Morgunblaðið - 19.02.2020, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. FEBRÚAR 2020
✝ Kolbrún(Kolla) Jens-
dóttir fæddist 27.
apríl 1952 í Reykja-
vík. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 10. febr-
úar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jens Hin-
riksson, vélstj. hjá
Tryggva Ófeigs-
syni og síðan lengst
sem vaktstjóri í Áburðarverk-
smiðjunni í Gufunesi, f. 21. októ-
ber 1922 í Reykjavík, d. 2. ágúst
2004, og k.h. Kristín Jóna Jóns-
dóttir, húsfr. og verslunarkona í
Reykjavík, f. þar 30. september
1924, d. 12. ágúst 2010.
Föðurforeldrar: Hinrik
Hjaltason vélstj., rak járn-
smíðaverkstæði í Neskaupstað,
hvatamaður að stofnun iðnskóla
þar og kennari, f. 15. október
1888 á Eyri í Skötufirði, N.-Ís.,
d. 24. júlí 1956 á Norðfirði, og
k.h. Karitas Halldórsdóttir, hús-
fr. í Neskaupstað, f. 19. maí
1893 í Melshúsum á Álftanesi,
Gull., d. 10. janúar 1978 í
Reykjavík.
Móðurforeldrar: Jón Helga-
son, verkamaður hjá Kveldúlfi í
2020. Hann átti fimm börn,
stjúpson og tvö barnabörn: 1)
Katrín María Elínborgardóttir,
f. 12. október 1976, kennari og
nemi. Hún á tvær dætur. 2) Þor-
lákur Jónsson, f. 11. maí 1978,
sjóntækjafr. 3) Sólveig Jóns-
dóttir, f. 20. janúar 1998, d. 21.
janúar 1998. 4) Ísak Jónsson, f.
15. september 1999, tónlist-
armaður. 5) Sóley Kristín, f. 30.
júní 2001, nemi. Stjúpsonur:
Andri Krishna Menonsson, f. 23.
maí 1969, tannlæknir í Noregi.
Tvíburasystir Kolbrúnar var
Karitas Jensdóttir, bókasafnsfr.,
f. 27. apríl 1952 í Reykjavík, d.
16. september 2019. Hún átti tvo
syni og þrjú barnabörn: 1) Axel
Viðar Egilsson, f. 29. mars 1977,
alþjóðastjórnmálafr. 2) Pétur
Már Egilsson, f. 13. ágúst 1983,
flutningabílstj. Hann á einn son
og tvíburadætur.
Kolbrún varð stúdent frá MR
1972 og útskrifaðist með BS-
próf í hjúkrunarfræði frá HÍ
1978. Störf: Hjúkrunarfræð-
ingur á lyflækningadeild Borg-
arspítalans júlí 1978 til júní
1979, Sólvangi í Hafnarfirði júlí
1979 til ágúst 1980, sængur-
kvennadeild Landspítala apríl
1982 til ágúst 1983 og á Reykja-
lundi apríl 1985 til febrúar 1986.
Útför Kollu fer fram frá Ás-
kirkju í Reykjavík í dag, 19.
febrúar 2020, klukkan 13.
Reykjavík, f. 22.
júní 1892 á Ósa-
bakka á Skeiðum,
d. 23. apríl 1964, og
k.h. Valdís Jóns-
dóttir, húsfr. í
Reykjavík, f. 12.
júní 1897 í Gerðum
í Gaulverjabæjar-
hr., d. 24. desember
1984 í Reykjavík.
Föðurbróðir Kol-
brúnar var Jósafat
Hinriksson, f. 21. júní 1924, d. 7.
janúar 1997, vélstj. og fram-
kvæmdastj. J. Hinriksson hf.,
kvæntur Ólöfu Hannesdóttur
frá Norðfirði, og áttu þau sjö
börn. Móðursystur Kolbrúnar:
Jenný Jónsdóttir, f. 5. mars
1922, d. 23. maí 2010, kona Ant-
ons G. Axelssonar flugstj., áttu
þau fjögur börn, og Kristjana
Ester Jónsdóttir, f. 5. mars
1927, húsfr. og sjúkraliði, sem
ein lifir þessa fólks, ekkja Hlöð-
vers Kristjánssonar, rafvirkja
og öryggisfulltrúa í Straumsvík,
áður bónda í Skálmholti í Flóa
og Ey í Landeyjum, börn þeirra
eru níu.
Bróðir Kolbrúnar var Jón
Valur guðfræðingur, f. 31. ágúst
1949 í Reykjavík, d. 5. janúar
Elsku Kolla. Þú varst svo góð,
indæl og blíð kona. Ég er ánægð
að hafa kynnst þér. Þú fórst frá
okkur of snemma en ég veit að þú
ert nú á himnum með systur
þinni og bróður sem voru þér svo
kær og eru sjálf nýbúin að kveðja
of snemma. Og nú eruð þið öll hjá
foreldrum ykkar, sameinuð fjöl-
skylda sem vakir yfir okkur sem
englar. Það er skrýtið og dapur-
legt fyrir mig að þurfa að end-
urtaka það sem ég skrifaði um
systur þína og bróður, en ég verð
einnig að þakka þér fyrir að hafa
tekið mér opnum örmum þegar
ég kom inn í fjölskylduna. Þín er
sárt saknað og mér þykir vænt
um þig.
Katherine Anne Brenner.
Það er þyngra en tárum taki
að skrifa minningargrein um Kol-
brúnu frænku mína en á aðeins
hálfu ári missti hún bæði tvíbura-
systur sína, Karitas, og bróður
sinn, Jón Val, nú í janúarbyrjun.
Mér og flestum er tamt að tala
um „Kollu og Kaju“ sem um eina
manneskju væri að ræða en þær
voru einstaklega samrýndar og
er ég ekki hissa að hjarta Kollu
hafi ekki þolað þeirra aðskilnað.
Kolla og systkini hennar ólust
upp á Langholtsvegi 8 í pínulitlu
húsi. Þar var gott að vera og
margs að minnast: Stína frænka
á vaktinni, yndislega kát og góð
manneskja, þolinmóð með ein-
dæmum og með skemmtilegt
skopskyn. Í minningunum var
alltaf sól og gleði í litla kotinu!
Seinna byggðu Stína og Jens, for-
eldrar Kollu, annað miklu stærra
hús og bjuggu þar saman stór-
fjölskyldan, Karitas amma og svo
afi Jón og amma Valdís.
Systurnar þrjár, Stína, Jenný
og móðir mín Esther, voru afar
nánar og áttu börn á svipuðum
aldri. Það var mikill samgangur
milli okkar frændsystkinanna í
bernsku og margs að minnast,
þar var alltaf mikið fjör! Eins og
gengur skildi leiðir margra okkar
á fullorðinsárum og svo fór með
okkur. Sem betur fer náðum við
þó aftur saman en þá voru Kolla
og Kaja báðar komnar á Hjúkr-
unarheimilið Mörk, þar sem þeim
leið vel.
Kolla var vakin og sofin yfir
Kaju í veikindum hennar og eftir
fráfall hennar spjölluðum við
mikið saman. Ég og systur mínar
áttum skemmtilegar stundir með
Kollu, sem erft hafði skopskyn
Stínu frænku, og rifjuðum upp
hitt og þetta. Mér þykir afar
vænt um þennan tíma.
Það var líka fallegt að sjá og
finna einstakt samband hennar
við systkinabörnin og þeirra fjöl-
skyldur. Ég dáist sérstaklega að
Axel og Kathy sem sinntu henni
svo fallega eftir svo erfiða
reynslu að missa bæði systkini
sín á svo skömmum tíma.
Fullorðinsár Kollu og Kaju
voru ekki umvafin sól alla daga
en þær áttu báðar við erfið and-
leg veikindi að stríða og þar ræð-
ur harður húsbóndi sem enginn
velur sér. En það voru líka að
sjálfsögðu margar góðar stundir,
með vinum og fjölskyldu. Falleg
bekkjarmynd úr Langholtsskóla
átti sitt hillupláss og merki þess
að þar eru vinir sem þeim þótti
vænt um.
Ég vil trúa því að stórfjöl-
skyldan séu nú öll saman í Sum-
arlandinu, laus við erfiðleika
þessa lífs og að þar sé alltaf sól og
gleði eins og í litla húsinu á Lang-
holtsvegi 8.
Birti hér stöku sem fylgdi með
minningargrein minni um Stínu
frænku.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Blessuð sé minning Kolbrún-
ar, Karitasar og Jón Vals.
Kær kveðja til allra ástvina
þeirra en ég færi einnig kveðju
frá móður minni.
Erna Hlöðversdóttir.
Kolbrún frænka (sem við köll-
uðum Kollu) var lífsglöð og horfði
á björtu hliðarnar í lífinu. Hún
hafði mottó sem var: „Ég vil lifa
lífinu“ og það gerði hún sannar-
lega.
