Morgunblaðið - 23.03.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. MARS 2020
✝ Stefán Hall-grímsson fædd-
ist á Laugavegi 41a
í Reykjavík 27. nóv-
ember 1928. Hann
lést á LSH 11. mars
2020. Foreldrar
hans voru Hall-
grímur G. Bjarna-
son, f. á Tjörn í
Biskupstungum 22.
apríl 1886, d. 31.
maí 1971 í R.vík.
Móðir Valgerður Stefánsdóttir
Rifsalakoti í Ásahr. 28. nóv-
ember 1883, d. 26. október 1946.
Systkini Stefáns voru Bjarnhéð-
inn Hallgrímsson, f. 26. mars
1923, d. 4. desember 1989, Ingi-
gerður Hallgrímsdóttir, f. 24.
júní 1924, d. 23. júlí 1979, Guð-
leif Hallgrímsdóttir, f. 15. apríl
1926, d. 24. maí 1989.
Eiginkona hans, Edda Björns-
dóttir, f. á LSH í Reykjavík, í
Leynimýri í Reykjavík, en þau
giftust þann 27. nóvember 1954.
Börn þeirra eru 1) Birgir, f. 18.
janúar 1953, barnsmóðir hans
var Sæunn Ragnarsdóttir, f.
1951, d. 2011, barn þeirra er
María, f. 1971. Fyrrverandi
eiginkona Birgis er Áslaug
Rögnvaldsdóttir, f. 1955, og
barn þeirra Jóhann, f. 1976.
Eiginkona Birgis, Bente Jensen,
ólfur Daníel, f. 1993. 8) Margrét
Edda, f. 19. október 1975, sam-
býlismaður hennar er Jón Þór
Ólafsson, f. 1967.
Jafnframt átti Stefán börn
með Carle Marie Jörgensen, f. 5.
júlí 1927, d. 2007. 1) Valgerður
Stefánsdóttir, f. 30. júlí 1952,
barnsfaðir Ólafur Logi Jón-
asson, f. 1948, d. 2009, sonur
þeirra er Jónas Helgi, f. 1973, d.
2010. Eiginmaður Valgerðar er
Gunnar Ásgeir Jósepsson, f.
1958, og barn þeirra er Jósef
Karl, f. 1983. 2) Sigurður Lárus
Stefánsson, f. 7. mars 1954.
Eiginkona hans er Gyða Krist-
insdóttir, f. 1956, og börn þeirra
eru Kristinn Þröstur, f. 1978, og
Eva, f. 1983. Stefán átti barn
með Sigurrósu Rafn Jónsdóttur,
f. 16. júlí 1924, d. 8. nóvember
2014, dóttir þeirra er 1) Guðrún
Valgerður Stefánsdóttir, f. 5.
október 1954, eiginmaður henn-
ar er Björn Ágústsson, f. 1954,
og dætur þeirra eru Ágústa Rós,
f. 1977, Harpa, f. 1985, og Val-
gerður, f. 1992.
Langafabörn Stefáns eru orð-
in 24 og eitt langalangafabarn.
Stefán ólst upp á Laugavegi
41a og gekk í barnaskóla
Austurbæjar. Hann lauk sveins-
prófi í málaraiðn frá Iðnskól-
anum í R.vík 1950. Stefán og
Edda hófu búskap í Leynimýri í
Fossvogi, áttu lengst af heima í
Hábergi en síðustu árin í
Hraunbæ 103.
Útför hans fer fram frá Fella-
og Hólakirkju í dag, 23. mars
2020, klukkan 13.
f. 1959, og þeirra
barn er Klara, f.
1993. 2) Inga, f. 21.
febrúar 1955, eig-
inmaður hennar er
Sigurður Ragn-
arsson, f. 1944, syn-
ir þeirra eru Funi,
f. 1979, Dagur, f.
1983, Logi, f. 1992,
og Máni, f. 1995. 3)
Guðný, f. 24. ágúst
1956, barnsfaðir
hennar er Þorsteinn Ingi Jóns-
son, f. 1955, dóttir þeirra er
Edda Sóley, f. 1979. Eiginmaður
Guðnýjar er Grétar Einarsson,
f. 1947, og börn þeirra eru Árni,
f. 1982, Hildur, f. 1988, og Ingi
Björn, f. 1992. 4) Ásdís, f. 28.
maí 1958, fyrrverandi eigin-
maður hennar er Ágúst Haf-
steinsson, f. 1956, og börn
þeirra eru Stefán, f. 1976, og
Þóra, f. 1979. 5) Hallgrímur, f.
