Morgunblaðið - 18.01.2020, Blaðsíða 31

hann og Elsa báru hag okkar allt-
af fyrir brjósti. Við söknum þeirra
mikið, en það voru þau sem gerðu
okkur mögulegt að eignast Sól-
bergið okkar fagra, kynnast frá-
bæru fólki og njóta náttúru og
fuglalífs.
Við viljum kveðja þessi sóma-
hjón, sem voru einstakir vinir og
alltaf svo ástfangin, með þessu
ljóði sem okkur finnst lýsandi fyr-
ir okkar hugsanir núna. Þau hafa
sameinast aftur, eftir stuttan að-
skilnað, í Sumarlandinu og munu
þar njóta kærleiksríkrar nærveru
og gæskunnar, sem alla daga ein-
kenndi þau.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Guð blessi minningu Elsu og
Sigurgeirs. Betri vini og bjartari
minningar er ekki hægt að eiga
um nokkur hjón.
Við sendum Stefáni Jóni,
Heimi, Lovísu Maríu og Guð-
björgu, tengdabörnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Megi minningin bjarta um ein-
stakan öðling gefa ykkur styrk í
söknuðinum og sorginni og mun
sú kæra minning ætíð lifa í okkar
hjarta.
Hrönn og Tómas.
Kæri Sigurgeir staðarhaldari.
Nú er komið að kveðjustund til
lengri tíma. Þetta var annars
meira gönuhlaupið hjá þér. Hvað
lá þér svona á? Þetta fór í gegnum
hugann þegar fréttin kom um að
Geiri Júlla væri dáinn. Hann var
nýlega búinn að hringja alveg eld-
hress eins og venjulega. Allir vita
að enginn er eilífur og 90 ára eru
menn jú engir unglingar, en sálin
í Geira var síung. Við nágrann-
arnir á Selaklöpp töldum hann
sem sjálfsagðan hlut í umhverf-
inu. Það var svo notalegt þegar
útidyrahurðin var opnuð og raus-
að var í forstofunni „Þetta er bara
ég“ Og ekki neitaði hann brenni-
vínsstaupi ef það var í boði og þá
fékk maður sögurnar af sjónum,
en á sjónum var hans starfsvett-
vangur alla ævi og ekki alltaf siglt
á lygnum sjó. Við vorum mikið að
heiman og Geiri fékk lykla til að
líta eftir Klöppinni, reyndar fékk
hann ekki lyklana fyrr en hann
var búinn að skamma okkur fyrir
að læsa aldrei. Þetta var virðing-
arstaða og þeir töldu það alls óvið-
eigandi hann og Óli að stöðunni
fylgdi ekkert starfsheiti og úr
varð staðarhaldari. Hann var
morgunsprækur og fylgdist með
því sem var að gerast við höfnina.
Hitti mann og annan og var alltaf
tilbúinn að stoppa og ræða málin.
Á kvöldin settist hann svo í stól-
inn sinn í stofunni til að horfa á
sjöfréttir í sjónvarpinu og fékk
sér góðan fréttablund.
Mikið eigum við eftir að sakna
þín, Geiri. Ekki bara af því að nú
er enginn staðarhaldari á Sela-
klöpp heldur, og ekki síður, að
þegar hringt er í 893-1741 þá
svarar enginn Sigurgeir því að nú
er Sigurgeir kominn með nýtt
númer sem erfitt verður að ná
sambandi við.
Ábyggilega eiga bæði orð og
athæfi sem þér tengjast eftir að
koma við sögu á góðum stundum.
Far í friði vinur kær.
Nú genginn er góður vinur
þá götu sem allir víst ganga.
Fylgi honum farsæld og friður
í ferðalaginu langa.
Ef fáum við hann að hitta
handan við óþekkta veginn
og strax þegar sést í hann glitta
þá skálum við hinum megin.
Við vottum afkomendum Geira
okkar dýpstu samúð og vitum að
þar er söknuðurinn sár.
Óli og Vera á Selaklöpp.
Nú eru bráðum fjörutíu ár frá
því að ég varð svo heppinn að
kynnast Geira. Hann tók mig
undir sinn verndarvæng og gerði
það sem hann gat til að kenna mér
sjómennsku. Ég var ekki góður
nemandi en hann hins vegar góð-
ur og ljúfur lærifaðir. Síðan höf-
um við verið vinir og vinátta okk-
ar styrkst og dýpkað með
árunum. Um Geira á ég bara
bjartar og ljúfar minningar. Oft
sat ég í eldhúsinu hjá honum og
Elsu á Norðurveginum og drakk
kaffi og við Elsa rifumst um póli-
tík. Um hana vorum við hjartan-
lega ósammála en höfðum
skemmtun af þrætunni. Geiri
reifst ekki mikið en skemmti sér
þeim mun betur yfir okkur Elsu.
