Morgunblaðið - 07.02.2020, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2020
✝ Sigríður Aðal-björg Lúðvíks-
dóttir fæddist á
Raufarhöfn 20.
ágúst 1938. Hún
var dóttir hjón-
anna Lúðvíks Ön-
undarsonar og Sig-
urveigar Jóhannes-
dóttur. Sigríður
var næstyngst
fimm systkina. Hin
eru: Björn, f. 1929,
d. 2008; Ása, f. 1931, búsett í
Njarðvík; Helga Kristín, f.
1935, d. 2017 og yngstur var
Guðmundur, f. 1941, d. 2006.
Sigríður ólst upp hjá fjöl-
skyldu sinni í húsinu Öldu á
Raufarhöfn. Þar gekk hún í
barnaskóla. Þegar hún var 15
ára á síldarplaninu á Rauf-
á jóladag 1957 á prestssetrinu
á Útskálum.
Árið 1956 fóru þau að búa
saman og bjuggu fyrstu tvö ár-
in í Móhúsum, reyndar bara á
sumrin og fram á haust þar
sem kjallarinn var nýttur sem
mötuneyti á veturna. Þá fluttu
þau sig yfir á Meiðastaði einn
vetur og svo aftur í Móhús.
Einn vetur voru þau í húsinu
Skálholti sem stóð þar sem
kjörbúðin og ráðhúsið er nú.
Þennan tíma voru þau að
byggja og nutu dyggrar að-
stoðar Ingvars föður Guð-
björns. Þau fluttu svo inn í ný-
byggt húsið Einholt hér í bæ,
sem er Garðbraut 92, þann 4.
janúar 1958.
Árið 1961 eignuðust þau son-
inn Ingvar Lúðvík Guðbjörns-
son. Hann á tvær dætur, þær
Heiðu Björk og Sigríði Ósk,
maður hennar er Gísli Gíslason
og eiga þau 3 syni.
Útförin fer fram frá Útskála-
kirkju í dag, 7. febrúar 2020,
klukkan 15.
arhöfn skaut Amor
sínum örvum er
hinn 18 ára sjó-
maður Guðbjörn
Ingvarsson lagði
þar að bryggju
með aflann. Það
var ást við fyrstu
sýn. Guðbjörn er
fæddur 28. janúar
1935.
Haustið 1954
kom Sigríður í
Njarðvík. Þann 21. nóvember
hittust þau Guðbjörn aftur í
Krossinum í Njarðvík og höfðu
þau sannarlega ekki gleymt
hvort öðru. Það er ekki ofsagt
að síðan þá hafa þau fylgst að,
verið óaðskiljanleg. Í lok maí
1955 opinberuðu þau trúlofun
sína og gengu svo í hjónaband
Í dag kveð ég kæra mágkonu
mína Siggu eins og hún var
ávallt kölluð. Ég var bara átta
ára þegar hún kom í fjölskyldu
okkar. Það var mikil tilhlökkun
að bíða eftir að fá að sjá hana
þegar Gutti bróðir kom með
hana heim.
Hún var mér alltaf góð og
þegar þau fóru að búa fékk ég
oft að gista hjá henni þegar
Gutti var á sjó og það var ekki
leiðinlegt. Þá fékk ég að vaka
lengi og svo var líka alltaf borð-
að eitthvert gotterí á kvöldin
sem var ekki venjan heima.
Árin liðu og þegar ég varð
eldri urðum við góðar vinkonur,
oft mikið brallað og hlegið.
Þegar ég var 13 ára fór ég
með henni til Raufarhafnar þar
sem ég fór í vist hjá Helgu
systur hennar og var þar tvö
sumur og líkaði vel. Svo á
haustin kom Gutti að sækja
okkur og var ekki alltaf vel
fært. Man ég eftir að við lent-
um í miklum snjó og Gutti
þurfti oft að moka, við kom-
umst á Blönduós og þar sem
komið var kvöld gistum við á
hóteli sem var mikið ævintýri
og mín fyrsta hóteldvöl, og
komumst við heim næsta dag.
