Morgunblaðið - 11.05.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. MAÍ 2020
Elsku afi. Mér
hefur alltaf fundist
svo magnað að í
hópi ellefu barna-
barna hefur okkur
öllum liðið eins og
við séum alltaf í algjöru uppá-
haldi hjá þér. En þannig var það.
Þú hafðir alltaf tíma og ánægju
af því að vera með okkur og þess
vegna hlakkaði ég alltaf svo mik-
ið til að koma norður í næstu
heimsókn. Ég hlakka enn til, þó
að allt sé breytt. Ég hlakka til að
hitta alla fjölskylduna og minn-
ast þín og hugsa til þess að þú
naust þín best þegar þú hafðir
fólkið þitt hjá þér.
Ég er þér þakklátur fyrir svo
margt. Ég man eftir okkur sam-
an að spila kasínu í Klappar-
stígnum, að vinna í hesthúsinu
og hossast um í Land Róvernum.
Í minningunni var mikið gagn af
mér en á seinni árum hef ég að-
eins byrjað að efast um það, en
alltaf fékk ég samt Brynjuís að
launum. Eftir að ég mátti byrja
að keyra (og áður) sagðir þú mér
jafnan að ég keyrði eins og engill
í olíubrók og þó ég hafi aldrei
áttað mig á því hvað olíubrók er,
þá er þetta líklega besta hrós
sem ég hef fengið.
Ég ætla að halda áfram að
kíkja eftir tappanum fyrir þig
þegar ég fer Tappaskarðið og
mig langar að biðja þig, eins og
þú baðst mig í hvert sinn sem við
hittumst, að vera ævinlega marg-
blessaður, þríkrossaður og ber-
rassaður.
Þinn
Baldur Brynjarsson.
Elsku Ingi afi minn er farinn
frá okkur. Hann var alveg ein-
stakur maður. Í hvert einasta
skipti sem ég kom til hans mætti
hann mér með einlægri hlýju og
var alltaf jafn glaður að sjá mig.
Ég er óskaplega þakklát að hafa
fengið að hafa hann afa minn hjá
mér svona lengi.
Þegar ég var barn fannst mér
alveg ómissandi að fá að vera hjá
afa og ömmu á Akureyri, helst
allt sumarið ef hægt var. Í minn-
ingunni eru þessi sumur full af
sólskini, útiveru, hestum, spilum,
og bílaleikjum á teppinu í Vana-
byggðinni sem var kassamynstr-
að þannig að hentaði frábærlega
fyrir bílaleiki. Afi keyrði um á
Land Róver og í minningunni
var hann alltaf syngjandi hástöf-
um „Sólskin, sólskin, sólskin í
hverri laut…“ og sveiflaði oft
hendinni með eins og hljómsveit-
arstjóri.
Ég fékk oft að fara með afa í
hesthúsið í Gilinu að gefa hest-
unum en man þó ekki eftir að
hafa verið sett í nein erfiðisverk,
ekki einu sinni að moka skít.
Afastelpunni var hlíft við öllu
svoleiðis. En ég fékk þó að hjálpa
aðeins til við heyskap og lærði að
snúa heyi með hrífu. Heimsóknir
í Tjarnargerði voru ævintýra-
ferðir, sérstaklega þegar hest-
arnir voru með í för. Ég var líka
svo heppin að fá að fara með afa
og ömmu í hestaferð austur í
Kelduhverfi þó ég hafi nú ekki
verið mikið á baki, ég var mest í
Land Róvernum að spila við
Stebba, enda nýstigin upp úr
lungnabólgu.
Afi var alltaf til í að spila við
mig og kenndi mér að spila marí-
as. Það var líka mikil upplifun
fyrir lítið stelpuskott að spila vist
í eldhúskróknum í Vanabyggð-
inni með afa, ömmu og Gumma. Í
þeirri vist mátti segja t.d. grand,
nóló, heilu og hálfu og stundum
var sögð hólmfríður, en merk-
Ingólfur
Magnússon
✝ Ingólfur Magn-ússon fæddist
10. apríl 1928.
Hann lést 16. apríl
2020. Útförin fór
fram 8. maí 2020.
ingu þeirrar sagnar
verður ekki ljóstrað
upp hér. Seinna
spilaði hann svo oft
við börnin mín,
helst lönguvitleysu
enda er það besta
spilið sem hægt er
að spila við langafa.
Afi umvafði alla í
kringum sig með
hlýju og umhyggju
og ég er óendan-
lega heppin að hafa átt hann sem
afa minn.
