afi nú heldur
betur ánægður með það. Ekki
síður að hann væri ættaður af
Hornströndum. Hann sagði mér
að börnin okkar myndu nú græða
á því, bara þeir sterkustu hefðu
lifað af á Ströndunum. Það var
svo gaman síðan á síðustu árum
að fara með afa til Ísafjarðar og
heyra hvar hann hafði unnið,
hvaða hús hann hafði smíðað,
hvaða innréttingar og allskonar
skemmtilegar og fræknar sögur.
Hann var óskaplega mikill Vest-
firðingur og var alltaf tilbúinn til
þess að dásama bæði Ísafjörð og
Bolungarvík.
Afi smíðaði fallegustu hús-
gögnin, var húsvörður í Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti og
gerði við dúkkurnar mínar þegar
þær biluðu. Hann söng manna
best og hæst, söng meira að segja
í Heimskórnum og með Pavarotti
sem okkur þótti mjög merkilegt.
Hann var mikið fyrir jólin og þá
sérstaklega jólaskraut og var
svakalegur barnakall. Svo var
hann stríðinn og fyndinn. En um-
fram allt þá var hann hlýr og góð-
ur, sýndi okkur öllum áhuga og
hvatti okkur til dáða í öllu því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Aldrei gátum við fundið að við
gerðum eitthvað sem honum
þætti skrítið eða óviðeigandi.
Hann afi Rúrik var besti afi í
heimi og ég er gríðarlega þakklát
fyrir að hafa fengið að hafa hann í
mínu lífi.
Rúrik Pétur sonur minn sagði
mér að langafi væri farinn í
Stjörnuna sína, en börn hafa oft
lag á að útskýra hluti á einfaldan
og fallegan hátt. Ég veit að afi
Rúrik vakir yfir okkur þar og
fylgist spenntur með því sem við
tökum okkur fyrir hendur. Von-
andi frískur og glaður í faðmi
fjalla blárra.
Þuríður Pétursdóttir.
Elsku afi.
Nú þegar við systkinin kveðj-
um þig í hinsta sinn þá er það
gert með hlýhug og þakklæti fyr-
ir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur í gegnum tíðina og kennt
okkur. Þú varst alltaf léttur í
lundu, blístrandi eða syngjandi,
brosandi, hlæjandi og til í að rök-
ræða við okkur um pólitík og mál-
efni líðandi stundar við eldhús-
borðið heima.
Við höfum alltaf geta treyst á
þig vegna alls þess sem við höfum
haft á okkar könnu, allt frá því að
keyra okkur í tómstundir, safna
með okkur flöskum í Fjölbraut í
Breiðholti, smíða alls kyns hús og
hluti, gagnlega sem ekki, leigja
vídeóspólur, laga húsgögn fyrir
okkur og ramma inn ófáar mynd-
ir.
Það er okkur minnisstætt í þau
ófáu skipti sem við komum í
Hvassaleitið að það var hægt að
treysta á það að þú værir að bar-
dúsa eitthvað í skúrnum þar sem
venjulega gekk maður bara á ten-
órröddina sem ómaði langt út á
bílastæði.
Þar var hægt að sitja löngum
stundum og aðstoða þig við hitt
og þetta og syngja með þér við
eitthvað af íslenskum klassíker-
um eða einhverri Pavarotti-óper-
unni.
Við kveðjum þig með miklum
söknuði, elsku afi.
Guðrún og Rúrik.
✝ Sólveig Þór-hildur Helga-
dóttir fæddist 25.
júní 1928 á Hval-
eyri í Hafnarfirði.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfirði
7. desember 2019.
Foreldrar hennar
voru Guðbjörg
Ólafsdóttir, f.
1895, d. 1930, og
Helgi Þórðarson, f. 1893, d.
1976. Eftir andlát móður henn-
ar ólst Sólveig fyrst upp með
föður sínum og móðurömmu til
sex ára aldurs, þegar móður-
amma hennar lést. Upp frá því
með föður sínum og uppeldis-
móður, Margréti Einarsdóttur,
f. 1897, d. 1991.
Alsystkini Sólveigar: Gíslína
Ragna, f. 1925, d. 1946, og
elliheimilinu„ í Hafnarfirði,
Reykjalundi, Sjómannastofunni
í Reykjavík, Hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi, St. Jósefsspítala
og Fjölbrautaskólanum Flens-
borg.
