Morgunblaðið - 11.09.2020, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. SEPTEMBER 2020
✝ Ævar ÖrnJónsson fædd-
ist í Reykjavík 1.
júní 1972. Hann lést
á heimili sínu þann
30. ágúst 2020. For-
eldrar Ævars eru
Valdís Tómas-
dóttir, f. 1947, og
Jón Bjarni Helga-
son, f. 1949, d. 2016.
Systkini Ævars
eru Ísak Leifsson, f.
1967, Anton Karl Þorsteinsson, f.
1970, og Björg Jónsdóttir, f.
1973.
Eftirlifandi eiginkona Ævars
er Sigrún Erla Hill, f. 13. ágúst
1967. Foreldrar hennar voru
John Hill, f. 1942, d. 2016, og
Þórunn Kristín Guðmundsdóttir,
f. 1947, d. 2014. Ævar og Sigrún
UMFN. Í körfunni náði Ævar í
drengjalandslið Íslands en síðar
tók sundið yfir og var Ævar á
meðal fremstu sundmanna lands-
ins. Eftir grunnskóla fluttist Æv-
ar Örn ásamt systur sinni til Sví-
þjóðar til náms og sundæfinga.
Hann útskrifaðist úr Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja og síðar lög-
regluskólanum áður en leið hans
lá í flugumferðarstjóranám. Æv-
ar starfaði lengst sem sem flug-
umferðarstjóri hjá Isavia á Ís-
landi en einnig í Kosovo og Írak.
Ævar Örn verður jarðsunginn í
dag, 11. september 2020, klukk-
an 13 frá Ytri-Njarðvíkurkirkju.
Í ljósi aðstæðna munu einung-
is nánustu aðstandendur og vinir
vera viðstaddir athöfnina. At-
höfninni verður streymt á: Útför,
Ævar Örn Jónsson frá Njarðvík-
urkirkju. Stutt slóð á streymið:
https://tinyurl.com/y3qnrw3u/.
Virkan hlekk á streymið má
nálgast á www.mbl.is/andlat/.
eignuðust börnin
Ísak John, f. 2000,
Þórunni Hafdísi, f.
2002, og Aron Rún-
ar, f. 2004.
Fyrir átti Ævar
Örn soninn Kristján
Helga, f. 1992. Móð-
ir hans er Gunnlaug
Olsen. Unnusta
Kristjáns er Ellý
María Hermanns-
dóttir og eiga þau
dótturina Emmu Katrínu.
Sigrún átti fyrir soninn Ívar
Aron, f. 1986, sem Ævar gekk í
föður stað. Börn Ívars eru fjög-
ur.
Ævar Örn ólst upp í Njarðvík
þar sem íþróttir urðu snemma
hans helsta áhugamál. Hann æfði
fótbolta, körfubolta og sund með
Í dag kveð ég minn allra besta
vin sem kveður þessar jarðvist
langt fyrir aldur fram, í blóma lífs-
ins, á besta aldri og öllum að óvör-
um. Nú sit ég hér sorgmæddur
með brostið hjarta en þakklátur
fyrir að hafa fengið að vera sam-
ferðamaður Ævars frá æsku.
Fengið að njóta fölskvalausrar
vináttu hans í gegnum tíðina.
Allt frá barnaskólaaldri höfum
við Ævar fylgst að og tekist á við
raunir lífsins í blíðu og stríðu, átt
ómetanlegar stundir, ýmist tveir
saman, með fjölskyldum okkar
eða hópi vina. Ævar var ekki ein-
ungis stór maður, hann var mikill
maður. Maður manngæsku, létt-
leika, styrks og trausts. Maður já-
kvæðs viðhorfs og tók öllum með
sínum opna, hlýja og stóra faðmi.
Allir sem urðu á vegi hans fengu
hlýtt viðmót og vöktu áhuga hans
og athygli í hvaða flokki sem þeir
voru en í hans huga tilheyrði eng-
inn neinum hópi eða flokki.
