Fréttablaðið - 15.08.2020, Blaðsíða 17

ÉG VEIT AÐ MÖRGUM
VINUM MÍNUM FINNST ÉG
VERA ÓTTALEGUR TUÐARI,
ÓTTASLEGIÐ GAMAL-
MENNI, EN MÉR SÝNIST AÐ
NÚ SÉU Æ FLEIRI AÐ KOM-
AST Á MÍNA SKOÐUN.
upp pólitískar skoðanir. „Ég hef
verið vændur um að vera hitt og
þetta: Framsóknarmaður, bölvað
íhald og kommúnisti,“ segir hann.
„Ég var í sundi úti á Nesi í fyrra, ætl-
aði í pottinn og þá óð upp úr honum
maður sem æpti hástöfum að hann
ætlaði sko ekki að deila potti með
kommúnista. Rauk við svo búið í
sturtu.“
Hv að s t jór n m á l a s ko ð a n i r
varðar segist Egill heldur miðju-
sækinn og trúa á mátt mála-
miðlana. Í störfum sínum reyni
hann ávallt að vera sanngjarn og
kannski einum of. „Mér fer yfir-
leitt að þykja smá vænt um allt fólk
sem ég hef dregið í sjónvarpssal og
situr þar fyrir framan mig. Kannski
er ég full meðvirkur að eðlisfari
eða of kurteis. Ég er ekki sérlega
dómharður og frekar gjarn á að
skima eftir því góða í fólki.“
Hefur þú starfað í f lokki?
„Nei, ég hef aldrei verið í f lokka-
pólitík. Ég er mjög lélegur í hópum,
er hálfgerður einfari, og leiðist á
fundum. Ég var í smátíma skráður
í Alþýðuflokkinn á tíma Jóns Bald-
vins og svo skráði Andrés vinur
minn Magnússon mig einu sinni
í Heimdall. Ég er ekki viss um að
við höfum verið allsgáðir þá,“ segir
Egill. „Ég hef stundum hugleitt að
það gæti verið forvitnilegt að sitja
á Alþingi, en óttast miklar funda-
setur. Og svo er spurning hverju
maður fengi áorkað þar inni. Þyrfti
maður að lúta ströngum flokksaga
– það ætti ekki vel við mig. Ég veit
heldur ekki hvaða flokk ég ætti að
fara í.“
Giftust á grískri eyju
Egill er giftur Sigurveigu Káradóttur
matreiðslumanni og eiganda Mat-
arkistunnar. Saman eiga þau soninn
Kára sem hefur vakið athygli sem
píanóleikari.
„Við Sigurveig kynntumst bara
á krá í Reykjavík. Það er nú ekki
f lóknara en það,“ segir Egill spurð-
ur um hvernig þau kynntust. „Við
eignuðumst svo hann Kára og gift-
um okkur í Grikklandi, á eyjunni
Folegandros þangað sem við förum
hvert ár.“
Þeir sem hafa lesið bloggsíðu
Egils vita að Grikkland er í miklum
metum hjá honum og hann heim-
sækir landið reglulega. Faraldurinn
hefur hins vegar sett strik í reikn-
inginn og er þetta ár í fyrsta sinn í
hálfan aldarfjórðung sem hann fer
ekki þangað. „Held ég megi segja að
það sé mitt annað heimaland. Ég á
marga vini þar en það er of snemmt
að spyrja hvort ég setjist þar að í
ellinni. Folegandros er reyndar
hálfgert rokrassgat á vetrum,“ segir
hann spurður hvort stefnan sé sett
á að flytja þangað einhvern daginn.
Fjölskyldan hefur einnig dvalið
mikið í Bandaríkjunum vegna tón-
listarnáms Kára. En hann hefur
fengið viðurkenningar og styrki
til að fara þangað á námskeið. Árið
2018 hlaut hann hvatningarverð-
laun samtaka tónskálda í Banda-
ríkjunum, ASCAP, þá 16 ára gamall.
Hann lýkur framhaldsprófi í klass-
ískum og djasspíanóleik í vetur en
semur einnig tónlist og útsetur.
Egill segir að það sé meira í ætt við
dægurtónlist og Kári þurfi að fara
að komast í almennilegt stúdíó.
„Maður fylgist stundum undrandi
með, hann hefur til dæmis ein-
staka gáfu til að impróvísera í alls
kyns tónlistarformum. Ég veit ekki
hvar drengurinn finnur þessa dýpt
– varla frá mér sem hef frekar flotið
á yfirborðinu allt mitt líf, vitandi
lítið um marga hluti. Kannski frá
móður sinni sem hefur ótrúlega
frjótt ímyndunaraf l. Ég er miklu
hversdagslegri persónuleiki en þau
bæði,“ segir Egill.
Leitaði skjóls í of mikilli vinnu
Í vor opnaði Egill sig um baráttu
sína við kvíða og þunglyndi. Hann
segir að þessir vágestir hafi alltaf
blundað í honum og lýsi sér stund-
um í frekar lágu sjálfsmati. Honum
hafi hins vegar oft tekist að breiða
yfir þetta með því að vera glaður í
bragði út á við.