Eftir að ég fór að búa vorum
við í eitt ár á loftinu hjá þeim í
Einholti og það var mikill sam-
gangur á milli okkar og góð ár
liðu.
Það var erfitt að horfa upp á
þig veikjast, elsku Sigga mín,
en nú er komið að leiðarlokum.
Hvíldu í friði og ég veit að það
verður vel tekið á móti þér hjá
guði.
Ég votta Gutta bróður, Inga
Lúlla og fjölskyldu hans mína
dýpstu samúð.
Hinsta kveðja,
Matthildur.
Sigríður Aðalbjörg
Lúðvíksdóttir
✝ Gísli IngimarBjarnason
fæddist 15. apríl
1930 á Uppsölum í
Suðursveit. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu á Horna-
firði 1. febrúar
2020. Foreldrar
hans voru Bjarni
Gíslason frá Upp-
sölum og Þóra Sig-
fúsdóttir frá Leiti.
Gísli Ingimar eða Ingimar eins
og hann var jafnan kallaður var
elstur þriggja bræðra. En bræð-
ur hans eru Pétur og Þorbergur
Örn.
Eiginkona Ingimars var Anna
Þorgerður Benediktsdóttir. Þau
hófu sambúð á Jaðri árið 1953
og sama ár eignast þau sitt
fyrsta barn, en alls urðu börn
Indru með barnsföður sínum
Huldari Breiðfjörð.
Næstelst er Maríanna. Sam-
býlismaður hennar er Karl Jó-
hann Guðmundsson. Eiga þau
börnin Jón Þormar og óskírðan
dreng. Fyrir á Karl börnin Jó-
hann Má og Evu Rut.
Yngstur er Bjarni Malmquist.
Sambýliskona hans er Sigrún
Elfa Bjarnadóttir og eiga þau
dótturina Önnu Karen Malm-
quist.
Einnig fæddist Ingimar og
Önnu andvana drengur á sama
tíma og þau eignuðust Gunn-
hildi.
Fyrir átti Anna stúlkuna Ing-
unni Ólafsdóttur. Börn Ing-
unnar eru Lovísa Bylgja, börn
hennar Friðrik og Inga Kristín;
Anna Björg, maður hennar er
Ívar Reynisson og eiga þau
börnin Áróru Dröfn, Selmu Ýri
og Kristján Reyni; Jóna Benný.
Sambýlismaður hennar er Krist-
inn Justiniano Snjólfsson.
Útförin fer fram frá Kálfa-
fellsstaðarkirkju í dag, 7. febr-
úar 2020, klukkan 14.
þeirra þrjú. Elst er
Þóra Guðrún fædd
1953. Eiginmaður
hennar er Bjarni M.
Jónsson. Eiga þau
tvær dætur, sú
eldri er Lilja Rún,
eiginmaður hennar
er Anders Rom-
undset og eiga þau
börnin Storm Tor,
Snædísi Tindru og
Snæfríði Tíbrá.
Yngri dóttir Þóru og Bjarna er
Elísabet. Á hún börnin Birtu
Maríu, Ríkharð Daða, Alexand-
er Leó og Valdimar Max.
Næstelst barna Ingimars og
Önnu er Gunnhildur Elísabet
fædd 1957. Eiginmaður hennar
er Jón Malmquist Einarsson.
Eiga þau þrjú börn, elst er
Hanna. Á hún börnin Odda og
Það er dottið á dúnalogn – þó í
annarri merkingu en þú lagðir í
þessi orð. Þú sagðir gjarnan að
nú væri „allt dottið í dúnalogn“
og þá oftast eftir eitthvert ferða-
lag eða annars konar geim. Þú
ert hættur að hringja. Bara til að
heyra í mér hljóðið, eins og þú
sagðir alltaf. Seinasta símtalið
frá þér kom nokkrum dögum áð-
ur en þú kvaddir. Þú vildir vera
viss um að síminn þinn virkaði
þennan dag og hefur fundið á þér
að komið væri að kveðjustund.
