Morgunblaðið - 24.03.2020, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. MARS 2020
✝ HrafnhildurHalldórsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 8. febrúar
1931. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 14.
mars 2020. For-
eldrar hennar voru
Margrét Sigurjóns-
dóttir, f. 20.9.
1906, d. 22.2. 1998,
og Halldór M. Sig-
urgeirsson, f. 27.10. 1902, d.
8.11. 1997. Systkini: Þorleikur,
f. 1932, d. 1940, Jónfríður, f.
1942, maki Tómas Guðnason,
og Margrét f. 1944, maki Magn-
ús Jónsson.
Hrafnhildur gekk í hjóna-
band með Jóhannesi Péturs-
syni, f. 1.11. 1926, d. 11.4. 1989,
loftskeytamanni og harm-
onikkuleikara, hinn 10. desem-
ber 1960. Þau hófu búskap í
Eskihlíð 15 en fluttu í nýbyggt
hús sitt á Lindarflöt 8, Garða-
bæ, í ágúst 1965. Eftir að Jói
féll frá hélt Hadda heimili að
Lyngmóum 5 þar til hún flutti á
Sóltún í lok árs 2018.
Börn þeirra eru: 1) Hildur, f.
10.3. 1961, maki Jóakim Hlynur
Reynisson. Dætur: a) Lydía
Rósa, f. 1985, dóttir hennar og
til náms í Húsmæðraskóla í
Stokkhólmi og vann svo nokkur
misseri í Loftskeytastöðinni í
Gufunesi. Hún útskrifaðist hús-
mæðrakennari frá HKÍ 1956 og
fór til framhaldsnáms við Há-
skólann í Árósum veturinn
1956-57. Hún kenndi við Hús-
mæðraskólann á Laugalandi
1957-58 og við Flensborgar-
skóla 1958-60. Einnig kenndi
hún við Húsmæðrakenn-
araskóla Íslands. Hún var
heimavinnandi meðan börnin
voru yngri og sá um kynningar
og fræðslu fyrir ýmis matvæla-
fyrirtæki. Hrafnhildur kenndi
heimilisfræði við Valhúsaskóla í
nokkur ár og tók þátt í að setja
á laggirnar kennslueldhús í
Garðaskóla og kenndi þar til
ársins 1999.
Hrafnhildur sinnti börnum
og heimili og naut menntunar-
innar sem hún hafði aflað sér
Hún var í fallegum og styðjandi
samskiptum við foreldra sína
allt þar til þau dóu í hárri elli.
Þá var hún boðin og búin að að-
stoða með heimili og börn
barna sinna. Hún var í sauma-
klúbbi með skólasystrum úr
HKÍ í rúma sex áratugi og spil-
aði bridge á efri árum. Hún var
virk í félagsstarfi eldri borgara
í Garðabæ. Hrafnhildur unni
ljóðum og tónlist og naut þess
líka að ferðast.
Útför Hrafnhildar verður
gerð frá Garðakirkju í dag, 24.
mars 2020, klukkan 13 að við-
staddri nánustu fjölskyldu.
Ernu Georgsdótt-
ur: Emilía Rós, b)
Helga, f. 1988,
maki Erlendur
Sveinsson, dóttir:
Melkorka Úa, c)
Una Sólveig, f.
1992, maki Daniel
Byung-chan Roh,
d) Hrafnhildur, f.
1994, unnusti
Thomas White-
head. 2) Þorleikur,
f. 22.4. 1962, maki Helga Mel-
steð. Börn: a) Jóhannes, f. 1985,
maki Elín Arna Aspelund, dótt-
ir: Helga Daðína, b) Helgi, f.
1990, maki Maarja Nuut, c)
Þórhildur, f. 1994, maki Björg-
vin Andri Björgvinsson. 3)
Halla Margrét, f. 24.3. 1965,
maki Sólmundur Már Jónsson.
Börn: a) Jóhannes Kári, f. 1997,
b) Laufey, f. 2002, c) Teitur, f.
2004. 4) Ólafía Ása, f. 9.7. 1971,
maki Sigurður Garðar Krist-
insson. Börn: a) Steiney, f.
1996, unnusti Finn Schofield, b)
Garðar, f. 1997, unnusta Mar-
grét Snorradóttir, c) María
Kristín, f. 2003, d) Hrafnhildur
Halla, f. 2006.