„Þetta fór að ágerast hjá mér fyrir
svona fjórum árum, en það var í
fyrravor að ég upplifði alvarleg
kvíðaköst,“ segir hann. „Maður
tekst á við þetta, lyf hjálpa, hug-
leiðsla, tímar hjá sálfræðingum,
göngutúrar við sjóinn. En þetta er
lúmskt og læðist aftan að manni
þegar minnst varir. Maður festist
í þráhyggjukenndum hugsunum –
bak við mann er fortíð sem virkar
óbærilega þung, full af eftirsjá en
fyrir framan skelfing óviss framtíð.
Maður týnir núinu þar sem er sagt
að hamingjuna sé helst að finna. Svo
hættir maður að geta sofið, vaknar
á nóttinni og hinar þungu hugsanir
troða sér strax fram.“
Egill segist líða ágætlega á þessari
stundu en að það sé ekki ávísun á að
svo verði út allt árið. Faraldurinn og
áhrif hans hafi vissulega áhrif á geð-
heilbrigði.
„Mér finnst sjálfsagt að tala um
þetta. Samt er ég ekki maður sem er
gjarn á að bera tilfinningar sínar á
torg, er líklega frekar dulur og ekk-
ert sérlega hreinskilinn. En af hverju
ætti það að vera feimnismál? Ég er
bara svona. Ég hef neyðst til að horf-
ast í augu við það síðustu misserin
– held ég hafi um tíma leitað skjóls
Egill segir að sér líði ágætlega á þessari stundu en það sé ekki ávísun á að svo verði allt árið. FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON BRINK
undan kvíðanum og þunglyndinu
í alltof mikilli vinnu. Fannst um
tíma eins og hún væri upphaf og
endir alls – og að maður þyrfti helst
stöðugt að vera að og í sviðsljós-
inu. Mætti aldrei missa úr þátt. En
lykillinn að nokkuð stöðugri lífs-
hamingju er ekki þar.“
Birgðu sig upp af mat og lyfjum
Egill segist hafa haft vonda til-
finningu gagnvart farsóttinni sem
síðar fékk heitið COVID-19 um leið
og hann las fréttir um uppgang
hennar í Kína. Taldi hann að þarna
væri á ferðinni veira sem yrði ekki
stöðvuð.
„Í febrúar keypti ég frystikistu í
fyrsta sinn á ævinni og við birgðum
okkur upp af mat og lyfjum. Það var
í fyrsta sinn sem ég hef búið mig
undir að loka mig af. Sem betur fer
reyndist pestin ekki jafn skæð og til
dæmis Spænska veikin, en maður
þarf samt að beita öllum ráðum til
að smitast ekki,“ segir hann. „Það
er ekki bara dauðinn sem maður
óttast, og veikindi manns nánustu,
heldur líka langvarandi afleiðingar
sóttarinnar.“
Hann er líka á þeirri skoðun að
einungis harðar aðgerðir dugi til
þess að veikin berist ekki til lands-
ins að utan. Að valið standi um
að hafa landamærin opin eins og
nú er eða að eiga nokkuð eðlilegt
líf í vetur, hvað varðar skólastarf,
íþróttir, menningu og félagslíf. „Ég
veit að mörgum vinum mínum
finnst ég vera óttalegur tuðari,
óttaslegið gamalmenni, en mér
sýnist að nú séu æ fleiri að komast
á mína skoðun. Þetta er svipað því
og Gylfi Zöega hefur sýnt fram á
með hagfræðilegum rökum,“ segir
hann. „Og ég er dálítið þreyttur á
frasanum „að lifa með veirunni“. Ef
landamærin eru opin og smit berst
stöðugt inn í landið, þýðir það þá
að þeir sem eru viðkvæmir séu í
einhvers konar stofufangelsi? Þetta
er ansi stór hluti þjóðarinnar. Mér
hafa fundist skilaboðin vera ansi
loðin undanfarið, en mér sýnist að
ákvarðanir ríkisstjórnarinnar og
sóttvarnalæknis frá því í gær séu
mjög skynsamlegar.“
Egill ferðaðist um Ísland fyrri
hluta sumars eins og margir Íslend-
ingar og naut þess innilega. Hann
segist þó hafa verið hikandi við að
ferðast eftir að faraldurinn blossaði
upp að nýju og hafa eytt mun minni
peningum í ferðalög en hann hafði
ráðgert.
Heldur þú að faraldurinn breyti
öllu til frambúðar?
„Ýmislegt mætti auðvitað breyt-
ast. Hrunið breytti kannski ekki
svo miklu – við tókum bara nýjan
hring í æðislegri efnishyggju og
neyslu. Í kóvíd höfum við þurft að
hyggja aðeins að smærri hlutum,
við hjónin fórum að rækta græn-
meti til dæmis. Að sumu leyti hefur
verið huggulegt að nánast hjúfra sig
með fjölskyldunni. Fólk þarf ekki
tíu utanlandsferðir á ári, borgar-
ferðir, fótboltaferðir, skíðaferðir,
ferðir á fundi. En ég er samt ekki
viss um að það breytist mikið til
langframa – það ræðst væntanlega
af lengd pestarinnar og kreppunni
sem henni fylgir. Eins og staðan er
ætti maður kannski frekar að lifa
bara frá degi til dags og reyna að
finna hamingju í núinu en að hugsa
svo langt.“
H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð 17L A U G A R D A G U R 1 5 . Á G Ú S T 2 0 2 0