Hugur þinn var einstakur að
mörgu leyti, afi minn, enda hafð-
irðu upplifað margt og fékkst
mig oft til að hugsa svolítið um
lífið og tilveruna. Þú valdir
stundirnar gaumgæfilega til að
segja frá þínum erfiðustu upplif-
unum. Alltaf þannig að maður
skildi lífið en ekki bara þig og þín
viðbrögð.
En hugur þinn var líka mikill,
þú varst gjarnan á undan sjálf-
um þér þegar hugurinn varð
mikill. Sjálfsagt má segja að þess
vegna hafi ég skilið þig svona vel
og öfugt. Þegar ég var fjögurra
ára klöngraðist ég upp fimm
metra háan stigann sem lá við
stafninn á hlöðunni. Bara til að
segja hæ afi. Nú finnst enginn
stigi lengur sem nær til þín –
hvar sem þú ert. En vonandi get-
urðu nú verið á fleiri en einum
stað í einu eða svona komist að-
eins hraðar yfir. Verið að heiman
og heima á sama tíma. Hvort
tveggja fannst þér jafn gott.
Hver passar nú teppið mitt
eftir að ég verð farinn? Ég veit
það ekki afi. Ég veit að þú ert
ekkert að spá í þessu lengur.
Þetta er bara eitthvað sem við
veltum fyrir okkur þarna eftir
ferðina yfir fjöllin. Þegar þú
fórst á hjúkrunarheimilið vild-
irðu ekki taka neitt með þér og
mér finnst það svo lýsandi fyrir
þig. Þú varst ekki tengdur ver-
aldlegum hlutum að neinu leyti.
Þú tókst með þér minningar og
vissir sennilega að það eru líka
þær sem maður skilur eftir.
Enda skilaðirðu góðu ævistarfi í
þann bankann, oft alveg yfir-
drifnu.
Það kemur mér ekki á óvart
að þú hafir kvatt í byrjun febr-
úar. Janúar var þér alltaf erf-
iður. Þó fannstu aðeins fyrir því
að daginn væri tekið að lengja,
svo var von á febrúar og hann
var nú stystur, svo kom mars,
apríl … Þá var tíminn kominn á
það flug sem þú vildir hafa hann
á og sólin að nálgast það að skína
allan hringinn.
Mig langar að kasta á eftir þér
dúskum – fullt af rauðum dúsk-
um. Alveg helvítis helling af
dúskum – einum dúsk fyrir hvert
skipti sem þú fannst ekki húfuna
þína. En í staðinn skrifa ég þér
þessi orð og reyni að finna leið til
að halda áfram samtali við þig.
Auðvitað ertu með húfuna. Ann-
að kemur ekki til greina – og hún
er með rauðum dúsk.
Oft beið ég þess að þú kæmir
heim úr ferðalögum. Því það kom
fyrir að ég mátti ekki koma með.
Hvert sem ferðinni var heitið,
stundum bara út í land með hest-
ana – að temja eða eitthvað álíka
og ég þurfti að vera eftir heima.
Þótt þessi ferð þín núna sé ólík
öllum öðrum er komið að því að
ég bið þig að bíða. Á grasbal-
anum hinum megin. Þar sem ég
mun alltaf sjá þig fyrir mér í
hestaflóðinu að gera upp bandið,
hallandi undir flatt og með svita-
perlu á enni. Bæði hrem-
mennskulegan og tattinn.
Ég þakka þér fyrir allt, sér-
staklega tímann sem þú gafst
mér, stundirnar, árin – elsku afi.
Við heyrumst og sjáumst.
Þess óskar stelpan þín,
Hanna.
Ingimar á Jaðri er stórt nafn í
reiðsögunni. Hreystimenni og
öðlingur. Annar eins höfðingi og
garpur er vandfundinn. Ingimar
var vinmargur enda gæddur
kímni, sögumaður og sjaldan
óþyrstur. Tel ég hér genginn
þann síðasta sem riðið hefur
Skeiðará.
Ingimar fékk hvert sumar kall
að sunnan, skeyti eða hringingu
frá mönnum eins og Hjalta í SÍS,
Erni hjá Flugfélaginu eða Sveini
í Völundi, þeir sendu bíl austur
fyrir hesta Ingimars og Önnu.
Helstu hestar Ingimars voru
þeir Stígur og síðar Álfur.
Hjónin voru beðin að koma
með í ferð og taka með sér eins
marga klára og kæmust í bílinn.
Þeirra hestar voru viljugir og
hrekklausir og auðvitað af Árn-
aneskyninu.
Þannig hafði Ingimar forystu
fyrir þessum stórforstjórum og
var traustsins verður.
Hann var hokinn af reynslu,
manna færastur í vötnum og
kallaður Vatnamaðurinn.
Auðna mín var að kynnast
Ingimar fyrir rúmlega þrjátíu
árum. Ég var þá að undirbúa
ferð kringum Vatnajökul. Gunn-
ar Dungal benti mér á Ingimar,
enda var hann hafsjór og upplýs-
ingabanki yfir öll torleiði, beit-
arhaga og vöð á þeirri leið.
Kunnugur norðan jökla sem á
Lónsöræfum. Allt sem hann
miðlaði kom mér að gagni.
Hann tók af mér loforð um að
ég kæmi að ferðalokum til sín að
Jaðri og segði frá.
Er sú heimsókn mér afar
minnisstæð, bæði að hitta þenn-
an dánumann, hlusta og ræða.
Áhugamál okkar voru þau sömu.
Frásögn af þessari heimsókn
rataði inn í nýútgefna bók mína
og verður ekki endurtekin hér.
Ingimar vildi vita allt sem við-
kom hestaferðum fram á það síð-
asta. Við hittumst á Höfn hin síð-
ari ár. Eftir fyrstu heimsókn
mína lagði ég mig fram um að
komast um hlaðið á Jaðri og það
var mér ánægjulegt og kært að
sitja með þeim Önnu meðan túr-
istar mínir gengu um hlöðin á
Kálfafellsbæjunum að afloknum
kaffisopa. Eitt er það sem stend-
ur upp úr. Ingimar sagði mér að
hann héti Gísli Ingimar þó svo
þjóðskrá segði ekki frá því og
hann sæmdi mig sem vin sinn
með þeim hætti að ég mætti
kalla sig Gísla hér eftir. Ekki
minnist ég þess að hafa fengið
jafn mikinn hróður í annan tíma
og þetta batt okkur tryggða-
böndum. Ég er eilíft stoltur af
þessari rausnargjöf.
Öræfingar sögðu mér að ekki
færi milli mála þegar Ingimar
riði um héruð því svo kappsamur
var hann að hann lét sig ekki
muna um að fara frá Klaustri og
heim í einum spretti. Áði sjaldn-
ast, skipti bara um reiðhest og
hélt áfram. Engin furða, heima
beið hans ein af blómarósum Ís-
lands, Anna Þ. Benediktsdóttir
(d. 2007), kona hans. Á Jaðri var
ekki í kot vísað og sérstaklega
meðan Önnu naut við, blíð,
traustvekjandi og ákaflega fríð
kona sem hafði hlýja nánd.
Eftir fráfall hennar gisti ég á
Jaðri endrum og sinnum og alltaf
var jafn gaman að tala við og
hlusta á gamla manninn, sögurn-
ar, maður lifandi, allt kvöldið!
Ingimar lifði lífinu lifandi, það
gustaði af honum, hann vílaði
ekkert fyrir sér, einbeittur,
áræðinn, djarfur og farsæll.
Á þessum tímamótum þakka
ég vináttu, félagsskap og öll
samtölin.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til fjölskyldunnar.
Ólafur Schram.
Gísli Ingimar
Bjarnason
kemur ekki til með að hverfa. Við
nýttum tímann vel og ég verð
alltaf þakklátur fyrir allar okkar
minningar saman.
Úlfur.
Það er með miklum söknuði
sem við starfsmenn Port 9 kveðj-
um Sigurð Darra. Með kæti sinni
lífgaði Sigurður upp á andrúms-
loft staðarins og við segjum af
einlægni að það voru forréttindi
að fá að starfa með og kynnast
honum.
Sigurður Darri bjó yfir mörg-
um eiginleikum sem gerðu hann
gífurlega viðkunnanlegan. Hjálp-
semi hans var þrotlaus, velvild
hans gagnvart öðrum óþreytandi
og fallegi smitandi hláturinn hans
kætti okkur trekk í trekk.
Það er með mikilli sorg og
trega sem við horfum á eftir vini
okkar Sigurði Darra.
Við vottum fjölskyldu hans,
vinum og aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd starfsmanna Port
9,
Gunnar Páll Rúnarsson.
Elsku Siggi minn.
Það er erfitt að hugsa til þess
að lífið haldi áfram eftir að þú ert
farinn. Þegar ég fékk fréttirnar
af þér þá hrundi heimurinn og ég
veit að lífið verður aldrei eins án
þín en ég er svo ótrúlega þakk-
látur fyrir að hafa átt þig sem vin
í öll þessi ár. Ég hef ekki upplifað
jafn mikið með neinum öðrum
eins og með þér. Við höfum geng-
ið í gegnum allt saman, ég og þú.
Við bjuggum til svo ótrúlega
margar minningar. Við sáum
heiminn saman. Allar utanlands-
ferðirnar, sundferðirnar, tón-
leikaferðirnar og skíðaferðirnar
eru ómetanlegar minningar í dag.
Þú hefur alltaf verið til staðar
fyrir mig, en nú skilur leiðir.
Hvíldu í frið,i elsku vinur. Elska
þig og sakna þín. Þinn vinur,
Einar Atli.
Sigurður Darri var gæddur
mannkostum sem auðguðu líf
allra okkar sem honum kynnt-
umst. Viðhorf hans til tilverunnar
einkenndist af áhyggjuleysi og
gleði. Þetta áhyggjuleysi var ekki
áunnið eða lært – það var honum
eðlislægt og ég viðurkenni að oft
öfundaði ég hann af því. Við fór-
um reglulega saman í Vesturbæj-
arlaugina á kvöldin og síðustu
mánuði hafði Siggi alltaf sótt mig
á pallbílnum sínum, ýmist með
Dylan eða Neil Young í botni.
Hann lækkaði í tónlistinni þegar
ég settist inn, nógu lítið til þess að
viðhalda stemningu en samt nógu
mikið til þess að hægt væri að
tala saman. Á leiðinni ruddi ég út
úr mér hinu og þessu sem ég
hafði verið að ofhugsa þann dag-
inn. Siggi, hreinskilinn en sann-
gjarn, svaraði yfirleitt á sama
hátt: „Jón, í alvörunni, hverjum
er ekki drullusama? Þetta skiptir
engu máli.“ Siggi sá í gegnum
hina daglegu hysteríu og þetta, í
bland við einlægt bros og smit-
andi hlátur, var yfirleitt nóg til
þess að toga mig upp á hans plan.
Áhyggjuleysið átti sér fleiri
birtingarmyndir. Þannig hafði
Siggi gert það að listgrein að týna
eða gleyma hlutum hér og hvar
um bæinn. Þegar við vorum í MR
var fastur liður að mæta í cösu-
kjallara, setjast í sófann og finna
þar símann hans Sigga, lykla,
kort eða hvaðeina sem hann hafði
haft með sér út úr húsi. Alltaf
skilaði þetta sér þó aftur til hans
og oftast áður en hann hafði áttað
sig á að nokkru hefði verið týnt,
eins og búmerang sem hafði verið
kastað út í kosmósinn með hæfi-
legri blöndu af kæruleysi og ör-
yggi.