Ég á eftir að sakna löngu sím-
talanna þar sem heimsmálin voru
rædd, jafnvel leyst og háleitu
markmiðanna okkar um bjarta
framtíð, um framkvæmdir, ferða-
lög og veiðitúra. Áttum við mörg
sameiginleg áhugamál og vorum
meðal annars haldnir ólæknandi
bíla- og veiðidellu. Ekki leiddist
okkur ef söngvatnið var haft við
hönd og einstakt dálæti höfðum
við á koníaki og töluðum gjarnan
um að fá okkur einn hlébarða.
Að skrifa um og kveðja sinn
besta vinn og samferðamann er
ekki auðvelt en samhliða óbæri-
legum söknuði koma fram yndis-
legar minningar. Minningar sem
um leið vekja upp hlátur og þakk-
læti fyrir hans tíma í þessari jarð-
vist.
Ævar var stór og sterkur mað-
ur en eins og oft er með stóra
menn þá fór oft mikið fyrir honum
og því sem honum tilheyrði. Skór
hans vöktu athygli en einn slíkur
dugði fyrir tvo meðalmenn og þar
sem hann æfði sund á yngri árum
fékk hann viðurnefnið froskalöpp-
in í einni veiðiferðinni. Gekk hann
undir viðurnefninu innan félaga-
hópsins. Húmoristinn Ævar var
snöggur til, tók einn skóinn við
sama tækifæri og bjó um höfund
viðurnefnisins, til svefns, í skónum
en sá er í andstæðum hlutföllum
við Ævar. Voru þessi viðbrögð
Ævars lýsandi fyrir hann. Hann
sá alltaf jákvæðar og skemmtileg-
ar hliðar á öllum hlutum, var
snöggur að hugsa og svara. Óhöpp
hans voru oft höfð í flimtingum því
hann var einstakur hrakfallabálk-
ur og var ekki til sá líkamspartur á
honum sem ekki var búið að
stoppa í, gifsa eða plástra. Hafði
hann ekki síður gaman af hrakföll-
um sínum og gerði óspart grín að
sjálfum sér og hrakföllum sínum
Ævar var mikill fjölskyldumað-
ur, stoltur af eiginkonu sinni,
börnunum 5 svo ekki sé minnst á
barnabörnin og naut hverrar
stundar sem þau áttu saman.
Elsku vinir Sigrún og fjölskylda,
hugur okkar Andreu er hjá ykkur
á þessum erfiðu tímum. Það eru
forréttindi að hafa átt Ævar að
vini og skilur hann eftir stórt
skarð í hjörtum okkar allra. Megi
minning Ævars skína skært.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Jón Halldór Sigurðsson.
Þegar líða tekur á þetta skrítna
en yndislega sumar berast þau
óvæntu tíðindi að æskuvinur, Æv-
ar Örn Jónsson, sé fallinn frá. Það
var blóðtappi sem tók hann svo
snöggt frá fjölskyldu sinni og vin-
um.
Ævari kynntist ég fimm ára
gamall, þegar foreldrar okkar
voru að koma sér fyrir í Móahverf-
inu í Njarðvíkum. Hverfið var þá
að byggjast upp og fljótt fylltist
það af krökkum sem brölluðu ým-
islegt saman. Þá var gott að eiga
Ævar sem vin því hann var traust-
ur, glaðlyndur og orkumikill hrak-
fallabálkur sem lét ekki stoppa
sig. Jú þær voru þó nokkrar ferð-
irnar á slysó hjá Ævari.
Oftast var það sár á hnjám sem
þurfti að sauma en hann var
mættur til leiks aftur jafnharðan
og gaf ekkert eftir þótt hann
mætti ekki beygja fótinn. Það var
helst þegar hann var saumaður á
báðum hnjám að aðeins náðist að
hæga á honum.
En oftar var hann heill og þá
var gott að hafa hann með sér í
liði. Í fótboltanum þar sem hann
brunaði upp vinstri kantinn á leið
að Suðurnesjameistaratitli eða í
körfunni þar sem hann ásamt
fleiri góðum Njarðvíkingum átti
ógleymanlega stund þegar fyrsti
Íslandsmeistaratitillinn var í höfn,
þá aðeins 11 ára gamall. Þar nýtt-
ist stærð og styrkur Ævars vel.