Hrafnhildur lauk gagnfræða-
prófi frá Flensborgarskóla vor-
ið 1948. Haustið 1949 fór hún
Ég er að leggja af stað í ferða-
lag. Án mömmu. Ég er vel und-
irbúin, hún hefur nestað mig vel.
Án þess að kenna kenndi hún
mér. Með framgöngu sinni og
nálgun var hún fyrirmynd og án
þess oft að átta mig á því hermdi
ég. Hún kenndi mér fyrirhyggju
og verkgleði, seiglu og að ljúka
því verki sem hafið er. Hún
kenndi mér mikilvægi þess að
hlúa að og rækta bæði fólk og
umhverfi. Hún undi glöð við sitt
og skapaði fallegt og innihalds-
ríkt líf. Hún kenndi mér að
gleðin býr hið innra því að „það
kemur enginn að skemmta
manni“. Engu að síður var hún
sú manneskja sem hafði mesta
unun af samneyti við fólk. Hún
elskaði fólkið sitt og naut þess að
segja sögur og jafnvel sama
brandarann aftur og aftur. Það
var gaman að hlæja með henni.
Hún sýndi mér að íslenskan gef-
ur aðgang að kjarnanum. Undir
það síðasta voru ljóð haldreipi
hennar og helsta fró. Hvort held-
ur sem hún fór með ljóð sem hún
lærði ung utanbókar eða við lás-
um saman. Hún sjálf komst svo
að orði í stíl um ljóð árið 1955:
„Oft hefur mér fundizt eins og ég
verði einhverrar opinberunar að-
njótandi þegar eitthvert kvæði
birtist mér. Stundum hefi ég
marglesið það og engrar hrifn-
ingar orðið vör, en allt í einu er
eins og kvæðið fái sál eða sál mín
líði í kvæðið, eitthvað óskiljan-
legt hefir gerzt, eitthvað sem
ekki er hægt að tjá.“ Hún fór aft-
ur og aftur með sinn Gunnars-
hólma, Þá var ég ungur, Vorsól
Stefáns frá Hvítadal ásamt
mörgum fleiri ljóðum. Allt fram
til hinstu stundar voru ljóðin á
vörum hennar. Hún tamdi mér
að heilsa og kveðja fallega. Ég
bið Guð að geyma þig þig elsku
mamma mín og kveð þig með
ljóði Hannesar Péturssonar,
Skeljar.
Við skulum ganga
suður með sjá
stiklar þar aldan
steinana blá,
skolar hún rauðum
skeljum á land
grefur þær síðan
í gljúpan sand.
Við skulum ganga
suður með sjá
morgun og kvöld
þegar kyrrð er á,
skeljarnar tínum
sem skolast á land
þær hverfa svo fljótt
í fjörunnar sand.
Þær geyma þó varla
neinn glitrandi stein
og hæpið að perla
sé hulin þar nein,
þær lykja þó allt
sem við leitum um heim
því augnablikið
það býr í þeim.
Við skulum ganga
suður með sjá
skeljarnar sindra
sandinum á,
göngum og tínum
og gætum þess vel
að njóta er opnast
hin örlitla skel.
Halla Margrét.
Hrafnhildur eða Hadda átti
sterkar hafnfirskar rætur í báð-
ar ættir, dóttir Margrétar Sig-
urjónsdóttur og Halldórs M. Sig-
urgeirssonar á Norðurbraut 13.
Yngri systur Höddu eru Jónfríð-
ur og Margrét, en áður átti
Hadda bróður, Þorleik, sem var
árinu eldri en dó sviplega níu ára
gamall. Ég er svo lánsamur að
hafa orðið hluti af þessari góðu
fjölskyldu, þegar ég kvæntist
Margréti.
Á þessari stundu sækja fast að
mér minningar frá sælureitnum
Lindarflöt 8, sem kalla fram
þakklæti fyrir vináttu, kærleika
og umhyggju Höddu og Jóa í
gegnum tíðina. Hadda var aldrei
langt undan, alltaf reiðubúin að
hlaupa undir bagga, taka að sér
krakka og gæludýr og leyfa þeim
að gista. Þegar við Margrét vor-
um að byrja búskap studdu þau
okkur á allan hátt, Jói hjálpaði
okkur að standsetja fyrstu íbúðir
okkar, hann kunni allt og gat allt
en ég var ekki handlaginn. Við
Jói vorum góðir vinir og ég á
góðar minningar til dæmis við
eggjatínslu og silungsveiði aust-
ur í Skaftafellssveit, svo eitthvað
sé nefnt.