Kolla sá það góða í öðru fólki
og hafði tamið sér þakklæti. Það
yljaði mér um hjartaræturnar og
kenndi mér mikið að heyra hana
tala vel um fólk sem hún um-
gekkst og færa þakkir fyrir fjöl-
skylduna. Kolla hafði góða nær-
veru vegna þess að viðmót
hennar til lífsins var svo jákvætt.
Hún hafði góðan húmor og átti
það til að orða hlutina á skemmti-
legan hátt. Það var yfirleitt stutt í
bros og hlátur hjá henni. Ég
minnist þess þegar ég og bróðir
minn heimsóttum hana oft þegar
við vorum unglingar. Við bjugg-
um nálægt henni og fórum til
hennar sumar helgar að horfa á
Stöð 2. Alltaf var hún örlátur
gestgjafi og okkur leið vel heima
hjá henni. Hún bjó sér fallegt
heimili á Víðimelnum og bauð
fjölskyldumeðlimum oft í heim-
sókn. Á þessu tímabili fórum við
Kolla stundum út að ganga og
skokka saman og hún var áhuga-
söm um göngur og útivist. Í sér-
stöku uppáhaldi voru ferðalög
um Ísland og til útlanda. Stund-
um lá leiðin til útlanda, London,
Bandaríkjanna eða til annarra
landa.
Kolla fór oft með okkur fjöl-
skyldunni í sumarbústað á sumr-
in og við spiluðum, grilluðum og
fórum í sund. Kolla heimsótti
okkur fjölskylduna líka þegar við
bjuggum í Englandi, Cambridge,
og var hjá okkur í mánuð. Á
hverju ári ferðaðist Kolla um Ís-
land með vinum og fjölskyldu,
þ.e. föður og móður sinni, bróður
og systur og fjölskyldum þeirra.
Samvera með fjölskyldunni og
nálægð við náttúruna gladdi
Kollu mikið.
Mér er ofarlega í huga 67 ára
afmæli hennar. Hún lagði mikið á
sig til að útbúa glæsilega veislu,
tók brosandi á móti okkur og
faðmaði okkur. Ég man að hún
talaði um þær ferðir sem hún ætl-
aði að fara í á komandi sumri.
Pabbi, Jón Valur Jensson, var að
gantast við hana, og hún hló heil-
mikið.
Það fallegasta við Kollu var að
hún var einlæg og sagði alltaf
sína meiningu. Hún var heiðar-
leg, hjartahlý og sönn. T.d. studdi
hún dyggilega við bakið á tví-
burasystur sinni, Karitas, og
móður sinni, Kristínu Jónu Jens-
dóttur.
Því miður fékk Kolla þungar
byrðar að bera, en hún var ekki
sú manngerð að barma sér. Hún
var trúuð og gerði eins vel og hún
gat í öllum aðstæðum. Hún
kenndi mér að þora að vera ég
sjálf, að vera þakklát og að lífið er
til að njóta þess. Kolla okkar var
einlæg og kærleiksrík manneskja
sem yndislegt var að eiga að og
gerði öllum gott.
Ég veit ekki betri leið til að
kveðja þig, Kolla, en með orðum
úr Biblíunni:
„Þess vegna skulum við, með-
an tími er til, gera öllum gott og
einkum trúsystkinum okkar“
(Galatabréfið 6.10).
Takk fyrir kærleikann og sam-
veruna, Kolla okkar.
Katrín María og fjölskylda.
Kolla frænka var tvíburasystir
mömmu. Tengingin á milli þeirra
var afar sterk enda voru þær ein-
eggja tvíburar. Þær voru bestu
vinkonur og samskiptin nær dag-
leg á þeim rúmlega 67 árum sem
þær lifðu. Kolla skipaði því eðli-
lega stóran sess í mínu lífi og hef-
ur hún ávallt átt sérstakan stað í
hjarta mínu. Eftir að mamma lést
síðastliðið haust óttaðist ég hvaða
áhrif það gæti haft á Kollu en
vegna heilsuleysis þurftu þær
báðar að flytja inn á hjúkrunar-
heimili í ársbyrjun 2019. Kolla
bar sig nokkuð vel fyrstu vikurn-
ar eftir andlát mömmu en smám
saman fór að halla undan fæti hjá
henni. Fráfall Jóns Vals, bróður
hennar, sem kom eins og þruma
úr heiðskíru lofti í janúarbyrjun,
virtist svo draga úr henni allan
mátt og rúmlega mánuði síðar
var hún öll. Móðurmissirinn var
gríðarlegt áfall fyrir mig en mað-
ur gat þó huggað sig við að eiga
systkini hennar enn að. En þetta
líf er svo skrýtið og hverfult.
Ekki gat mig grunað að þau
myndu öll þrjú hverfa af sjónar-
sviðinu á innan við fimm mánuð-
um.
Á svona tímamótum koma
óhjákvæmilega upp ýmsar minn-
ingar tengdar Kollu. Ein af mín-
um skýrustu minningum úr
frumbernsku er þegar við Kolla
lentum í slæmum árekstri við vél-
skóflu. Sjálfur slapp ég óskadd-
aður en vélskóflan tók bita úr
upphandlegg hennar. Á vissan
hátt má segja að þessi reynsla
hafi tengt okkur ákveðnum bönd-
um enda hafði hún nokkur áhrif á
líf okkar beggja. Hin sérstaka
tenging nær reyndar lengra aftur
því hún var viðstödd þegar ég
kom í heiminn enda var hún
hjúkrunarfræðinemi á þeim tíma
og gat ekki sleppt tækifærinu til
að verða vitni að slíku kraftaverki
sem barnsfæðing er. Nánast í
hvert sinn sem ég átti afmæli
langt fram á þrítugsaldur sagði
Kolla alltaf að henni fyndist eins
og það hefði verið í gær sem ég
fæddist! Hló ég alltaf að þessu en
þegar maður er nú sjálfur farinn
að eldast þá skilur maður betur
hvað hún átti við.
Á síðustu 15 árum fór geðheils-
unni að hraka hraðar og hafði það
talsverð áhrif á líkamlegu heils-
una að auki. Vegna veikinda sinni
flutti Kolla því í þjónustuíbúð á
Hverfisgötu um haustið 2009 og
undi hún sér mjög vel þar. Þang-
að var gaman að heimsækja hana
og oftar en ekki setti hún
country-tónlist á fóninn þar sem
tónar Willies Nelsons, Dolly Par-
ton og fleiri hetja klassískrar
bandarískrar sveitatónlistar
fengu að njóta sín. Við flutning-
inn á Hverfisgötu tókum við
Kathy íbúðina hennar Kollu í
ættaróðalinu á Langholtsvegi á
leigu.
Íbúðin hefur síðan verið vett-
vangur mannamóta, s.s. jólaboða
og afmælisveislna, þar sem Kolla,
Jón Valur og móðir mín settu
mark sitt á samkomurnar. Þeirra
systkina verður nú sárt saknað á
slíkum mannamótum sem og
annars staðar og í raun er ótrú-
legt til þess að hugsa að samveru-
stundirnar með þeim eigi ekki
eftir að verða fleiri í þessari jarð-
vist.
Ég á eftir að sakna Kollu mikið
en ég reyni að hugga mig við þá
tilhugsun að hún er laus úr viðj-
um líkamans og er orðin heil á ný
í Sumarlandinu með ömmu og
afa, mömmu og frænda. Megi
góður Guð blessa Kollu frænku.
Axel Viðar Egilsson.
Kolbrún Jensdóttir
✝ Guðrún Ólafs-dóttir fæddist á
Akureyri 30. nóv-
ember 1936. Hún
lést á Kanaríeyjum
22. desember 2019.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Magn-
ússon pípulagn-
ingameistari, f. 7.
september 1906, og
Droplaug Páls-
dóttir húsmóðir, f.
3. mars 1911. Systur Guðrúnar
eru Margrét Harðardóttir, f. 3.
febrúar 1933, d. 28. janúar 1934,
Ásta, f. 25. maí 1934, Auður, f.
10. júní 1939, Gerður, f. 7. júní
1941, Áslaug, f. 10. mars 1947.
Barn með Braga Benedikts-
syni, Ólafur Guðbrandsson, f.
1957, maki Kristbjörn Egilsson,
f. 1949.
Árið 1964 giftist Guðrún Geir
Snorrasyni, f. 1932. Þau skildu.
Þeirra börn: 1. Anna Lísa, f.
1963, fv. maki Jón Eiríkur Ei-
ríksson, f. 1964, þeirra börn a)
Selma Ósk, f. 1989, hennar son-
ur Eiríkur Arnar Einarsson, f.