11. apríl 1959, sambýliskona
hans er Rannveig Rafnsdóttir, f.
1962. 6) Ari, f. 25. október 1960,
eiginkona hans er Kristín Linda
Árnadóttir, f. 1971, dætur
þeirra eru Nótt, f. 1995, og
Birta, f. 2001. 7) Árni, f. 3. febr-
úar 1962, fyrrverandi sambýlis-
kona hans er Helga Ingólfs-
dóttir, f. 1961, og börn þeirra
eru Margrét Liv, f. 1990, og Ing-
Í dag er faðir minn og tengda-
faðir borinn til grafar. Á þessum
tímamótum fer maður að hugsa
til baka og rifja upp góða tíma og
minningar.
Þrátt fyrir stóra fjölskyldu og
oft lítil efni var alltaf tími til að
gera eitthvað skemmtilegt eins
og fara á skíði eða í útilegu með
okkur krakkana. Pabbi var alltaf
einstaklega bóngóður og tók þátt
í alls konar framkvæmdum með
okkur þegar við vorum að endur-
bæta íbúðir sem við keyptum í
misgóðu ástandi. Dætur okkar
voru líka svo heppnar að fá góð-
an tíma með afa sínum enda var
hann að hætta að vinna þegar
þær voru enn litlar. Það var svo
lýsandi fyrir pabba og mömmu
að þegar þau voru hætt að vinna
en mikið var að gera hjá okkur,
sóttu þau oft stelpurnar okkar í
hinar ýmsu tómstundir. Voru
stelpurnar sammála um að það
væri miklu betra þegar afi og
amma sóttu frekar en við því þau
voru alltaf svo róleg, komu alltaf
á réttum tíma og gáfu sér góðan
tíma í að spjalla.
Þrátt fyrir stóran systkinahóp
reyndum við að halda ákveðinni
reglu á að hittast í kringum
jólahátíðir með pabba og
mömmu. Pabbi var mikið af-
mælisbarn og á stórafmælum í
seinni tíð vildi hann gjarna vera
með stórar veislur. Var það mikil
gleði að taka þátt í níræðis-
afmæli hans þar sem börn,
tengdabörn, fjölskyldur, vinir og
ættingjar fögnuðu þessum
merka áfanga.
Pabbi var ætíð mikill íþrótta-
maður og var með gott starfs-
þrek langt fram á níræðisaldur.
Um áttrætt var hann að aðstoða
okkur við að heillakka eldhús að
gamalli fyrirmynd uppi í stiga og
tröppum og að lakka glugga.
Sjónin var kannski aðeins farin
að dofna og hann vildi helst ekki
nota gleraugu við vinnu en hann
lakkaði eftir minni og það tókst
vel.
Mikilvægi hreyfingar og þess
að vera alltaf að gera eitthvað og
taka þátt í verkefnum og lífi
barna sinna og barnabarna mat
hann mikils. Hann sagði eigin-
lega aldrei nei þegar eitthvert af
okkur leitaði til hans með ein-
hver vandamál eða verkefni sem
þurfti að leysa. Hann var ein-
staklega örlátur maður og með
hlýjan og góðan húmor.
Föður mínum fannst mikil-
vægt að vera sjálfstæður. Hann
var að endurnýja ökuskírteinið
sitt sem hann fékk í póstinum
um daginn. Honum fannst mög
mikilvægt að komast allra sinna
ferða sjálfur á sínum bíl. Hann
keyrði í búðina til að kaupa inn
og fór í bankann og gera það sem
þurfti en fannst orðið erfitt að
keyra í myrkri seinni ár svo hann
vildi helst ekki vera á ferðinni
eftir að fór að rökkva. Manni
fannst hann eiginlega alltaf mjög
ungur enda var hann ungur í
anda. Það var svo skemmtilegt
að honum fannst eiginlega allir
aðrir en hann sjálfur vera gamalt
fólk, þótt hann væri kominn yfir
nírætt. Fram á síðustu ár var
hann mjög kvikur og þoldi eig-
inlega enga leti hjá fólki og var
þess vegna sjálfur oftast eitt-
hvað að bardúsa öðrum til gagns.
