Morgunblaðið - 11.05.2020, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. MAÍ 2020
✝ Guðni Guðna-son fæddist í
Reykjavík 14. febr-
úar 1960. Hann lést
20. apríl 2020.
Foreldrar hans
voru Guðni Jónsson
skipstjóri, f. 15.
nóvember 1915, d.
15. ágúst 1979, og
Guðrún Péturs-
dóttir, f. 30. apríl
1921, d. 20. maí
2011.
Guðni var yngstur fimm systk-
ina, eldri voru Jón, f. 1944, d.
2018, Ásdís Erna, f. 1946, Guðný
Sigrún, f. 1948, og Guðrún Petra,
f. 1953.
Guðni kvæntist Rósu Sólrúnu
Jónsdóttur, f. 21. júní 1960, 27.
desember 1984. Synir þeirra eru
Þórir Már, f. 1992, maki Elísa
Arnarsdóttir, og eiga þau dóttur-
ina Vöku Rós, og Svavar Leó, f.
1994, maki Lotta Kaarina Nyk-
änen.
Eftir hefðbundna skólagöngu í
Mela- og Hagaskóla
lá leiðin í Vélskóla
Íslands. Guðni lauk
4. stigs prófi þar
vorið 1981. Sjó-
mennska á far-
skipum var sam-
hliða námi. Guðni og
Rósa hófu sambúð í
Helsingør sumarið
1982, þar sem hann
lagði stund á vél-
tæknifræði við Hels-
ingør Teknikum. Að námi loknu
starfaði Guðni um tíma hjá Meka
og Nesskipum. Árið 1991 hóf
hann störf hjá Det norske Veri-
tas og starfaði þar í 23 ár, á Ís-
landi, í Englandi og Afríku. Eftir
eitt ár hjá Siglingastofnun varð
hann framkvæmdastjóri Lloyd’s
Register á Íslandi og starfaði þar
til dauðadags.
Útför Guðna verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 11. maí
2020, klukkan 13. Í ljósi að-
stæðna verða aðeins nánustu að-
standendur viðstaddir.
Það ríkti stríðsástand. Spurst
hafði út í hverfinu að við strák-
arnir á Ægisíðu hefðum lýst yfir
stríði á hendur strákunum á
Tómasarhaga. Þetta var á vor-
dögum bernskunnar áður en ung-
lingsárin tóku við. Við varla orðn-
ir 10 ára. Herforingjaráðið á
Ægisíðu vissi reyndar ekki hver
hafði lýst yfir stríði, við hvern eða
hvers vegna. Þá var og ekki ljóst
með hvaða vopnum ætti að berj-
ast, hvernig og hvar. Það eina
sem við vissum að eftir að stríðs-
fréttin barst út væri okkur Ægi-
síðuguttum ekki vært á Tómasar-
haga. Þá kom babb í bátinn. Við
nefnilega styttum okkur alltaf
leið í skólann upp sundið framhjá
húsinu sem Guðni bjó í við Tóm-
asarhaga. Og með því að við bár-
um óttablandna virðingu fyrir
Guðna, þessum stóra og sterka
strák, þá varð sundið ófært, sem
og Tómasarhaginn. Þeir tveir,
Guðni og Keli vinur hans, óvinn-
andi vígi. Við sáum því okkar
óvænna, blésum stríðið af og boð-
uðum til brennibolta á Gamla róló
við Tómasarhagann. Styrjöldinni
lauk því áður en hún byrjaði. Það
var á þessum árum og unglings-
árunum sem fylgdu í kjölfarið að
með okkur Guðna þróaðist djúp
og einlæg vinátta, hrukkulaus
vinátta sem aldrei hefur borið
skugga á. Það helgast ekki síst af
þeim eiginleikum og mannkost-
um sem í Guðna bjuggu og gerðu
hann að þeim heilsteypta einstak-
lingi sem við fengu að njóta vin-
áttu við. Glaður, heiðarlegur og
hrekklaus, ávallt tilbúinn að taka
þátt í og búa til skemmtilegar
stundir og laus við allan hégóma
og prjál. Sannur vinur vina sinna.
