Hvöt - 01.04.1952, Side 20

18
H V Ö T
á veg komnir til menningar en flestir
aðrir Islendingar. Einnig hefur oss ver-
ið tjáð, að í ráði sé að skikka þá til
að ganga í einlitum skyrtum eða blúss-
um á allar þær samkomur, sem að
skólanum lúta. Auk þessa einkeiuiis-
búnings munu þeir rækilega markaðir,
þó ekki eins og lambbrútar, heldur
verður stöfunum G. A. fyrir komið á
brjósti hverrar blússu. Allt mun þetta
gert til að greina þá frá öðrum inn-
fæddum mönnum. Það skal og skýrt
fram tekið, að báttur þessi tíðkast
með menningarþjóðinni góðu fyrir
vestan, og er því óþarft að efast um
gagnsemi hans. Þó sækir sú spurning
að oss, bvort þetta sé vísir að einbverj-
um stórræðum, sem verði, þegar G. A.-
gemlingunum eykst þroski og hugrekki.
Látum vér svo útrætt um gemlinga að
sinni.
LEIKKVÖLD OG LEIKRÝNI
Menntskælingar eru um þessar mund-
ir að skaprauna bæjarbúum með bin-
um árlega grínleik sínum. — Skap-
rauna sögðum vér. Hvílík heimska! —
Aldrei befur neitt leikrit, íslenzkt eða
erlent, hlotið jafn lofsamlega dóma.
Stórblöð borgarinnar hafa bókstaflega
slegizt um að vegsama og prísa leik-
endurna að ekki sé nú minnst á leik-
ritið sjálft, enda er ádeila þess svo
bitur og boðskapurinn svo hrífandi,
að engin dæmi eru slíks. Jafnvel Sbake-
speare gamli, Bernard heitinn Sliaw
og þess háttar fuglar — þeir falla í
skugga fyrir snillingnum H. Griffith.
Og aldrei í 28 ár hefur nokkur leik-
rýnir Menntaskólablaðsins verið nær
hallelújainu og ameninu en einmitt sá,
er dæmdi þetta leikrit. Mjög er það
ánægjulegt, að menn geti unað glaðir
við sitt. — Skaprauna sögðum vér svo,
— pub, — hvílík beimska, hvílík
ósvífni!
ÓGLEÐI PERSONARUM DRAMATIS
Annars var það ekki ætlun vor að
ræða leikkvöldið sérstaklega, heldur
ætluðum vér að vekja athygli á athöfn,
sem fram á að fara í sambandi við það.
Svo er mál með vexti, að einn leik-
nefndarmanna koin til vor dramatiser-
aður mjög í framkomu; allur í öngum
sínum og mátti vart mæla af bágind-
um og sorg. Gat bami þó stunið því
upp um síðir, að nú væri mikill harm-
ur kveðinn að leiknefnd og leikurum
(flestum). Síðan starði hann um stund
út í loftið og var svo beizkur á svip,
að jafnvel bámenntaður leikari hefði
tæpast mátt betur gera. Gripum vér
þá tækifærið til þess að tjá lionum
samliryggð vora og spurðum um orsakir
liinnar miklu ógleði nefndarinnar. Þá
hóf leikarinn upp raust sína með
kynngikrafti og sagði oss alla sólar-
söguna og máttum vér varla orð á
festa, svo mikil var tjáningarþörf
mannsins.
Mergur þessa máls er sá, að undan-
farin ár hefur það verið siðvenja, að
leiknefnd bjóði leikurum og vildar-
vinum þeirra til átveizlu og samdrvkkju
uppi á lofti í Iðnó (fyrir mjög vægt
verð) að lokinni frumsýningu. Atliöfn
þessi fer fram í því tilefni að þá er
öllu puði, allri vimiu, öllu starfi í
sambandi við drömuna lokið, eins og
sögumaður komst að orði. 1 át-
og drykkjuveizlum þessum eiga menn