Fréttablaðið - 17.10.2020, Síða 20

Jóhanna var 32 ára móðir einnar dóttur, Önnu, sem þá var 10 ára, þegar hún kynnt-ist eiginmanni sínum Geir Sveinssyni.„Þegar við kynntumst fyrir
alvöru var hann 39 ára og ég
32, en við höfðum vitað hvort
af öðru í mörg ár, börnin okkar tvö
voru saman í leikskóla og ég hafði
tekið við hann viðtöl þegar ég
starfaði í fjölmiðlum og flogið með
hann sem flugfreyja hjá Icelandair.
Ég þekkti líka Guðrúnu heitna,
fyrri konu hans. Hún var bæði að
vinna í sjónvarpi og f ljúga eins og
ég. Við Geir vorum því ekki alveg
að kynnast þegar við svona fórum
að horfa á hvort annað með öðrum
hætti,“ útskýrir Jóhanna þegar hún
er spurð út í upphaf sambandsins
sem öllu breytti.
„Það voru í raun vinir sem drógu
okkur saman og ég held að Jónína
Ben hafi spilað stóran þátt í því á
sínum tíma. Svo bara urðum við
ástfangin og þá er allt mögulegt, en
auðvitað voru þetta áskoranir enda
fórum við að draga okkur saman
um hálfu ári eftir að eiginkona Geirs
féll frá og einhverjum hefur ef til vill
fundist það alltof snemmt,“ rifjar
Jóhanna upp, en fyrri eiginkona
Geirs, Guðrún Helga Arnardóttir,
lést árið 2003 og auk sonar þeirra,
Arnars Sveins sem var þá 12 ára,
höfðu þau hjón nýverið tekið að sér
ungt stúlkubarn.
„En ástin spyr ekki um stað eða
stund og í svona aðstæðum er í
raun enginn réttur eða rangur tími.
Maður snýr ekki baki við ástinni
þegar hún verður á vegi manns
enda ekkert víst að hún banki upp
á aftur. En ég fann aldrei neitt annað
en kærleik frá fjölskyldu Guðrúnar
Helgu heitinnar og við höfum átt
gott samband við þau. Þau hafa líka
alltaf umvafið og stutt Arnar Svein
enda er hann mjög náinn móður-
fjölskyldunni.“
Sjálf átti Jóhanna sambönd og
hjónaband að baki og hafði reynsl-
una af samsettri fjölskyldu. „Ég
gekk í hjónaband þegar ég var 27
ára með Birgi Þór Bragasyni sem
átti þrjá unglingsstráka sem bjuggu
allir hjá okkur á tímabili auk dóttur
minnar.“
Þetta var risa ákvörðun
Hún óttaðist því ekki að kynnast
manni sem ætti börn en aðstæður
voru vissulega erfiðar. „Þarna var
bæði fjölskylda í sorg og stutt um
liðið. Arnar Sveinn var aðeins tólf
ára og nýbúinn að missa mömmu
sína og svo Ragnheiður Katrín sem
þau voru nýbúin að taka að sér og
var aðeins eins og hálfs árs.“
Ragnheiður Katrín var rúmlega
tveggja ára þegar Jóhanna og Geir
fóru að búa saman og segir Jóhanna
það hafa gert það að verkum að
ákvörðun hennar var stærri og
meiri. „Á þeim tímapunkti er ég
ekki bara að ákveða að fara að búa
með Geir heldur líka að taka hana
að mér og tengjast henni sem móðir.
Hún er svo ung þegar ég kem inn í
hennar líf að hún á enga minningu
um aðra móður, en hún hefur lært
að þekkja uppruna sinn. Eins er hún
í góðum tengslum við fjölskyldu
Guðrúnar heitinnar og er sérlega
rík, á fullt af fólki sem þykir vænt
um hana.“
Heimilisaðstæður Jóhönnu og
dóttur hennar breyttust töluvert
með ákvörðuninni, eðli máls-
ins samkvæmt. „Þó ég væri ekki
að fara að ganga Arnari Sveini í
móðurstað var ég meðvituð um þá
ábyrgð sem fylgir því að ganga inn
í þessar aðstæður og taka því ekki
léttvægt. Það var risa ákvörðun en
um leið ein besta ákvörðun lífs mín.