Tilfinningar mínar, kærleikur
og þakklæti til Höddu endur-
speglast í lítilli frásögn. Hadda
prjónaði trefla handa öllum karl-
mönnum í stórfjölskyldunni, ég
fékk einn, sem kom sér vel í
kuldanum en var líka mjög fal-
legur. Svo var það fyrir stuttu að
ég týndi treflinum. Næstu daga
leitaði ég um allt, fór þangað sem
ég hafði verið en allt kom fyrir
ekki, trefillinn hennar Höddu var
týndur. Nokkru seinna, fyrir
hálfum mánuði, vorum við niðri í
miðbæ, gengum Tjarnargötuna.
Margrét segir: „Sérðu ljósa-
staurinn?“ Og þar var trefillinn,
festur vel og snyrtilega, svo ég
get vafið honum enn um hálsinn í
kulda og hreti. Já, Hadda er enn
með okkur á sinn hátt, kærleikur
hennar og umhyggja verða ávallt
í huga okkar.
Magnús Jónsson.
Tengdamóðir mín, Hrafnhild-
ur Halldórsdóttir er nú fallin frá.
Eins og hennar var siður í öllum
verkum var það falleg för, í
faðmi barna sinna, með ljóðstaf á
vör. Þannig var líf hennar allt;
með einstakri ljúfmennsku, fum-
leysi og staðfestu gætti Hrafn-
hildur gersema sinna og veitti
öllum lið sem hjálpar voru þurfi.
Á langri ævi tókst hún á við sorg
og raunir en var af þeirri kynslóð
sem bar þau mál ekki á torg, hún
lét hamingjuna ráða för, stjórna
geði sínu og gleði, gekk stolt og
full metnaðar til allra sinna
verka, alltaf. Í ljóðunum sem hún
kunni svo endalaust mörg fann
hún sér fró, þau hugguðu og
glöddu allt fram á síðasta dag.
Barnabörnin, gersemarnar
hennar eru orðin mörg og það er
dásamlegt til þess að hugsa hví-
líkan arf hún hefur fært þeim.
Aldrei munu þau gleyma og með
þeim munu mannkostir hennar
finna sér gæfuríkan farveg. Þau
voru henni allt.
Af svo mörgu er að taka,
minningar mínar um Hrafnhildi
eru sterkar, svo óskaplega góð-
ar, fullar af samkennd hennar og
væntumþykju, elju og æðruleysi.
Alltaf var hún til staðar, dró
aldrei af sér, samt bar aldrei á
því, aldrei gortað, aldrei hallað á
nokkurn mann. Hlegið, brandar-
ar, Hafnarfjarðarsögur, sungið.
Aldrei vandræði, aldrei vorkunn,
alltaf skynsemi og hlýja hjart-
ans.
Hrafnhildi varð varla misdæg-
urt um sína daga, líkamleg heilsa
með eindæmum. Varla hefur
spillt að Hrafnhildur var um
ýmsa hætti á undan flestu sam-
ferðafólki sínu, elti ekki nýja
meginstrauma, forðaðist dans í
kringum gullkálf markaðstor-
gsins, en á þann hátt að maður
tók vart eftir fyrr en eftir á og
áttaði sig þá óvænt á skynsemi
hennar. Um leið var hún mikill
heimsborgari með sterkt auga
fyrir hönnun og sérstakt dálæti á
nytjalist. Komin hátt á níræðis-
aldur fór Hrafnhildur ferða
sinna eins og unglingur, skurðir
eða hanabjálkastigar stöðvuðu
hana ekki, frekar en lífsins
hindranir sem koma og fara.