Sterkt vinaband styrktist enn
frekar þegar Rósa kom inn í líf
Guðna enda hún sömu kostum
gædd. Enda þótt Guðni og Rósa
byggju árum saman í útlöndum
trosnaði bandið aldrei. Margt
hefur verið brasað og brallað í ár-
anna rás og gleði, vinátta og ein-
lægni ávallt við stjórn. Þegar
Kristín hitti Guðna í fyrst sinn í 6
ára bekk í Melaskóla óraði hana
ekki fyrir því vináttusambandi
sem fram undan var. Vinahópur-
inn lýtur nú höfði. Höggvið hefur
verið stórt skarð í hópinn sem
ekki er hægt að sætta sig við. Við
söknum vinar í stað.
Ásgeir og Kristín.
Í dag kveð ég góðan vin minn,
Guðna Guðnason, sem ótímabært
var kallaður til verka á æðri
stöðum.
Ég minnist þess dags eins og
hann hafi verið í gær þegar við
hittumst í fyrsta skipti einn góð-
an sumardag ’84 á stéttinni fyrir
framan kollegíið á Guldgravervej
í Helsingör en þú varst á hækjum
eftir að hafa verið í aðgerð á fæti.
Ég var að koma út með fjöl-
skylduna og byrja í tækniskólan-
um en þú varst þá þegar kominn
með tveggja ára forskot. Það átti
reyndar eftir að reynast mér vel
því ég get vart hugsað mér betri
læriföður en þú varst. Það var
sama hvað ég skildi ekki af þessu
á köflum tormelta námsefni; alltaf
tókst þér að útskýra hlutina þann-
ig að þeir komust inn í hausinn á
manni.
Þú áttir reyndar eftir að þurfa
að endurtaka leikinn eftir að ég
hóf störf hjá DNV þar sem þú
varst stöðvarstjóri á þeim tíma.
Það var margt nýtt sem maður
þurfti að setja sig inn í og kom það
í þinn hlut að sjá til þess.
Raunar varst þú yfirleitt ekki
að mikla hlutina fyrir þér, sam-
anber þegar þú grófst út kjallar-
ann á húsinu ykkar og innréttaðir
eða þegar þið Rósa máluðuð húsið
með okkur Hjördísi um hvíta-
sunnuna ’96.
Ég tel vandfundinn mann sem
þig, ávallt boðinn og búinn að að-
stoða aðra.
Þær eru ljúfar ferðaminning-
arnar með ykkur Rósu, fyrst voru
ferðalögin til Þýskalands og Sví-
þjóðar á námsárunum og síðar að
heimsækja ykkur og strákana í
Liverpool þar sem við áttum
yndislega daga með fjölskyldum
okkar, tala ekki um hittingana á
Laugarbakka með spilamennsku,
rjúpnaveiði og meiru.
Þær áttu eftir að verða margar
fleiri ferðirnar okkar, aðallega til
Evrópu en einnig til Ameríku og
Afríku, því miður náðum við ekki
að endurtaka Ameríkuferðina
eins og til stóð lengi en það kennir
manni kannski að einn daginn
hefur maður beðið einum degi of
lengi, tækifærið er farið.
Minningin lifir um góðan dreng
og frábæran vin.
Rósa, Þórir Már, Svavar Leó
og fjölskyldur, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð á þessum
erfiðu tímum.
Samúðarkveðja,
Sighvatur og Hjördís.