Við höfum alveg þurft að mæta alls
konar áskorunum í okkar sambandi
eins og öll önnur hjón eða pör, en
við eigum yndislegt samband í dag
og dásamleg börn og fjölskyldu,“
segir Jóhanna og bætir við að þau
hafi verið svo heppin að Arnar
Sveinn og Anna höfðu þekkst frá því
á leikskóla og séu bestu vinir í dag.
Áskorun og líka gjöf
„Maður hefði kannski átt að leita sér
meiri aðstoðar á þessum tíma enda
er ég ekki sérfróð í þessum efnum,
en ég leit á það sem stórar gjafir að
fá Arnar Svein og Röggu inn í líf
okkar Önnu.
Það var áskorun og líka gjöf.
Mestu áskoranirnar í lífinu þroska
mann mest. Það er auðvelt að fara
í gegnum lífið með því að reyna að
sneiða hjá öllu erfiðu. Náin sam-
skipti þroska mann mest enda
mætir maður þar sínum veiku
blettum. Það er nefnilega staðreynd
að það er ekki alltaf hinn aðilinn
sem þarf að laga eitthvað hjá sér
heldur þarf maður að horfa inn á
við. Það eru kannski stærstu gjafir
lífsins, þessar áskoranir, því þær
færa mann hraðast fram í þroska
og benda manni á eigin veikleika.“
18 mánuðir á milli sona
Jóhanna segist í dag líta á stóra fjöl-
skyldu sína sem algjöra guðsgjöf og
það skipti hana miklu að lifa í þakk-
læti.
„Ég er raunverulega þakklát fyrir
það hvernig þetta allt þróaðist og
fyrir að hafa ákveðið að eignast tvö
börn í viðbót,“ segir hún, en saman
bættu þau Geir og Jóhanna síðar við
sonunum Vilhjálmi og Sveini.
„Við höfðum alltaf verið að eign-
ast hálfgerð einbirni og langaði því
að eignast systkini sem myndu alast
upp saman.“
Það varð úr og eru aðeins 18
mánuðir á milli sonanna yngstu.
„Þetta var auðvitað gríðarleg vinna
og maður spyr sig eftir á, hvert fór
tíminn?“ segir Jóhanna í léttum tón.
„Það var auðvitað gott að eignast
börn saman, en eins og f leiri pör
upplifa þá tekur hversdagurinn
hressilega við í þessum aðstæðum.
Þegar pör eru að kynnast sjá þau
varla gallana í fari hins og allt er
yndislegt. Svo þegar hversdagur-
inn tekur við koma upp áskoranir
og við fórum alveg í gegnum þannig
tímabil líka.
Ennþá skotin í honum
Það er ákvörðun að vera í svona
nánu sambandi og láta það ganga.
Það er kannski sá þroski sem við
tókum inn í þetta samband. Þegar
koma erfið tímabil í samböndum
getur það virkað freistandi að
hlaupa í burtu, en þetta snýst um
þá ákvörðun að vilja vera saman,
vera meðvitaður hvern dag um sam-
bandið, rækta það og taka því aldrei
sem sjálfsögðum hlut.
Það er auðvelt að halda að grasið
sé grænna hinum megin, þar sem
það er það kannski í stutta stund
en þar tekur hversdagurinn einn-
ig við. Því þarf maður að spyrja sig
hvort maður ætli að rækta samband
sem hefur einhverja dýpt með ein-
hverjum, eða alltaf lifa á yfirborð-
inu. En auðvitað er neistinn líka
mikilvægur. Hann þarf að vera til
staðar og hjá okkur hefur hann
aldrei slokknað. Ég horfi á Geir og
er ennþá skotin í honum og finnst
hann alltaf langflottastur, sem mér
finnst góð tilfinning.“
Vorum öll að gera okkar besta
Arnar Sveinn Geirsson, stjúpsonur
Jóhönnu, hefur verið opinskár um
sjálfsvinnu þá sem hann fór í þegar
hann fullorðnaðist, til að takast
betur á við móðurmissinn í æsku.
Þar hefur hann meðal annars talað
um hvernig hann hafi bælt niður til-
finningar og minningar sem urðu of
sárar og hvernig fólkið í kring hafi
ekki alveg vitað hvernig taka ætti á
málum.
„Það hefur verið yndislegt að
fylgjast með því og þeim þroska sem
hann hefur tekið út. Við vorum öll
að gera okkar besta og Geir alveg
sérstaklega í öllu þessu ferli, til að
hjálpa honum og líka að vinna úr
þessari stöðu fyrir sjálfan sig. Og
svo má ekki gleyma því að hann var
þarna líka með nýju, litlu dótturina
sem þurfti sitt líka.
En svona stór sár eru ekki löguð
á stuttum tíma og eru í raun ævi-
löng verkefni. Við mennirnir erum
byggðir til að lifa af og þannig eru
sum okkar varnarviðbrögð, til þess
einmitt að lifa svona stórt áfall af.
Þegar maður lítur til baka má draga
ýmsan lærdóm af ferlinu og maður
getur alltaf gert betur. Svo kom
augnablik í lífi Arnars þar sem hann
gat tekið þetta alla leið á þennan
hátt og um leið hjálpað öðrum. Sem
er auðvitað alveg dásamlegt og við
erum ótrúlega hamingjusöm með
þessa vegferð sem hann er á í dag og
stolt af honum. Við erum einnig svo
þakklát fyrir hvernig Anna, dóttir
mín, stóð sig í öllu þessu ferli og vin-
átta þeirra Arnars var svo dýrmæt
og er enn í dag.“
Lítið áreiti í Þýskalandi
Í dag eru komin sautján ár frá því
Jóhanna og Geir fóru að vera saman
en stór breyting varð hjá fjölskyld-
unni fyrir átta árum þegar hjónin
fluttu utan með yngstu börnin þrjú.
Í dag hafa þau komið sér vel fyrir í
gömlu, fallegu húsi í rúmri klukku-
stundar akstursfjarlægð frá Berlín.
„Þar höfum við upplifað mikla
nánd og lítið áreiti. Ég segi stund-
um að COVID hafi litlu breytt fyrir
okkur enda takturinn hægari,“
segir Jóhanna, en þau fluttu utan í
ævintýraleit. „Geir bauðst að þjálfa
handbolta í Austurríki og við slóg-
um til en undanfarin sex ár höfum
við verið á okkar stað í Þýskalandi.“
Við erum náttúran
Jóhanna Vilhjálmsdóttir varð landsmönnum kunn í gegnum starf
sitt í fjölmiðlum en undanfarin ár hefur aukin vitund um heilsu
og umhverfi átt hug hennar allan og auðvitað fjölskyldan, sem
stækkaði snarlega á einni nóttu, en alls eru börnin nú fimm.
Jóhanna er sannfærð um að stærstu áskoranirnar séu jafnframt stærstu gjafirnar, því þær færi mann fram í þroska
og bendi manni á eigin veikleika. Mikilvægt sé að horfa inn á við og takast á við eigin galla. FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN
ÞAÐ ÞÝÐIR EKKI AÐ HUGSA
ÞETTA ÞANNIG AÐ VIÐ
SÉUM AÐSKILIN FRÁ
NÁTTÚRUNNI. VIÐ ERUM
NÁTTÚRAN. VIÐ ERUM
HLUTI AF ÖLLU ÞESSU
KERFI.
Björk
Eiðsdóttir
bjork@frettabladid.is
1 7 . O K T Ó B E R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R20 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð