Víkurfréttir - 16.12.2020, Blaðsíða 32

k r a F tav e r k
AÐ HANN LIFÐI AF
Árið 2014 líður líklega seint úr minni Sigurðar
Vignis og fjölskyldu en hann lenti í tveimur
vinnuslysum þetta ár og aðeins með nokkurra
mánaða millibili. Hið fyrra í byrjun apríl og hið
seinna í byrjun nóvember. Víkurfréttir kíktu í
spjall einn fallegan morgun í lok nóvember til
að ræða við Sigurð Vigni um þetta örlagaríka
ár. Þennan morgun var hann nýkominn heim
úr skriflegu prófi hjá Flugakademíu Keilis en
Sigurður býr í foreldrahúsum.
Sigurður Vignir Guðmundsson er
fæddur rétt fyrir jólin árið 1992,
skírður í höfuðið á afa sínum sem
margir Keflvíkingar þekkja undir
nafninu Siggi tíví. Sigurður Vignir er
ósköp glaðlegur ungur maður og ber
þess engin merki að hafa lent í erf-
iðum höfuðmeiðslum fyrir nokkrum
árum eða fingurmeiðslum. Hann er
frískur og hress og hefur náð sér að
fullu, svo vel að læknarnir stóðu
agndofa yfir því hversu fljótt dreng-
urinn náði sér eftir fyrra slysið sem
var lífshættulegt. Sigurður Vignir
var farinn að æfa aftur körfubolta
aðeins nokkrum mánuðum eftir
fyrra slysið en eftir seinna slysið
átti hann erfiðara með að æfa því
tveir fingur flæktust í fiskskurðarvél
þegar hann var að reyna fyrir sér í
körfubolta hjá Þór á Akureyri um
haustið.
Alltaf stundað íþróttir
Sigurður Vignir er alinn upp í
kringum íþróttir og byrjaði að æfa
fótbolta sex ára gamall hjá Keflavík.
Honum gekk vel, fékk verðlaun fyrir
rakningu og líkaði vel í boltanum.
Þegar Sigurður var kominn í 7. bekk
þá vildi þjálfarinn hans setja hann í
aðra stöðu á vellinum en það líkaði
stráknum ekki og ákvað að hætta að
æfa fótbolta. Eldri systur hans æfðu
körfubolta, þær Guðrún Harpa og sú
elsta í systkinahópnum, María Anna.
„Ég var ekki sáttur við það að láta
færa mig í aðra stöðu á vellinum og
ákvað að hætta. Þá fór ég leika mér
á hjólabretti og gerði það í nokkur ár.
Ég spilaði samt nokkra leiki á sumrin
í fótbolta en byrjaði að æfa körfu-
bolta í 9. bekk þegar bekkjarfélagi
minn spurði hvort ég vildi koma á
æfingu hjá Keflavík. Ég fór og fannst
gaman og ákvað að halda áfram í
körfunni. Ég hafði verið í kringum
körfuboltann í nokkur ár því báðar
systur mínar æfðu körfu en elsta
systir mín, María Anna, bæði æfði
og þjálfaði yngri flokka hjá Keflavík.
Ég fór oft með henni að horfa á en
langaði samt ekkert að spila fyrr en
þarna í 9. bekk. Eftir fyrstu æfinguna
mína elskaði ég að æfa körfubolta,
fannst það ótrúlega gaman. Ég
endaði í meistaraflokki hjá Keflavík
og komst í landsliðsúrtak. Daginn
sem ég fékk bílprófið sautján ára
keyrði ég á landsliðsæfingu inn í
Grafarvog, alveg skíthræddur að
keyra aleinn í Reykjavík en það tókst.
Samkeppnin var hörð í körfunni og
með árunum var erfiðara að komast
í lið því mig vantaði hæðina. Það
voru fleiri hærri og sterkari í liðinu
en ég gafst ekki upp og þegar ég
fékk beiðni frá þjálfara um að koma
og spila með Breiðabliki í Kópavogi
þá stökk ég á það. Þetta gerði ég um
tíma en svo þreyttist ég á að keyra
inn eftir á æfingu og vildi einnig fá
fleiri tækifæri þar inni á vellinum
og færði mig til Reynis í Sandgerði.
Þar fékk ég að spila fullt og það var
rosa skemmtilegur tími. Við vorum
fleiri úr Keflavík sem þráðum að
spila og þarna fengum við útrás. Þó
að liðið væri ekki í úrvalsdeild þá
var mjög gaman hjá okkur. Það var
aðalatriðið. Á tímabili var körfubolti
númer eitt og skólinn númer tvö en
ég var á félagsfræðibraut í FS. Ég var
alltaf í körfu, í öllum frítíma. Körfu-
boltinn var nánast fastur við lófann
minn. Mér tókst að útskrifast sem
stúdent frá Fjölbrautaskóla Suður-
nesja en ég segi tókst því það er allt
mömmu að þakka sem hvatti mig
áfram og sagði að ég myndi sjá eftir
því að klára ekki stúdentinn,“ segir
Sigurður Vignir og horfir sposkur á
móður sína, Ásdísi Elvu Sigurðar-
dóttur, sem blaðamaður bað um að
vera viðstadda spjallið okkar til að fá
hennar hlið og föðurins, Guðmundar
Þórs Ármannssonar, á slysinu mikla
þegar Sigurður Vignir vann hjá IGS í
hlaðdeild. Hann man lítið sem ekkert
sjálfur frá þessum degi eða eftir vik-
unni á sjúkrahúsinu.
Örlagaríkur dagur
Þau unnu öll þrjú sömu vaktdaga
í Leifsstöð og voru því öll á vakt
þennan örlagaríka dag þegar son-
urinn slasaðist alvarlega. Ásdís Elva
og Sigurður Vignir störfuðu bæði
hjá IGS, hún á Saga biðstofunni en
hann í hlaðdeild flugvéla, og Guð-
mundur Þór vann sem flugvirki hjá
Icelandair.
„Nei, það er svo skrítið að ég man
ekkert of vel atburðina frá hádegi
þennan dag sem ég lendi í slysinu
og næstu viku á eftir. Það er bara
næstum tómt minnið en ég lenti í
slysinu eftir kaffipásu klukkan fjögur
um daginn. Ég man eitthvað slitrótt
eftir því að ég var uppi í farangurs-
lest á flugvél sem var nýlent en þá
er oft frost og bleyta inni í lest. Ég er
að ná í cargo-trébretti og er að draga
það út með mér og ætla að stíga út
á færibandið og hlýt að hafa dottið
vegna hálkunnar. Ég datt aftur fyrir
mig og skall beint niður á jörðina en
man ekkert þegar þetta gerðist og
þar til ég vakna næsta dag á sjúkra-
húsi í Reykjavík. Þar situr mamma
við rúmið mitt og hún segir mér
þegar ég spyr hana hvað hafi gerst
að ég hafi lent í vinnuslysi. Ég svona
hálfbrosi til hennar og svo loka ég
augunum aftur og steinsofna. Ég
fékk svo að vita að ég hafði fengið
þriðja stigs heilahristing, einnig
heilablæðingu og mar á heilann.“
Kraftaverk að ekki fór verr
Sigurður Vignir var í raun ótrúlega
heppinn hversu vel fór því hann
hefði jú getað lamast eða orðið heila-
skaddaður eftir slysið en strákurinn
Sigurður Vignir ásamt foreldrum sínum, Ásdísi Elvu Sigurðardóttur og Guðmundi Þór Ármannssyni.
Ég var alltaf í
körfu, í öllum
frítíma. Körfu-
boltinn var nánast
fastur við lófann
minn ...
Jólatré - norðmannsþinur - fura - greni - leiðiskrossar - skreyttar greinar
Allur ágóði af sölunni rennur til líknarmála
Jólatréssala
Kiwanis er í porti Húsasmiðjunnar á Fitjum í Njarðvík
Virka daga fram að jólum kl. 17–20
Föstudaginn 18. des. kl. 16–20
Laugardaginn 19. des. kl. 12–18
Sunnudaginn 20. des. kl. 13–18
Opið:
32 // vÍkurFrÉttir á suðurNesJuM Í 40 ár