Fréttablaðið - 20.06.2020, Qupperneq 20

Ve i k i n d i n r æ n d u Katrínu mætti, máli og hreyfigetu en bar­áttuandinn og lífs­viljinn ef ldust. Eftir þriðju og stærstu
blæðinguna og heilaskurðaðgerð
sem framkvæmd var til að bjarga
lífi hennar, vaknaði Katrín með
skýra hugsun en gat einungis hreyft
annað augað. Hún gat ekki gefið
fólkinu sínu, sem við sjúkrarúm
hennar stóð, til kynna að hugur
hennar væri enn til staðar, það væri
einungis líkaminn sem hefði svikið
hana.
Nú þegar fimm ár eru liðin frá
þeim degi að Katrín vaknaði úr
aðgerðinni, lítur hún svo á að á þeim
tímapunkti hafi hún endurheimt líf
sitt.
Það var 13. nóvember árið 2014 að
Katrín, þá 21 árs, hafði varið öllum
deginum í lærdóm fyrir klásus­
prófið í hjúkrun og í framhaldi farið
á æfingu þar sem hún hafði tekið
vel á því, eins og hún sjálf lýsir, fann
fyrir máttminnkun og fór því ásamt
Ásgeiri, þáverandi sambýlismanni
sínum, á bráðamóttöku.
Í ljós kom að um litla heilablæð­
ingu var að ræða og segir Katrín
læknana ekki hafa gert mikið úr
stöðunni. „Þeir vildu ekkert útskýra
blæðinguna sérstaklega, en sögðu
að þetta gæti komið fyrir alla.“ Ein­
kennin gengu fljótt til baka og eftir
fjóra daga var Katrín aftur komin á
fullt við prófundirbúninginn.
Hörmulegar fréttir
Þegar Katrín vaknaði að morgni,
tíu dögum síðar, fann hún að hún
gat hvorki hreyft hægri hönd né
fót. Hún hafði fengið blóðtappa á
sama stað og blæðingin hafði áður
komið fram.
Katrín lá í viku á sjúkrahúsi þar
sem hún lærði að ganga með hækju
og í framhaldi f lutti hún á Grensás,
þar sem við tók endurhæfing sem að
hennar mati gekk vel. Það var 7. des­
ember, þegar hún var komin með
leyfi til að verja helginni heima, að
læknir bað hana að koma á fund við
sig á sjúkrastofu hennar.
„Þar biðu eftir okkur annar
læknir, mamma og Ásgeir. Þau
virtust öll mjög áhyggjufull. Lækn­
arnir höfðu hörmulegar fréttir að
færa okkur. Það var komin niður­
staða úr öllum rannsóknunum.
Þær höfðu allar verið eðlilegar
nema ein og kom þetta högg okkur
gjörsamlega á óvart. Þrátt fyrir að
ættarsagan væri engin þá reyndist
ég vera með ólæknandi sjúkdóm,
sjúkdóm sem var sem dauðadómur
því ekkert væri hægt að gera annað
en að bíða eftir næsta höggi,“ þann­
ig lýsir Katrín því þegar hún fékk
skelfilegar fréttir, á bloggsíðu sinni
katrinbjorkgudjons.com, þar sem
hún hefur tjáð sig opinskátt um
veikindi sín.
Séríslenskur erfðasjúkdómur
Þarna var Katrínu tilkynnt að um
arfgenga heilablæðingu væri að
ræða, séríslenskan erfðasjúkdóm
sem veldur því að stökkbreytt
prótín safnast upp í æðum og veldur
endurteknum heilablæðingum.
„Það að fá fregnir af geninu sem ég
ber og því sem það hefur í för með
sér, var í fyrstu sem dauðadómur.
Þessar fréttir komu eins og þruma
úr heiðskíru lofti. Ég man það eins
og það hefði gerst í gær, þegar lækn­
arnir kölluðu okkur á sinn fund
og færðu okkur þessar hræðilegu
fréttir.
Að vísu var mér sagt að ég gæti
prófað að borða 18. aldar mat, því
að rannsóknir hefðu sýnt að slíkt
mataræði gæti hægt á sjúkdómnum.
Ég hafði alls ekki lyst á þannig mat­
aræði!“
Skildi allt en gat ekki tjáð sig
Þriðja áfallið og það langstærsta
kom svo sumarið 2015, sex mán­
uðum eftir að Katrín fékk fréttirnar
um að hún væri haldin erfðasjúk­
dómi. „Það áfall hafði mest áhrif á
Pínulitlu
sigrarnir
mikilvægir
Katrín Björk Guðjónsdóttir var að undirbúa
sig fyrir klásuspróf í hjúkrunarfræði þegar
hún fékk litla heilablæðingu. Í kjölfarið
fylgdi blóðtappi og stærri blæðing sem olli
því að hún getur ekki tjáð sig með hljóðum
og þarf aðstoð við flest dagleg verkefni.
Mamma gerir lífið léttara
Eins og fyrr segir getur Katrín ekki
tjáð sig með hljóðum, en hefur lært
að nota sérhannað stafaspjald til
að eiga í samskiptum. „Ég nota líka
iPad, síma og tölvu og þó að það
taki langan tíma get ég bjargað mér
sjálf og skrifað texta. Oft fæ ég líka
aðstoð frá góðum vinum og fjöl­
skyldu,“ útskýrir Katrín, en þetta
viðtal er einmitt tekið í gegnum
tölvupósta, blaðamaður í Reykjavík
og Katrín heima hjá sér á Flateyri,
þar sem hún býr í foreldrahúsum.
„Ég þarf aðstoð við f lest dagleg
störf og er svo óendanlega heppin
að móðir mín hefur getað tekið
þann stuðning að sér. Þannig hef
ég náð að vera miklu sjálfstæðari
og skapað mér mína af þreyingu
og vinnu sjálf. Mamma mín og
annað aðstoðarfólk gera lífið létt­
ara,“ segir Katrín en móðir hennar,
Bjarnheiður Ívarsdóttir, sagði upp
störfum sem aðstoðardeildarstjóri
á heilsugæslustöðinni á Ísafirði
þegar dóttir hennar veiktist, til að
geta annast hana.
Stærsta verkefnið að ná bata
„Ég er aftur komin heim til for­
eldra minna á Flateyri. Ég er ekki í
háskólanámi eins og mig dreymdi
um, en það er allt í lagi þar sem ég er
að vinna að öðrum stórum verkefn­
um. Stærsta verkefnið er að ná bata.
Þó að sigrarnir vinnist hægt þá
trúi ég ekki öðru en að þeir vinnist
að lokum. Ég fer í sjúkraþjálfun og
talþjálfun í hverri viku og legg mig
alla fram við að ná árangri þar.
Ég bý svo vel að eiga móður sem
er sá allra besti hjúkrunarfræðingur
sem hægt er að hugsa sér. Hún hefur
staðið þétt við bakið á mér þessi
fimm ár sem liðin eru frá áfallinu
og gert mér kleift að búa heima. Ég
er smám saman að ná betra valdi á
hreyfingum og meiri færni í að tjá
mig og þá verða samskiptin við fjöl­
skyldu og vini miklu auðveldari.“
Katrín sækir talþjálfun í gegnum
mig. Þegar ég vaknaði heyrði ég og
skildi allt það sem fram fór í kring­
um mig en ég gat ekki tjáð mig og
ekkert hreyft nema annað augað,“
útskýrir Katrín.
„Það var alltaf einhver hjá mér
sem ég treysti og vissi hvað ég vildi.
Það var mér mjög mikilvægt. Ætli ég
hafi svo ekki bara náð að temja mér
umburðarlyndi og þolinmæði frá
fyrstu stundu. Mamma náði alltaf
að skilja mig, jafnvel þó að ég gæti
í fyrstu bara sýnt óljós merki með
augunum.“
ÞEGAR ÉG VAKNAÐI
HEYRÐI ÉG OG SKILDI
ALLT ÞAÐ SEM FRAM FÓR
Í KRINGUM MIG, EN ÉG GAT
EKKI TJÁÐ MIG OG EKKERT
HREYFT NEMA ANNAÐ
AUGAÐ.
Björk
Eiðsdóttir
bjork@frettabladid.is
2 0 . J Ú N Í 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R20 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð