Morgunblaðið - 06.08.2020, Page 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. ÁGÚST 2020
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
með þér, það var svo gaman þeg-
ar við þrír fórum í víkingaferðir,
eins og á Gása.
Það var gaman að veiða með
þér, metið okkar saman var 26
fiskar.
Við lofum að passa mömmu vel
fyrir þig.
Þínir afgar,
Sindri Dan og Snævar Dan.
Það voru sorglegar fréttir sem
dætur mínar færðu mér af and-
láti föður þeirra 23. júlí síðastlið-
inn. Ég hefði óskað þess að hann
ætti hamingjuríkt og langt líf.
Maður er sífellt minntur á hve líf-
ið getur verið hverfult. Ekki
grunaði mig þegar hann bað um
að fá íþróttahúsið við skólann
minn að láni fyrir víkingahátíðina
sem átti að hefjast í dag, að húsið
yrði í staðinn notað í hans eigin
jarðarför sem nú er raunin.
Svona getur lífið verið undarlegt.
Samleið okkar Úlfars hófst í
Menntaskólanum á Laugarvatni
vorið 1979 þegar ég var 17 ára og
hann 19 ára og áttum við saman
rúmlega tvo áratugi. Við giftum
okkur og eignuðumst tvær dæt-
ur, Silju árið 1981 og Söru 1991,
og eigum tvö barnabörn, Sindra
Dan og Snævar Dan. Ýmislegt
höfum við brallað saman í gegn-
um árin. Þó að hjónabandinu lyki
vorum við svo lánsöm að vera
vinir áfram og hjálpast að við eitt
og annað en þó aðallega við að
halda utan um fjölskylduna okk-
ar.
Úlfar minn, ég mun fylgjast
með og gæta dætra okkar og
barnabarna áfram með hjálp
góðra ættingja og vina. Ég mun
líka að gæta þess að halda minn-
ingu þinni á lofti og segja barna-
börnunum sögur af afa því ég á
þær margar góðar.
Blessuð sé minning þín.
Þinn vinur,
Hrönn Bergþórsdóttir.
Hann Úlfar tengdasonur minn
er dáinn.
Við áttum samleið um nokk-
urra ára skeið og urðum ágætir
félagar.
Við hjóluðum saman, fórum í
veiðiferðir og brölluðum ýmis-
legt.
Þau eru máttleysisleg orðin
sem manni koma í hug á þessari
stund og því er vel við hæfi að
grípa til Hávamála sem honum
voru kær en þau segja svo:
Deyr fé,
Deyja frændur,
Deyr sjálfur ið sama;
En orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Jóhann Örn Héðinsson.
Úlfar Daníelsson, systursonur
Unnar konu minnar, er mér í
fersku minni frá því að hann var
á öðru ári og var að hefja glímu
sína við heiminn. Hann var for-
vitinn, óttalaus og skjótráður. Af
því gátu hlotist marblettir og
aðrir áverkar, en fljótur var hann
að jafna sig, smám saman reynsl-
unni ríkari. Ég held að Úlfar hafi
til hinstu stundar varðveitt glað-
beittan áhuga á heiminum og ein-
beittan vilja að njóta lífsins.
Hann fékkst við margt sem hon-
um þótti skemmtilegt en vissi
líka og sýndi að lífsins verður
best notið með öðrum og í því
sem maður gerir fyrir aðra.
Úlfar óx upp í nánu samneyti
við náttúruna í Vestmannaeyjum
og tók í arf frá föður sínum veiði-
áhuga og veiðigleði. Fljótt kom í
ljós að hann var góður íþrótta-
maður, og það hefur sjálfsagt
haft þau áhrif að eftir stúdents-
próf menntaði hann sig sem
íþróttakennari. Þeir hæfileikar
hafa sannarlega gengið í arf.
Áhugamál Úlfars og hæfileikar
beindust í ýmsar áttir: hann hafði
góð tök á hvers konar tækni og
var hinn mesti hagleiksmaður.