Á þessum tímamótum viljum við
minnast pabba og þakka fyrir
þann langa tíma sem við höfum
átt með honum, það sem hann
kenndi okkur og hjálpaði okkur
með. Hvíl í friði, elsku pabbi og
tengdapabbi.
Ari og Kristín.
Elsku besti pabbi minn Stefán
Hallgrímsson er fallinn frá, hann
var 91 árs. Búinn að lifa langa
góða ævi.
Hann var málari mestalla sína
starfsævi, um sextugt fór hann
að vinna við viðhald og viðgerðir
á gæsluvöllum Reykjavíkur-
borgar og þegar hann var sjö-
tugur fór hann að vinna á með-
ferðarheimilinu á Hvítárbakka
sem altmúligmann sem sé gerði
við allt, smíðaði hænsnakofa eða
málaði og lagði pípulagnir, þar
vann hann til að verða áttatíu
ára. Pabbi gat gert við allt og
vissi allt eða það fannst mér alla
vega þegar ég var krakki. Hann
átti oft gamla bíla sem biluðu oft
og gat hann alltaf gert við þá.
Minningar okkar í sambandi við
ferðalög og skíðaferðir tengjast
oft biluðum bíl, pabbi undir
húddinu eða undir bílnum að
gera við. Hann stundaði mikið af
íþróttum á yngri árum eins og
fótbolta og handbolta með Val,
sem hann varð oft Íslandsmeist-
ari með. Hann var alla sína tíð
mikill Valsmaður og hélt alla tíð
með Val í Íslandsmótum. Hann
fylgdist vel með íþróttum í fjöl-
miðlum eftir að hann hætti að
stunda hópíþróttir. Pabbi byrj-
aði ungur að stunda skíði og
kynntust þau mamma einmitt á
skíðum eða í Valsskálanum, ein-
mitt þaðan áttum við margar
góðar minningar, oftast um
páska vorum við þar með öðrum
Völsurum og áttum góðar stund-
ir við skíðaiðkun og skemmtileg-
ar kvöldvökur. Hann var for-
maður skíðadeildar Vals í mörg
ár og var með í því að velja fram-
tíðar skíðasvæði fyrir Reykjavík
og sveitarfélögin í kring þegar
ákveðið var að velja Bláfjöllin.
Hann stundaði skíði fram á ní-
ræðisaldur.
Hann var mjög staðfastur
maður og stóð með sjálfum sér
eins og þegar hann sagðist ætla
að hætta að reykja þá var hann
að koma af árshátíð eða ein-
hverri skemmtun og sagðist vera
hættur að reykja, ég lagði nú
ekki mikla trú á það en hann
reykti aldrei eftir það, þarna var
hann um fertugt og hafði reykt
frá því hann var ungur maður.
Hann átti 11 börn og talaði
alltaf um okkur sem sitt ríki-
dæmi, þó að við höfum ekki alltaf
kunnað að meta það ríkidæmi.
Pabbi stóð alltaf með okkur
krökkunum og var mjög stoltur
af okkur og hvatti okkur áfram.
Við fórum mikið í útilegur á
sumrin, alltaf var okkur öllum
hrúgað í bílinn og allur okkar út-
búnaður tjöld og svefnpokar, það
er á þeim tíma vorum við 7 börn-
in, engin bílbelti, sex í aftursæt-
inu og eitt barn í framsætinu hjá
þeim. Við fórum í styttri og
lengri ferðir og alltaf minnst
eina ferð austur undir Eyjafjöll.
Ég minnist einnar ferðar til Ak-
ureyrar sem tók viku að fara og
stóð ég föst á því í skólanum um
haustið að víst tæki viku að
keyra til Akureyrar, en ég skildi
ekki fyrr en seinna að auðvitað
tók það svona langan tíma því
ekki var hægt að keyra meira en
ca. 2 tíma þá var allt orðið vit-
laust í aftursætinu.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir Lósý.
Jósefína Guðný
Stefánsdóttir.
Nú er pabbi farinn eftir langt
og gott lífshlaup. Hann var alla
tíð mjög hraustur og duglegur.