Jenný Brynjarsdóttir.
Hræddist ég, fákur, bleika brá,
er beizlislaus forðum gekkstu hjá.
Hljóður spurði ég hófspor þín:
Hvenær skyldi hann vitja mín?
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig, fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held,
beint inn í sólarlagsins eld.
(Ólafur Jóh. Sigurðsson)
Fákurinn kom með friði þetta
vorið. Langri og gæfuríkri ævi
lauk skammt þaðan sem hún
hófst. Endir á viðburðaríku og
farsælu ævistarfi sem líta mátti
til, stoltur og sáttur.
Ingólfur Magnússon fæddist
inn í samfélag bænda, verka-
manna og erfiðisvinnu en í hon-
um bjó ríkur vilji til sjálfstæðis
og frelsis. Að eiga ekki sitt undir
öðrum komið. Stór, kraftmikill
skapmaður, ávallt stutt í hlátur-
inn og góðlátlega stríðni. Hann
var náttúrubarn og gæfumaður
sem naut sín til hins ýtrasta í
samvistum við aðra. Fjölskyldan
var í fyrirrúmi, vinnan og þá
áhugamálin – hestamennskan og
ferðalögin um landið sem hann
unni. Ábyrgð, skyldur og lífs-
gleði. Hann var athugull, minn-
ugur, íhugull, ættrækinn og vildi
öllum mönnum vel. Hann gerði
ekki mikið úr sjálfum sér, var
hógvær, en þeim mun meiri var
gleðin yfir velgengni annarra.
Skyldurækinn og tryggur vinur
sem ræktaði vináttuna allar
stundir sem guð gaf. Sönggleðin
var honum í blóð borin. Hann
söng í bílnum, við dagleg störf, á
hestbaki. Hestarnir voru líf hans
og yndi. Hestaferðalögin oft há-
punktur sumarsins, milli fyrri og
seinni sláttar. Vinir og kunningj-
ar voru á hverju strái hvar sem
hann kom. Hann naut lífsins.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann
sjálfur.
Og knapinn á hestbaki er kóngur um
stund,
kórónulaus á hann ríki og álfur.
(Einar Benediktsson)
Ingi var stór þáttur í lífi
okkar. Fjölskyldurnar tengdust
traustum böndum og á erfiðum
tímum var stuðningur Inga og
fjölskyldu hans okkur ómetan-
legur. Ferðalögin, hestar og
heyskapur, ærnar og já, meira
að segja kartöflurnar styrktu
böndin þótt á stundum þætti
mörgum kannski nóg um þrjósk-
una sem hélt okkur öllum að
verki í hávaðaroki, rigningu eða
kulda í Gilinu, á Höfðanum, úti á
Túni og uppi í Landi. Enginn
gafst upp. Verkinu skyldi lokið.
Eftir stóð gleðin sem fylgir góðu
dagsverki.
Á kveðjustund hvarflar hug-
urinn yfir liðna tíð með söknuði
og hlýju. Við þökkum þá gæfu að
hafa átt Inga að. Minning hans
lifir með okkur.
Jennýju, Önnu Þorbjörgu,
Bjargeyju, Magnúsi, Karli, Dag-
björtu og fjölskyldum þeirra
vottum við einlæga samúð okk-
ar.
Helga Maggý, Jóhann
Magnús, Haukur Berg
og Lena Kristín.
Þrautseigja,
dugnaður, traustur
vinur. Þessu kynnt-
ist ég og fann í
fyrsta skipti sem
við Eymundur hittumst og töl-
uðumst við. Mikið til vegna þess-
ara þriggja orða varð hann mikill
örlagavaldur í mínu lífi. Að gef-
ast upp var ekki til í orðabók Ey-
mundar. Hann sótti hart að mér
að fá mig í vinnu við að temja
hesta hjá sér í Saurbæ vorið
2007. Ég hafði þá verið að vinna
um veturinn hjá Sólveigu Stef-
ánsdóttur og Jóhanni Þorsteins-
syni á Sauðárkróki. Hann hætti
ekki fyrr en ég kom í heimsókn í
Saurbæ og skoðaði með honum
fjósið sem hann hafði sjálfur inn-
réttað upp á nýtt og gert hest-
hús, sem og annan húsakost.
Þetta fannst mér ótrúlega magn-
að. Þessi elja, dugnaður og að
vera ánægður og stoltur með sitt
hreif mig. Eymundur var hörku-
góður sölumaður og seldi hann
mér hugmyndina að koma og
vinna fyrir hann. Ég og Heiðrún
höfðum kynnst töluvert áður og
var ég efins um að fara að vinna
á hennar heimaslóðum. Heiðrún
bjó og var við vinnu á Suðurlandi
á þessum tíma. Ég var viss um
að Heiðrún héldi að ég væri al-
gerlega brjálaður maður að elt-
ast við hana, að ganga svona
langt! Þetta vissi Eymundur
náttúrlega ekki, en Eymundur
sannfærði mig eftir smá um-
hugsunartíma. Eymundur gaf
mér ekki langan tíma í að hugsa
því hann sagði alltaf „að hika er
sama og að tapa!“, því lét ég á
þetta reyna. Þessi tími „að láta á
þetta reyna“ er ennþá. Við Heið-
rún tókum við búinu í Saurbæ á
nýju ári 2014. Giftum okkur
tveim árum seinna og eignuð-
umst sólargeislann okkar, Árdísi
Heklu, í framhaldi af því.
Þó að Eymundur færi yfirleitt
hratt yfir, þá gat hann alltaf
hægt á sér og verið löngum
stundum með Árdísi Heklu, sem
var einnig sólargeislinn hans afa
síns. Allur tími þeirra saman er
ómetanlegur, styrkti hann og
dreifði huganum á erfiðum tím-
um með glettnu brosi sínu, glað-
værð og grallaraskap eins og
hún á kyn til í báðar ættir.
Eymundur
Þórarinsson
✝ EymundurÞórarinsson
fæddist 26. ágúst
1951. Hann lést 30.
apríl 2020.
Útförin fór fram
8. maí 2020.
Eymundur hafði
mikinn áhuga á öll-
um dýrum og bú-
skap, þó sérstak-
lega hestum. Undi
hann sér best í
frjálsum reiðtúrum
og fór í hestaferðir
og göngur upp á
fjöll og firnindi þeg-
ar tími gafst til. Ey-
mundur var svo
sannarlega kóngur
um stund á hestbaki og hann
vissi alveg upp á hár hvernig
hestarnir áttu að vera. Hestarnir
hans Eymundar urðu eins og
hann kappsfullir, fótvissir og
duglegir.
Minningarnar lifa. Minning-
arnar eru margar og mjög eft-
irminnilegar með Eymundi,
hann var bara þannig maður.
Hvatvís, einstaklega duglegur og
gat verið glettilega framhleyp-
inn. En oftar en ekki hittu hug-
myndir hans beint í mark og
hann kenndi manni að hugsa til
framtíðar og hafa háleit mark-
mið því annars næði maður ekki
almennilega settum markmiðum
í lífinu. Þora að prófa hin ýmsu
viðfangsefni og láta vaða!
Blessuð sé minning þín, minn
kæri vinur og tengdapabbi. Þín
verður mjög sárt saknað.
Pétur Örn.
Elsku Eymundur, nú er komið
að kveðjustund eftir mikla bar-
áttu við krabbamein, sem þú ætl-
aðir ekki að láta sigra þig en
svona fór það. Við kveðjum þig
með miklum söknuði en með
þakklæti í huga fyrir að hafa
fengið að njóta þeirra forréttinda
að eiga þig að allan þennan tíma.
Þú lést sjúkdóminn ekki stoppa
þig, heldur hélst ótrauður áfram
í vinnu og öðru sem þú tókst þér
fyrir hendur enda afburða dug-
legur og hjálpsamur góður
drengur og vinmargur. Ég á
góðar minningar frá uppvaxtar-
árum okkar, þar sem þú varst
stóri bróðir og fyrirmynd. Á
æskuheimili okkar í Saurbæ ól-
umst við systkinin upp í mikilli
ást, kærleika og hjálpsemi af for-
eldum okkar og á heimilinu voru
líka Ástríður amma og Jóhann
föðurbróðir. Kærleika og hjálp-
semi höfum við systkinin haft að
leiðarljósi í okkar lífi og ekki
borið skugga á.
Það er stórt skarð í okkar
systkinahóp frá Saurbæ með frá-
falli Eymundar bróður. Minning-
arnar eru margar sem við eigum.
Við gerðum svo margt saman og
hjálpuðumst að. Þegar við systur
og makar byggðum sumarbú-
staðinn Systrasel var gott að
eiga góða að og Eymundur var
einn af þeim, tilbúinn að koma og
hjálpa okkur. Við hjálpuðum
honum við heyskap og annað
sem hann vantaði aðstoð við. Í
bústaðnum heyrðist í dráttarvél
koma og þá kölluðu börnin okkar
með bros á vör að bóndinn væri
að koma í kaffi, því þau fengu að
fara með honum í dráttarvélina.
Eymundur var barngóður mað-
ur. Allt eru þetta minningar sem
við eigum frá fjölskyldustaðnum
Systraseli þar sem við hittumst,
mamma með börnin sín, fjöl-
skyldur þeirra og vini síðustu ár
um verslunarmannahelgi. Þá var
hafður veislumatur, varðeldur og
mikið gaman, sérlega hjá yngri
kynslóðinni.
Þegar Eymundur flutti til
Sauðárkróks keypti hann sér
íbúð í Víðigrund 24 og kom oft til
okkar Steina í Raftahlíðina. Síð-
asta góða minning okkar með
honum, mömmu og fleirum var
hinn 23. febrúar síðastliðinn.
Stutt í sprengidag og saltkjöt og
baunir á borðum en það fannst
honum gott, hann naut þess að
kroppa af beinum. Eymundur
keyrði mömmu heim til sín á
dvalarheimilið, eins og hann
gerði oftast, en það var þeirra
stund.
Elsku Eymundur, það eru
mörg tár búin að falla og sökn-
uðinn er mikill. Erfiðast var að
fá ekki að vera hjá þér og kveðja
þig með faðmlagi og knúsi. Kæri
bróðir, mágur og frændi, góða
ferð í sumarlandið til pabba. Með
þökk fyrir allt. Við vottum
mömmu, börnum hans og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð,
missirinn er mikill.
Hrefna, Þorsteinn (Steini),
börn og fjölskyldur.
Það vorar, gott ef vorið er
ekki komið í Skagafirði. Það er
kærkomið eftir strangan vetur.
Jörðin er farin að taka á sig lit
og farfuglarnir flestir komnir;
helsinginn og gæsin staldra við á
leið sinni vestur um haf, lóan er
farin að syngja sinn söng, spóinn
vellur í móanum og maríuerlan
sækir í gamla hreiðurstæðið í
útihúsum. Aðeins krían er ókom-
in en hún skilar sér þann fjór-
tánda, það stendur í blöðunum
eins og konan sagði í frægri bók.
En djúpan skugga ber á vorið,
fráfall góðs nágranna, Eymund-
ar í Saurbæ.
Til sveita þekkir fólk hvað
gott nágrenni skiptir miklu. Til-
efni til árekstra eru fjölmörg;
ágangur skepna, umferð og um-
gengni. Á milli fólksins í Saurbæ
og á Vindheimum hefur verið
einstaklega gott mann fram af
manni. Eymundur á sinn þátt í
því. Sama verður sagt um for-
eldra hans og ættmenni sem
lengi hafa búið í Saurbæ. Í góðu
nágrenni felst hjálpsemi án þess
að eftir sé talin, á erfiðum stund-
um jafnt og þegar glaðst er.
Ósjaldan reyndi t.d. á greiðvikni
og kunnugleika Saurbæjarfólks
um ferðir yfir Svartá fyrr á ár-
um. Stundum er líkast því að
gott nágrenni gangi í erfðir.
Starfsferill Eymundar er far-
sæll. Hann lærði til bónda af for-
eldrum sínum og frændum í
skóla lífsins. Í því starfi er þarft
að vera menntaður smiður og
kunna skil á hamri og sög. Með
reynsluna og þekkinguna að
vopni tókst honum og hans fólki
með dugnaði að stunda ábata-
saman búskap. Kappsemi Ey-
mundar var við brugðið. Þegar
hvín í Reykjafossi boðar það
sunnanátt og þurrk á heyi. Iðu-
lega mátti þá heyra vélagný í
kvöldkyrrðinni. Flestir hvíla þá
lúin bein en sami gnýr hljómaði
oft þegar vaknað var til nýs
dags. Bóndinn í Saurbæ var enn
að. Fjölbreyttur búskapur, kind-
ur, kýr og hross, auðgar lífið.
Kynbætur búfjár og tamning og
þjálfun hrossa var í senn áhuga-
og kappsmál Eymundar. Börn
hans bera þess best vitni. Í öllu
þessu skilaði hann afbragðs-
verki.
Lífið er meira en að komast
af. Það þarf að gefast stund til að
njóta þess með öðru fólki. Það
þarf að gefa tíma fyrir börnin og
mæta þeirra þörfum og áhuga-
málum. Sigríður, fyrrverandi
kona Eymundar, á einnig sinn
stóra þátt í góðri umsjá og upp-
eldi þeirra. Til þeirra sem félags-
lyndir eru er gjarnan leitað um
forystu. Hann var í forystu í
hreppstjórn, byggingarmálum
hreppsbúa og málefnum fatl-
aðra. Þá var hann leiðandi í mál-
efnum hestamanna í Skagafirði.
Honum fórst þetta allt vel úr
hendi. Eymundur hafði skoðanir
á málum, var skeleggur og
fylginn sér. Jafn eftirsóknarvert
og það er, er það kostur hvers
manns að sýna sveigjanleika í
samskiptum og vera gæddur vel-
vilja í garð náungans og við-
fangsefnanna hverju sinni. Þetta
einkenndi hann ríkulega.
Að leiðarlokum minnumst við
Eymundar með sérstakri hlýu
og þökkum honum samfylgdina.
Vindheimafólk hefur ávallt notið
góðra samskipta við hann, for-
eldra hans og ættmenni í
Saurbæ. Nú hafa börn hans tek-
ið við því keflinu. Við vottum
móður, börnum, tengdabörnum
og öðrum ættmennum og vinum
okkar dýpstu hluttekningu við
fráfall góðs nágranna og vinar.
Magnús Pétursson.
Valborg, móður-
systir mín, Valla
frænka, var mann-
þekkjarinn vitri og
lífsreyndi gleðigjaf-
inn; það var hlýtt í návist hennar
hljóðlátri og þar var gott að vera.
En þótt Valla þyrfti ekki á því að
halda að tjá kærleika sinn og skiln-
ing á mannfólkinu með orðafjöld
var frásagnarlistin henni í blóð
borin, ekki síður en list gjafmildu
handanna hennar, líkt og öllum
systkinunum samrýndu í Sand-
gerði á Raufarhöfn. Hún var næm
á hið broslega í tilverunni og hló
jafnfallega og hún gerði allt annað.
Atvik og aðstæður og hið óvið-
Valborg
Sigurðardóttir
✝ Valborg Sig-urðardóttir
fæddist 27. ágúst
1926. Hún lést 18.
apríl 2020.
Útför hennar
hefur farið fram.
jafnanlega tungutak
átthaganna, allt
glóði það og lifði í
andránni, en gaman-
semin var alltaf
græskulaus og glöð
og tær, aldrei á
kostnað annarra.
Allir þessir mann-
kostir eru einnig rík-
ir í fari afkomenda
hennar.
Öðru fremur hef-
ur Valla frænka þó í huga mínum
alltaf verið ímynd mildinnar, þeirr-
ar elsku sem börn finna svo vel: hið
milda ljós. Og þannig verður minn-
ingin um hana. Ég þakka Völlu allt
það sem hún gaf og var mér og mín-
um. Börnum Völlu, tengdabörnum,
barnabörnum, barnabarnabörnum
og öðrum þeim sem unnu henni
votta ég innilega samúð við fráfall
hennar. Blessuð sé minning Val-
borgar Sigurðardóttur.
Helgi Grímsson.
Gunnar Víking
Ólafsson var alveg
sérstakur maður,
sem vildi gera allt
rétt, öruggt og fallega. Hann
fékk í vöggugjöf allt það besta
sem foreldrar óska börnum
sínum.
Þótt úrræðagóður væri leit-
aði hann til mín varðandi fróð-
leik er tengdist einkalífi hans,
auk þess, í framhaldi, mála-
kunnáttu minni.
Þar taldi hann mig réttan
mann til lausnar, mér til mik-
illar ánægju.
Seinna meir hafði hann
Gunnar Víking
Ólafsson
✝ Gunnar VíkingÓlafsson var
fæddur 4. mars
1961. Hann lést 6.
apríl 2020.
Útför Gunnars
fór fram 17. apríl
2020.
samband út af
fróðleik varðandi
bifhjól því ég
hafði reynslu af
því síðan 1974.
Hann hafði þá
keypt allan pakk-
ann, en vantaði
fróðleik varðandi
stjórntæki hjóls-
ins út af nám-
skeiði sem til
stóð.
Ég kynntist einnig foreldr-
um hans, sem tóku mér opnum
örmum.
Þegar faðir hans féll frá
breiddi hann út faðminn fyrir
móður sína og veitti henni
góðan andlegan stuðning eins
og fallegu blómi.
Ég hitti þau sjaldan öðru-
vísi en saman.
Ég votta aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Valdimar Elíasson.