Hvöt - 01.04.1952, Blaðsíða 8

6
H V Ö T
villiilýr eða ósjálfbjarga aumingja. Það
er þess vegna mjög alvarlegt, að mikili
hluti þjóðarinnar skuli láta það af-
skiptalaust, að þetta illgresi í þjóð-
félaginu vex og dafnar ár frá ári.
Sérstaklega er þetta alvarlegt í sam-
bandi við æsku landsins. Meðan hún
fær svona greiðan aðgang að veigum
þessa vítisbrunns, er ekki von að
vel fari. Æskan er gimsteinn þjóð-
arinnar, í henni býr framtíðin, á henni
hvílir brátt velferð og sómi lands og
þjóðar. Það er því nokkurs virði, að
liún sé dyggilega varðveitt og dug-
ur liennar og þroski verði sem mestur.
Þess vegna má ekki láta vínið eyði-
leggja hana, gera liana duglausa og
sljóvga ábyrgðartilfinningu hennar.
Sumir munu nú spyrja: Hvar eru
bindindissamtökin með sína starfsemi?
Eru þau sofnuð á verðinum? Nei, þau
hafa starfað og munu starfa áfram
þar til fullum sigri er náð. En fylk-
ingar þeirra eru allt of fáiiðaðar og
þess vegna fá þau ekki nógu miklu
áorkað. Það þarf meiri og sterkari átök
til að vekja þann fjölda, sem lætur
sig þessi málefni engu skipta, en flýt-
ur sofandi að feigðarósi.
I skólum þessa lands dvelst æskan
nú langdvölum til að auka menntun
sína og þroska. Bindindismenn sáu, að
þar þurfti að reisa vígi meðal æskunn-
ar sjálfrar til varnar og sóknar gegn
áfenginu. Þá var farið að stofna bind-
indisfélög í skólum og svo samband
þeirra. Hverjir vilja ekki styrkja þessi
samtök æskuimar gegn sameiginlegum
óvini, áfenginu, eða hverjir vilja ekki
styrkja baráttuna gegn áfengi í land-
inu yfirleitt?
Hvað segja þeir aðilar, sem mest
vinna að uppeldi og þroska æskunnar?
Hvað segja foreldrarnir? Vilja þeir
horfa aðgerðarlausir á það, að börn
þeirra verði lierfang vínsins, eða vilja
þeir lijálpa til ,að sigra það? Hvað
segja kennararnir, sem vinna samhliða
heimilunum að uppeldi æskunnar?
Vilja þeir, að árangur af starfi þeirra
verði eyðilagður vegna þess, að nem-
andinn lendir í klóm vínguðsins? Og
hvað segir alþingi? Árlega ver það
milljónum króna til að mennta æsk-
una. Vill það ekki stuðla að því að
gera ráðstafanir til að losa þjóðina
við vínið og fjarlægja þannig þá miklu
hættu, sem æskunni stafar af því?
Og bvað segir æskufólkið sjálft um
þessi mál? Vill það eyðileggja sín
manndóms- og þroskaár, setja framtíð
sína í liættu með því að leggja út á
braut áfengisneyzlunnar? ' Þó að það
sé siðferðileg skylda liinna eldri og
reyndari að leiðbeina hinum ungu og
óreyndu, verður æskan sjálf að venja
sig á að liugsa sjálfstætt, venja sig á
að velja og hafna, gera sér ljóst, hvers
af lienni er karfizt og að hverju henni
ber að stefna. Æska landsins hefur
skyldum að gegna nú, en þó meir
síðar, við sjálfa sig, ættmenn sína, land
sitt og þjóðfélag. Þess vegna ber henni
að sýna ábyrgðartilfinningu og hugsa
lengra en um líðandi stund. Hún á
að endurgjalda það, sem fyrir bana
er vel gert, með því að sýna, að í
henni búi manndómur og starfsvilji og
að hún hagnýti orku sína sem bezt,
noti æskuárin til þess að 4nia sig undir
að verða góður og nýtur' þjóðfélags-
þegn. Enginn æskumaður, sem þetta
vill, getur gert sig sekan um glapræði
eins og það að hella í sig áfengi og