Síðar tók sundið hug hans allan
þar sem hann hélt áfram að skara
fram úr og fá útrás fyrir þá orku
sem í honum bjó.
Já, það eru ófáar minningarnar
sem skjóta upp kollinum á svona
stundu og þó að sorgin sé mikil, þá
er ekki annað hægt en að brosa
þegar maður hugsar til Ævars, því
þannig strákur var hann.
Eftir grunnskóla skildi leiðir
okkar en við hittumst þó reglulega
í góðra vina hópi, þá oft með 72-
árganginum úr Njarðvíkum. Þar
voru æskuárin rifjuð upp og spurt
nýrra frétta. Eins og áður hafði líf-
ið lagt hinar ýmsu brekkur fyrir
Ævar, en hann var samur við sig,
brosti út í annað og hélt ótrauður
áfram.
Ævar var ávallt sami ljúfi, glað-
lyndi strákurinn. Strákurinn sem
ég var svo heppinn að eignast sem
vin á fyrstu árum ævi okkar og
mun ég varðveita þær minningar
um ókomna tíð.
Ég kveð þig nú elsku vinur,
hugur minn er hjá þér og fjöl-
skyldu þinni sem ég vil senda inni-
legar samúðarkveðjur á þessum
erfiðu tímum.
Magnús Már Þórðarson.
Það var árið 1999 sem ég hitti
Ævar fyrst, hann kom upp stigann
í flugturninum í Keflavík og var að
byrja þjálfun í flugumferðar-
stjórn, ég var svo heppinn að fá að
þjálfa hann. Heppinn var ég sann-
arlega því Ævar var einstaklega
auðveldur í umgengni, skemmti-
legur, tók sjálfan sig hæfilega al-
varlega og var snöggur að ná góð-
um tökum á starfinu. Eftir að hafa
klárað turnþjálfun var hann áfram
á vaktinni okkar, A-vaktinni, og
kláraði seinna radarþjálfun hjá
okkur líka.
Það var góður andi á vaktinni
okkar og Ævar varð strax hluti af
hópnum. Alltaf gaman að vera í
kringum Ævar, hann var lífs-
reyndur þrátt fyrir ungan aldur,
við gátum spjallað saman um hvað
sem var. Hann vildi allt fyrir alla
gera, var alltaf með eitthvað í
gangi, stundum kannski of mikið.
Janúar 2004 var verkefni ís-
lensku friðargæslunnar í fullum
gangi í Kósóvó. Ég mætti aftur út
eftir að hafa verið á Íslandi í 6
mánuði. Flutti inn á Ævar og
Þröst, kollega mína, í hús sem stóð
fyrir utan Pristina, í næsta húsi
bjó Erna. Við bjuggum saman í 3
mánuði og þar kynntist ég Ævari
enn betur. Við fjögur unnum sam-
an á daginn, fórum saman út á
kvöldin, vorum heima að spila eða
horfa á DVD, oftast Goldmember
sem Ævar gat orðið leikið jafn vel
ef ekki betur en Mike Myers.
Allir sem unnu á og í kringum
flugvöllinn þekktu Ævar, fólk sótti
í að vera í samskiptum við hann.
Hann þjálfaði heimamenn í flug-
umferðarstjórn og þar naut hann
sín, snillingur í mannlegum sam-
skiptum. Ég fékk svo enn meiri
staðfestingu á því hversu dáður og
elskaður Ævar var í Kósóvó í byrj-
un apríl 2004 þegar hann lauk eins
árs veru sinni þar. Fullorðnir
menn hágrétu þegar þeir voru að
kveðja Ævar og hann þurfti að
fara um allt svæðið því að allir
vildu faðma og kveðja hann.
Enda fór það þannig að flug-
vélin sem Ævar átti að fara með
var beðin um að bíða eftir honum
því hann væri að klára síðustu
kveðjurnar. Turninn talaði við
kapteininn á vélinni, skýrði málið
og hann beið í extra 20 mínútur
eftir Ævari. Þetta er í eina skipti á
mínum 35 ára ferli sem ég veit til
að svona hafi gerst.
Ég er búinn að vinna erlendis
síðustu 11 ár og hér hef ég kynnst
fólki sem vann með Ævari í Írak
og það er sama sagan, allir elsk-
uðu að vinna með honum og eyða
tíma með honum í og utan vinnu.
Ævar var stór og mikill dreng-
ur að utan og innan og það er
hræðilegt að þurfa að kveðja hann
allt of snemma.
Missir Sigrúnar, barna og
barnabarna er mestur og ég sendi
þeim og öðrum í fjölskyldu og
vinahópi Ævars mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi minningin
um Ævar verða ljós í lífi þeirra.
Egill Már Markússon.
Elsku Ævar fallinn frá, hræði-
legt, sorglegt og ósanngjarnt og
það er erfitt að ná utan um þetta
eða koma því í orð. Við Ævar
kynntumst árið 1996 þegar við
fórum í Lögregluskóla ríkisins,
hann frá lögreglunni á Keflavík-
urflugvelli og ég frá lögreglunni í
Reykjavík. Strax tókust með okk-
ur sterk vinabönd sem hafa hald-
ist alla tíð síðan. Á þessum tíma ók
Ævar á svörtum Chevy Blazer-
jeppa og minningin um hann með
niðurskrúfaða ökumannsrúðuna á
Blazer-jeppanum, hlæjandi, glett-
inn, lífsglaður og kátur með vindil
í munni lýsir Ævar vel. Ævar var
með mikinn jeppaáhuga sem hann
fékk í föðurarf en þeir feðgar voru
einstaklega nánir og ótrúlega líkir
og þannig komst maður ekki hjá
því að kynnast Jóni, föður hans,
þeim eðalmanni. Síðar þróaðist
jeppaáhugi hans með árunum og
áttum við ófá jeppaspjölln í gegn-
um tíðina. Ævar var mikill íþrótta-
maður og ungur að árum hafði
hann verið afreksmaður í sundi og
lét hann okkur líta illa út þegar við
lögregluskólanemarnir vorum að
hamast við að reyna að ná þessum
blessuðu sundkröfum. Við Ævar
deildum körfuboltaáhuga, vorum
saman valdir í löggulandsliðið í
körfu sem keppti í undankeppni
Evrópumóts í Danmörku en sú
ferð var rík af gleði og ánægju
sem skilur eftir margar góðar
minningar. Árið 2001 stóð ég í
húsbyggingu og í einhverju spjalli
okkar hef ég greinilega eitthvað
verið að kvarta því nokkrum dög-
um síðar mætti Ævar að óvörum
og lagði hönd á plóginn. Þannig
var Ævar, alltaf tilbúinn til að
hjálpa vinum sínum.
Í dag eru þau Sigrún búin að
byggja sér einstaklega fallegt
heimili í Sandgerði og var Ævar á
fullu í pallasmíði í sumar þegar
hann sleit liðbönd í hné í ágúst og
þurfti að vera í gifsi í 6 vikur. Það
var ekki Ævars að vera aðgerða-
laus og síðasta spjall okkar gekk
einmitt út á að geta ekki klárað
pallinn og hvað þá að vera í sex
vikur aðgerðalaus.
Það er ekkert gefið í þessu lífi
og þannig verður veiðiferð sem við
Ævar fórum tveir saman í árið
2017 upp á Arnarvatnsheiði gull af
minningu. Vorum við búnir að
skipuleggja veiðiferð, til að búa til
fleiri minningar, helgina örlaga-
ríku sem Ævar dó.
Þegar við Ævar hittumst var
alltaf innilegt faðmlag og kært
knús og líklega hefur það vakið
kátínu margra að sjá þessa tvo
stæðilegu karlmenn faðmast
svona. En þannig var Ævar, bak
við glettna, lífsglaða, orkumikla og
káta Ævar var blíður, einlægur og
traustur vinur.
Ég votta Sigrúnu, börnum og
allri fjölskyldunni mína dýpstu
samúð. Þegar rofar til mun minn-
ingin lifa. Veit að pabbi þinn tekur
vel á móti þér, elsku Ævar minn.
Lúðvík Kristinsson.
Okkur voru færðar þær þung-
bæru fréttir nú í lok sumars að
kær samstarfsfélagi og vinur væri
fallinn frá. Þegar höggvið er svo
miskunnarlaust og skyndilega í
hópinn okkar þá verða krefjandi
tímabil undanfarinna mánaða að
hjómi einu.
Ævar Örn hafði einstakt lag á
því að ná til fólks, það var þægilegt
að vinna með honum og hann vildi
ávallt samstarfsfélögum sínum
vel. Alltaf nóg að gera hjá honum
og hans fólki og ekki spurning um
hvað ætti að gera næst heldur
hvernig ætti að finna tíma til
verka.
Í flugturni Njarðvíkur, eins og
hann kallaði iðulega vinnustaðinn,
starfaði hann stærstan hluta síð-
ustu 20 ára, hann var þó alltaf vak-
andi fyrir öðrum tækifærum og
reyndi fyrir sér víðar. Ævar tók
m.a. þátt í sérverkefnum í Kósóvó,
um tíma leitaði hann fyrir sér á
öðrum vettvangi og hann starfaði
einnig í flugstjórnarmiðstöðinni í
Reykjavík.
Það voru allir jafnir í augum
Ævars, hann gerði ekki manna-
mun og tók ávallt opnum örmum á
móti fólki sem starfaði við hlið
hans.
Það var svo sannarlega gott að
vera með Ævar með sér í liði. Eitt
sem er lýsandi fyrir Ævar er sú
staðreynd að aldrei entist neitt
ósætti milli hans og annarra á
vinnustaðnum í lengri tíma en
kortér, auðvitað gengur á ýmsu á
tuttugu árum en ávallt var það svo
að hægt var að ræða málin, setja
þau aftur fyrir sig og halda áfram
uppbyggilegu og gefandi sam-
starfi.
Þau eru mörg skemmtileg
augnablikin sem hafa rifjast upp á
síðastliðnum dögum og þau er
einnig mörg tárin sem fallið hafa
nú þegar við erum minnt á að lífið
er ekki alltaf sanngjarnt.
Djúp og styrk rödd Ævars hef-
ur hljómað í síðasta sinn á flug-
bylgjunum en eftir standa hlýjar
minningar um yndislegan mann.
Kæra Sigrún og fjölskylda,
okkar dýpstu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Fyrir hönd samstarfsfólks
Isavia í Njarðvíkurturni,
Bjarni Páll
Tryggvason.
Ævar Örn JónssonÉg mun sakna þín mjög mikið,elsku amma mín.
Ég elska þig. Þín
Hafdís Ósk.
Ég trúi ekki að þremur mán-
uðum eftir að ég skrifa minning-
argrein um Gústa afa, þá er ég að
skrifa minningargrein um Ásu
ömmu. Þetta átti ekki að gerast,
ekki í mínum huga. En afi var bú-
inn að segjast koma fljótt að
sækja hana og hún þráði að fara
til hans.
Ása amma var mikill húmor-
isti. Ég man eftir mér sem barn
að suða í henni að taka úr sér
gervitennurnar og sýna mér
hvernig hún liti út án þeirra. Hún
skellti upp úr með sínum ráma og
háværa hlátri: „Nehei, Ása Guð-
rún.“ 10 mínútum síðar kallar hún
á mig og segir mér að koma. Ég
kem og þá snýr hún sér að mér,
tannlaus. Hún gjörsamlega bilað-
ist úr hlátri.
Amma var líka ein mesta
barnagæla sem ég hef vitað um.
Hún vildi fá að kíkja ofan í alla
vagna sem hún sá, sama hvort
hún þekkti viðkomandi einstak-
ling eða ekki. Þegar hún hitti
börnin mín, langömmubörnin sín,
varð hún eitt stórt sólskinsbros
og fór að tala barnamálið sitt:
„Duuminn ammáttujur, þú gedu
deeepiðana’ömmu.“ Hún var svo
góð við þau og vildi helst klípa
þau og kyssa í kaf. Ég mun sakna
þess svo sárt að fá aldrei að sjá
hana aftur horfa svo blíðlega á
Gabríel minn, með annan lófann á
kinninni hans, skælbrosandi og
talandi fallega til hans. Mér hlýn-
ar í hjartanu við þessa tilhugsun
en á sama tíma brotnar það. Mik-
ið vildi ég að hún hefði getað
fylgst með þeim í nokkur ár í við-
bót.
Amma var alltaf vel tilhöfð
þegar hún fór úr náttsloppnum og
dreif sig út. Varir og neglur svo
bleikar og fínar, hárið vel lakkað
og fullt af skartgripum. Svo falleg
og fín.
Ekki má gleyma veskinu sem
innihélt að minnsta kosti einn
pakka af bláum Capri. Hún hefði
reyndar farið að hlæja hefði hún
heyrt mig lýsa sér á þennan hátt.
Hún trúði nefnilega ekki að til
væru falleg orð um hana og tók
ekki mark á því þegar henni var
hrósað.
Mikið vildi ég að það hefði ver-
ið til tafla sem hefði látið henni
líða betur, andlega og líkamlega.
Hún óskaði þess oft sjálf að það
væri til tafla við þjóðhátíðarveiki.
Ein tafla sem hefði bætt geð-
heilsu hennar, líkamlegt ástand
og veikt þjóðhátíðarþrána.
Hún átti sem sagt mjög erfitt
með að sleppa þjóðhátíð, enda
mikil Eyjapæja og ekkert sérlega
hrifin af stórborginni. Það máttu
sko allir vita. Hún var mikill kar-
akter sem oft var hægt að pirra
sig á en einnig hlæja að og með,
svo skemmtileg. Símtölin sem við
áttum voru löng. Já, þau voru
mjög löng og oft á tíðum mjög
góð. Hún hafði frá mörgu að segja
og vildi fá fréttir af okkur fjöl-
skyldunni. Ég á svo eftir að sakna
þessara símtala og þeirra stunda
þegar ég reyndi ítrekað að kveðja
hana eftir 40-60 mínútna símtöl.
Henni fannst samt svo leiðinlegt
að tala í símann.
Elsku amma mín, þú mundir
aldrei trúa því hvað er sárt að
missa þig. Ég reyni að hugga mig
við að þú sért búin að finna frið og
hitta afa á ný eftir erfiðan að-
skilnað. Ég elska þig svo mikið og
á eftir að sakna þín meira en orð
fá nokkurn tíma lýst. Mig langar
svo að knúsa þig og kyssa á
mjúku kinnina þína og ilma rest-
ina af deginum af Ásu ömmu lykt.
Full af sorg kveð ég þig með
trega, elsku amma mín.
Ása Guðrún
Guðmundsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Ásu Hólmfríði Sigurjóns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
STEFÁNS SIGURÐSSONAR,
Austurbyggð 17,
dvalarheimilinu Hlíð,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Víðihlíð fyrir umhyggju og hlýju
við umönnun hans.
Lilja og Sóldís Stefánsdætur
Ástkær eiginkona mín, móðir, dóttir
og systir okkar,
HALLFRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR
flautuleikari,
lést föstudaginn 4. september á líknardeild
Landspítalans. Útförin fer fram frá
Vídalínskirkju mánudaginn 14. september klukkan 15.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu verður einungis fjölskyldu og
nánustu vinum boðið í athöfnina en henni verður streymt á
eftirfarandi hlekk: youtu.be/50GBGJp2VaY
Ármann Helgason
Gunnhildur Halla Ármannsdóttir
Tryggvi Pétur Ármannsson
Ólafur Tómasson Stefanía María Pétursdóttir
Tómas Björn Ólafsson
María Ólafsdóttir
Kristín Anna Ólafsdóttir
og fjölskyldur