Morgunblaðið - 11.06.2020, Qupperneq 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚNÍ 2020
✝ Eggert Vigfús-son var fæddur
27. apríl 1932 á Sel-
fossi. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 2. júní
2020. Foreldrar:
Guðrún Jónsdóttir
og Vigfús Guð-
mundsson.
Synir þeirra:
Eggert, Guðni, f.
1934, Guðmundur
Þór, f. 1936, Jón, f. 1938, Örn, f.
1941.
Börn Vigfúsar og Jóhönnu
Stefánsdóttur af seinna hjóna-
bandi: Stefán Guðmundur, f.
1953, Guðmunda, f. 1955.
Eggert kvæntist Huldu Vil-
hjálmsdóttur frá Laugarbökkum
í Ölfusi 20. september 1952.
Þeim varð þriggja barna auð-
ið: Guðrún, f. 1956, átti tvö börn
og fjögur barnabörn.
Helgi, 1956, kvæntur Helgu
Rögnu Pálsdóttur, eiga þrjú börn
og eitt barnabarn.
Vilhjálmur Einar,
1962, kvæntur El-
ísabetu Herberts-
dóttur, eiga þrjú
börn og fjögur
barnabörn.
Eggert lauk námi
í bifvélavirkjun 1955
hjá Kaupfélagi Ár-
nesinga og starfaði
við iðnina og skyld
störf þar og hjá
Mjólkurbúi Flóamanna.
Hann var ráðinn slökkviliðs-
stjóri Brunavarna Árnessýslu
1975 við stofnun þeirra og gegndi
því starfi til ársins 1994 er hann
fór á eftirlaun.
Hann var virkur félagi í Slysa-
varnafélagi Íslands til margra
ára og í stjórn þess.
Einnig var hann einn af stofn-
endum og fyrsti formaður Björg-
unarsveitarinnar Tryggva á Sel-
fossi.
Útförin hefur farið fram.
Eggert Vigfússon mágur
minn var Selfyssingur, elstur
fimm bræðra sem voru stórir og
sterkir og ef trúa má sögum létu
ógjarnan hlut sinn í slagsmálum
við aðra stráka. Þeir misstu á
unglingsárunum móður sína sem
var Eyrbekkingur, komin af
hafnsögumönnum í tvo ættliði,
svo hún gat stjórnað stráka-
genginu en Eggert hlaut að ein-
hverju leyti að ganga í hennar
stað eftir að hún lést. Faðir
þeirra tók snemma að sér flutn-
inga og eignaðist fyrst vörubíl
og svo fleiri bíla og strákarnir
lærðu að keyra um leið og þeir
voru nógu stórir til að sjá út um
framrúðuna. Eggert lærði síðan
bifvélavirkjun enda verkkunn-
átta honum í blóð borin.
Eggert vissi allt um bíla en
þótt honum væri eðlislægt að
hjálpa öðrum setti hann mörk og
maður vissi að það var ekki vit-
urlegt að abbast upp á hann með
óþarfa þótt hann væri alltaf til
staðar þegar á reyndi. Það var
heldur ekki keyptur bíll án þess
að leita ráða hjá Eggerti og mér
er minnisstætt þegar Þór, bóndi
minn, fór með bróður sínum í
bílakaup. Það átti að efna í nýj-
an eftir heiftarlegan árekstur.
Bíllinn sem hafði verið klesstur
var blár og þeir fóru í umboðið
og Eggert sagði að nú ætluðu
þeir að kaupa annan og það væri
Þór sem réði þótt hann segði
hvaða módel væri heppilegast.
En litnum skyldi Þór þó fá að
ráða svo lengi sem hann væri
rauður.
En það var ekki bara farar-
tækið heldur ferðalagið sjálft
sem heillaði Eggert og okkar
samskipti voru fyrst og fremst á
því sviði. Þeir bræður tóku svo
upp á því að fara að hjóla áður
en það var komið í tísku. Það tók
nokkurn tíma að fá mig að til að
taka þátt í þessu sem mér fannst
fáránleg iðja. En ég lærði að
skilja að ferðalag er ekki bara að
keyra á einhvern stað heldur er
það ákveðin list að vera á ferð.
Að hjóla Suðurlandið alla leið
austur á Hornafjörð er hreyf-
ilistaverk sem maður tekur þátt
í.
Eggert og Hulda, kona hans,
lögðu líka land undir fót í bók-
staflegri merkingu. Eitt sinn
fæddist sú hugmynd að klífa
sjálfan Öræfajökul. Þetta var
nokkru áður en reglulegar ferðir
hófust á tindinn. Og þar kom að
búið var að útvega skó, reipi, ax-
ir og brodda. Það var tjaldað í
Skaftafelli og beðið eftir að birti
á jökulinn. Undir öruggri for-
ystu Eggerts klifum við fjögur
upp um nóttina meðan snjórinn
var þéttur en mér fannst eins og
sumar öryggisreglurnar væru
óþarfar eins og það að pikka
leiðina með stöfunum. Allt hafði
þetta þó sinn tilgang. Reipið var
nauðsynlegt þegar þurfti að
þvera sprungur og án brodda og
ísaxa hefðum við ekki komist
upp efsta hjallann. Á leiðinni
niður skall á niðadimm þoka og
við fetuðum okkur eftir götunum
sem skíðastafirnir höfðu pikkað í
snjóinn. Þarna, eins og endra-
nær, sýndi það sig að ef Eggert
lagði á ráðin þá fór allt að ósk-
um. Svo einfalt var það.
Ég er því viss um að honum
muni farnast vel á þessu síðasta
ferðalagi og að hann muni hafa
undirbúið sig eins og fyrir aðrar
ferðir þótt nú stefni hann inn á
ókunnar lendur og óvíst sé
hvaða farartæki gefist þar best.
En ég vil með þessum orðum
þakka honum samfylgdina hérna
megin.
Auður Hildur Hákonardóttir.
Elsku afi. Það er skrítið að
sitja hér og skrifa um þig minn-
ingarorð, hugsandi til þess að þú
sért farinn og að ég muni aldrei
framar halda í höndina þína og
reyna að hlýja henni. Þú varst
alltaf til staðar fyrir alla í kring-
um þig og ávallt reiðubúinn að
rétta hjálparhönd. Það var hægt
að stóla á þig í einu og öllu,
sama hvert vandamálið var. Gott
dæmi um óbilandi traust mitt á
þér við að bjarga mér úr klandri
var í ökuprófinu mínu þegar ég
var spurð hvað ég myndi gera ef
það spryngi dekk á bílnum mín-
um. Svar mitt var einfaldlega:
„Hringja í afa.“
Talandi um akstur. Þegar ég
fékk æfingaakstursleyfi var það
flokkað sem áhættuatriði að
setjast upp í bíl með mér. Þú
varst sá eini sem hafðir taugar í
að sitja í hjá mér og fórum við á
þeim tíma oft í langa bíltúra
saman. Pössuðum þó alltaf að
það væri einhvers staðar hægt
að fá tertusneið á leiðinni, það
var aðalatriðið. Einnig held ég
að þú hafir skutlað mér í
Reykjavík í nánast hvert einasta
próf sem ég tók á menntaskóla-
árunum og beðið eftir mér. Þér
fannst ótækt að ég væri að
keyra stressuð í prófið og svo
uppgefin úr því heim. Þar kom
líka þín einstaka stundvísi að
góðum notum, þú varst aldrei of
seinn og vissir upp á mínútu
hvað við værum lengi að keyra í
MR og beiðst alltaf eftir mér á
sama stað og búinn að fara í
bakaríið fyrir okkur.
Ég er þér svo óendanlega
þakklát fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og kenndir mér. Þú
varst alltaf svo skipulagður og
laghentur og samkvæmt þér var
bara ein rétt leið til að gera hlut-
ina; þín leið. Og það var alveg
rétt hjá þér, mögulega var hægt
að gera hlutina á annan veg, en
þín leið var alltaf einföldust og
þægilegust að lokum.
Takk afi fyrir alla hjólat-
úrana, bíltúrana, ferðalögin,
gönguferðirnar, örnefna- og
landafræðikennsluna. Það er
erfitt að kveðja þig en ég veit að
þinn tími var kominn og að þér
líður miklu betur núna. Ég vildi
að við hefðum getað eytt meiri
tíma saman síðustu mánuði en
því miður var það ekki hægt
vegna aðstæðna. Hins vegar var
dýrmætt að fá að vera með þér
síðustu dagana og vorum við af-
komendur þínir sammála um að
þú hefðir verið að bíða eftir því
að gætum verið hjá þér og kvatt
þig.
Hvíldu í friði elsku afi.
Ragna Helgadóttir.
Það er komið að kveðjustund.
Tengdafaðir minn, Eggert Vig-
fússon, er fallinn frá. Ég hef átt
því láni að fagna að njóta sam-
vista við hann og Huldu í rúm-
lega fjörutíu ár. Tengsl þeirra
og fjölskyldunnar í Kjarri hafa
alla tíð verið náin.
Þegar ég kynntist Edda
stýrði hann Brunavörnum Ár-
nessýslu. Mér fannst hann alltaf
vera á vakt, hann var ávallt
viðbúinn næsta útkalli. En þann-
ig var hann í raun; ávallt viðbú-
inn því að takast á við það sem
að höndum bar.
Allt frá upphafi í búskapartíð
okkar Helga hér í Kjarri var
Eddi okkur einstaklega hjálpleg-
ur. Hann málaði inni og úti, hélt
vélunum gangandi, dyttaði að
þessu og hinu og sá um ýmsar
útréttingar. Og þegar hann
hætti að vinna hafði hann meiri
tíma og þá var hann enn meira
hér í Kjarri. Hvernig hefði lífið
gengið hér á bæ ef þín hefði ekki
notið við, kæri tengdapabbi?
Allt sem þú hefur kennt Palla,
Rögnu og Eggert. Þú fórst með
þau í hjólaferðir, fjallgöngur,
vannst það þrekvirki að kenna
Rögnu að keyra bíl, kenndir
þeim sjálfsbjargarviðleitni og
svo þetta mikilvæga; að takast á
við lífið og tilveruna. Ævinlega
sýndir þú ótrúlega þolinmæði.
Ég gleymi aldrei þegar þú bjóst
upp á fjórhjólin með strákunum
og þið keyrðuð norður Kjöl og
suður Sprengisand. Og allir
komuð þið heilir heim, breið-
brosandi og drengirnir reynsl-
unni ríkari.
Eddi og Hulda ferðuðust mik-
ið alla tíð, innanlands og utan,
gangandi, hjólandi og akandi.
Þegar langferðum þeirra á hús-
bílnum fækkaði fékk bíllinn það
hlutskipti að vera dvalarstaður
þeirra hér í Kjarri. Bíllinn stóð á
planinu, þar áttu þau sér afdrep.
Ef þau vildu var ávallt hægt að
finna sér eitthvað við að vera og
hægt að hvíla sig þegar hvíldar
var þörf. Í húsbílnum var vel
tekið á móti gestum, þangað var
gott að koma.
Þegar heilsu Edda hrakaði og
hann gat ekki lengur sinnt öllum
verkefnum fann hann sér það
hlutskipti að hafa til hálftíukaffið
í garðyrkjustöðinni á morgnana.
Þessu verkefni sinnti hann af
kostgæfni eins og öllu öðru,
kaffið var til á slaginu og allir
hlutir í föstum skorðum. Þegar
þín naut ekki lengur við í vor á
kaffistofunni varð ég að fá mér
sjálfvirka kaffikönnu. Hver tek-
ur við því að brytja rabarbarann
og sjá til þess að hann komist í
kistuna? Það verður jú að vera
til rabarbarasulta.
Kæri Eddi, við höfum átt mik-
ið saman að sælda í gegnum tíð-
ina og ég held aldrei borið
skugga á. Síðustu mánuðirnir
hafa verið erfiðir, það var dap-
urlegt að mega ekki vera í návist
við þig þegar þú varst á spít-
alanum. En síminn hjálpaði, við
gátum talað um allt milli himins
og jarðar. Þú hafðir alltaf áhuga
á að vita hvað við værum að fást
við og þegar ég sagði þér að Av-
antinn hefði bilað hvattirðu mig
til að fá mér bara nýjan, ef tæk-
in fara að bila þá er eina vitið að
fá sér nýtt. Þú varst ekki af baki
dottinn, hugurinn var á sínum
stað.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín verður sárt saknað.
Helga Ragna Pálsdóttir.
Eggert Vigfússon
Elsku afi. Þú
sem gafst okkur
svo margt hefur nú
kvatt þennan heim.
Það er sárt að
kveðja í hinsta sinn en þakk-
lætið fyrir að hafa átt þig að og
ljúfar minningar sefa sorgina.
Minning þín, lífsviðhorf og gildi
munu fylgja okkur áfram veginn
og vísa okkur góða leið í lífinu.
Ingólfur
Eyjólfsson
✝ Ingólfur Eyj-ólfsson fæddist
11. október 1925.
Hann lést 28. maí
2020.
Útförin fór fram
9. júní 2020.
Þegar mikið reynir
á þykir mér oft gott
að staldra við og
hugsa: hvað myndi
afi gera í þessum
aðstæðum?
Fyrstu æviárin
var ég þess aðnjót-
andi að búa á neðri
hæðinni á Boga-
slóðinni hjá ykkur
ömmu. Þangað kom
langafi í mat til
ykkar á hverju kvöldi og ég var
ávalt velkomin. Þau gæði að
alast upp í faðmi þriggja kyn-
slóða munu fylgja mér út í gegn
um lífið. Ég lærði svo margt af
ykkur öllum, en þú elsku afi
minn kenndir mér í verki að
bera augsýnilega umhyggju fyr-
ir mínum nánustu, dugnað,
þrautseigju og jafnrétti. Þú
tókst ávallt virkan þátt í heim-
ilisstörfunum sem öðrum störf-
um. Fyrir þér var þetta einfalt;
sá sem hafði til þess tíma sinnti
verkunum. Að því leyti varst þú
kannski á undan þínu samferða-
fólki en þessu lífsviðhorfi komst
þú áfram til okkar sem yngri er-
um. Það breytti engu hvort við
mokuðum úr hesthúsinu,
kembdum, tókum upp kartöflur,
klifum fjöll eða bökuðum klein-
ur. Ávallt sýndir þú þolinmæði,
hvattir okkur áfram og sagðir
okkur til. Því var eins farið ef
við flugum af hestbaki. Með um-
hyggju studdir þú okkur áfram,
hjálpaðir okkur á bak á ný og
kenndir okkur að gefast ekki
upp. Þú varst ávallt til staðar og
nærvera þín var okkur svo mik-
ils virði.
Í morgun áttum við Þór
yngsti sonur minn góða stund
saman við að baka perutertur.
Hann talaði mikið um þig og
rifjaði meðal annars upp þegar
við bökuðum síðast perutertu.
Hún var handa þér, við færðum
þér hana þegar þú varðst níutíu
og fjögurra ára, hinn 11. októ-
ber síðastliðinn. Við ákváðum að
baka perutertu aftur í haust
þegar þú hefðir orðið níutíu og
fimm ára. Þór minnir mig stund-
um á þig elsku afi minn, ekki
bara vegna þess að hans uppá-
hald er peruterta, heldur er
hann alltaf ánægður og þakk-
látur fyrir það sem hann fær.
Þú átt heilmikið í honum og
okkur öllum.
Takk fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman,
minning þín lifir í hjörtum okk-
ar.
Ragnheiður, elsta afa-
stelpan þín.
Hjartkær maðurinn minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
SIGURJÓN Á. FJELDSTED,
fyrrv. skólastjóri,
sem lést 30. maí, verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni föstudaginn 12. júní
klukkan 15. Útförinni verður streymt á
livestream.com/luxor/sigurjonfjeldsted
Við þökkum öllu starfsfólki á líknardeild Landspítalans umönnun
og hlýhug.
Ragnheiður Óskarsdóttir Fjeldsted
Ragnhildur Fjeldsted Einar Sveinn Þórðarson
Júlíus Fjeldsted Áslaug Salka Grétarsdóttir
Ásta Sigríður Fjeldsted Bolli Thoroddsen
og barnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN FANNEY MAGNÚSDÓTTIR,
Nanna,
Valhúsabraut 27, Seltjarnarnesi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni 30. maí.
Útför fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 16. júní
klukkan 13.
Ingibjörg Svava Ásgeirsd.
Ásgeir Ásgeirsson María Ingólfsdóttir
og fjölskyldur
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
INGVI BÖÐVARSSON
bakari,
dvalarheimilinu Hlíð,
lést mánudaginn 8. júní.
Böðvar Ingvason Sigríður Jenný Hrafnsdóttir
Heimir Ingvason Guðrún Hulda Heimisdóttir
Sigurbjörg Ingvadóttir Vignir Þorgeirsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
stjúpfaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
BIRGIR MATTHÍAS INDRIÐASON,
fv. matreiðslumaður,
Víðigerði 13, Grindavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
þriðjudaginn 12. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Esther Ævarr
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og
útför elskulegrar systur okkar og mágkonu,
GRÉTU HALLDÓRSDÓTTUR,
Orrahólum 7,
Reykjavík,
sem lést á Vífilsstöðum 10. maí.
Björn Halldórsson Auður Gilsdóttir
Sigrún Halldórsdóttir Hafþór E. Byrd
Guðmundur Halldórsson Hólmfríður Rögnvaldsdóttir
Hrafnhildur Halldórsdóttir John DeMarco
og systkinabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
VALGERÐUR JÓNSDÓTTIR
BLOMSTERBERG,
áður til heimilis á Fjarðargötu 19,
Hafnarfirði,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 26. maí.
Útför Valgerðar fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði þriðjudaginn
16. júní klukkan 15.
Birna Blomsterberg Ingvar J. Viktorsson
Hrafnhildur Blomsterberg Birgir Finnbogason
Valur Blomsterberg
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn