Harmonikublaðið - 01.12.2018, Qupperneq 23

^ntókaðséraðg-fin.^ad^onar.Me^
s4 litli lék sér að dotr san _ SvQ hringdi
sjónvarpið og saup ) g símanum var sa
siminnogþegarafinnkomah ^ ^ Skelfingu
litli eitthvað undar egU . f 4gsiysaVarðstofu. Þarvar
lostinn dreif afinn sig m Áheimleiðinni
^agtaðdrenguryr -baraaðs feut , afann
vildi ekki beturtd en svo a^_ gJS^ krafðist hún
og þegar hun fann S Áfeogismagnrð var
þess aðchann,b^ ^finnmótmæhiharðlegaogsagðr
langtyfn mork Baug hann svo logreglu
og afinn télt sig,' hrósand, heim.
Islendingur einn var á ferð um Noreg og var förinni
heitið til Osló. Á leiðinni tók hann forkunnarfagra
stúlku í nunnuklæðum upp í bílinn. Honum leist að
vonum vel á konuna og hugsaði sér til hreyfings, en
þótti eðlilega vissara að fara að öllu með gát. Þegar hann
skipti um gír fataðist honum skiptingin svo hann lenti
með höndina á læri stúlkunnar og þrýsti lítillega.
Stúlkan muldraði: „Lúkas 11-9.“ Maðurinn var alveg
a gati enda ekki lesið biblíuna svo grannt. í langri og
erfiðri brekku missti hann aftur hönd sína á læri
stúlkunnar og þrýsti það svolitla stund, en stúlkan sagði
aftur það sama: „Lúkas 11-9.“ Á leiðarenda skildi hann
stúlkuna eftir á lestarstöð fuliur vonbrigða, en flýtti sér
upp á hótelið, þreif biblíuna og las Lúkas 11-9. Þar
stóð: Leitið og þér munuð finna, knýið á og fýrir yður
mun upp lokið verða.
Hjón nokkur ætluðu á grímudansleik, en rétt áður fekk
konan svo mikinn höfúðverk að hún varð eftir, en sá á eftir
bónda sínum í fullum skrúða. Þegar frá leið batnaði
höfuðverkurinn svo hún dreif sig í sinn skrúða á ballið.
Hún sá bónda sinn fljótt og fannst hann gera sér ansi dælt
við dansfélaga sinn. Hún bauð honum svo upp og það
endaði með því að þau drógu sig í hlé í léttan ástarleik.
Konan flýtti sér svo heim og beið bónda síns. Þegar hann
kom loks spurði hún hann hvernig ballið hefði verið. „Eg
var þar nú ekki lengi því mér hundleiddist og fór heim til
Jóns vinar okkar en þeir sátu þar fjórir að spilum. Gunni
Ellu bað mig að lána sér búninginn svo ég gerði það og
hann smellpassaði. Hann dreif sig á ballið, en ég fór að
spila. Loks kom Gunni og sagði að ballið hefði verið
stórkostlegt.“ Það steinleið yfir konuna.
baksa við að halda W ™ Uf er að fata er l
viðbrögð sýnir. SöIuZ^ U°*tUdda ■
baupi ekki skilvinduna mbónd* bvon
^eður bóndi já við bví T ^ tudda r
blórar tuddi vd ^ s:
^ tuddi skylduverki sHu meðt ^
fiam. Arið eftir kemur söl, a °g kauPin
h-di öskuvondur °g kenau
sölumaður hvað ganH á h “í m mÓtÍ honum■ S
bvað. „Nei, skilvindan ér nT Vmdan sé ónýt'
Cf bak við eHun, nær blóðris?’ ** ^ hvemig
Kona ein fékk vinkonu sína til að taka
mynd af sér fyrir framan hofrústir í
Grikklandi. „En í guðanna bænum ekki
láta bílinn sjást svo maðurinn minn haldi
ekki að ég hafi ekið hofið niður.“
I
23