Morgunblaðið - 05.08.2020, Síða 15

MINNINGAR 15
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. ÁGÚST 2020
✝ Björn KristjánHafberg fædd-
ist á Flateyri 4. júlí
1956. Hann lést á
heimili sínu 18. júlí
2020 eftir nokk-
urra ára baráttu
við krabbamein.
Foreldrar hans
voru Einar Jens
Friðriksson Haf-
berg vélstjóri og
síðar verslunar-
maður og Kristbjörg Hjart-
ardóttir Hafberg húsmóðir og
verkakona, þau eru bæði látin.
Systkini Björns eru: Friðrik, f.
1949, Ægir, f. 1951, Sesselja, f.
1952, Sigurður Jóhann, f. 1959,
lingsár. Eftir grunnskóla fór
hann til náms að Héraðsskól-
anum að Núpi í Dýrafirði. Þar
var hann nemandi í tvö ár og
eftir kennaranám varð hann síð-
ar kennari við sama skóla í
nokkur ár. Björn stundaði nám
við Kennaraháskólann og lauk
kennaraprófi, stundaði síðar
nám við Háskóla Íslands í sagn-
fræði og bókmenntum, einnig
lauk hann prófi sem námsráð-
gjafi. Lengst af starfaði Björn
sem kennari og námsráðgjafi,
hann var meðal annars skóla-
stjóri við Grunnskólann á Flat-
eyri í þrjú ár. Síðustu 14 árin
rak Björn eigið fyrirtæki sem
annaðist námsráðgjöf og starfs-
endurhæfingu. Starfaði hann
sem ráðgjafi víða um land.
Útförin fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 5. ágúst 2020,
klukkan 13. Vegna aðstæðna í
samfélaginu verður að tak-
marka fjölda útfarargesta.
og Ágústa Margrét,
f. 1967. Dætur
Björns eru: 1.
Kristbjörg Sunna
Hafberg, f. 9.4.
1983, móðir hennar
er Erla Þórdís
Reynisdóttir. Maki
Kristbjargar er
Gunnar Geirsson,
dætur hennar Ísa-
bella Hafdís og
Ingibjörg Þórdís. 2.
Arnheiður Gróa Björnsdóttir
Hafberg, f. 22.11. 1996, móðir
hennar er Salbjörg Ósk-
arsdóttir, Salbjörg er látin.
Björn fæddist á Flateyri og
bjó þar öll sín barns- og ung-
Björn Kristján, eða Bjössi
bróðir, eins og við systkinin köll-
uðum hann, fæddist á Flateyri
árið 1956, hann var fjórði í röð
okkar systkina. Heimilið okkar á
Öldugötu 2 var venjulegt alþýðu-
heimili og fengum við alla tíð
gott atlæti og mikla hvatningu
frá foreldrum okkar til allra
verka, vinnusemi og til náms.
Það var gott að alast upp á Flat-
eyri og átti það vel við Bjössa,
hann hóf, eins og flestir ungling-
ar á þeirri tíð, snemma að vinna
fyrir sér, fyrst í frystihúsinu og
síðan til sjós. Sjómennsku stund-
aði hann síðan lengi vel bæði
með námi og eins sem samfellda
vinnu, honum leið alltaf vel á
sjónum. Bjössi fékk í arf frá for-
eldrum okkar mikla réttlætis-
kennd og var vel liðtækur í bar-
áttumálum fyrir réttlátara
samfélagi. Var hann á tímum
nokkuð róttækur en róaðist með
árunum, en gleymdi aldrei upp-
runa sínum og grunngildum.
Eftir grunnskóla fór Bjössi til
náms á Núpi í Dýrafirði og síðan
í Kennaraháskóla Íslands og
lauk þaðan kennaraprófi. Störf
hans næstu árin voru við kennslu
og kenndi hann m.a. á Núpi í
Dýrafirði, á Stokkseyri og víðar
og var um skeið skólastjóri við
Grunnskólann á Flateyri. Sam-
hliða kennslu og milli skólaára
stundaði Bjössi nám við Háskóla
Íslands og nam þar sagnfræði og
bókmenntafræði og lauk einnig
prófi í námsráðgjöf.