Ég er enn að átta mig á því að
góður vinur minn Guðni Guðna-
son sé látinn. Andlát hans bar
brátt að og segir okkur hvað
framtíðin er óráðin. Það er ekki
svo að við Guðni höfum verið í
daglegum samskiptum, heldur
myndaðist sterk vinnátta með
okkur, það var svo margt sem
tengdi okkur saman. Ég hitti
Guðna síðast í Sjávarklasanum í
febrúar á þessu ári þar sem
Lloyd’s Register er með skrif-
stofu, en Guðni var eini starfs-
maður þess á Íslandi. Hann sagði
mér frá fyrirhugðum starfslokum,
hann var búinn að ákveða fyrir
nokkru að hætta að vinna í lok maí
á þessu ári. Guðni var nýorðinn 60
ára og ég sagði við hann: er ekki
fullsnemmt að hætta að vinna, en
hann brosti bara og sagði: ég finn
mér eitthvað að gera.
Ég kynnist Guðna fyrst árið
1989, þá vann hann hjá fyrirtæki
sem hét Meka. Við fórum það ár
saman ásamt fleirum til Dan-
merkur, Svíþjóðar og Ítalíu til að
skoða sérhæfðan kæli- og frysti-
búnað, þetta var mjög góð ferð
og eftir hana höfum við verið
góðir vinir. Seinna þegar Guðni
var kominn til Det Norske Veri-
tas (DNV) og ég var að vinna fyr-
ir Granda hf. sem forstöðumaður
tæknisviðs leitaði ég til hans
vegna fyrirhugaðra kaupa fé-
lagsins á nýsmíðuðu skipi frá
Noregi, þetta skip var smíðað
fyrir rússneskt fyrirtæki sem
síðan varð gjaldþrota og skipa-
smíðastöð og banki sátu upp með
skipið. Það gengu sögur um það
að þessi skip væru ekki nógu góð,
slegið af kröfum vegna þess að
þau væru smíðuð fyrir Rússa.
Guðni hafði verið lánaður til
DNV í Noregi og hafði fylgst
með smíði þessara skipa og sann-
færði mig um annað, þ.e.a.s. að
þessi skip væru seríusmíðuð und-
ir miklu gæðaeftirliti. Það kom
síðan á daginn, þetta skip fékk
nafnið Þerney og sló ekki feilpúst
í 25 ár í rekstri Granda hf.
Þegar við nokkrir félagar
ákváðum að stofna félag og
keyptum verksmiðjuskip sem við
skírðum Blue Wave, þá hjálpaði
Guðni mér í þeim kaupum og
fluttum við skipið úr rússneskum
klasa yfir í DNV. Það má segja
að Guðni hafi verið mikill áhrifa-
valdur í mínu lífi og sérstaklega í
seinni tíð þegar hann mælti með
mér sem kennara til að kenna í
Véltækniskólanum, þetta var ár-
ið 2016, ég er enn að kenna og uni
hag mínum vel.
Ég á mikið eftir að sakna
Guðna en með honum er farinn
drengur góður.
Ég votta fjölskyldu hans mína
dýpstu samúð.
Gunnar Hörður
Sæmundsson.
Ég kveiki á kerti.
Ég sit frosinn og horfi á kertið
sem ég hef kveikt á, um hugann
renna ljóslifandi minningar um
mann sem nú er fallinn frá, alltaf
fljótt. Um mann sem ég hef
hlakkað svo til að eyða mörgum
stundum með í framtíðinni, allt
er eitthvað svo vonlaust í augna-
blikinu.
Ofan á skápnum við kertið sit-
ur bangsi, gamalt tuskudýr frá
konunni frá því að hún var barn, í
kyrrðinni á þessari stundu er svo
margt sem ég tengi við þetta und-
arlega tuskudýr. Bangsi sem á
sínum tíma var félagi og veitti
barni huggun, öryggi, festu, ást
og umhyggju og sama hvað á hef-
ur dunið hefur bangsinn aldrei
kvartað eða sýnt aðra hlið á sér
en þá bestu.
Undarlegur þessi bangsi sem
situr við ljósið og hjálpar mér að
minnast og draga fram það sem
ég kunni svo vel við í fari Guðna.
Hugur minn reikar áfram, til fjöl-
skyldu sem tók dóttur okkar og
okkur sem væri sín eigin fjöl-
skylda. Við aðstæður sem þessar
er maður lítilsmáttugur en óska
þess eins, að hugsanir mínar rati
á rétta leið og veiti styrk.
Ég lít upp, mér hlýnar um
hjartað, mér verður hugsað til
drenganna þeirra Guðna og
Rósu. Drengja sem mér finnst
líkjast föður sínum bæði í fasi og
framkomu og gegnum þá og
barnabarn okkar mun ég minnast
hans. Það var Guðna eðlislægt að
gefa af sér á kærleiksríkan hátt
og voru það forréttindi og gæfa
að hafa kynnst Guðna og hann
mun lifa í minningunni.
Við vottum ástvinum og að-
standendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Arnar Páll og Guðrún Ólína.
Það er þyngra en tárum taki að
setjast niður við að skrifa minn-
ingargrein um æskuvin minn
Guðna Guðnason sem lést
skyndilega fyrir nokkrum dög-
um, langt um aldur fram. Leiðir
okkar lágu saman í æsku þegar
við bjuggum á Tómasarhaganum
í Vesturbæ Reykjavíkur, vorum
sessunautar gegnum barnaskóla,
skólabræður í gaggó og miklir
vinir alla tíð. Um 12 ára aldur
glímdi Guðni við vandamál í
mjöðmum sem orsakaði að hann
þurfti að vera með hækjur. Í þá
daga var börnum strítt ef eitt-
hvað var að og fór Guðni ekki var-
hluta af því. Ég held að þetta
mótlæti hafi mótað Guðna á þann
veg að í lífinu tamdi hann sér að
leita sátta með öðrum og var sein-
þreyttur til deilna.
Fjölskylda Guðna var sjó-
mannafjölskylda og stefndi hug-
ur Guðna snemma á þær brautir.
Hann fór í vélskólann og sigldi
um hríð. Síðar fór hann til Hels-
ingör í Danmörku nam þar skipa-
tæknifræði. Guðni starfaði við
skip og alls konar vélbúnað alla
tíð, lengst af við að skoða skip og
búnað. Guðni var góður verk-
maður og ekki mikið fyrir að
flækja hlutina að óþörfu. Hann
starfaði erlendis í nokkur ár,
bæði í Liverpool og í Angóla þar
sem hann skoðaði olíuborpalla.
Guðni lýsti því stundum að þegar
hann var að skoða skip eða olíu-
borpall þurfti hann að skríða inn
í alls konar manhol og tanka sem
sumir hverjir voru ekki mjög
stórir eða klifra upp háa stiga oft
við mjög erfiðar aðstæður. Þetta
fór Guðni allt á seiglunni enda
ekki til í dæminu að klára ekki
hafið verk.
Guðni hafði alla tíð gaman af
útveru. Hann eignaðist snemma
bíl og við fórum ýmsar ferðir
saman. Á menntaskólaárunum
fórum við á skíði á vetrum og í
veiði á sumrin. Í seinni tíð háði
Guðna stirðleiki. Hann lét það
ekki stoppa sig frá því að fara á
rjúpu eða lifa lífinu almennt.
Guðni og Rósa buðu árlega til
rjúpnaveiðiferðar í óðalið sitt í
Hátúni. Þar mættum við fé-
lagarnir ár eftir ár, veiddum á
svæðinu og skemmtum okkur
vel. Ómissandi hluti þessara
ferða var að alltaf var eldað salt-
kjöt og baunir í stórum stíl.
Gjarnan var ættingjum úr sveit-
inni boðið og mjög glatt á hjalla.
Í þessu veiðiboði endurspeglað-
ist gestrisni og félagslyndi
Guðna þar sem allir skemmtu
sér vel á eigin forsendum í þessu
vinalega og óþvingaða umhverfi.
Leiðir Guðna og Rósu lágu
snemma saman. Þau eignuðust
saman drengina Þóri Má og
Svavar Leó. Við hjónin eigum
börn á svipuðum aldri og var
greiður samgangur á milli fjöl-
skyldnanna, t.d. í sumarferðum
eða þegar hist var og við gerðum
okkur glaðan dag saman.