Við gátum líka talað endalaust um
báta og sagt sögur af sjómennsku.
Þá hafði Geiri orðið. Svo komu
kannski Úlla eða Vera eða Ingv-
eldur eða Alvilda og allir voru
hjartanlega velkomnir og nóg til.
Geiri var ljúfmenni. Mest gam-
an hafði hann af börnum. Þau löð-
uðust að honum og fundu hlýjuna
sem frá honum stafaði. Þessu
fengu líka mín börn að kynnast og
öllum þótti vænt um Geira.
Stundum fórum við með honum á
sjó og hann kenndi krökkunum að
fara með færin og stýra skipum.
Krakkarnir voru númer eitt og
þau fundu það og leið vel hjá
Geira.
Mestan hluta ævinnar var
Geiri sjómaður. Fyrst á bátum og
stærri skipum en seinna gerði
hann út trillu, næstum til æviloka.
Aðalstarf Geira eftir að hann kom
í land fyrir meira en fjörutíu árum
var líka tengt sjónum og fiskinum.
Lengi vaktmaður í togara okkar
Hríseyinga og stundum að
strjúka hnífana fyrir stúlkurnar í
frystihúsinu.
Þegar við eltumst og Geiri og
Elsa fóru að minnka við sig vinnu
gerðust þau hjónin snillingar í
harðfiskþurrkun. Þessu fengum
við að njóta góðs af. Heimaþurrk-
aður harðfiskur úr Hrísey var há-
tíðamatur á mínu heimili. Geiri
var líka mikill fuglavinur. Hann
gaf smáfuglunum eins og fleira
gott fólk. En Geiri gaf ekki bara
smáfuglunum eins og margir
gera.
Hjá honum voru þrestirnir
fastir heimagangar. Á sumrum
gaf hann þeim oft rúsínur. Það
var algeng sjón að sjá þresti
þiggja rúsínur úr lófa Geira við
þvottahúsinnganginn á Norður-
veginum.
Ef hann var seinn fyrir komu
þeir inn til að gá að vini sínum.
Líka þeir fundu að þeir gátu
treyst á Geira.
Aðalmaðurinn í lífi Geira var
Elsa. Þau voru hjón í meira en
sextíu ár. Elsa var akkerið og leið-
toginn. Hún var falleg og gáfuð og
góð og Geiri elskaði hana tak-
markalaust. Þegar heilsu Elsu
hrakaði fór hún á Dalbæ á Dalvík
og eyddi þar síðustu æviárunum.
Geiri var í förum á hverjum degi.
Kom til Elsu á morgnana og
skemmti sér með henni fram eftir
degi en fór svo heim í Hrísey og
gisti þar. Við Eyrún komum oft til
Geira og Elsu á Dalbæ og drukk-
um sérrí og skemmtum okkur.
Það voru góðar stundir.
Eftir að Elsa dó fyrir bráðum
þremur árum fann ég að Geira
leiddist stundum. Með henni fór
hluti af honum sjálfum sem aðrir
gátu ekki bætt honum upp. Og nú
er Geiri aftur í förum og kominn
til Elsu sinnar. Ég veit að hann er
feginn.
Við eigum vonandi eftir að hitt-
ast aftur og drekka kaffi og sérrí
og rífast um pólitík í eldhúsinu á
Norðurvegi eilífðarinnar.
Ástráður Haraldsson.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 2020
✝ Kristín Kol-brún Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 14. október 1948
í Reykjavík. Hún
lést 10. janúar 2020
á HSu, Selfossi.
Foreldrar Kollu,
eins og hún var
alltaf kölluð, voru
Guðmundur
Guðnason, f. 30.4.
1924, d. 18.1. 1995,
og Fjóla Guðmundsdóttir, f.
29.7. 1929, d. 8.6. 1998. Kolla
var elst sjö systkina. Hin eru:
Valey, f. 13.9. 1950, Guð-
mundur, f. 24.3. 1954, Halldór,
f. 29.11. 1955, d. 28.8. 2014, Ingi
Vigfús, f. 28.7. 1957, d. 16.12.
2004, Guðni Þor-
berg, f. 15.5. 1960,
d. 17.2. 1981, Guð-
rún Unnur, f. 5.3.
1964. Kolla giftist
Samúel Jóhanni
Guðmundssyni 31.
maí 1969. Samúel
er fæddur 31.1.
1949. Börn þeirra
eru Rúnar Geir, f.
26.3. 1970, maki
Amanda Berry, Íris
Björk, f. 1.7. 1975, m. Jón Páll
Gestsson, Fjóla Björk, f. 1.7.
1975, m. Dorte Holm Hansen.
Barnabörnin eru níu talsins.
Útförin fer fram frá Odda-
kirkju á Rangárvöllum í dag,
18. janúar 2020, klukkan 13.
Þessar fátæklegu línur eru
skrifaðar með sorg og söknuði í
minningu Kristínar Kolbrúnar,
oftast kölluð Kolla.
Fyrsta minningin um hana er
hörkukappakstur á Eyrarbakka-
veginum þar sem hún þandi VW-
bjölluna sem hún ók, trúlega örlít-
ið yfir hámarkshraða.
Þannig var Kolla raunar í öllu
því sem að hún tók sér fyrir hend-
ur, hvort sem að það var í leik eða
starfi. Dugnaður og afköst svolítið
yfir löglegum hraða.
Hún var rösk og vinnusöm og
ekkert að hanga yfir smámunum,
kannski örlítið stjórnsöm og eins
og stundum er sagt um drífandi
fólk; með munninn fyrir neðan
nefið. Hún lét engan vaða yfir sig
og líklega erft það úr föðurættinni.
Upp úr kappakstrinum kynnt-
ist ég Valey systur hennar og
Kolla var þá búin að finna hann
Samúel, lífsförunaut sinn til ævi-
loka.
Frá þessum tíma hafa fjöl-
skyldur okkar gengið í gegnum
súrt og sætt, í góðri samheldni.
Ferðast mikið saman og haldið
veislur þar sem gjarnan var tekið
lagið en þar var Kolla í essinu
sínu. Með örugga og fallega rödd,
enda hafði hún verið í stúlknakór á
unga aldri. Talandi um munninn
fyrir neðan nefið, þá erfði hún
söngröddina líklega úr móðurætt.
Kolla var lagin við matarveislur
og naut liðsinnis bónda síns kjöt-
iðnaðarmannsins, að auki var hún
flink við að skreyta borðhaldið.
Hún var ein af þeim húsmæðrum
sem tókst að hafa alltaf undarlega
hreint í kringum sig á heimilinu og
hvar þar sem hún vann.
Að sama skapi var hún smekk-
manneskja á klæðaburð og alla tíð
vel til höfð.
Kolla glímdi við veikindi síðustu
árin og dvaldi í nokkur misseri á
Lundi á Hellu.
Hún lést 10. janúar í faðmi
eiginmanns og ættingja, blessuð
sé minning hennar.
Við hjónin vottum Samúel,
Rúnari, Írisi og Fjólu ásamt mök-
um og börnum þeirra innilega
samúð í vissu um að góðar minn-
ingar mildi sár og söknuð.
Svavar, Valey og synir.
Við Kolbrún kynntumst þegar
við unnum saman í Borgarþvotta-
húsinu sumarið 1964 eða 1965. Við
vorum unglingar og lífið ekkert
nema spennandi, gaman að vinna í
þvottahúsinu í sumarvinnu og að
eiga frí um helgar og gera eitthvað
skemmtilegt. Kolla fór mikið til
fjölskyldu sinnar í Arnarbæli í Ölf-
usi og ótal ferðirnar fór ég þangað
með henni og Samma og fleiri vin-
um, því alltaf voru allir velkomnir í
Arnarbæli. Þau Fjóla og Guð-
mundur tóku afar vel á móti vin-
um Kollu. Fjóla var einatt búin að
baka eins og við værum að mæta í
stórveislu og alltaf var eitthvað
gott í matinn. Ég á góðar minn-
ingar með Kollu frá Arnarbæli og
enn finnst mér gott að koma þar
við og horfa yfir Ölfusið og láta
hugann reika. Kolla var lagin
handavinnukona og ég dáðist allt-
af að því. Hún prjónaði mikið og
kunni allt sem ég kunni ekki og
var alltaf með eitthvað á prjónun-
um.
Við eltumst og eignuðumst
börn. Kolla og Sammi fluttu til
Danmerkur og bjuggu þar í ein tíu
ár. Þegar við Atli fluttumst þang-
að var eitt af fyrstu verkum okkar
að grennslast um hvar Kolla og
Sammi byggju og viti menn, þau
voru í 20 mínútna göngufæri frá
okkur. Það var frábært að hafa
þetta góða fólk í nágrenninu og við
heimsóttum þau oft. Hjá þeim
fengum við góð ráð um ýmislegt
sem við vorum óörugg um. Kollu
var mjög annt um að hafa fallegt í
kringum sig og bar heimili þeirra
þess vitni. Í Herlev vann Kolla á
elliheimili og sagði hún mér marg-
ar skemmtilegar sögur af sam-
skiptum sínum við fólkið þar. Hún
vann á fleiri stöðum, m.a. í fínni
vínbúð og fræddi hún okkur um
hvaða vín ættu best við hvaða mat.
Kolla var alla tíð útsjónarsöm og
þegar hana langaði í sérstaka skó
eða fallega kjóla, beið hún eftir út-
sölu og mætti á fyrsta degi og
keypti sér það.
Fjölskyldan flutti svo heim og
bjó í Hafnarfirði í nokkur ár. Kolla
vann um árabil hjá Sómasamlok-
um og á fleiri stöðum. Það var allt-
af nóg að gera hjá Kollu, en hún
var alla tíð heimakær og vildi frek-
ar fá fólk í heimsókn en að heim-
sækja það. Síðan fluttu hjónin á
Hellu og var gott að fara til þeirra
þangað. Þau áttu land í Fljótshlíð
og byrjuðu á að gista í góðu tjaldi
þar, sem meira að segja var park-
etlagt. Síðan byggðu þau sér smá-
hýsi og sumarið eftir var búið að
byggja við það og enn átti eftir að
bætast við. Sem sagt nýtt her-
bergi í hvert skipti sem ég heim-
sótti þau.
Einnig gróðursettu þau heil
býsn og í þessum fyrrum gróður-
snauða parti í landi Kirkjulækjar-
kots ríkir nú mikil gróðursæld þar
sem gott er að una sér.
Ég kveð Kollu vinkonu mína
með söknuði og votta Samma,
Rúnari, Fjólu og Írisi og öðrum
aðstandendum samúð mína.
Unnur Jónsdóttir.
Kristín Kolbrún
Guðmundsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og besti afi,
JÓN BJÖRN HJÁLMARSSON
bifvélavirkjameistari,
Fagrahvammi 6,
Hafnarfirði,
lést á líknardeildinni í Kópavogi 9. janúar.
Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju 20. janúar
klukkan 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á líknarfélög.
Brynja Þorvaldsdóttir
Birgir Már Guðbrandsson Ingrid Johannessen
Kolbeinn Jónsson Anna Birna Jónsdóttir
Hlini Snær, Birkir Smári, Karítas Ísold
og Eirik Brynjar Birgisbörn
Birnir Breki og Hrafney Tinna Kolbeinsbörn
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir og amma,
ÓSK GABRÍELLA BERGÞÓRSDÓTTIR,
Reynigrund 44, Akranesi,
lést á sjúkrahúsinu á Akranesi laugardaginn
11. janúar eftir stutta baráttu við
krabbamein.
Útför hennar fer fram frá Akraneskirkju mánudaginn 20. janúar
klukkan 13. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Hollvinasamtök Heilbrigðisstofnunar Vesturlands,
söfnunarreikningur: 0326-26-5100, kt. 510214-0560.
Óli Jón Gunnarsson
Bergþór Ólason
Jóhann Gunnar Ólason Kolbrún Þóroddsdóttir
Rúnar Ólason María Rahko
Lotta Ósk Bergþórsdóttir Flume
Erik Óli Jóhannsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HELGA JÓNASDÓTTIR
kennari,
áður til heimilis að Ljósheimum 5,
lést í faðmi fjölskyldunnar
á hjúkrunarheimilinu Mörk þriðjudaginn 14. janúar.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn
24. janúar klukkan 11.
Innilegar þakkir til starfsfólks 2. h. norður í Mörkinni fyrir alúð,
hlýju og umhyggju í hennar garð.
Sylvía Jóhannsdóttir
Laufey Jóhannsdóttir Gunnar Jóhannesson
Indriði Jóhannsson Berglind Sigurlaug Guðnad.
Helga Jóhannsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÁSTA FINNBOGADÓTTIR
frá Vallartúni, Vestmannaeyjum,
Sólvangsvegi 3, Hafnarfirði,
lést laugardaginn 11. janúar á Hrafnistu,
Hafnarfirði. Hún verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju
mánudaginn 27. janúar klukkan 13.
Lilja Björgvinsdóttir Þórhallur Óskarsson
Gunnar Björgvinsson Birna Blöndal
Elva Björk Gísladóttir Einar Helgi Jónsson
Helena Sif Gísladóttir Jón Ragnar Magnússon
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubörn