Morgunblaðið - 20.10.2020, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. OKTÓBER 2020
✝ Vilborg Sigríð-ur Árnadóttir
fæddist 7. janúar
1946 á Lokastíg 7 í
Reykjavík. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Eir 9. október
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Árni
Björnsson læknir, f
14.6. 1923, og Guð-
ný Theódórsdóttir
Bjarnar húsmóðir, f. 9.4. 1922.
Þau eru bæði látin.
Vilborg var elst sex systkina.
Systkini hennar eru Kristín, f.
1948; Björn Th., f. 1950; Einar
Sveinn, f. 1952; Árni, f. 1956; og
Vilhjálmur Jens, f. 1964.
Vilborg Sigríður giftist Ara
Jóhannessyni lækni. Þau skildu.
Börn þeirra eru: 1) Jóhannes, f.
12.9. 1970, hann var í sambúð
með Bjarneyju Bjarnadóttur,
börn þeirra eru Telma og Ari. 2)
Árni Gautur, giftur
Sólveigu Þórarins-
dóttur, börn þeirra
eru Vilborg Elísa-
bet og Kristján Pét-
ur.
Vilborg lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1966.
Hún lauk BA-prófi í
sænskri bók-
menntasögu frá
Háskóla Íslands 1977. Hún
stundaði söngnám hér heima og
síðar við Guildhall School of Mu-
sic í London 1969. Hún hélt svo
áfram söngnámi í University of
Hart í Hartford í BNA og lauk
þaðan námi 1985. Hún söng með
ýmsum kórum. Einnig söng hún
með dúettinum Heimi og Jónasi.
Vilborg starfaði við Heims-
sýninguna EXPO í Kanada
1967.
Útförin fór fram í kyrrþey.
„Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag, við erum gestir og hót-
el okkar er jörðin.“ Með þessum
ljóðlínum eftir Tómas Guð-
mundsson við lag eftir Heimi
Sindrason söng hún systir okkar
svo fallega og eiga þær línur vel
við hennar líf.
Vilborg var elst sex systkina.
Hún fæddist á Lokastíg 7, sem
var mikið fjölskylduhús. Þarna
eignuðust foreldrar okkar fjögur
börn og það hefur því eflaust oft
verið mikill hamagangur í öskj-
unni í þessu yndislega húsi. Vil-
borg, eins og við, ólst upp við
mikið ástríki. Hún þurfti auk
þess fljótt að taka ábyrgð á okk-
ur systkinunum og tók það svo
alvarlega að okkur fannst nú oft
nóg um.
Við fluttum til Svíþjóðar þar
sem hún lærði m.a. að ganga á
höndum í kringum íþróttahúsið
við skólann. Við komum heim
með Gullfossi og fluttum á
Hringbrautina og þar fæddist
enn einn bróðirinn. Í Melaskóla
eignaðist hún dásamlegar vin-
konur sem fylgt hafa henni alla
tíð. Mörgum sumrum varði hún í
sveit í Trostansfirði sem er fal-
legur fjörður á sunnanverðum
Vestfjörðum. Við fluttum svo í
Hlíðarnar. Alltaf var þröng á
þingi og vorum við systur saman
í herbergi langt fram á unglings-
ár. Enn bættist í fjölskylduna
þegar Vilborg var átján ára með
komu yngsta bróðurins og þurfti
þá að stækka húsnæðið. Þá fyrst
fékk hún eigið herbergi og syst-
ur voru aðskildar.
Vilborg fór í MR og lék í
Herranótt og söng í kórum. Alla
tíð naut hún sín við söng og leik
hvar sem hún var. Hún heillaði
alla með söng sínum og fasi sem
einkenndist alltaf af vandvirkni
og samviskusemi. Að loknu stúd-
entsprófi fór hún til London í
söngnám. Þar var hún svo blönk
að hún sagðist lifa á Cadburys-
súkkulaði. Að ári liðnu kom hún
heim til að læra sænska bók-
menntasögu. Hún giftist svo Ara
og þau fluttu í fjölskylduhúsið á
Lokastíg. Systirin fékk meira að
segja að búa í hornherberginu
sem amma var í áður. Þarna
undum við okkur vel í eintómri
hlýju og skemmtilegheitum.
Jóhannes fæddist innan um
allt þetta góða fólk. Hann var
hlýr og fyndinn og var öllum til
skemmtunar. Vilborg söng með
Heimi og Jónasi og varð þekkt
fyrir. Ari lauk sínu læknisfræði-
námi og þau fluttu á Patreks-
fjörð þar sem hinn rólegi og
yndislegi Árni Gautur fæddist.
Við systkinin og foreldrar okkar
söknuðum fjölskyldunnar og
heimsóttum þau oft, stundum
um jól og stundum við að tína
ber í stóra mjólkurbrúsa. Svo
flutti fjölskyldan til Bandaríkj-
anna þar sem þau bjuggu í átta
ár. Vilborg taldi það ekki eftir
sér að sækja og keyra út á Ken-
nedy-flugvöll hvenær sem gesti
bar að garði.
Eftir heimkomu skildu þau
Ari og Vilborg og var þá farið að
bera á þeim sjúkdómi sem smám
saman dró þessa tápmiklu konu
frá okkur, sonum hennar og fjöl-
skyldu til mikillar sorgar. Við
minnumst hennar fyrst og
fremst sem okkar fallegu og
elskulegu systur. Síðustu ár
naut hún frábærrar umönnunar
á Hjúkrunarheimilinu Eir sem
við erum þakklát fyrir. Þar kom-
um við oft saman og spjölluðum.
Hvíl í friði systir góð.
Systkinin og fjölskyldur
þeirra,
Kristín Árnadóttir,
Björn Th. Árnason,
Einar Sveinn Árnason,
Árni Árnason og
Vilhjálmur Jens Árnason.
Ég minnist mágkonu minnar,
Vilborgar, með hlýju og virð-
ingu. Vilborg var vel gefin, klár
og dugleg og hafði dásamlega
söngrödd sem margir minnast.
Auk þess var hún ákaflega falleg
og ljúf og elskuð af öllum sem
kynntust henni.
Vilborg var elst sex systkina
og þegar ég kom inn í þessa
stóru fjölskyldu fann ég strax að
það var borin mikil virðing fyrir
henni, hún var stóra systirin
sem allir litu upp til. Það koma
upp í hugann margar góðar
samverustundir þar sem Vilborg
var hrókur alls fagnaðar með
sína skemmtilegu kímnigáfu og
dillandi hlátur, hún var mjög
gestrisin og frábær ferðafélagi.
Umhyggja hennar fyrir vinum
og fjölskyldu leyndi sér ekki,
hún var alltaf boðin og búin að
rétta hjálparhönd ef á þurfti að
halda. Vilborg eignaðist tvo
drengi, Jóhannes og Árna Gaut,
og ást hennar og stolt af þeim
leyndi sér ekki, þeir eignuðust
fjölskyldur sem hún fylgdist
með meðan hún hafði getu til,
væntumþykja hennar á þeim var
auðsæ. Eftir að Vilborg veiktist
sinntu Jóhannes og Árni Gautur
mömmu sinni af natni og um-
hyggju sem var aðdáunarvert að
fylgjast með.
Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag; þessi ljóðlína er svolítið
lýsandi fyrir ævi og örlög Vil-
borgar. Við höfum fylgst með
henni hverfa smám saman og
höfum syrgt hana í langan tíma.
Blessuð sé minning elsku Vil-
borgar mágkonu minnar.
Sigurlín Scheving.
Vilborg var fáguð, hlý og allt-
af langflottust. Hún töfraði okk-
ur systurnar með smitandi
hlátri, geislandi greind og mikilli
gleði. Við nefndum dúkkurnar
okkar eftir Vilborgu og hlökk-
uðum til að fara í heimsókn,
bæði á Patró og til Connecticut.
Á Patró leyfði hún okkur að
setjast að í dótaherberginu Jó-
hannesar og Árna Gauts, sem
var heil neðri hæð í nýbyggðum
læknabústað. Við máttum
hlaupa um, hafa hátt og gista
hvenær sem var. Vilborg tók á
móti okkur með stóru brosi og
sterku faðmlagi. Sem börn
skynjuðum við einstaka blíðu og
þá birtu sem fylgdi henni.
Vilborg var með fallegan
smekk og að horfa á hana hafa
sig til var eins og að vera í við-
urvist kvikmyndastjörnu. Oft
spurði hún okkur álits og þá
stækkuðum við um helming.
Fötin fylgdu nýjustu tísku-
straumum, þykka liðaða hárið
rammaði inn fíngert andlit og
farðinn gerði stóru brúnu augun
enn sýnilegri. Hún ljómaði af
fegurð.
Við sundlaugarbakkann í
Connecticut spjölluðum við um
bókmenntir og daginn og veg-
inn. Hún átti auðvelt með að
setja sig í spor annarra. Um-
hyggjan og áhuginn var ómet-
anlegur.
Vilborg söng inn á plötur og
lærði óperusöng í London og
Bandaríkjunum. En skemmti-
legast var þegar hún söng fyrir
okkur.
Vilborg var einstök. Engin
var með stærra hjarta. Í okkar
augum verður hún alltaf glæsi-
lega og góða mamma Jóhann-
esar og Árna Gauts.
Kristín, Guðrún og
Helga Zoëga.
Við andlát Vilborgar koma
upp myndir og minningar um
góða tíma á ferðalagi lífsins.
Minningar frá mennta- og há-
skólaárunum, tveggja ára sam-
veru á Patreksfirði og árunum í
Ameríku.
Vilborg var einstaklega hlý og
gefandi. Fegurð, söngur og gleði
einkenndu hana. Hún talaði
mörg tungumál eins og innfædd
enda hafði hún sem barn búið
bæði í Svíþjóð og Skotlandi.
Tónlist og bókmenntir léku
stórt hlutverk á æskuheimili Vil-
borgar og höfðu mótandi áhrif á
hana. Hún var elst sex systkina
á gestkvæmu heimili, þá var
gott að vera léttur á fæti og létt-
ur í lund.
Á námsárum var Vilborg sís-
yngjandi, söng með þekktum
kórum, einsöng með hljómsveit-
um og stundaði söngnám í Lond-
on og síðar í Bandaríkjunum.
Vilborg var fulltrúi Íslands á
heimssýningunni í Montreal
1967, þar kom hennar fallega
framkoma og tungumálakunn-
átta sér vel fyrir land og þjóð.
Vilborg giftist Ara Jóhannes-
syni og þau eignuðust tvo syni.
Jóhannes og Árni Gautur voru
augasteinar móður sinnar, hún
umvafði þá hlýju og kærleika og
var svo stolt af.
Árin á Patró voru viðburðarík
og bundu okkur órjúfanlegum
böndum. Börnin léku sér milli
fjalls og fjöru því enginn var
leikskólinn. Mikið var ferðast
um Vestfirðina, Rauðasandur
grandskoðaður og ótal ferðir á
Látrabjarg. Við vinkonurnar ók-
um um snarbrött fjöll með börn
og gesti fyrir tíma bílbelta. Vin-
áttan og samveran var mikil.
Fljótlega eftir heimkomuna
frá Bandaríkjunum tóku veikindi
Vilborgar að skyggja á. Það var
erfitt að horfa á nána vinkonu
hverfa hægt og hægt. En mest
var raunin hjá Jóhannesi, Árna
Gauti og barnabörnum, sem
kynntust ömmu sinni ekki fyrir
veikindin. Megi hæfileikar og
góðvild Vilborgar lifa áfram í
þeim.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til bræðranna
Jóhannesar og Árna Gauts og til
fjölskyldna þeirra og til systkina
Vilborgar og fjölskyldna.
Fríða Bjarnadóttir,
Tómas Zoëga.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag,
við erum gestir og hótel okkar er
jörðin.
(Tómas Guðmundsson)
Lengi, alltof lengi, höfum við,
bekkjarsystur Vilborgar, búist
við þessari fregn því að hún var
án efa tilbúin að kveðja Hótel
Jörð. Lífshlaup hennar varð á
annan veg en við væntum. Hún
var glæsileg og hæfileikarík
þegar við áttum mesta samleið í
menntaskóla og það er sárt til
þess að hugsa hve lífið varð
henni mótdrægt og langvinn
veikindi rændu hana framtíðinni.
Í okkar huga verður hún allt-
af ljúfa stúlkan frá menntaskóla-
árunum, fallega stúlkan með
dökka hárið og brúnu augun,
hýrt brosið og lífsgleðina sem
geislaði af henni. Hún var já-
kvæð og vinsæl og aldrei lá
henni illt orð til nokkurs manns.
Hún var bekkjarráðsmaður
okkar í fjögur ár, driffjöður í fé-
lagslífinu, hress og glaðleg. Hún
söng eins og engill og sumar
okkar minnast þess þegar við
laumuðumst út úr söngtímum
hjá Hirti söngkennara og hlup-
um niður á Skalla án þess að
hann yrði þess var. Vilborg sá til
þess með sínum dásamlega söng
sem heillaði hann eins og aðra.
Ein okkar minnist líka kvöld-
anna þegar hún sat með Vil-
Vilborg Sigríður
Árnadóttir
✝ SveinbjörnBjörnsson
fæddist í Neskaup-
stað 2. júní 1943.
Hann andaðist á
heimili sínu
Gaukshólum 2,
Reykjavík 30.
september 2020.
Foreldrar
Sveinbjörns voru
Björn Sveinlaugs-
son, bifreiðastjóri
á Seyðisfirði, f. 12.8. 1917, d.
16.5. 1990, og Ólöf Aðalbjörg
Jónsdóttir húsmóðir, f. 14.5.
1918, d. 10.3. 1969. Fóst-
urfaðir Sveinbjörns sem ól
hann upp var Hörður Hjálm-
arsson, bóndi á Hofi á Kjal-
arnesi, f. 21.8. 1912, d. 28.10.
1974.
Uppeldissystur Sveinbjörns
eru Annabella Harðardóttir, f.
10.8. 1943, d. 9.7. 2014, gift
Guðbrandi Hannessyni, f. 28.9.
1936, d. 25.10. 2018, og Anna
Hjálmdís Gísladóttir, f. 13.3.
1954. Hálfsystkini Sveinbjörns
eru Sveinlaugur A. Björnsson,
f. 3.9. 1944, maki Þorgerður
Jónsdóttir, f. 9.3. 1944; Guð-
björg M. Björnsdóttir, f. 9.
Borgarfirði ásamt uppeldis-
systur sinni Önnubellu. Hann
var ómetanleg hjálp við bú-
reksturinn bæði á Jörfa og
Hofi og var foreldrum sínum
stoð og stytta. Hann var rúm
tvö ár sem háseti á sjó á bátn-
um Ólafi KE 49 hjá Einari
Hannessyni sem var giftur
móðursystur hans í Keflavík.
Hörður fósturfaðir Svein-
björns starfaði með búskapn-
um sem vörubílstjóri á Þrótti
og áfram eftir að fjölskyldan
fluttist til Reykjavíkur. Þegar
heilsa hans versnaði tók
Sveinbjörn við leyfi hans á
Þrótti og starfaði þar sem
vörubílstjóri það sem eftir var
starfsævinnar.
Sveinbjörn var mjög náinn
Önnu Dís, uppeldissystur
sinni, og hennar fjölskyldu.
Anna Dís var í sambandi við
hann daglega eftir að heilsu
hans hrakaði og aðstoðaði
hann. Einnig hélt hann góðu
sambandi við hina uppeldis-
systur sína, Önnubellu (Bellu),
meðan hún lifði.
Seinni ár hafði Sveinbjörn
mikil samskipti við hálfsystk-
ini sín, mága og frændsystk-
ini, sem flestöll búa úti á
landi.
Útför Sveinbjörns fer fram
frá Lágafellskirkju í Mos-
fellsbæ í dag, 20. október
2020, klukkan 13. Jarðsett
verður á Mosfelli.
apríl 1949, d. 22.
apríl 2008, maki
Þórður Jónsson, f.
26.10. 1942; Re-
bekka S. Björns-
dóttir, f. 30.6.
1954, maki Tómas
Guðmundsson, f.
25.8. 1951; Þór-
gunnur H. Björns-
dóttir, f. 28.10.
1958, maki Gunn-
ar K. Gunnarsson,
f. 30.8 1957. Auk þess ólst
Böðvar Valdimarsson, f. 19.9.
1945, meira og minna upp með
Sveinbirni á Kjalarnesinu.
Voru þeir alltaf eins og bræð-
ur.
Sveinbjörn fæddist í Nes-
kaupstað en fluttist sem ung-
barn með móður sinni að Jörfa
á Kjalarnesi þar sem hún
gerðist ráðskona. Sveinbjörn
ólst þar upp og flutti síðan að
Hofi á Kjalarnesi með móður
sinni og fósturföður. Þau
brugðu búi sökum veikinda
1966 og fluttust í Dunhaga 18,
Reykjavík ásamt fjölskyld-
unni. Hann gekk i barnaskól-
ann á Klébergi og fór síðan í
framhaldsskólann í Reykholti í
Ég veit þú heim ert horfinn nú
og hafinn þrautir yfir
svo mætur og góður, tryggur og trúr
svo tállaus, falslaus reyndist þú
ég veit þú látinn lifir.
(Steinn Sigurðsson)
Þegar sólin lækkar á lofti og
haustlitirnir skarta sínu feg-
ursta kvaddi Svenni frændi
þetta líf. Við fráfall hans rifjum
við upp hlýjar og góðar minn-
ingar frá liðnum árum af Kjal-
arnesinu þegar við eldri systk-
inin fórum í heimsókn á Jörfa og
Hof, en þar bjó hann ásamt
móður sinni Aðalbjörgu og
Herði stjúpföður sínum. Móðir
hans, sem alltaf var kölluð Alla,
var hálfsystir móður okkar, en
hún varð bráðkvödd langt um
aldur fram. Síðar urðu enn meiri
tengsl okkar í milli þegar hann
réð sig á bát hjá föður okkar í
Keflavík og var með honum til
sjós í tvö ár á mb. Ólafi KE 49.
Hélt hann þá stundum til á
æskuheimili okkar. Svenni var
alltaf einn af okkur enda aufúsu-
gestur, kom í allar stórveislur
fjölskyldunnar og nutum við
samvista við hann alla jóladaga,
þar sem hann var mættur
manna fyrstur með konfekt-
kassa upp á arminn. Mikill kær-
leikur og sterkt samband var á
milli hans og móður okkar og
ófáir sunnudagarnir sem hann
kom til Keflavíkur í heimsókn.
Þar beið hans oftar en ekki heitt
súkkulaði með rjóma og heima-
bakað bakkelsi sem gladdi hann
heldur betur enda mikill mat-
maður. Oft var tekið í spil og þá
fleiri kallaðir til. Hann sagðist
sjálfur ekki hafa ánægju af að
spila, en vildi vera gjaldgengur
við spilaborðið og naut fé-
Sveinbjörn
Björnsson
lagsskaparins. Hann fylgdist vel
með ættmennum sínum og hafði
gaman af að spjalla um menn og
málefni. Svenni var drengur
góður, trygglyndur, hógvær og
hlýr og vildi öllum vel. Við þökk-
um af alhug þá ræktarsemi og
vináttu sem hann sýndi okkur
fjölskyldunni alla tíð.
Blessuð sé minning hans.
Sigurlaug, Margrét Lilja,
Hannes og Jón Ben.
Nú er Sveinbjörn sterki fall-
inn frá. Hann var kallaður það á
Vörubílstjórastöðinni Þrótti. Þar
gerði hann út vörubíl í nær hálfa
öld. Minningar streyma fram frá
bernskudögum á Jörfa og Hofi á
Kjalarnesi. Þar ólst hann upp
hjá Aðalbjörgu Jónsdóttur, móð-
ur sinni, og Herði Hjálmarssyni,
stjúpa sínum. Jafnframt sveit-
arbúskap ók Hörður mörg ár
mjólkurbíl um Kjalarnes og
Kjós.
Sveinbjörn varð snemma lið-
tækur við að hjálpa móður sinni
og stjúpa við búskapinn. Áhugi
vaknaði fljótt á bílum og eign-
aðist hann bíl strax og hann
hafði aldur til. Eitt sinn á þeim
ungdómsárum ók hann fram á
vörubíl í vegarkanti á Kjalarnesi
er staðnæmst hafði vegna vél-
arbilunar. Sveinbjörn bauð þeg-
ar fram hjálp sína. Fannst
reyndar að hann kannaðist eitt-
hvað við bílstjórann. Ekki tókst
þeim tveimur að koma bílnum í
lag þar á staðnum. Bauð Svein-
björn þá bílstjóranum heim á
Jörfa til að njóta þar góðgjörða
og fá frekari hjálp með bílinn.
Kom þá í ljós að bílstjórinn var
enginn annar en Björn Svein-
laugsson, faðir Sveinbjarnar. Og
vörubíllinn komst í lag og Björn
komst heim til sín um Norður-
land til Seyðisfjarðar. Urðu
kynni þeirra feðga mun meiri
upp frá þessu. Aðra sögu af
greiðvikni Sveinbjarnar sagði
mér Ása Hjálmarsdóttir er ein
lifir af 13 systkinum frá Hofi.
Ragnar Konráðsson hét maður
hennar og þau bjuggu í Hafn-
arfirði. Hafði Ragnar þá nýlega
upplifað það að frelsast á trúar-
samkomu. Þau áttu þá gamla
Skodabifreið af stationgerð, svo-
kallaðan blöðru-Skoda. Á ferð
þeirra heim til sín ofan af Kjal-
arnesi springur á einum hjól-
barða bílsins í Kollafjarðarkleif-
unum svokölluðu. Ása spyr
Ragnar: „Ætlarðu ekki að
skipta um dekk, maður?“ Ragn-
ar svarar að bragði: „Guð bjarg-
ar þessu öllu, Ása mín.“ Sitja
þau nú bara í bílnum og bíða,
hartnær klukkustund. Svein-
björn kemur þá aðvífandi á bíl
sínum. Stansar og sér hvernig
ástatt er. Skiptir nú engum tog-
um. Sveinbjörn hefur snör hand-
tök og á augabragði hefur hann
skipt um dekk á Skodanum. Þau
þakka hjálpina og aka af stað.
Ragnar lítur þá brosandi til Ásu
og segir: „Sagði ég þér ekki,
Ása mín, að Guð myndi bjarga
þessu.“
Margar slíkar sögur mætti
segja af hjálpsemi Sveinbjarnar
á vegum Almættisins. Kynni
okkar tveggja voru náin frá
unga aldri. Betri dreng hef ég
ekki kynnst og fáum jafn góð-
um. Hann ræktaði vel frænd-
semi sína og vináttu við annað
fólk. Margar ferðir fór hann til
móðursystra sinna í Keflavík og
til hálfsystkina sinna á Akureyri
og Seyðisfirði. Þá var kunn-
ingjahópur hans stór meðal
vörubílstjóra. Margt fólk þekkti
hann á Kjalarnesi, í Kjós og
Mosfellssveit. Stálminnugur var
hann, ekki síst um ættir fólks og
uppruna.
Mörg urðu símtöl okkar
Sveinbjarnar í gegnum tíðina.
Og jafnan á sama veg. Ég
spurði og hann svaraði. Að leið-
arlokum viljum við Hjálmar Óli
sonur minn þakka honum allar
góðu móttökurnar er við heim-
sóttum hann.
Blessuð sé minning Svein-
bjarnar Björnssonar.
Helgi Theódór Hauksson,
Haugasundi, Noregi.