Sólveig og Einar eignuðust
tvo syni: 1) Marínó, f. 3. desem-
ber 1961, d. 26. janúar 2011. 2)
Rögnvaldur Guðbjörn, f. 21.
júní 1966, giftur Elísabetu Jón-
asdóttur, f. 1968. Þau eiga þrjú
börn: 1) Sonja Rut, f. 1987,
sambýlismaður hennar er Borja
Alcober. 2) Einar Bragi, f.
1989, sambýliskona hans er
Hrafnhildur Sigurðardóttir,
sonur þeirra er Úlfur Ari, f.
2018. 3) Sólveig Lilja, f. 1998,
unnusti hennar er Ari Ólafsson.
Sólveig kynntist Jónasi Jóns-
syni í september 1994 og voru
þau lífsförunautar fram að
andláti Jónasar í september á
þessu ári. Lengst af bjuggu þau
á Arnarhrauni í Hafnarfirði og
síðan saman á hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi í Hafnarfirði.
Útför Sólveigar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 20. desember 2019, kl. 13.
Árni, f. 1926, d.
2013.
Systir Sólveigar
samfeðra: Guð-
björg, f. 1940, bú-
sett í Hafnarfirði.
Uppeldissystkini
Sólveigar: Sigríður
Ólafía Sigurðar-
dóttir, f. 1925, d.
2013, María Erna
Hjálmarsdóttir, f.
1930, d. 1999, Ein-
ar Sigurðsson, f. 1945, d. 1913.
Eiginmaður Sólveigar var
Einar Jóhannsson frá Skálum á
Langanesi, f. 1926, d. 1989.
Þau gengu í hjónaband árið
1959.
Sambýlismaður Sólveigar frá
1994 var Jónas Jónsson, f.
1925, d. 2019.
Sólveig starfaði við umönnun
og þjónustustörf, m.a. „Gamla
Það er komið að ferðalokum,
elsku mamma, okkar vegferð
endaði á hjúkrunarheimilinu
Sólvangi þar sem við kvödd-
umst, sem á vel við því þaðan
hófum við vegferðina saman, á
fæðingardeildinni sem þá var.
Konan sem
þerraði tárin mín
sú sama og
græddi öll sárin mín.
Lífið fór hrjúfum höndum
um mömmu í fyrstu, þegar hún
var tveggja ára varð móðir
hennar bráðkvödd og tók amma
hennar við sem húsfreyja, hún
lést þegar mamma var sex ára
er naut stangaði hana. Mamma
fékk berkla og dvaldi á Vífils-
stöðum í um tvö ár og náði
heilsu, við þetta flosnaði hún
upp úr frekara námi og hún fór
að sinna þjónustustörfum sem
hún vann síðar við.
Mamma kynntist pabba þeg-
ar hún starfaði á Sjómannastof-
unni í Rvk, hann var sjómaður
frá Skálum á Langanesi, þau
giftu sig 1959. Hófu þau búskap
á Laugavegi 74, síðar á Skúla-
skeiði 16 í Hafnarfirð og eign-
uðust Marínó í desember 1961.
Síðar flutti fjölskyldan upp á
Öldugötu 46, pabbi lést 1989 og
fáum árum seinna flutti
mamma á Arnahraun þar sem
hún bjó síðustu árin.
Konan sem
eldaði matinn minn
og hélt mér
í örmum sér, fyrst um sinn.
Í uppvextinum hélt mamma
þeirri möntru að mér að ég
væri fæddur undir happ-
astjörnu og gæti flest, svo oft
að þetta seytlaði inn í sjálfsvit-
undina og þykir mér það hafa
styrkt mig og mótað mitt líf til
góðs.
Bara einu sinni man ég eftir
að hafa verið skammaður, þá
staddur á heimili vinar míns,
mamma hringdi og sagði mér
að koma heim í mat, þegar ég
möglaði man ég að röddin
hækkaði og miðnafnið mitt var
nefnt – þá var rétt að skottast
heim!
Mamma var hæglát en oft
ákveðin, í eina skiptið sem ég
var kallaður til skólastjóra fyrir
strákapör sem ég neitaði að
hafa gert, fékk ég tvo kosti; að
viðurkenna brot eða að hringt
yrði í mömmu. Það var auðvelt
val – sat ég á móti skólastjór-
anum meðan samtalið varaði og
fann smá til með honum, ég
fékk að fara út strax að símtal-
inu loknu – án áminningar.
Þetta er konan
sem kenndi mér flest er ég kann
elsku mamma mín
sem ætíð ég ann.