2009, b) Harpa
Marín, f. 1992,
hennar sonur
Adrían Máni
Sindrason, f. 2013.
2. Hjördís, f. 1964,
maki Óðinn Birg-
isson, f. 1960, börn
a) Róbert Aron, f.
1990, b) Tinna Líf,
f. 1991. 3. Bjarni
Heiðar, f. 1966,
maki Bryndís Guð-
mundsdóttir, barn a) Arnar
Darri, f. 1992.
Guðrún lauk ljósmæðraprófi
frá Ljósmæðraskóla Íslands
1961 og hjúkrunarfræðiprófi
frá Nýja hjúkrunarskólanum
1977. Hún starfaði sem héraðs-
ljósmóðir á Snæfellsnesi utan
Ennis 1963-1971 og síðan á
Sjúkrahúsinu á Akureyri, Land-
spítalanum, Hafnarbúðum og
síðast á Hrafnistu í Reykjavík.
Sambýlismaður Guðrúnar frá
1984 var Vignir Jónsson, f. 1939,
d. 2019.
Útför Guðrúnar fór fram 14.
febrúar 2020.
Elsku amma. Núna rennur
upp sú stund sem ég vonaði að
aldrei kæmi. Nú kemur að
kveðjustund. Þú varst fjall mitt
og fyrirmynd, hetjan mín og
skjól. Þú varst mér svo mikið og
þess vegna gat ég aldrei und-
irbúið mig fyrir að þú færir okk-
ur frá. En ég er þakklát fyrir all-
ar þær æskuminningar sem þú
gafst mér og sérstaklega sumrin
á Kleifastöðum sem var okkar
griðastaður. Ég er enn þakklát-
ari fyrir að hafa átt þig að eftir
því sem ég eltist. Þú kenndir mér
að hræðast ekki framtíðina og
ólst upp í mér þrautseigju sem
mun fylgja mér út allt lífið. Og
þegar ég var búin að læra, tókstu
að þér að kenna Adrían Mána
það sama. Þú hjálpaðir mér að
vera betri manneskja, móðir og
kona. Við vitum af þér á betri
stað með afa, en við Adrían sökn-
um þín þó sárt hér á jörðinni.
Takk fyrir skilyrðislausu ástina,
uppeldið, skilninginn og allt það
sem þó gafst okkur. Við munum
aldrei geta komið því í orð hvað
þú varst fyrir okkur.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Harpa Marín Jónsdóttir
og Adrían Máni.
Elsku amma mín
Ég trúi ekki að ennþá að þú
sért farin. Mér líður ennþá eins
og þú sért á Kanarí þar sem þú
naust þín sem best. En á Kanarí
eyddir þú jafnframt síðustu dög-
unum í þinni jarðvist. Ég veit að
afi tók við þér fagnandi í
draumalandinu og að þið áttuð
þar jólin saman. Ég á svo rosa-
lega margar dýrmætar minning-
ar með þér. Sú sem stendur hæst
upp úr er þegar við fórum saman
á Ellý í Borgarleikhúsinu ásamt
afa, mömmu og Hörpu. Það var
svo gaman hjá okkur öllum. Þeg-
ar ég er hlusta á Heyr mína bæn
þá minnist ég þín og afa og rifja
upp allar góðu minningarnar
sem ég á með ykkur, allar stund-
irnar á Kleifastöðum, eins og t.d.
þegar ég fór upp í hlíð og kom
svo stolt af sjálfri mér til baka
með þessi risastóru ber í fötu,
sem reyndust svo vera lamba-
spörð. Þegar við vorum að fara
upp á heiðar að tína hreindýra-
mosa og blóðberg, og þegar þú
sendir okkur Hörpu systur út á
tún að tína gorkúlur. Endalausar
minningar á ég sem verma hjart-
að mitt. Sumarið 2008 þegar við
sátum úti á Kleifastöðum að
drekka morgunkaffið þá ýttir þú
í mig og spurðir mig hvort ég
væri ólétt ég hélt nú ekki en þú
varst alveg viss um það að ég
gengi með barn og það var rétt
hjá þér, þú vissir það áður en ég
vissi það, ljósmóðirin í þér sá
það. Konan sem tók á móti mér í
þennan heim, konan sem kenndi
mér svo margt, konan með skil-
yrðislausa ást og klettur svo
margra. En núna er komið að
kveðjustund, amma mín, og takk
fyrir allt.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endur-
gjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Selma Ósk Jónsdóttir.
Guðrún Ólafsdóttir