Bjössi átti á margan hátt fjöl-
breytt og skemmtilegt líf. Á
yngri árum var Bakkus nokkuð
fastur félagi hans en fyrir rúm-
um 30 árum sagði hann skilið við
Bakkus og breytti um lífsstíl.
Þegar hann fann hvað skilnaður-
inn við Bakkus gerði honum gott
gerðist hann meðferðarfulltrúi
og átti stóran þátt í að hjálpa
mörgum félögum sínum í sömu
baráttu. Margir af hans félögum
hafa tjáð okkur að samskiptin við
Björn hafi á ögurstundu hjálpað
þeim mikið og þakka þeir honum
hjálpina. Þetta starf var Bjössa
mikilvægt og var heimili hans oft
eins og félagsmiðstöð þar sem
allir voru velkomnir.
Bjössi var svo lánsamur að
eignast tvær dásamlegar dætur,
þær Kristbjörgu Sunnu og Arn-
heiði Gróu, hann átti einnig tvær
fallegar afastelpur, þær Ísabellu
Hafdísi og Ingibjörgu Þórdísi.
Stundum hefði hann mátt sinna
þeim betur en hann tók sig þar
verulega á síðari árin og reyndist
þeim góður.
Það hefur verið gæfa okkar
systkina að halda vel saman og
eiga trausta vináttu. Við minn-
umst Bjössa sem góðs bróður
sem var alltaf tilbúinn til aðstoð-
ar ef með þurfti. Samgangur var
góður og minnumst við margra
sameiginlegra gleðistunda sem
við nú þökkum fyrir og biðjum
honum Guðs blessunar.
Bjössi var vinmargur og er
erfitt að gera upp á milli þeirra
en við systkinin viljum við þessi
leiðarlok þakka sérstaklega
besta vini hans, Guðbjarti Finn-
björnssyni, fyrir alla hans
traustu vináttu og aðstoð síðustu
árin í veikindum Björns.
Við leiðarlok er okkur efst í
huga þakklæti fyrir öll árin sem
við áttum saman og biðjum um
styrk til handa dætrum hans og
afastelpum. Okkar hugur er hjá
þeim og viljum við styrkja þau
eins og Bjössi hefði áfram gert.
Hvíl í friði Bjössi bróðir.
Friðrik, Ægir, Sesselja,
Sigurður og Ágústa Mar-
grét Hafberg frá Flateyri.
Lát Björns frænda míns kom
engum á óvart. Miklu frekar var
kraftaverk hversu lengi hann
stóð uppréttur og æðrulaus, með
öskubakkann og sígaretturnar
innan seilingar. Lungnakrabb-
inn varð honum að aldurtila.
Hann hætti að reykja um stutt
skeið en þegar dómurinn var
uppkveðinn þá tók hann það upp
aftur og sinnti þessari sameig-
inlegu nautn okkar margra allt
til endadægurs. Það var eins og
flest sem Björn gerði frekar
skynsamlegt.
Allt hans líf bar með sér að
hann gekk sáttur að sínu hlut-
skipti, sínum örlögum. Hans eig-
in sjúkdómur eða lífssorgir voru
aldrei ofarlega í huga hans,
miklu frekar að hann gæfi sig að
vanda annarra.
Í bláum reyk við sófaborð
frænda míns var sístarfandi þe-
rapía og andans akademía. Fjöl-
farinn staður þar sem við svo
margir sóttum ráð, huggun, fé-
lagsskap og örvun. Alveg sama
hver var og hvað var. Í sósíal-
ískri einingu þar sem enginn var
yfir annan hafinn. Og þó leyndi
það sér ekki að vesír okkar var
Björn. Ég held að allir hafi vitað
það, nema þá að slíkt hafi í með-
fæddu lítillæti farið framhjá hon-
um sjálfum. Eða öllu heldur ver-
ið þess eðlis að húsráðandinn
leiddi aldrei hugann að því for-
ystuhlutverki sem hann þó sjálf-
ur hafði. En einmitt þannig
verða menn andlega stórir. Án
þess að keppa að því og án þess
að vita það.
Vinnusemi var Birni í blóð
borin og honum var eðlilegt að
hafa rúmt um sig í fjármálum en
lifa þó fremur spart. Þegar um
veraldlegar eigur var að ræða
var hann oftlega gjöfulli við aðra
en sjálfa sig. Á lokasprettinum
var þrek hans svo á förum að um
eiginlega vinnu var ekki að ræða.
