Dagblaðið Vísir - DV - 06.03.2020, Qupperneq 17

FÓKUS - VIÐTAL 176. mars 2020
Ég ákvað nú bara að hunsa þessi
skilaboð og leyfa honum að
halda virðingu sinni. Daginn eft­
ir sagði ég við hann: „Eigum við
ekki að bara að gifta okkur?“ Og
ákvörðunin var tekin. Auðvitað
vissum við það bæði að þetta
væri algjör bilun. Ég var eiginlega
í hálfgerðri maníu, ég ætlaði mér
að vera með Ben, punktur. Ég hef
aldrei haft neinar efasemdir um
það, ekki í eina sekúndu.“
Viðbrögð fjölskyldu og vina
voru nákvæmlega eins og við var
að búast.
„Fólk var að óska mér til ham­
ingju með þetta allt saman, en
ég efast nú ekki um að það hafi á
sama tíma hugsað að ég hlyti að
vera snarklikkuð. Ég skil það auð­
vitað, ég var að fara að flytja út til
manns sem þau höfðu aldrei hitt,
talað við eða séð í eigin persónu.
Pabbi hélt að ég væri að ljúga.
Mamma var ekkert að reyna að
stoppa mig, en minnti mig á
ég „gæti svo bara komið heim“
ef þetta myndi ekki ganga. Það
vill reyndar þannig til að amma
mín er bandarískur ríkisborgari,
mamma hennar giftist banda­
rískum hermanni á sínum tíma.
Ég og langamma, við skelltum
okkur í Kanann!“
Giftu sig inni í eldhúsi
Dagbjört flutti til Washington í
byrjun júní 2014, eftir að hafa far­
ið í gegnum umsóknarferli hjá
bandaríska sendiráðinu á Íslandi
og fengið samþykkt svokallað
„ fiancé visa“.
„Við höfðum 90 daga til að
gifta okkur eftir að ég var komin
út. Það var þess vegna ekki mik­
ill tími til þess að plana svakalega
stórt brúðkaup. Það vildi þannig
til að konan hennar Karenar,
sem ég hafði kynnst á Íslandi, er
„marriage officiant“ og hefur leyfi
til að gefa fólk saman. Athöfnin
var heima hjá þeim.“
„Brúðkaupið“ var ekki beinlín­
is hið dæmigerða ameríska bíó­
myndabrúðkaup.
„Þetta var nú bara inni í eld­
húsinu hjá þeim og nágranninn
var vottur. Ég var búin að næla
mér í ógeðslega flensu og var á
náttfötunum, með skítugt hár í
hnút. Ég hef nú aldrei verið eitt­
hvað rómantísk manneskja, sem
betur fer. Ég fór svo aftur upp í
rúm þegar við vorum búin að
skrifa undir giftingarpappírana!“
Viðtal hjá FBI
Það flækti málin að Dagbjört er
frá öðru landi. Erlendum mök­
um hermanna er tekið af varúð.
Eitt af því sem Dagbjört þurfti
að gangast undir sem erlendur
maki hermanns var bakgrunns­
athugun hjá alríkislögreglunni
(FBI). Óneitanlega skondar að­
stæður fyrir tvítuga, blásaklausa
stelpu frá Íslandi. Hún þurfti að
sverja eið þess efnis að hún væri
hvorki njósnari né hryðjuverka­
maður.
„Ég þurfti til dæmis að gefa
upp nöfnin á öllum fyrrverandi
kærustunum mínum. Þeir höfðu
mikinn áhuga á að vita af hverju
ég hefði hætt með kærastanum
mínum sem ég var með þegar
við vorum unglingar. Ég sagði
þeim nú bara að það hefði ver­
ið vegna þess að mér fannst
hann svo ömurlegur! Ég var líka
spurð spurninga eins og hvort ég
hefði einhvern tímann tekið þátt
í samsæri gagnvart bandarískri
ríkisstjórn, hvort ég hefði verið
hluti af alþjóðlegum hryðju­
verkasamtökum eða hvort ég
hefði aðhyllst nasima á árunum
1937 til 1947!“
Mikil leynd
Herinn skiptist í landgöngulið,
sjóher, sérsveit innan sjóhersins
(Navy) og flugher. Starf eigin­
manns Dagbjartar fór fyrst og
fremst fram á skrifstofunni, þó svo
hann klæddist alltaf einkennis­
búningi í vinnunni. „Titilinn hans
var „intelligence specialist“, ég
veit svo sem ekki hvað væri rétta
íslenska þýðingin á því.“
Enn í dag veit Dagbjört ekki
nákvæmlega hvað fólst í starfi
eiginmanns hennar. „Hann má
birta starfsheiti sitt opinberlega,
eins og á Facebook, en það er allt
sumt. Ég mátti aldrei vita hvað
hann var að gera í vinnunni, með
hverjum hann var eða hvar. Eitt
skipti spurði ég hann hvað hann
hefði borðað í hádegismat og
þá gat hann ekki sagt mér það.
Þegar hann var sendur eitthvert
á vegum hersins þá fékk ég ekki
vita af því fyrr en samdægurs, og
ég fékk ekki að vita hversu lengi
hann yrði í burtu, daga, vikur eða
mánuði. Hann var reyndar aldrei
lengi í burtu, lengsta skiptið var
held ég tvær og hálf vika.“
Dagbjört segist í raun vera feg­
in að starf eiginmanns hennar
hafi að mestu verið við skrifborð
en ekki á átakasvæðum. Margir
fyrrverandi hermenn í Bandaríkj­
unum sitja uppi með varanlegan,
líkamlegan og andlegan skaða
eftir að hafa starfað á þeim vett­
vangi.
„Einn besti vinur Bens starf­
aði sem læknir á vegum hersins,
var „navy medic“, og fór inn á
virk stríðssvæði. Hann var að
tjasla saman fjölmörgum slösuð­
um hermönnum. Í eitt skipti var
hann týndur úti á sjó í þrjá daga.
Hann hefur aldrei jafnað sig eftir
þetta. Í dag má hann ekki heyra í
rennandi vatni. Konan hans þarf
að láta renna í bað fyrir hann.“
Eiginmaður Dagbjartar vinnur
ekki lengur á vegum hersins og er
orðinn almennur borgari. „Hann
er „retired“ frá hernum, komin í
góða stöðu og vinnur sem verk­
fræðingur (project engineer).“
10 mánaða bið
Eftir að Dagbjört kom fyrst út til
Bandaríkjanna fékk hún svokall­
að K­1 Visa og þurfti síðan að
bíða í 10 mánuði eftir því að fá at­
vinnuleyfi í landinu.
„Þetta er þannig, að þegar þú
ert kominn inn í landið geturðu
sótt um að verða „permanent
resi dent“ og þegar það er komið í
gegn máttu byrja að vinna. Í þessa
10 mánuði gat ég ekkert gert ann­
að en sitja heima og horfa á sjón­
varp, engin fjölskylda, engir vinir.
Þá fyrst fór ég að hugsa hvort ég
hefði verið að gera algjör mistök
með því að æða svona út. Ég held
að ég hafi aldrei verið jafn ein­
mana og ég var á þessum tíma.
Það var vont að vera ekki í vinnu
og ég gat ekki hugsað mér að vera
„bara“ eiginkona hans Bens. Það
var síðan eftir að ég byrjaði að
vinna að ég gat loksins farið að
byggja upp mitt eigið tengslanet
hérna úti.“
Tengdafjölskyldan hefur tekið
Dagbjörtu vel en tengdafor­
eldrar hennar eru skildir og býr
stór hluti föðurfjölskyldunnar í
suðurríkjum Bandaríkjanna. „Ég
held að það hafi hjálpað mikið
að ég kynntist Ben í gegnum fjöl­
skylduna, það var amma hans
sem sá til þess að við kynntumst.
Við erum miklar vinkonur.“
Vann sig upp
Fyrsta starf Dagbjartar í Banda­
ríkjunum var hjá Ikea.
„Ég var nefnilega með smá
heimþrá og Ikea var svona það
sem næst komst Íslandi þarna
úti. Ég var þar í eitt ár og eignaðist
marga nána vini sem ég held enn
sambandi við.“
Dagbjört söðlaði síðan um og
gerðist förðunarfræðingur hjá
snyrtivörurisanum Bobbi Brown.
„Það gekk þannig fyrir sig að ég
fór í prufu hjá þeim. Ég var síðan
í kjölfarið send í þjálfun á þeirra
vegum og varð „certified makeup
artist.“ Mér finnst þetta mun
betra fyrirkomulag en á Íslandi.
Þar þarftu að greiða mörg hund­
ruð þúsund til að fara í skóla og
verða förðunarfræðingur. Hérna
úti borga fyrirtækin fólki fyrir að
fara í starfsþjálfun. Ég fór síðan
að vinna á vegum Bobbi Brown
í hinum og þessum verslunum.
Það var þá sem ég áttaði mig á
því að ég var miklu betri sölu­
kona en förðunarfræðingur. Ég
var alltaf langsöluhæsti förðunar­
fræðingurinn.“
Í kjölfarið var Dagbjörtu boðið
að gerast viðskiptastjóri eða
„business manager“ hjá öðru
þekktu, alþjóðlegu snyrtivöru­
merki, Laura Mercier. „Það var
ótrúlega skemmtilegt og fjöl­
breytt starf, ég ferðaðist á hina og
þessa staði og viðburði þar sem
verið var að selja vörur frá Laura
Mercier. Það gekk rosalega vel og
eftir eitt ár fékk ég stöðuhækkun;
mér var boðið að opna verslun
á vegum snyrtivörumerkisins
Smiðjuvegur 4C - 202 Kópavogur - S 587 2202
Ryðga ekki
Brotna ekki
HAGBLIKK
Álþakrennur & niðurföll
Litir á lager:
Svart, hvítt, ólitað, rautt, silvurgrátt og dökkgrátt
Ég hef aldrei haft
neinar efasemdir
Framhald á síðu 18
Heimilishundurinn Sif og kisan Sonja.
Heimili hjónanna í Spanaway. Það er
stórt og rúmgott, með fjórum svefnher-
bergjum og tveimur baðherbergjum.
Dagbjört er alsæl með lífið í Bandaríkjunum og
sér ekki fyrir sér að búa á Íslandi í framtíðinni.