Eftir andlát pabba kynnist
mamma Jónasi Jónssyni. Hann
bjó á Arnahrauni 7 og mamma
á Arnahraun 9, á milli húsanna
er Sléttahraun, sem þau köll-
uðu Ástarbrautina, áttu þau
gott og innihaldsríkt líf saman.
Fyrir um tveimur árum fór
heilsu Jónasar hrakandi og
annaðist mamma hann eins vel
og hún gat þar til hann fékk
vistun á Sólvangi. Fyrir ári fór
svo heilsu mömmu að hraka,
flutti hún þá fyrst á Vífilsstaði
og síðar til Jónasar á Sólvang. Í
september fluttu þau svo sam-
an yfir á nýjan og glæsilegan
Sólvang, þar náði Jónas fáum
nóttum á nýjum stað og lést í
september.
Sú eina kona
sem fram á þennan dag
hugsar frekar um minn
en sinn eigin hag.
Mamma var yndisleg amma
og átti þá ósk heitasta að verða
langamma áður en dagur yrði
að kveldi kominn, þá ósk fékk
hún uppfyllta á síðasta ári þeg-
ar Úlfur Ari fæddist.
Elsku mamma ég kveð þig
með miklum söknuði, þú varst
einstök, þín verður sárt saknað,
minningar um góða konu mun
lifa með okkur um ókomna tíð.
Því þó í lífinu
slái ég fullt af feilnótum
þá kenndir þú mér
að ganga á þessum fótum.
Þinn sonur,
Rögnvaldur.
Elsku amma Veiga hefur nú
lokið sinni vegferð og ljósið
sem tendrað var fyrir 91 ári
slokknað. Veit ég að hún var
hvíldinni fegin og skildi sátt
við. Amma var fastur punktur í
tilverunni og óraunverulegt til
þess að hugsa að hennar muni
ekki lengur njóta við.
Amma var hæglát og nægju-
söm kona sem lét ekki mikið á
sér bera en átti stóran stað í
hjarta okkar sem stóðum henni
næst. Það var stutt í húmorinn
hjá henni og hún tók sjálfa sig
ekki of hátíðlega. Heimsóknir
til ömmu voru ljúfar, móttök-
urnar innilegar og hún lagði
mikið upp úr því að eiga alltaf
eitthvað gott með kaffinu.
Við barnabörnin vorum hér
um bil fullkomin í augum ömmu
og sama hverju við tókum upp
á eða hversu misgáfulegar
ákvarðanir við tókum hafði hún
aldrei neitt út á það að setja.
Hún tók bara undir vitleysuna
og sagði „já, auðvitað!“ án þess
að blikna.
Haustið 2017 bjó ég tíma-
bundið í íbúðinni hennar ömmu,
en hún hélt þá til hjá Jónasi
hinum megin við götuna. Hófst
dagurinn þá iðulega á því að
rölta yfir til þeirra í kaffisopa
og spjall. Í lok dags var svo
ómissandi að líta aftur inn og
ræða helstu atburði dagsins yf-
ir rjómaís með súkkulaðisósu.
Stundum var gripið í spil og
hent í einn ólsen ólsen – sem að
sjálfsögðu var spilaður sam-
kvæmt Hvaleyrarreglum, þótt
þær ættu það reyndar til að
vera svolítið breytilegar. Þetta
voru notalegar stundir sem ég
hef saknað æ síðan og mun
varðveita í minningunni um
ókomna tíð.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ömmu Veigu kveð ég með
miklum söknuði og hjartans
þökk fyrir allt og allt.
Sonja Rut Rögnvaldsdóttir.
Komið er að kveðjustund.
Mín kæra Veiga systir er fallin
frá eftir erfið veikindi síðustu
misseri.
Veiga var stóra systir mín og
ég hafði stundum á orði að hún
væri svolítið eins og mamma
mín en um leið var hún afar
kær og traust vinkona. Okkar
samskipti voru ljúf og góð alla
tíð og gott var að eiga Veigu að
í uppvextinum; hún bjargaði
litlu systur úr ýmsum vandræð-
um og setti ofan í við mig þegar
henni fannst þess þurfa.
Geðprýði var hennar aðals-
merki og hún sagði aldrei
styggðaryrði um neinn eða við
neinn. Skaplaus var hún þó
ekki og hafði skoðanir á hlut-
unum.
Lífsbaráttan á árum áður var
hörð, við sáum á eftir systur
okkar, Gíslínu Rögnu, sem dó
úr berklum. Veiga veiktist líka
af berklum og þrátt fyrir að fá
væga útgáfu af þessum sjúk-
dómi þurfti hún að dvelja á Víf-
ilsstöðum í tvö ár. Það var erf-
itt fyrir unglingsstúlku að
þurfa að yfirgefa heimilið og
fermingu hennar var frestað í
tvö ár vegna þessa. Þegar
Veiga náði heilsu, sextán ára,
þá var ekkert annað í kortunum
en að fara að vinna. Veiga fór í
vist til föðurbróður okkar, bjó
þar og sinnti heimilinu. Nokkru
síðar lá leið hennar og Öddu
systur á elliheimili í Hafnarfirði
þar sem þær systur réðu sig til
starfa og fengu herbergi að búa
í.
Við Veiga áttum það sameig-
inlegt að vera Hafnfirðingar í
húð og hár. Veiga bjó þó ekki
alla tíð í Firðinum en hún og
eiginmaður hennar, Einar Jó-
hannsson, bjuggu um hríð á
Laugavegi í Reykjavík. Ég var
þá ung kona og vandi komur
mínar til þeirra enda mátti allt-
af búast við skemmtilegri
stund. Þessar heimsóknir voru
jafnframt mín gæfa því í eitt
skiptið á Laugaveginum kynnt-
ist ég Sverri Ingólfssyni, sem
átti eftir að verða eiginmaður
minn.
Veiga varð ekkja árið 1989
þegar Einar féll frá. Þau áttu
tvo syni, Rögnvald og Marinó,
sem lést árið 2011.
Fimm árum síðar kynntist
hún Jónasi Jónssyni sem varð
lífsförunautur hennar næsta
aldarfjórðunginn. Veiga og Jón-
as gengu ekki í hjónaband en
voru alla tíð mikið fyrirmynd-
arpar. Þau bjuggu lengst af á
Arnarhrauninu en á þessu ári
saman á Sólvangi í Hafnarfirði.
Jónas andaðist í lok september
á þessu ári.
Við Sverrir eigum margar
góðar minningar frá ferðalög-
um með Veigu og Jónasi. Við
fórum í nokkur skipti út fyrir
landsteinana og ferðuðumst um
Portúgal og Spán.
Ekki voru bíltúrarnir síðri,
gjarna á sunnudögum, og var
ekið víða og margt rætt í þess-
um ferðum. Ævinlega voru
þetta ljúfar og góðar stundir.
Veiga var þeirrar náttúru að
vera heimakær en líka fé-
lagslynd. Hún hafði gaman af
mannamótum og það var gam-
an að skemmta sér með henni.
Ég þakka systur minni sam-
fylgdina - megi hún hvíla í friði.
Guðbjörg og Sverrir.
Við kveðjum í dag Sólveigu,
sem í aldarfjórðung var sam-
ferðakona pabba okkar, Jónas-
ar Jónssonar. Bæði höfðu þau
misst maka sína þegar þau
kynntust. Þau felldu hugi sam-
an og áttu samleið alla tíð, þó
svo þau vildu aldrei formlega
gifta sig.
„Ást á áttræðisaldri“ var yf-
irskrift viðtals sem tekið var
við þau og birtist í Morgun-
blaðinu í febrúar 1999. Þar
lýstu þau einlæglega sínum
fyrstu kynnum. Rómantíkin var
komin inn í líf þeirra á ný og
þau náðu vel saman. Þau lýsa
tilhugalífinu og tilfinningunum,
en þau höfðu bæði einhverja
sektarkennd í byrjun. Synir og
tengdadætur tóku hins vegar
tildragelsi áttræðu unglinganna
af stóískri ró og sagði Jónas
þegar hann rifjaði það upp síð-
ar að það hefði komið sér á
óvart.
Bæði voru nokkuð vanaföst
og tóku ekki í mál að rugla
saman reytum, heldur voru þau
til skiptis hvort hjá öðru í Ból-
staðarhlíðinni eða Hafnarfirði.
Síðar fluttu þau svo bæði í Arn-
arhraunið í Hafnarfirði, en í
sitthvora íbúðina. Sólveig í nr.
9 en Jónas í nr. 7, þannig að að-
eins Sléttahraunið skildi þau
að, en þá götu kölluðu þau Ást-
arbrautina sín á milli. Jónas
setti eftir flutning þeirra á Arn-
arhraunið saman þessa vísu:
Flestar rósir falla í dá
fái þær ekki hlýju.
Ein þó lifir ágæt á
Arnarhrauni 9.
Umhyggja, hlýja og gagn-
kvæmur stuðningur eru þau
orð sem koma upp í hugann
þegar sambandi þeirra tveggja
er lýst. Vissulega rammað inn
af nokkurri vanafestu og
þrjósku sem þau hentu stund-
um gaman að sjálf. Synirnir
sáu nú reyndar ekki alltaf húm-
orinn í því. Styrkur hvors
þeirra lá á misjöfnu sviði, en
saman voru þau sterk og ef þau
höfðu tekið ákvörðun var það
geirnegling sem fátt náði að
hagga.
Þau nutu samverunnar og
með árunum ílengdist Jónas
hjá Sólveigu og bjuggu þau í
raun saman. Þau fóru víða sam-
an, í flestar útréttingar og tóku
þátt í ferðum með eldri borg-
urum. Sólveig tók vel á móti
gestum og var kaffibrauð iðu-
lega á borðum.
Síðustu árin þeirra saman
einkenndust því miður af veik-
indum. Jónas fékk heilablóðfall
og bjó við skerta heilsu eftir
það. Við komuna heim af spít-
alanum tók Sólveig ekki annað í
mál en að vera hjá Jónasi sín-
um og steig þá inn að meiri
festu en við höfðum áður upp-
lifað. Þannig kom fram styrkur
annars þeirra þegar hitt varð
veikara fyrir.
Mótlætið undir það síðasta
dró mjög skýrt fram hve sam-
rýnd þau voru orðin. Ef fjar-
vera á spítala skildi þau að þá
var iðulega spurt hvað væri að
frétta af hinu og þegar þau svo
hittust á ný var sem sól ljómaði
í heiði og þau tóku gleði sína á
ný.
Jónas fékk um síðir pláss á
Sólvangi og eftir veikindi Sól-
veigar á þessu ári fékk hún
einnig þar inni. Þau náðu þar
að sameinast á ný, þökk sé lip-
urð starfsfólks á Sólvangi.
Við sendum fjölskyldu Sól-
veigar okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Gylfi, Jón Halldór og Þórir
Jónassynir og fjölskyldur.
Sólveig Þórhildur
Helgadóttir
Hún Svava Bald.
á Siglufirði er látin
eftir langt og við-
burðaríkt líf. Á með-
an við kveðjum hana birtast
minningar um kynni okkar
Svövu. Það var seint í júlí 1961 að
áætlunarbíll frá Reykjavík rann í
hlað á Sigló og úr honum steig
m.a. ungt par með litlu stelpu, all-
ir þreyttir eftir 12 tíma hoss á
slæmum vegum.
Maðurinn kominn beint úr
námi erlendis og Rafveita Siglu-
fjarðar var hans fyrsti vinnustað-
ur í heimalandi sínu. Með honum
voru eiginkona og 2ja ára dóttir,
báðar uppaldar í Þýskalandi.
Allt var framandi: Miðnætur-
sólin, fólk seint úti á kvöldin á
rúntinum, snjór á fjöllum um mitt
sumar, götur ekki malbikaðar
Svava Þórdís
Baldvinsdóttir
✝ Svava ÞórdísBaldvinsdóttir
fæddist 19. mars
1929. Hún lést 4.
desember 2019.
Útför Svövu fór
fram 14. desember
2019.
nema ein. Og stelp-
an og ég alveg mál-
lausar. Hvernig átti
það að ganga upp?
En bjargvættur-
inn var ekki langt
undan! Við vorum
rétt stigin inn á nýja
heimilið okkar á
Laugaveginum þeg-
ar nágrannakonan
birtist og faðmaði
okkur innilega, bauð
okkur velkomin sem og alla að-
stoð í hvað sem væri. Konan var
hún Svava og við urðum strax
vinkonur og um leið var hún minn
aðal-íslenskukennari. Það er
Svövu að þakka að við ílentumst
og að við mæðgur gátum gert
okkur skiljanlegar á íslensku á
skömmum tíma. Við fluttum suð-
ur 5 árum síðar en sambandið
slitnaði aldrei. Mig langar með
þessum örfáu orðum að þakka
Svövu allt sem hún gerði fyrir
mig og sendi um leið innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldunn-
ar allrar.
Megi Svava hvíla í friði.
Siglinde Sigurbjarnarson.