Síðustu árin tók Alzheim-
erssjúkdómurinn að leggjast að
Hrafnhildi. Þann stíg sem aðra
gekk hún af glæsileik. Aldrei
vottaði fyrir því að hún léti sjúk-
dóminn eða nokkurt annað buga
sig eða rauna, alltaf stóð hún
keik, sló upp í grín, varð fjöl-
skyldunni gleðigjafi í hnyttnum
orðatiltækjum sem hrutu óvænt
af vörum hennar, misskiljanleg
að vonum, en alltaf gleðinnar
uppspretta. Hin ramma taug
barnelskunnar brast henni aldrei
og í gegnum veikindi sín var um-
hyggjan fyrir börnum sínum öll-
um, alltaf efst í huga hennar og
orði.
Ég þakka það lán að hafa átt
Hrafnhildi Halldórsdóttur að og
stend í þakkarskuld fyrir þær
góðu gjafir sem hún veitti mér
og mínum. Í sannleika eru
Hrafnhildur og hennar mæti eig-
inmaður, Jóhannes heitinn Pét-
ursson, stærstar fyrirmyndir í
mínu lífi.
Í Guðs friði.
Jóakim Reynisson.
Ástkær tengdamóðir mín hef-
ur kvatt okkur. Hrafnhildur eða
Hadda eins hún var kölluð var
einstök kona sem gaf mikið og
var gædd einstökum mannkost-
um. Hún var ávallt í mikilli ná-
lægð við fjölskyldu sína sem naut
ástríkis hennar og umhyggju.
Hún var listræn með næmt auga
fyrir litum og formum. Hún leit-
aði gjarnan til ljóðanna sem hún
kunni þegar eitthvað bjátaði á
eða hrjáði hana. Ljóðin voru
henni haldreipi, stoð og styrkur.
Þetta erindi úr ljóðinu Vorsól var
henni hugleikið og fór hún oft
með hin síðari ár. Hún fann von-
ina í vorinu.
Nú finn ég vorsins heiði í hjarta.
Horfin, dáin nóttin svarta.
Ótal drauma blíða, bjarta
barstu, vorsól, inn til mín.
Það er engin þörf að kvarta,
þegar blessuð sólin skín.
(Stefán frá Hvítadal)
Helga.
Á Lindarflöt 8 um miðjan sjö-
unda áratuginn hékk á vegg í
stofunni hnakkgjörð fléttuð úr
mismunandi litu snæri. Ég hafði
verið í sveit og þekkti hnakk-
gjarðir en að hengja slíkt upp á
vegg og leyfa fegurð handverks-
ins að ljóma hafði ég aldrei séð
og fannst óendanlega smart.
Fjölskylda mín flutti inn í húsið
númer 10 við Lindarflöt á sjö-
unda áratug síðustu aldar. Þetta
voru erfiðir tímar, mikið byggt
og flutt inn í hús hálfköruð og
samtímis því að klára húsið var
reynt að skapa falleg heimili.
Engum tókst eins og Höddu að
skipa fegurðina í fyrsta sæti. Allt
innanstokks á númer átta var
ekki aðeins vandlega valið heldur
líka vandlega valinn staður. Ég
var nýorðin unglingur með eigið
herbergi í fyrsta sinn og að koma
inn til Höddu á númer átta var
mér opinberun: þessar skýru lín-
ur, hlutir og húsgögn, allt einfalt
og stílhreint og þannig komið
fyrir að nyti sín sem best hvort
heldur til að gleðja fegurðar-
skynið eða út frá því hvernig
skyldi brúkað. Ég veit í dag að
þetta var skandinavískur mód-
ernismi í innanhússarkitektúr.
Kynni mín af Höddu og heim-
ilinu á Lindarflöt 8 voru m.ö.o.
mikilvægur þáttur í mínu fagur-
fræðilega uppeldi. Og svo kunni
Hadda allt varðandi heimilishald
og handavinnan, maður minn,
húfur og peysur sem systkinin á
átta klæddust, allt svo fallegt og
öðruvísi. Hadda kenndi mér að
hægt væri að prjóna það sem
maður sá fyrir sér, breyta upp-
skriftum í blöðum, enda var hún
lærður hússtjórnarkennari.
Hún var svo örlát hún Hadda,
örlát á kunnáttu sína og miðlaði
svo vel og fallegar voru gjafir
hennar. Bollarnir tveir úr Kún-
ígúnd sem hún gaf mér í stúd-
entsgjöf fylgdu mér í áratugi og
fleira mætti telja. Minnisstæðast
er mér þó þegar ég, þá búsett í
Þýskalandi, dvaldi á heimili for-
eldra minna á númer tíu og fyrir
dyrum stóð skírn yngsta sonar
míns. Í mörg horn var að líta, út-
búa veisluföng, dekka borð, stilla
upp stólum og ég ekki alveg búin
að klára að prjóna skírnarfötin
sem drengurinn átti að fara í
þegar hann væri búinn að sofna í
skírnarkjólnum. Hvar átti ég að
byrja? Birtist þá ekki Hadda í
gættinni: „Á ég ekki að taka í
þetta, Jórunn mín,“ og var óðara
horfin með prjónlesið. Verkin
gengu eins og í sögu og í eft-
irmiðdaginn kom Hadda, búin að
ganga frá endunum á vestinu,
prjóna hina skálmina á buxurnar
og pressa allt saman. Þannig var
Hadda, hæglát en effektíf.
Hadda var einstakur ná-
granni, oft stóð hún í eldhúsinu á
Lindarflöt 10 og hellti upp á
hverja könnuna á fætur annarri
þegar klassískar veislur voru
haldnar og hvunndags beið
stundum skál með rjúkandi ást-
arpungum á horninu á eldhús-
bekknum.
Það var alltaf mikill samgang-
ur á milli húsanna á númer átta
og númer tíu, hvort heimilið fyrir
sig miðlaði því sem það best
kunni og gat. Aldrei metingur
heldur gagnkvæm virðing og
væntumþykja, sem kannski var
aldrei orðuð. Þess þurfti ekki.
Systir mín og bróðir eru enn í
dag bestu vinir jafnaldra sinna á
númer átta.
Á miðjum síðari helmingi síð-
ustu aldar breyttist margt í ver-
öldinni, nýr nútími varð til, sem
ég, unglingur í svefnbænum
Garðahreppi, tengi svo sterkt við
húsið á Lindarflöt 8 og Höddu
sem kenndi mér margt sem hef-
ur nýst mér í lífinu. Haf heila
þökk, góða grannkona. Með sam-
úðarkveðju til ykkar allra, Hild-
ur, Halla Margrét, Þorleikur,
Ása og fjölskyldur.
Meira: mbl.is/andlat
Jórunn Thorlacius
Sigurðardóttir.
Elsku amma.
Þótt þú sért amma okkar líður
okkur eins og við höfum þekkt
þig frá því að þú varst lítil stelpa.
Sögur þínar hleyptu okkur inn
og gerðu okkur kleift að kynnast
þér, ekki bara sem ömmu, heldur
líka sem glaðlyndri stúlku og
ungri dömu. Við kynntumst litlu
stelpunni á Norðurbrautinni sem
fór í bæjarferð með kött í dúkku-
vagni, sem leiddi heim hermann
með bróður sínum og átti bangsa
sem baulaði.
Sömuleiðis leyfðir þú okkur að
kynnast ungu dömunni sem setti
á sig hanska og fínustu hattana,
handsaumaði kjóla og kápur úr
nýjustu Parísarsniðunum og
ferðaðist prúðbúin með strætis-
vögnum á böllin í Reykjavík.
Yndislegast var þó að kynnast
ömmunni sem bakaði sæta-
brauðsdrengi og kanilsnúða,
ömmunni sem átti alltaf rautt
extra tyggjó, ávaxtabrjóstsykur í
tindós og súkkulaðirúsínur inni í
skáp, ömmunni sem smurði
bestu samlokurnar, pakkaði
manni inn í hlýja sængina á
eggjabakkadýnu, kenndi manni
að segja bless en ekki bæ, bað
Guð að geyma mann og koma
„godt hjem“.
Þú ert ljós okkar og faðmur
þinn hefur alltaf verið opinn og
kærleiksríkur. Að kveðja þig hef-
ur verið mikill lærdómur og við
erum þér svo þakklátar fyrir alla
þína hlýju og umhyggju sem þú
hefur veitt okkur. Það var sönn
gjöf að fá að halda í mjúka hönd-
ina á þér og leggja höfuð í heitt
hálsakotið á síðustu dögunum
þínum.
Fegurðin hefur alltaf fylgt þér
og hjartalagi þínu og þegar við
hugsum um þig núna sjáum við
opinn faðm, elsku þína og barna-
kærleik.
Nú glóir jörð í gullnu skrauti
og gyllir morgunroði ský,
blómin á móður brosa skauti,
sem börn nývöknuð rúmi í,
og sunna þeirra þerrar brár,
sem þvalar gerðu næturtár
(Jón Thoroddsen)
Minning þín mun ávallt lifa og
munum við heyra þig segja um
ókomna tíð „það er engin þörf að
kvarta þegar blessuð sólin skín.“
Hrafnhildur, Una,
Helga og Lydía.
„Alltaf velkomin,“ sagði hún
við mig. Allir voru alltaf vel-
komnir hjá ömmu. Mér þykir svo
vænt um yndislegu stundirnar
sem ég átti með ömmu minni.
Kærleikurinn, ástin og hlýjan
sem tók á móti mér í hvert skipti
þegar ég labbaði heim til ömmu í
Lyngmóana eftir skóla. Hún
útbjó ristað brauð, með tómat-
sósu, spældu eggi ásamt gúrku-
og tómatsneiðum handa mér.
Eftir létta máltíð hófst lærdóms-
stund með ömmu. Ég las og
skrifaði og hún hlustaði og leið-
beindi mér áfram með hrósi og
fallegum orðum. Eftir heima-
vinnuna var spilastokkurinn
aldrei langt undan. Þegar illa
gekk hjá mér í spilunum sagði
amma einfaldlega „Óheppin í
spilum, heppin í ástum,“ og því
næst bauð hún upp á einn ískald-
an „Sun Lolly“ úr frystinum og
allir voru glaðir.
Amma hugsaði svo vel um sitt
fólk. Hún var skilningsrík, traust
og gat ég alltaf leitað til hennar
með flóknar spurningar um lífið
og tilveruna. Hún átti líka nóg af
skemmtilegum sögum úr sínu
lífi. Mér þótti svo vænt um sög-
urnar hennar að ég bað hana um
að segja þær aftur og aftur. Mér
þykir líka svo vænt um alla þá af-
mælisdaga sem amma gerði svo
sérstaka. Hún mætti eldsnemma
á hverjum afmælisdegi með
hamingjuóskir, gleði og sæta-
brauðsdreng fyrir afmælisveisl-
una. Hún var til staðar í gegnum
mörg tímamót í mínu lífi, sama
hversu lítil eða merkileg þau
voru.
Þegar mig vantaði samastað í
stúdentsprófunum í MR að þá
fékk ég að búa hjá ömmu í
nokkrar vikur. Það var gott að
búa hjá ömmu á þessum tíma.
Hún gætti þess að ég fengi ró og
næði til að halda mig við efnið.
Inni á milli kom hún með brauð
og kakó til að næra námsmann-
inn og hvatti mig líka til að
standa upp og taka pásur. Þótt
amma væri byrjuð að gleyma
meira á þessum tíma vildi hún
samt allt fyrir mann gera. Það
einkenndi hana síðustu árin. Það
var aldrei langt í gleðina og
sprellið. Hún dansaði dátt þegar
tækifæri gafst, fór með ljóð og
söng út lífið.
Amman hefur átt stóran þátt í
að móta mig og mín gildi í lífinu.
Að vera sjálfum sér nóg, hugsa
vel um heilsuna, vera heiðarleg,
hafa snyrtilegt í kringum sig,
ganga vel um náttúruna og
hugsa vel um fólkið sitt.
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið: „gleymdu’ ei mér“;
Væri ég fleygur fugl,
flygi’ ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér.
(Þýsk þjóðvísa)
Ég elska þig, amma mín.
Guð geymi þig og „kom godt
hjem“.
Þórhildur Þorleiksdóttir.
Í dag kveð ég ömmu mína,
Hrafnhildi Halldórsdóttur, sem
ávallt var kölluð amma Hadda.
Amma Hadda hafði mikið yndi
af því að segja sögur, flytja ljóð
og raula lög. Þó að stór hluti af
hinum miklu munnmælum ömmu
gleymist situr minningin um
samveruna og boðskapinn eftir.
Ein sagan sem amma sagði oft
Hrafnhildur
Halldórsdóttir