Morgunblaðið - 30.04.2020, Síða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 2020
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist í
Deildartungu í
Reykholtsdal í
Borgarfirði 1. mars
1931. Hún lést á
Hrafnistu við
Sléttuveg 13. apríl
sl. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
Hannesson, bóndi í
Deildartungu, f. 15.
desember 1885, d.
12. júlí 1953, og Sigurbjörg
Björnsdóttir, f. 18. nóvember
1886, d. 12. janúar 1984. Systk-
ini hennar eru Hannes, f. 5. jan-
úar 1914, d. 15. september
2005, Björn, f. 28. júlí 1915, d.
13. mars 1978, Vigdís, f. 6. mars
1917, d. 11. júní 2008, Andrés, f.
11. maí 1919, d. 24. janúar 2008,
Sveinn Magnús, f. 11. ágúst
1922, d. 1. október 1939, Soffía
Guðbjörg, f. 24. desember 1925,
d. 14. júní 1998, og Ragnheiður,
f. 21. desember 1928.
arverkfræði, f. 8. apríl 1937, d.
4. apríl 2000, kvæntur Elísabetu
Einarsdóttur lífefnafræðingi,
börn þeirra eru Svava, Helgi
Þór og Einar Baldur, og Krist-
ín, f. 1. september 1938, gift
David Nickerson, embættis-
manni í utanríkisþjónustu
Bandaríkjanna, dætur þeirra
eru Kirstín Lydia og Louise
Valgerður.
Guðrún ólst upp í Deildar-
tungu. Hún stundaði nám við
héraðsskólann í Reykholti og
útskrifaðist úr Samvinnuskól-
anum í Reykjavík 1951. Hún
starfaði um hríð á heimili ís-
lenska sendiherrans í London
og á skrifstofu Búnaðarfélags
Íslands frá 1952 til 1954. Hún
hóf störf hjá Sölusambandi ís-
lenskra fiskframleiðenda 1955
og starfaði þar sem bókari og
síðar gjaldkeri uns hún lét af
störfum árið 1991. Síðustu árin
hélt Guðrún heimili með Ragn-
heiði systur sinni í Birkigrund
63 í Kópavogi.
Útför Guðrúnar mun fara
fram í kyrrþey. Minning-
arathöfn verður haldin síðar.
Sonur Guðrúnar
er Jón Finnbjörns-
son landsrétt-
ardómari, f. 22.
september 1957.
Faðir hans er
Finnbjörn Guð-
mundsson stýri-
maður, frá Sæbóli í
Aðalvík, f. 7. júlí
1929, d. 24. októ-
ber 2010. Eigin-
kona Jóns er Erla
S. Árnadóttir hæstarétt-
arlögmaður. Dætur þeirra eru
a) Guðrún Hrönn, f. 20. júní
1986, gift Ragnari Steini Ólafs-
syni, þau eiga tvö börn, Emilíu
Kristbjörgu og Árna Gunnar, b)
Birna, f. 4. júlí 1990, í sambúð
með Einari Inga Davíðssyni.
Guðrún giftist hinn 11. des-
ember 1971 Helga Þórarinssyni
framkvæmdastjóra, f. 23. des-
ember 1908. Hann lést 23. apríl
2001. Börn Helga eru Þor-
steinn, prófessor í bygging-
Mamma mín talaði ávallt um
Deildartungu með gleði, virðingu
og stolti. Hún var þar í sveit hjá
Sigurbjörgu og hennar fjöl-
skyldu. Dætur hennar; Dísa,
Bogga, Agga og Gunna voru vin-
konur mömmu. Þar var ævilöng
og sterk vinátta.
Síðustu árin fóru Agga og
Gunna daglega í sund og ég var
svo heppin að vera nágranni Sig-
urbjargar, dóttir Boggu systur
þeirra. Þar sem þær komu við á
leið í sund og buðu mér með sér.
Daglega komu þær á flotta Benz-
inum hennar Gunnu og sóttu
mig. Ég var svo stolt af sjálfri
mér að hafa drifið mig með, synt
eina/tvær ferðir og sat í pott-
inum á meðan þær syntu heilu
kílómetrana.
Langar að minnst hve gaman
mér fannst að sitja hjá þeim
systrum og sjá og heyra hve
mikla virðingu þær báru fyrir
hvor annarri og hve vel þær töl-
uðu hvor við aðra.
Mig langar í fáum orðum að
þakka Guðrúnu fyrir þann tíma
sem hún gaf mér. Guðrún var
alltaf í góðu skapi, alltaf svo létt.
Hennar návist svo þægileg og
hún sagði svo mikið í fáum orð-
um, hún talaði svo fallegt mál.
Hún sagði marga málshættina,
svo sérstakt var hve mikla virð-
ingu hún bar fyrir íslenskunni.
Það var alltaf gott að tala við
hana, því hún vissi allt og var
ákveðin og skemmtileg. Mér leið
ávallt vel í návist hennar.
Ég verð þér ævinlega þakklát
fyrir þann dýrmæta tíma sem þú
gafst mér,
kæra Guðrún Jónsdóttir.
Blessuð sé minning þín.
Helena Dóra.
Það var engu líkara en Gunna
hefði valið brottfararstundina
sjálf. Aðfaranótt annars páska-
dags, í miðju samkomubanni,
þegar tíminn var næstum kyrr,
engin dagskrá framundan. Guð-
rún Jónsdóttir, tengdamóðir mín
vildi ekki láta hafa mikið fyrir
sér.
Við hittumst fyrst fyrir nærri
40 árum, í eldhúsinu á Kapla-
skjólsvegi þar sem ég, stelpa úr
Breiðholtinu, hafði einhverjum
vikum eða mánuðum áður hrifist
af jólakökubakstri einkasonar-
ins. Ég fann fljótt að þarna fór
traust og áreiðanleg kona.
Gunna var yngst systkinanna
frá Deildartungu. Þar voru ræt-
ur hennar þó hún væri að sönnu
líka borgarbarn og heimsdama.
Litla stórfjölskyldan var sam-
heldin. Mörg þeirra höfðu búið í
fjölskylduhúsinu á Ránargötu,
fyrir mína tíð. Í fjölskylduboðum
á Kaplaskjólsvegi voru m.a.
Bogga, Ragnheiður, Björn og
Bjössi, Vigdís og Teitur, Hannes
og Dóri. Þarna var farið yfir mál-
efni fjölskyldunnar og rifjaðar
upp sögur úr Borgarfirðinum.
Fastir punktar voru líka boð með
fjölskyldu Helga, Þorsteini, El-
ísabetu og börnum og síðar
Kristínu, David og dætrum. Ég
borðaði rjúpur í fyrsta sinn mat-
reiddar af Gunnu á annan í jól-
um. Þannig var það í mörg ár og
Gunna stjanaði við okkur á þess-
um stundum. Það var ómetan-
legt að við Nonni gátum boðið
Gunnu upp á rjúpur á aðfanga-
dagskvöld á síðasta ári, síðasta
skiptið sem hún kom á heimili
okkar. Rjúpurnar voru þá mat-
reiddar að hennar hætti, perur
og rifsberjahlaup á sínum stað
og hún naut stundarinnar þrátt
fyrir að suðutíminn hefði að
hennar mati verið helst til stutt-
ur.
Ég minnist fleiri samveru-
stunda með Gunnu og fjölskyld-
unni. Þau Helgi tóku þátt í,
ásamt Öggu og Boggu og þeirra
fjölskyldum, ræktun á kartöflum
og grænmeti í landi Deildar-
tungu. Ég dáðist að dugnaði fjöl-
skyldunnar þegar ég kynntist
þessari starfsemi, þetta stúss
átti vel við mig og hefðin hefur
haldist í fjölskyldunni. Gunna
var líka iðin við garðyrkjustörf á
Kaplaskjólsvegi en þær Bogga
vörðu ófáum stundum í hreinsun
á steinhæð á lóð fjölbýlishússins.
Síðustu 20 árin tók við umhirða
ásamt Öggu á stórum garði um-
hverfis hús þeirra í Birkigrund.
Berjatínsla var sameiginlegt
áhugamál okkar, við fórum ófáar
ferðir að tína ber ásamt Öggu,
minnisstæð er helgarferð til Ísa-
fjarðar þegar við tíndum tugi
lítra af aðalbláberjum í Djúpinu.
Gunna og Helgi ferðuðust
einkum til Miðjarðarhafslanda,
Spánar og Grikklands, þar sem
Helgi var á heimavelli sökum
starfs síns, en einnig til fjarlæg-
ari staða eins og Brasilíu. Síðari
árin fóru þau í árlegar ferðir til
Miami í Flórída þar sem þau
nutu sólar með Öggu og Birni.
Eftir að Helgi og Björn féllu frá
og Gunna og Agga fluttu í Birki-
grundina fóru þær tvær til Spán-
ar og Kanaríeyja, yfirleitt tvisv-
ar á ári. Þessi ár voru þeim góð,
þær nutu dvalarinnar í sólinni á
vetrum en stunduðu sund hér
heima á sumrin. Gunna og Agga
ferðuðust líka um Dalina með
skólafélögum Gunnu á þessum
árum. Við Nonni fórum með
þeim til Parísar og Kaupmanna-
hafnar. Þær systur kunnu sann-
arlega að njóta þess sem lífið
hefur upp á að bjóða.
Gunna vildi hafa stíl yfir hlut-
unum. Það gilti um máltíðir,
fatnað, ferðalög og innanstokks-
muni. Þegar við Nonni vorum
með henni í London til að vera
viðstödd brúðkaup Louise og
Bob kynnti hún afternoon tea
fyrir okkur á Park Hotel, þar
hafði Helgi alltaf gist þegar hann
var á ferð í London og hún
stundum með í för.
Tengdamóðir mín var skarp-
greind, hún var sjálf það sem
hún sagði um aðra og kallaði að
vera klók. Hún var útsjónarsöm
og fyrirhyggjusöm í öllu. Og hún
var hrein og bein, sagði hlutina
umyrðalaust. Hún var traust sín-
um, tók mér strax afskaplega vel
og bar aldrei skugga á okkar
samband. Hún var ekki alltaf
miðpunktur athygli á mannamót-
um en kunni sannarlega á góðum
stundum að segja sögur frá fyrri
tíð og sá skoplegu hliðarnar á til-
verunni. „Það er um að gera að
hafa gaman“ var hennar orðtæki.
Ég þakka tengdamóður minni
samfylgdina, blessuð sé minning
hennar.
Erla S. Árnadóttir.
Elsku amma mín. Símtalið
sem ég vaknaði við að morgni
annars páskadags var erfitt.
„Gunna amma þín dó í nótt“.
Samt vissi ég vel að það var bara
tímaspursmál hvenær ég fengi
þetta símtal. Ástand þitt var orð-
ið krítískt undir lokin og síðustu
ár voru þér erfið vegna veikinda.
Þú varst nýflutt á nýja Hrafn-
istuheimilið við Sléttuveg en ég
náði ekki að heimsækja þig
þangað sökum ástandsins sem
nú ríkir í þjóðfélaginu. Ég man
auðvitað fyrst eftir þér og Helga
á Kaplaskjólsveginum, í rauðu
blokkinni í Vesturbænum, þar
sem ég á margar góðar minn-
ingar. Efst í huga eru allar sund-
ferðirnar okkar þriggja í Sel-
tjarnarneslaugina, en við systur
fórum oft með þér í þá sundlaug.
Þar kenndirðu mér að synda auk
þess sem ég fór á nokkur sund-
námskeið. Á Kaplaskjólsvegin-
um áttum við margar notalegar
stundir, þar sem við spiluðum og
fengum ófáar brauðsneiðar með
súkkulaðiáleggi, grjónagraut og
ekki má gleyma að minnast á
súkkulaði-kremkexið góða, sem
ekki fæst lengur. Þú vissir alveg
hvaða matur var í uppáhaldi hjá
mér, grjónagrautur. Í eitt skiptið
þegar mamma og pabbi fóru til
útlanda og þú passaðir okkur
systur á meðan sagðirðu að við
skyldum hafa grjónagraut á
hverjum degi. Ég hélt að þú vær-
ir að grínast en svo var aldeilis
ekki, grjónagrautur á hverjum
degi var það.
Eftir að þið Agga fluttuð úr
Vesturbænum yfir í Kópavoginn
haustið 2001 gat ég gengið til
ykkar, og tók það ekki nema um
tíu mínútur. Húsinu í Birki-
grundinni fylgdi stór og mikill
garður sem þið systur hugsuðuð
einstaklega vel um. Eftir að Lísa
kom til sögunnar árið 2005 geng-
um við oft saman í Birkigrundina
til að heimsækja ykkur. Ekki
fannst henni verra að fá bita af
pönnukökunum og ýmsu öðru
góðgæti sem var oft laumað til
hennar undir borðið. Þið systur
sinntuð ekki einungis garðinum
af mikilli natni, heldur hélduð þið
oft glæsilegar veislur og matar-
boð í Birkigrundinni. Þú kenndir
mér ýmislegt, sem ég er þakklát
fyrir. Til dæmis að taka lífinu
ekki of alvarlega. Sagðir til
dæmis að það gerði ekkert til
þótt manni gengi stundum illa í
einhverju prófi í skólanum. Þú
tókst lífinu heldur ekki sem sjálf-
gefnum hlut. Þegar ég var efins í
fyrsta háskólanáminu mínu
hvort mig langaði að halda áfram
sagðirðu að þetta líf væri nú ekki
svo langt og það borgaði sig ekki
að halda áfram einhverju sem
manni þætti leiðinlegt. Ég vil
einnig meina að þú hafir kennt
mér að njóta þess að liggja í sól-
baði, en þið systur fóruð í ófáar
sólarferðir til Spánar. Í eitt
skiptið fór ég með ykkur, til
Costa del Sol árið 2012. Ég hefði
ekkert frekar viljað en að ná að
heimsækja þig á Sléttuveginn
áður en kveðjustundin rann upp.
Ég veit samt að þú ert hvíldinni
fegin eftir erfið veikindi. Við
sjáumst bara seinna. Hvíldu í
friði amma mín. Takk fyrir allt.
Þín sonardóttir,
Birna.
Guðrún Jónsdóttir frá Deild-
artungu sem nú er látin var ein
af uppalendum mínum. Árið 1963
fluttum við mamma, Soffía Jóns-
dóttir, til Reykjavíkur. Mamma
fór rakleitt til Kaupmannahafnar
á vegum Pálma í Hagkaup að
læra að stjórna saumastofu, svo
hægt væri að sníða og sauma
Hagkaupssloppa á konur lands-
ins. Á meðan var ég í fóstri á
Ránargötu 6a hjá móðursystrum
mínum Guðrúnu og Ragnheiði.
Ég var átta ára og var send í
Öldugötuskólann en Jón sonur
Gunnu var í Landakoti. Gunna
vann hjá Sölusambandi íslenskra
fiskframleiðenda í Morgunblaðs-
húsinu og kom hlaupandi heim í
hádeginu að gefa okkur Nonna
að borða og síðan hljóp hún aftur
til baka í vinnuna. Hannes móð-
urbróðir minn bjó líka á Rán-
argötunni þegar þetta var. Þær
systur Agga og Gunna voru ekki
sérlega líkar; Agga stjórnaði og
ráðskaðist og átti það til að
hvessa sig en Gunna var líkari
mömmu.
„Mamma þín og Gunna þær
þögðu“ sagði amma við mig ein-
hverju sinni. Á stóru sveitaheim-
ili var öllum stöðugt haldið að
verki en þær mamma og Gunna
áttu það til að láta sig hverfa
hljóðlega í skjól með bók. Gunna
kom mér oft til bjargar þegar
henni fannst Agga ströng við
mig.
Systkinin frá Deildartungu
voru alin upp við að lestur væri
ein af frumþörfunum og það var
mikið lesið á Ránargötunni.
Hannes keypti gjarnan bækur
eftir nýja rithöfunda fyrir jólin
og í kjölfarið var rætt og rifist og
ekki síst hneykslast. Mér er
þetta sérlega minnisstætt þegar
bækur Guðbergs, Tómas Jóns-
son metsölubók og Ástir sam-
lyndra hjóna, komu út. Móður-
systur mínar voru ekki gefnar
fyrir að dásama fólk eða hæla því
í hástert en Guðbergur var
þeirra maður.
Þegar ég fór að geta lesið
dönsku og ensku deildum við
Gunna ódrepandi áhuga á saka-
málasögum. Í nokkur ár reyndi
ég að komast á hærra menning-
arstig og keypti kilju eftir nýlega
nóbelsverðlaunahafa fyrir jólin.
Prófaði fyrst að lesa sjálf alla
vega nokkrar blaðsíður, gafst
svo upp og gaf Gunnu í jólagjöf.
Held hún hafi sagt stopp þegar
hún fékk bók eftir Saul Bellow.
Á seinna sambýlisskeiði þeirra
systra, þegar þær voru orðnar
ekkjur og bjuggu í Birkigrund-
inni, fórum við aftur að deila les-
efni. Ég bar í þær allt lesefni
sem mér áskotnaðist og þær
gáfu mér heimsbókmenntirnar
og Guðberg.
Elsku Nonni, Erla, Guðrún og
Birna, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurbjörg Þorsteinsdóttir.
Guðrún Jónsdóttir
✝ HjörturGrímsson
fæddist 11. mars
1943. Hann lést
22. apríl 2020.
Foreldrar hans
voru séra Grím-
ur Grímsson
sóknarprestur og
Guðrún S. Jóns-
dóttir fulltrúi.
Systkini Hjart-
ar eru Soffía, f.
13. febrúar 1940,
og Jón, f. 22.
ágúst 1950.
Eftirlifandi
eiginkona Hjart-
ar er Sigurlaug
Óskarsóttir, f.
29. apríl 1956.
Hjörtur lætur
eftir sig sex
börn.
Útförin fer
fram í kyrrþey.
Elskulegur bróðir minn er
látinn. Hann kvaddi miðviku-
daginn 22. apríl sl. eftir rúm-
lega þriggja ára baráttu við ill-
vígan sjúkdóm.
Hann fæddist í Reykjavík en
flutti ásamt fjölskyldu sinni
vestur í Sauðlauksdal í Rauða-
sandshreppi árið 1954 þar sem
faðir okkar, séra Grímur
Grímsson, varð sóknarprestur
næstu 10 árin. Prestssetrið
hafði verið í eyði um nokkurt
skeið og var mikið verk að
vinna til að stofna þar bú með
með viðeigandi bústofni.
Þó að á þessum tíma hafi
Hjörtur aðeins verið 11 ára
gamall tók hann ótrauður til
starfa við bústörfin af mikilli
elju, sem reyndar einkenndi
alla hans vinnu þar til heilsan
brást fyrir nokkrum árum.
Hann var þarna foreldrum
sínum sínum stoð og stytta milli
þess að sækja sveitaskóla eins
og skylt var.
Hjörtur var frumkvöðull að
fyrstu vélvæðingu búskaparins
aðeins 12 ára gamall er keypt
var grá Ferguson-dráttarvél
árið 1955. Fleiri tæki bættust í
hópinn, heyvinnu- og jarð-
vinnsluvélar.
Þarna var lagður grundvöllur
að áhuga Hjartar á tækjum og
tólum og þegar hann stálpaðist
starfaði hann sem jarðýtustjóri,
ýmist hjá ræktunarsambandinu
og öðrum verktökum um árabil.
Hann þótti afbragðsgóður
fagmaður alla tíð. Síðar festi
hann kaup á stórri beltagröfu
og rak eigið verktakafyrirtæki
fram á miðjan 9. áratug síðustu
aldar.
Hjörtur var mikill útivistar-
maður. Hann stundaði skíða-
mennsku og hjólreiðar af kappi
fram á efri ár. Hann hafði ríka
kímnigáfu og frásagnargleði og
var hrókur alls fagnaðar þegar
svo bar undir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að alast upp með þessum
góða dreng, þótt aldursmunur-
inn hafi verið sjö ár, og man
góðu æskustundirnar sem við
áttum saman í Sauðlauksdal.
Hann hafði alltaf tíma til að
sinna mér þótt ungur ég væri.
Hjörtur dvaldi langtímum við
vinnu uppi á hálendi við virkj-
unarframkvæmdirnar frægu við
Búrfell, Hrauneyjar og Sigöldu.
Þar vann hann á stórri Cater-
pillar D7E-jarðýtu og þótti
verklaginn og ávann sér vin-
skap margra sem entist um
áratuga skeið.
Ég var svo heppinn að hann
réð mig í vinnu er ég kom frá
útlöndum árið 1974 og vann ég
hjá honum í rúm tvö ár. Þar
giltu ennþá hin gömlu bræðra-
og vinabönd eins og ávallt.
Ég leit alltaf upp til bróður
míns og reyndi að hafa Hjört
sem fyrirmynd mína allt frá
bernskuárunum í Sauðlauksdal.
Leiðir skildi þegar ég hóf
störf erlendis 1982 og hittust
við því sjaldnar eftir því sem
árin liðu.
Upp úr standa þó samveru-
stundirnar á heimilinu sem
yndisleg eiginkona hans, Sig-
urlaug, bjó þeim í Barrholtinu.
Það er hlýlegt og fallegt heim-
ili. Í dag sakna ég alls þessa
sárlega, og syrgi góðan bróður,
sem alltaf var til taks þegar á
bjátaði.
Ég votta Sigurlaugu, systur
okkar Soffíu, börnum hans og
barnabörnum samúð mína á
þessum erfiðu tímum.
Jón Grímsson.
Hjörtur Grímsson
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
RAGNHEIÐUR GUNNARSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Mörk annan
páskadag, 13. apríl. Útför hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Við þökkum þeim sem hafa minnst hennar og sýnt okkur samúð
og vinarhug. Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á Mörk,
3. hæð, fyrir kærleiksríka umönnun.
Bragi Hannesson
Ragnheiður Bragadóttir Bjarni Kristjánsson
Ásdís Bragadóttir Grétar Halldórsson
Bryndís Bragadóttir Ólafur Hallgrímsson
barnabörn og barnabarnabörn
Við þökkum innilega allar samúðar- og
vinarkveðjur sem okkur hafa borist vegna
andláts og útfarar föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
PÁLS SIGURÐSSONAR
bæklunarlæknis og
fv. ráðuneytisstjóra.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Sóltúns.
Við biðjum Guð að varðveita okkur öll og blessa minningu Páls.
Jónína Pálsdóttir Magnús Guðmundsson
Ingibjörg Pálsdóttir Helgi Þórhallsson
Dögg Pálsdóttir
Sigurður Páll Pálsson Ásthildur S. Þorsteinsdóttir
Jón Rúnar Pálsson