Hann var mikill íþróttamaður og
kenndi okkur systkinunum gildi
hreyfingar. Við lærðum mjög
ung á skíði hjá pabba. Það var
farið nær allar helgar upp í Vals-
skála á meðan snjór var í brekk-
um. Við lærðum að takast á við
alls konar áskoranir í þessum
ferðum. Oft á tíðum bilaði bíllinn
eða veðrið var allt í einu svo
slæmt að við þurftum að gista í
skálanum eða lúsast á 10 km
hraða alla leið heim. Í gegnum
þetta allt lærðum við að meta
útiveru, hreyfingu og ferðalög.
Pabbi var jákvæður húmor-
isti. Hann sá yfirleitt það
skemmtilega í hlutunum og
hvatti okkur áfram á jákvæðan
hátt. Talaði um að hann væri rík-
ur þó við ætti stundum varla fyr-
ir mat. Ríkidæmi sitt taldi hann í
börnum en við erum 11 systkini
svo hann var sannarlega ríkur.
Uppgjöf var ekki til í pabba
huga. Þegar allt virtist ómögu-
legt sagði pabbi „þetta reddast“
og auðvitað gerðist það. Pabbi
var mikill verkmaður og hand-
laginn. Hann var útsjónarsamur
og gat yfirleitt fundið lausnir á
því sem laga þurfti. Hann var
ótrúlega hjálpsamur og ef við
báðum hann um aðstoð var hann
kominn á stundinni.
Þegar ég hugsa til baka á ég
svo óendanlega margar góðar
minningar um pabba. Hann
kenndi mér svo margt; bjartsýni
og lífstrú. Trú á að ég geti hlut-
ina. Hann sýndi okkur með góð-
mennsku sinni gildi þess að
standa saman og vera stolt og
ánægð með að vera svona stór
fjölskylda. Mér hefur verið
ómetanlegt að fá að vera í sam-
skiptum við pabba í gegnum lífið.
Hann var börnunum mínum fyr-
irmynd; kenndi þeim að vinna og
sýndi þeim óendanlega ástúð.
Pabbi var kannski ekki maður
margra orða en hann sýndi
væntumþykju sína í verkum.
Hann var til staðar þegar á
þurfti að halda.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að kveðja pabba og
þakka fyrir öll árin. Megi hann
hvíla í friði.
Inga Stefánsdóttir.
Að Stefáni Hallgrímssyni
gengnum kveð ég tengdaföður
og góðan vin. Leiðir okkar
Stebba lágu saman fyrir hart-
nær 42 árum er ég hóf að gera
hosur mínar grænar fyrir Ingu,
elstu dóttur þeirra Stebba og
Eddu. Hann tók mér vel þá með
hlýju sinni og glaðværð og sam-
leiðin var góð allar götur síðan.
Stebbi var einn af þessum mönn-
um sem „geta allt“, og taldi aldr-
ei eftir sér að leggja til hendi.
Gilti þá einu hvort þurfti að
smíða eða helluleggja, mála eða
bjarga smá pípulögn, allt lék
þetta í höndunum á Stebba. Má
nærri geta að slíkt var ómetan-
legt fyrir tengdason með full-
marga þumalputta. Snemma í
sambúð okkar Ingu fluttumst við
í Fljótshlíð, þar sem stofnað var
meðferðarheimili fyrir unglinga.
Að ýmsu þurfti að hyggja,
breyta og bæta og nutum við
ekki síst tengdapabba í þeim efn-
um.
Sama varð svo upp á teningn-
um er meðferðarheimilið fluttist
að Torfastöðum fjórum árum
síðar. Stebbi mættur!
Smám saman komst ég að því
að Stebbi hafði verið mikill
íþróttamaður á sínum yngri ár-
um. Hafði verið liðtækur og
keppt í handbolta og fótbolta,
æft box og sund auk þess að
keppa á skíðum. Hann var Vals-
ari inn í hjartarætur og einhvern
veginn síaðist sú mynd inn í huga
mér að skíðadeild Vals hefði hér
á árum áður að uppistöðu til ver-
ið Stebbi, Edda og krakkarnir.
Bolti, box og sund voru komin til
hliðar þegar við kynntumst en
skíðin voru enn í fullum blóma
þótt hann hefði þá látið af allri
keppni.
Saman fórum við í fjölmargar
skíðaferðir og leyndi sér ekki
þegar maður horfði á Stebba í
brekkunum að þar fór maður
sem hafði einhvern tíma áður
komið að þessari íþrótt. Haustið
1998 fluttum við Inga að Hvít-
árbakka, þar sem við stofnuðum
meðferðarheimili fyrir unglinga.
Stebbi og Edda fluttu með og
störfuðu að meðferðarheimilinu,
urðu eins konar afi og amma á
staðnum. Það var ómetanlegt að
hafa Stebba. Endalaus viðvik í
búskap og lagfæringum léku í
höndum hans og aldrei þurfti að
biðja Stebba tvisvar. Stundum
var það reyndar í hina áttina,
það er að þegar ég nefndi eitt-
hvað sem þyrfti að gera var
svarið: „Ég er búinn að því.“
Unglingarnir sem voru í með-
ferð nutu samvistanna við
Stebba. Hann var kátur og hafði
gaman af að ærslast og taka þátt
í sprelli unglinganna en um leið
var hann hinn góði og þolinmóði
leiðbeinandi í ýmsum verkum.
Reyndar var einn löstur sem
hann þoldi illa en það var leti.
Þegar að þeim lesti kom
brast Stefáni stundum þolin-
mæðin. Samstarfið við meðferð-
arheimilið stóð í níu ár. Árlega
fór hópurinn í skíðaferðir til út-
landa. Þar var Stebbi hinn
óþreytandi kennari. Strákarnir
okkar fjórir elskuðu afa sinn og
hann var fyrirmynd þeirra í
mörgu. Auðvitað eru þeir allir
með skíðadellu, sem nú er byrjuð
að dreifa sér niður í barnabarna-
börnin. Ekki síst var hann þó
fyrirmynd þeirra í að vera alla
tíð hinn trausti sem ávallt mátti
reiða sig á þótt orðin væru ekki
endilega mörg.
Ég kveð með þökk góðan
dreng og góðan vin Stefán Hall-
grímsson. Megi hann fara í friði
inn á þær lendur sem enginn
okkar þekkir.
Sigurður Ragnarsson.
Þegar við systkinin vorum
börn nutum við þeirrar gæfu að
búa í sömu götu og afi og amma.
Þau í Hábergi tíu og við í númer
sjö. Til þeirra vorum við alltaf
velkomin og sennilega vorum við
þar meira og minna daglega all-
an uppvöxtinn. Við kölluðum það
að fara „niður eftir“. Þau eiga því
bæði ríkan þátt í uppeldi mínu.
Ótalmargt get ég talið upp sem
ég lærði af honum afa mínum.
Hann kenndi mér t.d. að bæta
dekkin á hjólinu mínu, að renna
mér á skíðum og hann kenndi
mér bindishnútinn sem ég mun
bera í jarðarför hans.
Minningarnar sem ég ylja
mér við þessa dagana eru því
bæði margar og góðar. Minning-
ar af ferðum í fjöllin á skíði. Afi
keyrði hvíta sendibílinn, amma
sat fram í og aftur í var oftar en
ekki heil hersing af krökkum
sem kyrjuðu Valssöngva á leið-
inni undir dyggri stjórn afa.
Minningar af gistinótum á sóf-
anum í stofunni við tifið í klukk-
unni sem afi trekkti á hverju
kvöldi áður en hann fór að sofa.
Sunnudagsmorgnar með nýbök-
uðum vöfflum og ekki síst minn-
ingar af hversdagslegum atburð-
um sem munu lifa með mér um
ókomna tíð.
Ég heyri enn röddina hans og
sé hann fyrir mér þar sem hann
steytti hnefann og fullyrti um
leið að hann ætlaði að verða
hundrað ára gamall. Þetta sagði
hann eftir að hafa náð sér af
hremmingum sem drógu hann
næstum til dauða. Hvort einhver
trúði þessum orðum hans skal
ósagt látið en ég átti bágt með
það að minnsta kosti og ég er
ekki svo viss um að hann hafi
gert það sjálfur. Þetta var hans
leið. Hann bauð dauðanum birg-
inn um leið og hann tók á þessu
alvarlega málefni af hálfgerðri
léttúð eða hálfkæringi, nokkuð
sem mér fannst vera sterkt ein-
kenni á persónuleika afa.
Oft vorum við afi saman um
jólin í faðmi fjölskyldunnar. Það
gerðum við líka um síðustu jól á
heimilli móður minnar. Þá áttum
við samtal sem ég mun seint
gleyma. Hann lýsti því yfir að
þetta væri orðið gott, hann þyrfti
ekki að lifa fleiri jól. Hálfkæring-
urinn, sem var honum svo tamur,
dró úr alvarleika orðanna en í
þeim var þó fólginn einhver
sannleikur. Ég hermdi upp á
hann loforðið um árin hundrað
og spurði hvort hann væri far-
inn að sjá eftir því. Já, var svarið
sem ég fékk en hann brosti
sposkur til mín og ég á móti.
Fleira þurfti ekki að segja, í
þögninni, í brosum okkar fólst
virðing og samþykki. Þetta var
orðið miklu meira en gott og það
fyrir löngu.
Afi náði því sem sagt ekki að
verða hundrað ára en átti engu
að síður langa og góða ævi.
Hann varð níutíu og eins árs
gamall, eignaðist ellefu börn og
stóran hóp afkomenda. En þrátt
fyrir allt er það samt svo sárt
þegar stundin rennur að lokum
upp. Þá er gott að minnast allra
góðu stundanna. Þá síðustu átti
ég með honum síðasta kvöldið
sem hann lifði, fyrir hana verð
ég ævinlega þakklátur. Ég gat
kvatt og þakkað fyrir mig.
Stefán Ágústsson.
Elsku afi okkar sem við
kveðjum í dag var ótrúlega góð-
hjartaður og hlýr. Við rifjuðum
upp heimsóknir til afa og ömmu
og þau mörgu skipti sem við
vorum svo heppnar að fá að
gista hjá þeim. Eitt skipti þegar
við vorum nokkuð ungar feng-
um við mikla heimþrá og þá
settist afi við hliðina á okkur og
hélt í höndina á okkur þangað til
við sofnuðum.
Afi var alltaf til staðar og tók
alltaf á móti okkur með bros á
vör. Hann hafði ótrúlega
skemmtilegan húmor eins og
sást á því hvað hann hló oft og
mikið. Eitt skemmtilegt atvik
var þegar við vorum í heimsókn
hjá afa og ömmu og þar voru
vöfflur í boði og að sjálfsögðu
rjómi. Sá rjómi var reyndar í
rjómasprautu og þar sem ég
kunni ekki á hana þá sprautaði
ég óvart yfir hann allan. Honum
fannst þetta atvik bara fyndið
þótt það hefði haft í för með sér
ansi mikil þrif.
Við litum mikið upp til afa og
þegar við vorum litla fannst
okkur afi kunna allt. Við fórum
meðal annars saman á tálgunar-
námskeið þar sem kom í ljós að
hann var með þetta allt á hreinu
og kenndi kennaranum sitt
hvað. Hann kenndi okkur á
skíði, að taka upp kartöflur og
að mála. Afi var okkar fyrir-
mynd í þolinmæði, samvisku-
semi og kærleika. Þessar minn-
ingar og fleiri eru okkur
dýrmætar og við munum ávallt
sakna hans.
Nótt og Birta.
Kvatt hefur sómamaðurinn
Stefán Hallgrímsson sem mun
hafa verið elstur þekktra Vals-
manna þegar hans tími kom.
Stefán hóf snemma að æfa
knattspyrnu með félaginu og
náði þar góðum árangri og var
mikilvægur hlekkur í traustum
hópi leikmanna sem m.a. urðu
Íslandsmeistarar 1956. Stefán
lék einkum í stöðu sem kölluð
var haff en kallast á seinni árum
miðvallarspilari. Seinna meir
tók hann einnig virkan þátt sem
leikmaður í handknattleiksliði
félagsins og varð mjög góður
markvörður og það gat farið í
taugarnar á stórskyttum and-
stæðinganna hversu oft hann
greip boltann. Ein helsta skytta
landsins hafði einmitt á orði að
það væri hreinlega lamandi að
skjóta þrumuskoti að marki
Vals og sjá svo Stefán grípa
boltann eins og ekkert væri. Ís-
landsmeistari varð Stefán fjór-
um sinnum með meistaraflokki
Vals í handbolta. Þau Stefán og
Edda Björnsdóttir eiginkona
hans sem lék handbolta með
meistaraflokki kvenna í Val
bjuggu árin 1962-1965 að
Hlíðarenda og sinntu störfum
húsvarða og staðarhaldara.
Stefán var ágætis skíðamaður
og stundaði vel þá íþrótt og tók
þátt í stofnun Skíðadeildar Vals
sem eignaðist skíðaskála í
Sleggjubeinsdal nærri Nesja-
Stefán
Hallgrímsson