Hagleikurinn kom vel fram í
hans næsta umhverfi. Íþróttir,
handverk og áhugi á sögunni
fengu útrás í samstarfi með öðr-
um áhugamönnum um líf og
menningu víkinga. Hann notaði
ratvísi sína um netheimana til að
miðla þekkingu á þessum efnum,
síðustu orðaskipti okkar snerust
um setningu úr Njáls sögu sem
hann vildi skilja til hlítar til að
geta frætt aðra. Úlfar naut þess
að veiða á sjó og landi, þeysa á
mótorhjóli og smíða listmuni, en
ekki efast ég um að mest hafi
hann notið lífsins með sínum nán-
ustu.
Þegar stórfjölskyldan hittist
var Úlfar ævinlega gamansamur
og hress og gaf sig að börnum
ekki síður en þeim eldri. Hann
var eftirlætisfrændi margra sem
yngri voru. Ég efa ekki að hann
hafi verið afbragðskennari. Ekki
fór það fram hjá neinum hve
ræktarsamur hann var við móður
sína og styrk stoð dætrum og
dóttursonum. Síðast sá ég Úlfar
fyrir fáum vikum, þegar hann
kom færandi hendi heim til Hild-
ar móður sinnar, og enn styttra
er síðan hann sendi fallega mynd
af þeim saman, hún á spítala og
hann hjá henni, bæði brosandi út
undir eyru. Fátækleg orð geta á
engan hátt lýst því höggi sem
ástvinir verða fyrir þegar dauð-
inn kemur svo óvænt og allt of
snemma. Megi minningarnar
deyfa sorgina smátt og smátt.
Við Unnur, Þóra og Ari sendum
Öddu Maríu og Hildi, börnum,
barnabörnum og systkinum ein-
lægar samúðarkveðjur.
Vésteinn Ólason.
Heiður himinn, sólin skein,
hægur andvari. Ég í hjólaferð og
staddur við Garðaholt þegar sím-
inn hringdi og elsku Adda María
færði mér þessar hörmulegu
fregnir. Úlfar tekinn frá okkur.
Þessi hrausti, kraftmikli maður
og góði vinur. Fyrir nokkrum
vikum vorum við einmitt staddir
saman, á þessum sama stað við
Garðaholt, að gleðjast saman
með starfsfélögum okkar úr Ás-
landsskóla í blíðskaparveðri.
Ein af annarri birtast
okkar samfylgdarstundir,
hlýjar í huga mér.
(Jakobína Sigurðardóttir)
Félagar og vinir til margra
ára. Þjálfuðum báðir hjá yngri
flokkum FH þar sem Úlfar náði
frábærum árangri og gerði lið sín
að Íslandsmeisturum. Þar átti
hann stóran þátt í að búa til
marga framtíðarleikmenn Fim-
leikafélagsins. Einnig eigum við
saman leiki með meistaraflokki
FH í knattspyrnu en Úlfar var
markvörður og síðar markvarða-
þjálfari og menntaði sig í því fagi.
Úlfar starfaði sem íþrótta-
kennari við Lækjarskóla í mörg
ár, þjálfaði því samhliða, en síðar
kviknaði áhugi hans á upplýs-
ingatækni. Ég réð hann til starfa
við Áslandsskóla og hér starfaði
hann allt frá haustinu 2003. Var
deildarstjóri í upplýsingatækni,
hafði umsjón með tölvu- og
tæknibúnaði og sinnti kennslu-
ráðgjöf. Verksvið hans náði langt
út fyrir svokallaðar starfslýsing-
ar enda leysti hann úr ótal tækni-
málum sem sparaði skólanum oft
og tíðum aðkeypta þjónustu.
Úlfar hafði mikinn metnað fyr-
ir hönd skólans og lagði á sig
mikla vinnu við að setja sig inn í
mál, finna lausnir og setja ný
markmið. Ekki síst eftir að Ás-
landsskóli innleiddi spjaldtölvur
sem kennslu- og stuðningstæki.
Hann ávann sér líka virðingu
kollega utan skóla og var óskað
eftir kröftum hans til námskeiða-
halds, meðal annars á UTÍS á
Sauðárkróki sem er virtasta
námsstefna í upplýsingatækni
hérlendis. Nýjasta afurð Úlfars á
þessu sviði var hlaðvarpið Vík-
ingurinn, sem snýst um víkinga-
sögur, vopn, bardaga og staði.
Úlfar var helsta vítamín-
sprauta og formaður KÁL, karla-
félagsins okkar hér í skólanum.
Síðast hittust KÁL-verjar ein-
mitt á heimili hans og Öddu Mar-
íu á vordögum og áttu góða
stund. Við „karlaborðið“ er um
margt spjallað, þótt enski boltinn
sé yfirleitt ofarlega á lista. Úlfar
studdi auðvitað Úlfana (Wolves)
og gladdist mjög yfir góðu gengi
þeirra undanfarið, mætti reglu-
lega í gulu treyjunni á kaffistof-
una eftir góða sigra.
Úlfar var mikill fjölskyldu-
maður og aðdáunarvert var
hversu vel hann hugsaði um fólk-
ið sitt. Hann studdi Öddu sína
einlæglega í stjórnmálunum og
var í okkar hópi stundum til gam-
ans kallaður öflugasta klappstýra
Samfylkingarinnar. Dætur sínar,
Silju og Söru, bar hann á höndum
sér og Kormákur Ari og Mel-
korka Rán áttu greiða leið að
hjarta hans. Einstakt og fallegt
var samband Úlfars við afastrák-
ana sína tvo, Sindra Dan og
Snævar Dan. Hann kallaði þá
þrjá „Afga“ og það var mjög
reglulega afadagur þar sem ým-
islegt var brallað. Dundað í
skúrnum, haldið á víkingahátíð,
bakað eða bara uppi í skóla að fá
sér kakóbolla.
Úlfar var hraustlega vaxinn og
með djúpa rödd, alvöru Víkingur.
En hann var líka með stórt og
mikið hjarta sem var galopið öll-
um sem þangað sóttu og leituðu,
stórt og mikið faðmlag, þétt og
einlægt. Úlfar var góður vinur og
traustur og við félagarnir áttum
margar dýrmætar stundir þar
sem spjallað var um lífið og til-
veruna, bæði hér í skólanum sem
og á ferðum okkar samstarfs-
fundi erlendis.
Starfsfólk Áslandsskóla og
skólasamfélagið allt syrgir fráfall
öflugs starfsmanns og yndislegs
samherja. Ótal fallegar minning-
ar skyldi hann eftir sig, okkur til
huggunar.
Ég sakna Úlfars Daníelssonar.
Sakna vináttu okkar, kærleika og
væntumþykju manns sem gaf
alltaf af sér. En í söknuði hugga
ég mig við og þakka fyrir allt það
sem hann gaf mér, mínum og
fólkinu mínu í Áslandsskóla.
Elsku Adda María, Silja, Sara,
Kormákur Ari, Melkorka Rán og
aðstandendur allir. Guð gefi ykk-
ur og okkur öllum kraft og styrk
á erfiðum tímum og blessi minn-
ingu elsku Úlfars sem var okkur
öllum svo kær.
Leifur S. Garðarsson.
Við vorum félagar, vinir.
Kynntumst fyrir 34 árum þegar
ég kom til starfa í Lækjarskóla
haustið 1986. Það var samt ekki
fyrr en haustið 1996 þegar hann
frétti að ég ásamt nokkrum öðr-
um væri að æfa víkingabardaga
með það markmið að stofna vik-
ingafélag að vinátta okkar hófst
fyrir alvöru. Úlfar sem var vík-
ingur í eðli sínu varð að vera með.
Stofnfundur félagsins var
haldinn á Þingvöllum við Öxarár-
foss í júní 1997 þar sem við átta
stofnfélagar sórumst í bræðralag
Rimmugýgjar. Síðan þá hefur
mikið vatn runnið til sjávar. Fé-
lagið hefur vaxið og dafnað, telur
nú um 200 manns með fjölbreytta
starfsemi og þekkingu á sam-
félagi Sögu- og Víkingaaldar.
Lengst af var Úlfar í stjórn sem
gjaldkeri félagsins. Hann var
mjög samviskusamur í öllu og
hagsýnn, þótti sumum félögum
hann stundum nokkuð fastheld-
inn á fé en fjárhagur félagsins
hefur blómstrað undir hans
stjórn. Það sem einkenndi Úlfar
sérstaklega var hvað hann var
kraftmikill, fullur af orku, fram-
takssamur, hugmyndaríkur og
fylginn sér.
Úlfar var íþróttamaður góður
og náði fljótt góðum tökum á bar-
daganum. Hann barðist jafnan
með tveimur vopnum, leiddi með
sverði í hægri hönd en var ýmist
með létta öxi eða handsax í
vinstri. Fæddur sigurvegari. Síð-
ar lagði hann vopnin að mestu á
hilluna og fór í silfursmíði með
góðum árangri. Eiga margir
rúnahringa sem voru hans vin-
sælasta smíði.
Missir okkar í Rimmugýgi er
mikill en meiri er missir fjöl-
skyldunnar. Við Rimmugýgjar-
félagar sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði kæri vinur, sjáumst
í Valhöll.
Hafsteinn Kúld Pétursson.
Fregnin af andláti æskuvinar
míns, Úlfars Daníelssonar, kom
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Hvernig mátti það vera að slíkur
maður skyldi kallaður burt svona
fyrirvaralaust um miðjan dag? Í
mínum huga var hann alla tíð
ímynd karlmennsku í besta skiln-
ingi þess orðs – manndóms,
hreysti, dugnaðar og hugrekkis.
En enginn veit hver annan gref-
ur.
Ég man fyrst eftir Úlfari í
heimsókn hjá Kiddu og Badda á
Heiðmörk 77. Hann og Jón
Haukur, bróðir hans, voru ekki
síður fyrirferðarmiklir í leikjum
okkar krakkanna í götunni en
frændur þeirra, Hróðmar og
Nonni. Eiginleg kynni okkar hóf-
ust þó ekki fyrr en hann flutti
upp á land í gosinu snemma árs
1973. Þá bjó fjölskylda hans um
tíma í Hveragerði. Í næsta húsi
við mig.
Okkur Úlfari varð fljótt vel til
vina. Við vorum bekkjarbræður
og áttum svipuð eða sömu áhuga-
mál. Hann byrjaði að æfa sund
undir handarjaðri Esterar Hjart-
ardóttur og ég elti. Þennan vetur
og þann næsta hreinsuðum við
sundlaugina í Laugaskarði reglu-
lega og öfluðum okkur þannig
vasapeninga. Einnig tókum við
til við að æfa dýfingar af eins
metra háu stökkbretti sem var
við sundlaugina. Hið eina sinnar
tegundar á landinu.
Um sumarið fórum við saman
til Jótlands og dvöldum þar hvor
á sínum búgarðinum við leik og
störf fram á haust. Auk okkar
Úlfars voru þarna saman komin á
nokkrum samliggjandi bæjum
þau Olla prests úr Hveragerði og
Magga frænka hennar, sem var
líka frá Vestmannaeyjum, og Ölf-
usingurinn Sæmundur Gíslason,
þáverandi kærasti Ollu. Þessi
tími er ógleymanlegur. Sumarið
1974 var eitt samfellt ævintýri.
Þótt Úlfar væri litlu eldri en
ég var hann veraldarvanur í sam-
anburði við mig. Hann var dæmi-
gerður Eyjapeyi sem lét sér ekki
allt fyrir brjósti brenna. Ljós-
hærður, sólbrúnn, íþróttamanns-
legur, rammur að afli, og röddin
svo djúp og sterk að það var engu
líkara en að hún kæmi úr iðrum
jarðar. Enda kiknuðu stelpurnar
á diskótekinu í Brande þar sem
við vorum fastagestir í hnjálið-
unum þegar hann hóf upp raust
sína. Þarna missti ég sakleysið til
hálfs en hann að fullu. Ef það var
þá ekki þegar glatað.
Eftir að heim var komið flutti
Úlfar aftur til Eyja. Þar þreytti
hann landspróf en ég í Hvera-
gerði. Við héldum áfram að vera í
sambandi. Hann kom til dæmis
upp á land sumarið 1976 og sýndi
listir sínar á stökkbrettinu í
Laugaskarði með okkur Þor-
steini Hjartarsyni á hátíðardag-
skrá Hvergerðinga á 17. júní.
Tveimur árum seinna fórum við
Þorsteinn svo á Þjóðhátíð í Eyj-
um þar sem Úlfar og fjölskylda
hans tóku okkur með kostum og
kynjum.