Þó var hann fjölmörgum hjálp og
stoð með tilveru sinni og opnu
húsi sínu. Húsi og heimili sem
hann taldi ekkert endilega bara
sitt heldur var það opið hverjum
sem vildi og þurfti á að halda.
Lífið var Birni verðmæti og
enginn þurfti að efast um að
hann vonaðist eftir sem lengst-
um fresti. Hann naut lífsins þrátt
fyrir heilsuleysið. En af fundum
okkar stopulum skynjaði ég
samt betur en nokkru sinni sátt
hans við að allt væri í höfn. Yfir
engu þyrfti að æðrast og engu
væri ólokið. Einnig þar og þrátt
fyrir mjög þverrandi andlegan
og líkamlegan mátt var hann
kominn ljósárum á undan okkur
hversdagsmönnunum í þroska
og nálægð við guðdóminn. Án
þess að spyrja þann sama guð
nokkru sinni um heimilisfesti eða
heiti.
Með þeim orðum vil ég þakka
samvistir við kæran vin, kveðja
og votta dætrunum tveimur,
systkinunum frá Flateyri og vin-
afjöld Björns Hafberg samúð.
Bjarni Harðarson.
Ég sá Björn strax fyrsta dag-
inn í Héraðsskólanum á Núpi
haustið 1973. Hann var í fram-
haldsdeild, einn þeirra elstu og
heimavanur. Ég hélt fyrst að
hann væri kennari þar sem hann
gekk um, stýrði og stjórnaði. Það
sópaði að honum, hann vissi vel
sinn stað, en jafnframt var hann
óeigingjarn og hlýr og kom vel
fram við þá sem yngri voru.
Björn var skólaskáldið. Dular-
fullur, fannst nýnemum, eins og
skáld eiga að vera. Hann var rit-
stjóri skólablaðsins og stýrði út-
gáfu á ljóðabók nemenda, sem
nú er með öllu ófáanleg og Björn
brosti svo fallega að síðast þegar
við sáumst.
Við hittumst oft næstu árin í
Reykjavík og urðum svo sam-
kennarar einn vetur á Núpi.
Hann sá um bókasafn skólans og
gaf mér verkefni. Verkskipunin
var sú að ég ætti að gera eitthvað
fallegt. Hvað það væri skipti
ekki máli en t.d. mætti raða bók-
um þannig að þær endurspegl-
uðu hver aðra, helst innihald,
annars ytri fegurð, sagði hann
með glampa í auga. Ég hafði ekki
hugarflug til að gera annað en
raða eftir gildandi kerfi sem
Björn setti mig vel inn í.
Hann var hugsjónamaður í
besta skilningi þess orðs. Þegar
hann talaði um skáldskap þá
gerði hann það af innsæi, ákafa
og gleði. Þannig talaði hann líka
um pólitík. Og um drauma. Og
um myndlist. Og um berjatínslu,
bókagerð, stjörnufræði og hvað-
eina sem hann hafði áhuga á. Og
maður fór varla svo heim frá
Birni að ekki fylgdi bók eða önn-
ur gjöf.
Ég hefði viljað skrifa um
ljóðabækur hans en hef bara þá
fjórðu við höndina. Árið 1975,
þegar Björn var 19 ára, komu út
tvö hefti, „Að heyra þögnina
hljóma“ og „Erindrekar nætur-
innar“. Um svipað leyti gaf hann
út þá þriðju, „Tilvistarlögmálið
skorað á hólm“, og 1979 kom út
bókin „Ferkantaðir hringir á
hvolfi“. Þar segir á einum stað:
„En allt skal þurfa / að byrja
bæði og enda / í upphafspunkti
hringsins – trúðu mér.“ Á þess-
um tíma gengu ung skáld með
bækur sínar í hús og seldu eða
höfðu með sér á knæpur bæjar-
ins. Björn sagðist hafa selt furðu
mikið, raunar komið út í plús, en
hefði helst viljað gefa kverin.
Ljóð úr einni þessara bóka birt-
ist svo í kvæðasafni handa
grunn- og framhaldsskólanem-
um á 10. áratug síðustu aldar.
Það þótti Birni vænt um. – „Út
við hálfhring eilífðarinnar /
stendur mælistika framtíðarinn-
ar / og telur endalaust.“ Þannig
kvað hann. Og þannig hugsaði
hann. Hið liðna var liðið og það
var ætíð það sem var fram undan
sem fangaði huga hans.
Björn lauk prófi í sagnfræði
1999 og skrifaði um sögu
drykkjuskapar, bindindishreyf-
inga og meðferða á Íslandi frá
miðöldum til nútímans. Hann
sendi mér ritgerðina í pörtum,
ég las yfir og sendi til baka.
Flestar athugasemdir tók hann
til greina og sendi mér gjarnan
til baka heimspekilegar hugleið-
ingar í framhaldi af þeim. Ég hef
oft litið í þá ritgerð og haft gam-
an af.
Síðustu 20 ár höfum við Bjössi
sést allt of sjaldan. Ég náði þó að
hitta hann og gefa honum litla
gjöf um það leyti sem hann varð
sextugur og ég var staddur á Ís-
landi. Og auðvitað var það ég
sem fór heim klyfjaður bókum.
Kærar þakkir, góði vinur.
Veturliði Óskarsson,
Uppsölum.
Kynni okkar Björns hófust í
kringum sveitarstjórnarmál
þegar Ísafjarðarbær varð til við
sameiningu sveitarfélaga árið
1996. Samstarf okkar hófst þó
ekki að ráði fyrr en ég tók við
Fræðslumiðstöð Vestfjarða árið
2001 og Björn fór að starfa fyrir
miðstöðina. Hjá Fræðslumið-
stöðinni áttum við mikið og náið
samstarf allt þar til ég lét af
störfum árið 2017. Með okkur
tókst líka mjög góð vinátta.
Björn var aldrei fastur starfs-
maður Fræðslumiðstöðvarinnar
heldur ráðinn sem verktaki og
bjó allan tímann í Reykjavík.
Þrátt fyrir það fannst mér þess-
ari þjónustu betur komið í hönd-
um Björns en hjá öðrum, þótt
þeir byggju á Vestfjörðum. Slík-
ir voru kostir Björns.
Björn kom reglulega vestur
og alltaf þegar á þurfti að halda
þess utan. Hann vílaði ekki fyrir
sér að aka um vestfirsku heið-
arnar í vetrarveðrum og svaf þá
bara í bílnum ef hann komst ekki
lengra og beið þess rólegur að
leiðin yrði opnuð. Hann átti mjög
auðvelt með að ná til fólks og
hafði sérstakt lag á að kveikja
áhuga hjá fólki fyrir námi og líf-
inu. Þá vílaði hann ekki fyrir sér
að fara á vinnustaði og annars
staðar þar sem fólk var saman-
komið, til að kynna námsmögu-
leika. Hann hafði einlægan
áhuga á starfinu og fyrir velferð
fólks, enda sannur mannvinur.
Auk ráðgjafar kenndi Björn mik-
ið fyrir Fræðslumiðstöðina og
sýndi þar sömu trúmennsku og í
ráðgjöfinni. Í öllum samskiptum
við fólk naut Björn víðtækrar
reynslu sinnar úr atvinnu- og
menningarlífinu. Þau voru í raun
fá störfin sem hann hafði ekki
einhverja reynslu af.
Björn lifði hófsömu lífi og
barst lítt á. Hann var ósínkur á
að gefa enda sóttist hann ekki
eftir veraldlegum verðmætum.
Þar sem hann var ráðinn sem
verktaki fékk hann greitt sam-
kvæmt innsendum reikningum.
Vanalega settumst við niður í lok
heimsóknar og gengum frá
reikningnum. Við fórum sameig-
inlega yfir vinnustundir, ferðir
og annan kostnað og oftast kvað
ég upp úr með upphæðir. Þegar
þær voru lagðar saman fannst
Birni oft að reikningurinn væri
orðinn of hár og vildi veita enn
meiri afslátt. Við tókumst því
stundum á um reikningana
þannig að Björn vildi lækka þá
en ég ekki.
Ég þakka Birni Kristjáni Haf-
berg fyrir einkar ánægjulegt og
gott samstarf og vináttu og votta
dætrum hans og öðrum ástvin-
um innilega samúð.
Smári Haraldsson.
Björn Kristján
Hafberg
 Fleiri minningargreinar
um Björn Kristján Haf-
berg bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
varst alltaf svo dugleg og góð við
okkur barnabörnin. Hvort sem það
var að fara með okkur í sund,
ferðalag eða eitthvað annað. Ég
var svo heppin að fá að fara með
ykkur afa á skipinu til útlanda þeg-
ar afi var skipstjóri hjá Samskip-
um, þar áttum við góðan tíma þar
sem við fórum meðal annars í Tív-
olíið í Kaupmannahöfn. Við barna-
börnin eyddum miklum tíma hjá
ykkur afa í Huldulandinu þegar við
vorum lítil og á ég þaðan margar
góðar og skemmtilegar minningar.
Ein minning sem kemur upp í hug-
ann sem hefur örugglega ekki ver-
ið eins skemmtileg fyrir þig á þeim
tíma er þegar okkur Unu frænku
datt í hug að reyna að lokka kett-
lingana sem bjuggu við hliðin á
ykkur afa með stóra flotta laxinum
sem lá á eldhúsborðinu, tilbúinn til
matreiðslu.
Þú vildir alltaf hjálpa okkur
frændsystkinunum, hvort sem það
var píanókennsla, dönskukennsla
eða eitthvað annað. Eina vanda-
málið var að þú vildir stundum
hjálpa okkur of mikið, sem maður
sem unglingur kunni ekki alveg að
meta en er skemmtilegt að hugsa
til núna í dag. Einnig þurfti maður
að búa sig undir það að þú tækir
ekki nei takk, ég er ekki svöng sem
svari þegar maður kom í heimsókn
til ykkar. Alltaf var allt dregið fram
og hlaðborð sett saman á engri
stundu. Þér var alltaf svo umhugað
um okkur frændsystkinin og þú
fylgdist náið með hvernig okkur
gengi í lífinu, það skipti þig miklu
máli að okkur gengi vel. Elsku
amma, takk fyrir allar góðu stund-
irnar, hvíl í friði.
Andrea.
Elsku amma, þá er komið að
kveðjustund.
Nú ertu komin þangað sem þig
hefur dreymt um í svolítinn tíma,
til afa, Palla og allra hinna sem þér
þykir svo vænt um.
Ég á margar góðar minningar
um þig. Minningar sem seint
gleymast. Minningar frá Huldu-
landinu þar sem við frændsystkin-
in gátum komið að vild og leikið
okkur, allar sundferðirnar og allt
hitt sem þú gerðir fyrir mig. Sam-
band okkar var sérstakt og vorum
við ekki alltaf sammála en ég gat
alltaf treyst því að þú værir til stað-
ar og legðir fram hjálparhönd ef ég
þurfti á að halda.
Ég er heppin að hafa fengið að
eiga þig fyrir ömmu og mun ég
varðveita allar minningarnar um
þig í hjarta mínu. Ég elska þig
amma og á eftir að sakna þín. Takk
fyrir að hafa verið þú.
Ástarkveðja,
Una.
 Fleiri minningargreinar
um Valgerði Hrefnu Gísla-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
hafa yfirleitt hann og hans fólk
fylgt með. Þeir voru bara tveir
bræðurnir og nánasta fjölskylda
ekki stór, en tengslin verið góð og
náin og við systkin notið góðs af
því. Árna var mikið í mun að halda
fjölskyldunni saman og alltaf til í
að hittast, hvort heldur var í skötu-
veislu á Þorláksmessu, sem var ár-
legt, eða þorrablót eins og hann
bauð til sl. vetur. Þær eru margar
stundirnar og minningarnar sem
við geymum með okkur.
Árni var skemmtilegur og hug-
myndaríkur maður og hafði gam-
an af því að segja sögur. Fyrir
nokkrum árum mættum við í boði
Árna og Sollu á Hellu og héldum
þar míní-ættarmót sem var mjög
skemmtilegt og höfðinginn sjálfur
fjárfesti í nýju golfsetti til að geta
keppt við frændurna og sýnt þeim
hvernig átti að spila golf. Við eig-
um eftir að sakna símtalanna frá
honum, hann tók sig stundum til á
góðum degi og hringdi í okkur
mörg og hafði alltaf eitthvað að
segja: „Eru komin egg?“ „Er hægt
að fá bláskel?“ Það var gaman að
vera í kringum hann þó að seinni
árin hafi verið minna um þær
stundir. Svo er hver ferð sem
henni lýkur.