Þegar horft er um öxl og
hugsað hvað situr eftir kemur
upp í hugann þakklæti fyrir frá-
bæra vináttu, traustan og heið-
arlegan vin sem hafði gaman af
lífinu. Guðni stóð á krossgötum í
lífinu þegar hann lést. Hann
hugðist láta af störfum innan tíð-
ar og fara að gíra aðeins niður.
Þetta minnir okkur óþyrmilega á
að enginn veit hvað morgundag-
urinn ber í skauti sér.
Sendi Rósu, Þóri Má, Svavari
Leó og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur. Guð
geymi ykkur öll á þessum erfiðu
tímum.
Hrafnkell Gíslason.
Það var í búningsklefa íþrótta-
hússins við Verzlunarskóla Ís-
lands sem síðasta samtal okkar
Guðna átti sér stað. Nýafstaðinn
var æsispennandi körfuboltaleik-
ur karla á móti strákum þar sem
karlarnir mörðu nauman sigur.
Guðni hafði boðið okkur, vini
hans Þóris, velkomna í körfu-
knattleik vina sinna og áttum við
þar saman margar sprenghlægi-
legar stundir, enda var færni
flestra meðlima hópsins mjög
takmörkuð en leikgleði mikil.
Boð um aðkomu okkar að körfu-
boltaleikjum hópsins var dæmi-
gerð fyrir Guðna, þar sem hann
hafði alltaf gaman af umgengni
við okkur, vini Þóris.
Guðna og Rósu hef ég þekkt
síðan ég var 8 ára gutti sem
heimsótti Þóri eftir skóla og hef
síðan alltaf komið að opnum dyr-
um í Lambastekknum. Seinna,
þrátt fyrir hávaðasamar hljóm-
sveitaæfingar og tölvuleikjaspil,
síendurteknar beiðnir um skutl
hingað og þangað og síðar par-
týstand, mættu Guðni og Rósa
mér og strákunum ávallt með
hlýju og velvild. Ég fann fyrir
mína parta vel hvernig þau
spjölluðu við mig af raunveruleg-
um áhuga um líf mitt og af virð-
ingu, en það viðmót af hálfu full-
orðinna gagnvart unglingum er
ekki sjálfgefið. Mér kemur í hug
fjöldi augnablika þar sem við
hlógum saman sem vinir frekar
en kunningjar, t.d. þegar við
hlýddum á Eurovision-söngva-
keppnina eitt árið undir lýsingu
Graham Norton. Ekki er um að
villast að umhyggja Guðna og
Rósu gagnvart vinahópi Þóris
var límið sem hélt honum saman,
enda hafði hópurinn alltaf vísan
samastað í kjallaranum hjá þeim.
Guðni, við þig vil ég segja að
ég verð þér eilíflega þakklátur
fyrir hlýjuna gagnvart mér og
vinahópnum, fyrir heimboðin og
bústaðaferðirnar í Miðfjörðinn.
Helst vil ég tjá þér þakklæti mitt
fyrir að búa svo um að við vin-
irnir máttum halda í þau sterku
tengsl sem við eigum saman. Við
munum launa þér þá umhyggju
með því að vera Þóri innan
handar, eins og þú varst okkur
þegar við vorum að alast upp.
Fyrir hönd vinahópsins alls
votta ég fjölskyldu Guðna
Guðnasonar mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Megi minningin um
hjartahlýju hans og gæsku verða
ljós í lífi okkar allra.
Matthías Ólafsson.
Guðni Guðnason
Fallinn er frá,
langt um aldur fram,
Jón Gunnar Sveins-
son, ötull stjórnar-
maður í starfi Blak-
sambands Íslands. Ég starfaði
með Jóni Gunnari um árabil í
stjórn Blaksambands Íslands,
jafnt sem varaformaður sam-
bandsins og framkvæmdastjóri.
Jón Gunnar var virkur í starfi
sambandsins á níunda og tíunda
áratug síðustu aldar og fram á 21.
öldina. Það var gefandi að fá að
starfa með Jóni Gunnari. Hann
var hamhleypa til verka og leysti
mörg erfið mál án þess að krefjast
nokkurs í staðinn. Lítillæti og
æðruleysi og jákvæðni yfir því að
fá að leysa verkefni var aðal-
atriðið.
Það má segja að hann hafi verið
hugsjónamaður fram í fingur-
góma og sjálfboðaliði sem innti
störf vel af hendi og gekk í það
sem gera þurfti. Hann var um-
fram allt trúr og traustur störf-
Jón Gunnar
Sveinsson
✝ Jón GunnarSveinsson
fæddist 10. júlí
1959. Hann lést 28.
mars 2020.
Útför fór fram í
kyrrþey.
unum sem honum
voru falin, gilti þá
einu hvort um var að
ræða stjórnastörf,
dómgæslu, þjálfun
eða aðkomu að öðr-
um viðburðum er
áttu sér stað. Hann
spurði aldrei um
endurgjald og alltaf
tilbúinn að taka túr
austur í Neskaup-
stað í dómgæslu eða
sinna því kalli sem kom. Þetta átti
ekki síst við þegar aðrir höfðu for-
fallast, þá var Jón Gunnar mað-
urinn sem bjargaði deginum og
fyrir framkvæmdastjóra í lítilli
hreyfingu var ómetanlegt að hafa
slíkan mann sér við hlið.
Jón Gunnar var um árabil ritari
stjórnar Blaksambands Íslands
og leikmaður með hinu litríka
blakliði Fram sem setti svip sinn á
blakstarfið. Hann var ötull lands-
dómari og dæmdi margan frægan
leikinn í rimmum félaga á Íslandi
og var farsæll í sínum störfum.
Það var klárt mál hver réð þegar
Jón hélt um flautuna og túlkun á
leikreglunum. Í þá daga þurftu
menn að setja upp marga hatta;
vera þjálfarar, leikmenn eða dóm-
arar eins og venjan var í starfinu í
þá daga.
Undir handleiðslu og þjálfun
Jóns Gunnars urðu til margir góð-
ir blakmenn og skemmst er minn-
ast meistaraliðs Stjörnunnar í
Garðabæ þar sem hann þjálfaði
um árabil, starf sem hann hafði
unun af að sinna. Þegar litið er um
öxl skynjar maður að meistaratitl-
ar Garðabæjarliðsins voru afurð
langtímavinnu og hugsjóna manns
sem gaf allt sem hægt var að gefa í
leikinn innan vallar sem utan svo
árangur gæti náðst. Oft við erfiðar
aðstæður, án nauðsynlegs stuðn-
ings og baklands eins og er í dag.
Jón Gunnar var forystumaður
og leiðtogi af gamla skólanum,
trúr sinni sannfæringu og umfram
allt hollur þeim sem hann starfaði
með og nutu orku hans og krafta
án nokkurra skilyrða. Þrátt fyrir
að leiðir okkar hafi ekki legið mik-
ið saman síðustu árin, sér í lagi á
meðan ég var búsettur erlendis,
fylgdist maður alltaf með honum í
gegnum sameiginlega vini og
skynjar í dag að vegferð Jóns
Gunnars markaði djúp og áhrifa-
mikil spor í samfélag blakhreyf-
ingarinnar hér á landi.
Við félagarnir úr blakhreyfing-
unni minnumst fallins félaga okk-
ar með velvilja og umfram allt
hlýju, og sendum aðstandendum
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Helgi Þor-
steinsson, stjórnarmaður í
CEV, Evrópublaksamband-
inu og fyrrverandi fram-
kvæmdastjóri og varafor-
maður BLÍ.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota innsendi-
kerfi blaðsins. Smellt á Morgun-
blaðslógóið í hægra horninu efst
og viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt
að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram.
Minningargreinar