Siggi var metnaðarfullur og
ákaflega verksamur. Á sama tíma
var hann ósérhlífinn og alltaf boð-
inn og búinn að leggja hverjum
lið sem þurfti. Hann skipulagði
fram í tímann en var líka staðráð-
inn í því að njóta dagsins og
stundarinnar. Ekki einn þeirra
sem áttu það fyrir sér að festast í
viðjum vanans. Hann var ævin-
týramaður og tók skyndiákvarð-
anir; naut þess að láta lífið koma
sér skipulega á óvart og ég þekki
fáa sem hafa iðkað þá jafnvæg-
islist af jafnmikilli kostgæfni.
Af öllu þessu leiddi að Siggi
var vinmargur og það hefur skin-
ið í gegn undanfarna daga hve
mörgum hann var traustur félagi.
Hann lét sig aðra varða, var
áhugasamur um hagi manna og
hélt sambandi við fólk sem mér
hefði aldrei dottið í hug að hann
þekkti jafnvel og raun bar vitni.
Við kynntumst á fyrsta árinu í
MR og þótt Siggi væri úr Hafn-
arfirði hafði hann á skömmum
tíma myndað sterk tengsl við alla
vini okkar strákanna úr Vest-
urbæ og Fossvogi (og raunar
langt út fyrir okkar vinahóp).
Lífsgleðin smitaði út frá sér. Um
suma er sagt að þeir séu vinir
vina sinna en Siggi var vinur
allra, hann gerði ekki mannamun.
Slíkir úrvalsmenn eru ekki á
hverju strái og því er það óskilj-
anlega grimmt að honum skuli
hafa verið kippt út úr blóma lífs-
ins á þennan hátt. Fjölskyldu
Sigga sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þangað til næst, kæri vinur.
Megi moldin verða þér létt sem
fiður.
Jón Kristinn.
Elsku Sigurður Darri okkar.
Við feðgin sitjum hér við að
skrifa nokkur kveðjuorð til þín en
eigum erfitt með að sjá á skjáinn
þar sem bæði sorgar-og gleðitár
renna í stríðum straumum niður
vanga okkar.
Við grátum það að að þú skulir
ekki lengur vera með okkur í lif-
anda lífi en gleðjumst um leið yfir
því að hafa fengið að vera með
þér þann tíma sem okkur var gef-
inn. Við erum þakklát fyrir minn-
ingarnar um allar þær gleði-
stundir sem við vorum svo heppin
að fá að njóta með þér.
Við höfum fylgst með því af
áhuga hversu vel þú fylgdir eftir
draumum þínum og fundið fyrir
stolti yfir því hversu vel þú stóðst
þig í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur. Það var sama hvort það
var vinna, skólinn, hestarnir,
hjálparsveitin eða ljósmyndun,
með miklum metnaði og dugnaði
náðir þú góðum árangri í öllu því
sem þú sýndir áhuga.
Þú lífgaðir upp á tilveru allra í
kringum þig með væntumþykju,
góðu skapi og hnitnum tilsvörum.
Miðvikudags- og sunnudags-
maturinn, jólin, borgarferðir,
skíðaferðir, yndislegar stundir í
hesthúsinu, hestaferðir, allir þeir
viðburðir sem við höfum tekið
þátt í með þér síðustu 23 árin,
verða ekki samir án þín.
Þú átt stóran sess í hjarta okk-
ar og verður ávallt prinsinn okk-
ar. Við heitum þér því að hjálpa
foreldrum þínum og systrum í
þeirra miklu sorg. Sjálf huggum
við okkur við að það er góður hóp-
ur sem tekur á móti þér, með
ömmu Hinnu fremsta í flokki.
Megi þér vegna vel á þínum nýja
stað. Við munum halda minning-
unni á lofti um yndislegan dreng
sem var tekinn frá okkur öllum
allt of fljótt.
Elsku Rannveig, Bjössi, Sal-
vör Svanhvít og Hinrika Salka,
megi guð og allir góðir vættir
styðja ykkur og styrkja.
Þínir vinir
Bjarni Þór og Steinunn
Bjarna.
 Fleiri minningargreinar
um Sigurð Darra Björns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Sigurður Darri
Björnsson