Slökkviliðsmaðurinn - 01.09.1997, Qupperneq 28

kalla á þá þegar við þurftum á að halda
og þeir á okkur. Það reyndist báðum
mjög vel að mínu mati. Við fengum
mikla dælu um þetta leyti sem var gott
verkfæri og dregin annað hvort af
mönnum eða bílum.
Synjað um bíl
Við útköll urðu menn að koma sér á
brunastað eftir getu. Einhverjir gátu
komið sér á bíl en aðrir tóku bara til
fótanna eða fóru á hjóli. Þegar þar að
kom í stríðslok að Innflutings og gjald-
eyrisnefnd tók til starfa og úthlutaði
tólum og tækjum til innflutnings,
skrifaði ég sem slökkviliðsstjóri nefnd-
inni og óskaði eftir að fá að kaupa
Willys jeppa. Ég taldi mig vera nauð-
synlegan í brunavörnum á Suður-
nesjum og þyrfti helst að komast
fyrstur á brunastað. Oddvitar sveitar-
félaganna hér í nágrenninu skrifuðu
upp á þessa beiðni.
- Við héldum að þetta væri ein-
boðið því öryggissjónarmið vega
þungt, en ég fékk bara eitt ákveðið
svar: „synjað“. Það var ekki talin
nokkur þörf á því að slökkviliðs-
stjórinn gæti sjálfur komið sér á slys-
stað eða brunastað. Nú var ekki um
það að ræða að ég ætlaði að hafa fé af
opinberum aðiljum, ég ætlaði að borga
jeppann sjálfur. En það var ekki að tala
um að ég ætti að fá slíkan lúxus.
Margir aðrir fengu hins vegar leyfi fyrir
að flytja inn slíka jeppa. Það þótti
meiri þörf en fyrir slökkviliðsstjóra á
Suðurnesjum sem þyrfti að komast frá
Keflavík út í Njarðvíkur, Hafnir eða
Sandgerði.
Margeir um það leyti sem hann hætti
sem slökkviliðsstjóri 1960.
Á þakinu er m.a. Ingi Þór Geirsson sfðar slökkviliðsstjóri.
Kalli seglasaumari og félagar meðhöndla slöngurnar fullir jafnaðargeðs.
Samstarf við setuliðið
Við áttum gott samstarf við slökkvi-
liðið á vellinum í minni tíð. Af hálfu
okkar íslendinga var það mjög vel séð
hve setuliðið var okkur mikil hjálpar-
hella. Þeir voru oft með okkur í
slökkvistörfum, vel búnir tækjum og
vel þjálfaðir. Oftast nær nutum við
góðs af þekkingu og tækjabúnaði
þeirra en það kom einnig fyrir að við
værum kallaðir til aðstoðar setuliðinu.
Þannig var t.d. um stórbrunann þegar
birgðastöðin brann. Við vorum ákaf-
lega stoltir af því þegar við fengum
tækifæri til að hjálpa þeim.
- Okkar gamli góði slökkviliðsstjóri
á vellinum, Sveinn Eiríksson sem kall-
aður var Patton, var lengi starfsmaður
og tengiliður milli okkar og liðsins á
Keflavíkurvelli. Það var gert víðtækt
samkomulag eins og áður sagði um
samstarfið. Ég hafði það fyrir sið eftir
að samkomulagið var gert að hvenær
sem eldur varð laus, þá bað ég alltaf
um að þeir væru í viðbragðsstöðu og
þáði aðstoð frá þeim. Það kom nú fyrir
að mínir menn voru ekki alveg ánægð-
ir með þetta, og kváðust geta ráðið við
þetta án aðstoðar frá þeim. Ég leit hins
vegar svo á að allur væir varinn góður
og engin ástæða væri til að taka óþarfa
áhættu á að eldur færi úr böndum.
Tækjabúnaður batnar
- Fyrsti slökkviliðsbíllinn kom ekki
fyrr en í stríðslok, árið 1945. Nokkru
síðar fengum við annan bíl, nokkru
eldri 1942 módelið. Þetta voru báðir
Ford-bílar, vandaðir og öflugir bílar
með vatnstanki. (Jón upplýsir okkur
um að báðir þessir bílar séu ennþá til,
sá eldri hafi verið seldur til forn-
bílaáhugamanns, en hinn yngri þeirra
sé á slökkvisstöðinni og hafi til
28
SLOKKVILIÐSMAÐURINN