Smám saman trosnaði þráður-
inn á milli okkar og við hittumst
æ sjaldnar. Ég rakst síðast á
hann fyrir tilviljun á Austurvelli
fyrir nokkrum árum þar sem við
bræðurnir stóðum og mótmælt-
um kapítalismanum. Þarna voru
þá líka þeir bræður, Úlfar og Jón
Haukur, og urðu miklir fagnað-
arfundir. Við þétt faðmlagið fann
ég að þráðurinn sem hafði tengt
okkur var ennþá óslitinn. Núna
naga ég mig í handarbökin fyrir
að hafa ekki ræktað vináttu okk-
ar.
Kynni mín af Úlfari Daníels-
syni auðguðu líf mitt. Fjölskyldu
hans votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Stefán Erlendsson.
✝ GuðmundurÁrni Júlíusson
fæddist 11. júlí 1936
í Keflavík. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Nes-
völlum Reykja-
nesbæ þann 14. júlí
2020, eftir löng og
erfið veikindi.
Foreldrar hans
voru Vilborg Árna-
dóttir, f. 16.7. 1916,
d. 24.3. 1968, og Júlíus Jónsson,
f. 19.7. 1907, d. 28.1. 1986.
Systkini hans eru Jóna Klara,
f. 22.2. 1934, d. 27.4. 2003, Guð-
ríður Elsa, f. 30.6. 1940, og Einar
Viðar, f. 20.8. 1944.
Árni kvæntist þann 6.5. 1961
Valgerði Hönnu Sigurðardóttur,
f. 15.1. 1941, d. 11.10. 2018.
Börn þeirra eru 1) Anna Birna
Árnadóttir, f. 29.10. 1958, gift
Arnari Ingólfssyni, f. 22.12.
1961, börn þeirra Árni Júlíus, f.
28.11. 1988, óskírð
d. 8.10. 1990, Hall-
dór, f. 11.11. 1991,
Róbert Ingi, f. 8.10.
1997. 2) Sigurður
Einar, f. 17.7. 1966,
unnusta Ásborg
Guðmundsdóttir, f.
8.3. 1967, dætur
hans og Helenu
Mörtu Jakobs-
dóttur, f. 17.6. 1969,
eru Valgerður, f.
19.10. 1990, og Eva Rut, f. 27.8.
1998. 3) Ingvar Örn, f. 14.9.
1975, kvæntur Sonyu, f. 5.4.
1972, börn Tyson, f. 11.10. 2003,
og Olivia, f. 10.11. 2006.
Árni hóf nám í símsmíði 1955
og starfaði mest alla sína tíð sem
símaverkstjóri hjá Símanum í
Keflavík þar til hann lét af störf-
um 2001.
Útförin fer fram frá Keflavík-
urkirkju í dag, 6. ágúst 2020, kl.
13.
Elsku pabbi minn, nú ertu laus
við alla verki og óþægindi sem eru
búin að vera að hrjá þig síðustu
árin. Ég gæti trúað að mamma
hafi tekið vel á móti þér og þið
séuð farin að bralla eitthvað
skemmtilegt saman í drauma-
landinu.
Elsku pabbi minn, takk fyrir
alla hjálpina. Það var alveg sama
hvort það voru drengirnir okkar,
bílarnir, húsin eða snudd í garð-
inum hjá okkur, alltaf varstu
tilbúinn að redda okkur og ekkert
mál alveg sama hvað var. Ef það
var ekkert að gera var alltaf við-
kvæðið …er eitthvað sem ég get
gert?
Minningarnar frá uppvaxtar-
árunum eru allar fallegar og góð-
ar. Ég held ég megi segja að ég
hafi verið „prinsessan“ á heim-
ilinu því það var ekki oft sem ég
fékk nei frá þér þegar ég bað um
eitthvað, takk fyrir það pabbi
minn.
Önnur minning úr Baugholt-
inu, þú í bílskúrnum að grúska í
bílunum þínum og oft voru þar
líka bílar frá öðrum, sem eitthvað
þurfti að laga. Þú elskaðir að hafa
bílana þína hreina og bónaða.
Varst helst ekki á óbónuðum né
skítugum bíl. Ef þú varst ekki í
bílskúrnum þá var verið að dytta
að garðinum. Þú varst alltaf að
elsku pabbi minn.
Utanlandsferðirnar okkar sem
voru nokkrar voru eftirminnileg-
ar og skemmtilegar. Spánn, þú
elskaðir að vera þar og það voru
ekki liðnir margir dagar þar til þú
varst orðinn svo dökkur á hörund
að þú varst eins og innfæddur
Spánverji meðan við hin vorum
enn bara brennd eða rauð. Ferðir
til USA og til okkar í Danmörku,
þar sem Árni Júlíus okkar átti
hug þinn allan, það sem þú gast
setið og spjallað við hann. Það var
alltaf mjög kært milli ykkar
nafna, takk fyrir það pabbi minn.
Eins var um Halldór og Róbert
Inga þegar þeir bættust í hópinn,
þú áttir alltaf tíma fyrir þá og
elskaðir að spila fyrir þá og láta þá
syngja með þegar þú spilaðir á
skemmtarann þinn. Fara með þá
að veiða þegar verið var á Apa-
vatni, út á bátana eða bara að
leika við þá. Takk fyrir pabbi
minn.
Þú varst yndislegur afi og alltaf
tilbúinn að passa og gefa þér tíma
fyrir strákana okkar, takk fyrir
það pabbi minn.
Mikil barnagæla varst þú, börn
hændust að þér hvort sem það
voru barnabörnin þín eða litlar
frænkur eða frændur, takk fyrir
það pabbi minn.
Takk fyrir allt pabbi minn og
hvíldu í friði.
Þín dóttir
Anna Birna (Bidda).
Í dag kveð ég kæran tengda-
föður minn og vin. Árni Júll, eins
og hann var gjarnan kallaður, var
sérstaklega ljúfur maður og
drengur góður, allir sem voru í
samskiptum við Árna þótti vænt
um hann.
Ég kynnist Árna 1982, þegar ég
fór að venja komu mínar í kjall-
arann á Baugholti 5. Árni tók mér
strax vel, ég skynjaði fljótlega að
einkadóttirin væri honum sérstak-
lega kær. Við Árni höfum brallað
ýmislegt saman, þær minningar
ylja manni á þessum tímamótum.
Hvort sem það eru símtölin þegar
hann var að gera at og þóttist vera
einhver annar, ferðalög, sumarbú-
staður, matarboð, gæðastundir í
bílskúrnum á Baugholtinu. Lengi
framan af sá Árni um að gera við
bílana sem við áttum, sumir þurftu
mikið viðhald. Þegar við fórum að
byggja þá var hann alltaf mættur
„er ekki eitthvað sem ég get
gert?“, svona var hann.
Árni elskaði börn og þau sog-
uðust að honum, hann hafði enda-
lausa þolimæði fyrir börnum hvort
sem það voru hans barnabörn eða
annarra. Hann hafði mikla unun af
því að spila á hljómborðið eða á gít-
arinn sem hann átti, best þótti
honum ef einhver söng með.
Við fórum í nokkrar ferðir með
Árna og Vallý, bæði utan- og inn-
anlands. Hann hafði gaman af því
að ferðast og ekki var verra þegar
við fengum okkur aðeins í aðra
tána, rifjast upp saga þegar við
tveir fórum á næturklúbb í Köben
þegar við Bidda áttum heima þar,
sú saga á ekki heima í minning-
argrein, það var ekki leiðinlegt hjá
okkur þar.
Árni var alla tíð mjög hraustur
og heilsugóður þangað til að heila-
bilun fór að herja á hann fyrir ca.
10 árum, það hefur verið erfitt að
sjá hann hverfa smám saman frá
okkur. Alltaf hélt hann sínum per-
sónueinkennum hlýr og góður
maður, sem allir elskuðu alveg
fram í andlátið. Sérstaklega þótti
okkur vænt um hvernig starfsfólk-
ið á Fuglavík, hjúkrunarheimlinu
Nesvöllum, talaði um hann og ekki
síst við hann og sýndi honum
væntumþykju, takk fyrir það kæra
starfsfólk á Hrafnistu.
Finnst við hæfi að kveðja Árna
tengdapabba minn með bæninni
sem hann kenndi sínum börnum
og barnabörnum.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Þinn tengdasonur
Arnar Ingólfsson.
Árni Júlíusson