Fjölrit RALA - 20.03.1995, Blaðsíða 25

[tpdop /cnsi a Á at Tnvni 11- oo Fvvr>jr>arsTAÐAHFTÐI
Ás 1
16. mynd. Niðurstöður DCA-hnitunar fyrir reiti. Reitahnit eru sýnd fyrir hvert svæði sérstaklega. Hringir hafa verið dregnir
um reiti af óblásnu landi (sama grunnmynd og sýnd er á 11. mynd).
landi (16. mynd). Reitir úr Helgufelli og af Lurk
liggja lengra til vinstri og eru líkari þeim gróðri
sem er að finna á blásnu landi.
Sáðtegundir
Þær tegundir sem sáð hefur verið á uppgræðslu-
svæðin komu allar fyrir í reitunum. Þær voru þó
mjög misjafnlega algengar (17. mynd). Berings-
punti hefur aðeins verið sáð á uppgræðslusvæðið
á Lurk og fannst hann þar í meira en 20% reita.
Snarrót hefur einnig verið sáð á Lurk en hennar
var þó ekki vart í reitum.
Leik-túnvingull var nokkuð algengur en
honum hefur verið sáð á öll svæðin nema við
Sandá. Algengastur var hann á Öfugugga-
vatnshæðum þar sem hann fannst í 39% reita en
sjaldgæfastur við Sandá en þar kom hann fyrir í
tveimur reitum af 14 þótt honum hafi ekki verið
sáð þar. Vallarsveifgras var algengt á öllum
svæðum, einkum í Helgufelli og við Sandá, en
tegundinni hefur eingöngu verið sáð þar. Rétt er
að benda á að við gróðurgreiningar var ekki
gerður greinarmunur á sáðstofnum þessarar
tegundar og innlendu vallarsveifgrasi.
Sáðtegundirnar voru mjög misjafnlega öflugir
landnemar á uppgræðslusvæðunum og greinilegt
var að þær hafa mjög ólíka hæfileika til landnáms
á hinum ýmsu landgerðum. Vallarsveifgras var
mjög algengt á melum (12. mynd). Leik-
túnvingull var nokkuð algengur landnemi á
melum en hafði einnig numið land á moldum og
á óblásnu landi. Beringspuntur var ekki mjög
öflugur landnemi á melum þótt hann kæmi fyrir í
allmörgum melareitum. Hann var einkum að
finna á óblásnu landi þar sem hann gat greinilega
numið land bæði í rofdflum og í nánast lokuðum
sverði.
23