Elsku Solla okkar, Skrýmir,
Keli, Benni og fjölskyldur. Guð
styrki ykkur í sorginni, minningin
um góðan frænda og mann lifir í
hjarta okkar.
Heill, heill þér, frægi fóstri minn!
Hve fagurt er að horfa inn
í fjalla faðm þinn bláa.
Þar stendur fremst hin forna Skor,
þar finnast Eggerts hinstu spor
gegn Snæfells hnjúknum háa.
Nú yfir hólma, ey og sker
og yfir strönd og fiskiver
og fjöll og djúpa dali,
og blessun Drottins breiði sig,
ég bið, og hönd hans leiði þig
að afbragðs börn þér ali.
Því hann kom þessum fjöllum frá,
hinn fráni örn með vorsins brá,
vor æðsti ósnillingur.
Hans minning lifa mun oss hjá,
á meðan speglast fjöll í sjá,
og nokkur svanur syngur.
(Ólína Andrésdóttir)
Takk fyrir allt og allt elsku Árni
okkar.
Anna María, Jóhann, Pétur,
Björn og Rafn Rafnsbörn.
Það var Magnús Kjartansson,
sá mikli myndlistarmaður, sem
tengdi okkur Árna Pál. Við Maggi
vorum vinir. Og Árni Páll og
Maggi voru vinir. Án þess að við
þrír hittumst í raun nokkurn tím-
ann saman þá myndaðist vinátta
með okkur Árna sem fékk dýpri
merkingu við andlát Magga árið
2006.
Á þeim árum höfðum við Árni
Páll hist á safnasviðinu, þegar
gróskan í safnalífi landsins náði
hæstu hæðum og söfn, setur eða
sýningar spruttu upp í hverju
héraði og hverjum firði – og við
fengumst báðir við sýningagerð,
hvor á sínum stað. Þá varð Árni
Páll í augum mínum ókrýndur Ís-
landsmeistari sýningarhönnunar.
Þar má fyrst telja Íslandsskála á
heimssýningunum í Lissabon
1998 og Hannover 2000. Þar var
sá flinkasti og hugmyndaríkasti
fenginn til að stýra því hvernig
land og þjóð voru kynnt fyrir
heiminum. Ég heyrði að í Hann-
over hafi Íslandsskálinn verið val-
inn áhrifamesti skálinn af gest-
um.
Af innlendum sýningum Árna
Páls koma fyrst í hugann Galdra-
sýningin á Hólmavík og töfrum
slungin sýning í hóteli Franska
spítalans á Fáskrúðsfirði.
Þá er ótalin leikmyndahönnun
fyrir kvikmyndir eins og Djöfla-
eyjuna sem er eitt eftirminnileg-
asta dæmið.
Hin fjölbreytilegustu viðfangs-
efni leysti Árni Páll af einstæðu
hugviti og listfengi.
Þegar vandi steðjaði að okkur
sem stýrðum uppbyggingu Síld-
arminjasafnsins á Siglufirði,
gagnvart því mikla verkefni að
hönnun á útliti Bátahússins tæk-
ist sem best, þá leituðum við ásjár
Árna Páls, sérlegs vinar. Og
hversu snilldarlega til tókst hafa
hundruð þúsunda safngesta og
vegfarenda fengið að njóta.
Að síðustu var það myndlistin
sem tengdi okkur. Fyrir tveimur
árum átti Árni Páll fyrstu sum-
arsýninguna í nýju galleríi, Sölu-
turninum á Siglufirði – með afar
glæsilegum verkum. Og nú í sum-
ar sýnum við Árni Páll saman í
gallerí Klúku í Bjarnafirði.
Ég hef það fyrir satt að sú sýn-
ing hafi ekki átt að vera sú síð-
asta. Þótt horfinn sé úr þessum
heimi var hinn sívirki og viljafasti,
farinn að heilsu, búinn að leggja
drög að nýrri sýningu næsta vet-
ur.
Ég vil þakka Árna Páli sam-
vinnu og samfylgd og votta Sól-
veigu og sonum þeirra samúð
mína.
Örlygur Kristfinnsson.
 Fleiri minningargreinar
um Árni Páll Jóhannsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.