Morgunblaðið - 15.12.2020, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. DESEMBER 2020
✝ Guðjón Þor-björnsson
fæddist 14. apríl
1952. Hann lést
29. nóvember
2020.
Foreldrar hanns
voru Þorbjörn
Tómasson frá
Fuglafirði í Fær-
eyjum, f. 23.10.
1931, d. 18.1.
2017, og Sólveig
Guðbjörg Eiríksdóttir frá Hofs-
stöðum í Helgafellssveit, f. 28.8.
1930, d. 7.11. 2012.
Guðjón átti einn bróður, Ei-
rík Ísfeld Andreasen, f. 26.11.
1957, d. 9.12. 2004.
Sunna María, f. 15.6. 2015.
Sambýliskona Guðjóns er
Lilja Guðlaugsdóttir, f. 24.5.
1968. Synir hennar eru Guð-
laugur Ísfeld Andreasen, f.
27.5. 1988, sambýliskona hans
er Karine Julie Paroux, f. 19.6.
1984, og Magnús Ísfeld Andr-
easen, f. 17.3. 1994, sambýlis-
kona hans er Íris Emma Heið-
arsdóttir, f. 14.12. 1995. Sonur
þeirra er Eiríkur Elías, f. 4.6.
2020.
Foreldrar Lilju eru Guð-
laugur L. Pálsson, f. 12.7. 1946,
og Eyrún Magnúsdóttir, f. 15.6.
1948.
Útför Guðjóns verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag, 15.
desember 2020, og hefst at-
höfnin klukkan 13. Streymt
verður frá útförinni:
htpps://www.sonik.is/gudjon
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
Guðjón ólst upp
á Korpúlfsstöðum
til sextán ára ald-
urs en þá fluttist
fjölskyldan í Kópa-
vog.
Börn Guðjóns
eru: 1) Ragnar
Karl, f. 23.1.1976,
sambýliskona hans
er Dorte Winge, f.
29.12. 1974. Börn
þeirra eru Símon, f.
14.5. 2007, og Lea, f. 29.4.
2011. 2) Sólveig Valerie, f. 14.4.
1982. 3) Þorbjörn Jindrich, f.
17.5. 1983. Börn hans eru:
Katla Sjöfn, f. 4.10. 2011,
Hannes Daniel, f. 12.4. 2012, og
Elsku Gaui minn hvar á ég að
byrja? Allar útilegurnar, jeppa-
ferðirnar, sleðaferðirnar og utan-
landsferðirnar. Eftirminnilegast
er þó þegar við fórum hringinn
um landið fyrir 14 árum, með hjól-
hýsið, þú þekktir landið svo vel
enda leiðsögumaður í nokkur ár
þegar þú varst ungur. Þú sýndir
mér dásemdir sem ég hélt að ekki
væru til og stendur þá Norðaust-
urland upp úr. Fáir þekktu landið
okkar eins vel og þú.
Þú varst þúsundþjalasmiður,
allt lék í höndunum á þér, sama
hvort það var vélarjárn eða timb-
ur. Þú smíðaðir þinn fyrsta bíl
þegar þú varst barn og lögreglan
gerði hann upptækan; barn á eig-
in bíl hvað var það?
Gaui minn, betri vin var ekki
hægt að fá alveg sama hvað, þú
varst þar til að peppa mig upp. Þú
varst einnig frábær kokkur og
gerði ég oft grín að því að það
væri ekki hægt að fara út að borða
því maturinn var alltaf bestur
heima. Gaui minn, þú spurðir mig
hvað ég vildi í jólagjöf, ég átti eftir
að láta þig vita, en besta jólagjöfin
hefði verið að hafa þig heima um
jólin.
Dagurinn breyttist í niðdimma nótt,
dauðinn hér læddist hægt og hljótt.
Snöggur var hann, skekur allt,
flest þá sýnist dimmt og kalt.
Þegar litið er um farinn veg,
liðu árin oft yndisleg.
sambýliskona kveður kærast líf
manns, sem var styrkur hennar og hlíf.
Drottinn dæmir engan mann,
miskunnsamur, það er hann.
Við kvíðum engu um kvöldin dimm,
því nú fer vel um föðurinn.
Sem kveðjum við í hinsta sinn.
Tárin renna í taumum niður,
tregafull samt ríkir friður.
Mitt hjarta mikið líður,
harmslegin svo undan svíður.
Gaui minn kæri ég sendi þér,
síðustu kveðjur hér frá mér.
Í dagbjörtu landi nú dvelur þú,
í friði Gaui minn hvíldu nú.
Þín
Lilja.
Elsku besti pabbi minn. Mikið
svakalega á ég eftir að sakna þess
að heyra ekki aftur í þér. Þú varst
frumkvöðull, svo hugmyndaríkur
og fannst lausn á öllu. Þú átt mörg
stór afrek í gegnum lífið. Þú hafð-
ir rosalegan húmor. Ég mun alltaf
minnast þess hversu mikill stríðn-
ispúki þú varst. Öll okkar prakk-
arastrik og þau eru sko ekki fá.
Gleðina og brandarana vantaði
ekki hjá okkur. Oft voru brand-
ararnir frekar kaldir, en við, þín
nánustu, skildum þá alltaf. Það
vorum við sem hlógum og það var
það eina sem skipti okkur máli.
Mér verður hugsað til alls þess
sem við höfum gert saman. Vél-
sleðaferðirnar, jeppaferðirnar og
öll ferðalögin okkar. Þegar við
grilluðum og gerðum góðan mat.
Þú varst besti kokkurinn. Allir
hlökkuðu til þegar þú eldaðir mat-
inn.
Ég mun aldrei gleyma öllum
þeim góðu ráðum sem þú gafst
mér í lífinu. Þú ráðlagðir mér í
gegnum sætt og súrt, og alltaf
með þitt stóra og hlýja hjarta.
Við vorum bestu vinir. Oftar en
ekki var eins og þú vissir af því
þegar eitthvað var að og mér leið
illa og þá hringdir þú í mig og
sagðir: „Mér finnst eins og eitt-
hvað sé að, er allt í lagi Solla mín?“
Svo tengd vorum við að það var
eins og þú fyndir fyrir því að ég
þyrfti á þér að halda. Þá varst þú
alltaf til staðar.
Þú ert hetja, pabbi. Hetjan
mín. Ég man vélsleðaferðalagið
þegar við fórum í Landmanna-
laugar og það byrjaði skyndilega
að hlýna. Það kom stormur með
rigningu og við villtumst á Svína-
fjöllum á leið heim. Eftir að hafa
farið yfir opna Túnána á vélsleð-
um og báðir sleðarnir urðu bens-
ínlausir vorum við svo heppin að
finna jarðskjálftamælikofa,
kannski sex m² að stærð, þar sem
þú skildir okkur eftir og fórst einn
gangandi og sóttir hjálp. Eftir
margra tíma göngu þar sem þú
fékkst næstum drep í tærnar náð-
irðu í björgunarsveitina sem kom
svo og sótti okkur. Þetta er bara
ein af mörgum sögum okkar.
Ég mun sakna þess að geta
ekki lengur faðmað þig, að geta
ekki lengur sest í fang þitt og
heyrt þig segja mér að þetta verði
allt saman í lagi. Að „pabbi passi
mig, passi litlu stelpuna sína“!
Stundum finnst mér eins og þú
sért hérna hjá mér, ég finn ein-
mitt þessa hlýju tilfinningu eins
og pabbi sé hérna hjá mér núna.
Rosalega elska ég þig mikið. Ég
veit að þú ert nú meðal engla hjá
Guði og vakir yfir okkur öllum og
ert loksins í friði.
Elska þig elsku pabbi minn, þín
dóttir,
Sólveig.
Elsku Gaui minn.
Þú hniginn ert og horfinn mér úr sýn,
nú hrynja saknaðartár, af grátnum
hvarmi.
Með hlýjum huga mun ég minnast þín,
meðan hjartað slær í mínum barmi.
Ég hveð þig, Gaui, kveð í hinsta sinn,
kveð þig nú með saknaðarljóði þýðu.
Þökk fyrir starfið, þökk fyrir dugnað
þinn,
þökk fyrir sýnda ást og blíðu.
Þinn
Magnús.
Elsku Gaui. Ég á enn erfitt
með að trúa því að þú sért farinn
og að kveðja þig verður mér erfitt.
Þú hafðir þann frábæra kost að
segja hlutina eins og þeir eru, ég
gat orðið reiður á að hlusta á það
sem þú sagðir. En eins og þér
sæmir best þá kom með því ávallt
lausn. Ég leitaði oft til þín og þú
varst alltaf tilbúinn til að hjálpa
mér eða ráðleggja. Þú hefur stutt
mig í gegnum marga erfiða tíma í
gegnum árin og er það mér ómet-
anlegt. Ég á eftir að sakna þín
sárt. Ég gleymi aldrei hvað þú
varst alltaf hress og hvað þú varst
mikill prakkari, við áttum margar
góðar stundir saman og á ég eftir
að sakna þeirra allra.
Á kveðjustundu hef margt að þakka
þér,
þakka allt hið góða er sýndir mér.
Þökk fyrir samleið þína og hreina
dyggð,
þakka fasta vináttu og tryggð
(Guðlaugur Sigurðsson)
Guðlaugur Ísfeld
Andreasen.
Okkur langar að kveðja Guðjón
tengdason okkar með þessum
orðum.
Sem stormur hreki skörðótt ský,
svo skunda burt vor ár.
Og árin koma, ný og ný,
með nýja gleði og tár.
Því stopult, hverfult er það allt,
sem oss er léð, svo tæpt og valt,
jafnt hraust og veigt, og fé og fjör,
það flýgur burt sem ör.
Við ljósið það skal lagt af stað
til lands, er bíður vor.
Það lýsa mun, sem lýsti það
á löngu horfin spor.
(Sigurjón Guðjónsson)
Elsku, Lilja, Gulli, Maggi,
Solla, Tobbi, Raggi og aðrir að-
standendur, megi guð senda ykk-
ur styrk í raunum ykkar og hugga
á þessum erfiðu tímum.
Hvíl í friði.
Þínir tengdaforeldrar,
Guðlaugur og Eyrún.
Guðjón
Þorbjörnsson
HINSTA KVEÐJA
Ekki hafði ég hugmynd
að okkar síðasta símtal
myndi vera miðvikudaginn
25. nóvember.
Takk fyrir allar minn-
ingarnar og þann tíma sem
við áttum saman, ég mun
alltaf geyma þær djúpt í
hjarta mínu. Hefði samt
óskað að við hefðum átt
meiri tíma saman.
Sofðu í friði, elsku pabbi.
Sonur þinn,
Þorbjörn Jindrich
Guðjónsson.
✝ Þór JóhannVigfússon
fæddist í Reykja-
vík 20. apríl 1951.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 4. des-
ember 2020. For-
eldrar hans voru
Vigfús Vigfússon,
f. 12.2. 1914, d.
23.3. 1998, og Jó-
hanna Halldórs-
dóttir, f. 25.9. 1924, d. 3.5.
2012.
Systkini Þórs eru Pétur f.
1.9. 1953, Jóna, f. 9.4. 1957, og
Hallfríður, f. 31.1. 1960.
Þór átti tvo hálfbræður, þá
Sigurð Þórsson f. 15.9. 1945, d.
og vörubílstjóri um skeið, en
lengst af keyrði hann leigubíl
og var hann leigubílstjóri allt
til loka starfsævi sinnar.
Þór var fæddur og uppalinn
í Reykjavík, bjó hann fyrstu ár-
in í Sörlaskjóli, þá á Kársnes-
braut, síðan í Álfheimum. For-
eldrar hans byggðu á
Þingholtsbraut og bjuggu þar
1965 til 1972. Bára og Þór hófu
sambúð sína í risíbúð á Klapp-
arstíg, þau fluttu til Dalvíkur
þegar Vigfús var eins og hálfs
árs. Þau bjuggu þar til ársins
1983. Þá byggðu þau í Jöldu-
gróf 17 í Reykjavík þar sem
þau buggu til dauðadags. Eft-
irlifandi kona Þórs er Mai
Yodchan.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 15. desember
2020, klukkan 15.
Steymi á slóð:
https://youtu.be/QsEAEls81NI
Virkan hlekk á slóð, sjá:
https://www.mbl.is/andlat
15.2. 2017, og Nils
Nilsen, f. 8.9. 1943,
d. 13.12. 2015.
Þór kvæntist
Báru Andersdótt-
ur, f. 18.6. 1949, d.
23.5. 2015, hinn 5.
desember 1970.
Þau eignuðust son-
inn Vigfús Jóhann,
rafvirkja, f. 10.2.
1975, sambýliskona
hans er Ásdís
Kristjánsdóttir félagsliði, f. 7.1.
1972. Vigfús á einn son úr
fyrra sambandi, Frey, nema, f.
4.10. 1999. Áður eignaðist hann
dótturina Júlíu, f. 31.8. 1998, d.
31.8. 1998.
Störf Þórs voru sjómennska
Stórt skarð var hoggið í okkar
frábæra vinahóp, Miðdalshesta-
hópinn, þegar Þór okkar féll frá
eftir stutt veikindi. Við vissum að
hann var ekki alveg í besta form-
inu, þó bjóst enginn við þessu.
Þór var þessi yndislegi, ljúfi og
góði maður, góður vinur sem gott
var að tala við og alltaf var stutt í
gleði og hlátur hjá honum.
Það koma upp í hugann marg-
ar minningar úr hestaferðum síð-
ustu áratuga. Við vorum svo lán-
söm að ríða landið þvers og kruss
í alls konar veðrum og upplifa
landið á einstakan hátt. Við og
hrossin ein á fjöllum. Engir bílar,
ekki túristar, og enginn var í
fjallakofunum sem við gistum í og
hafði ekki verið lengi. Stundum
náði trússinn á undan okkur en
ekki alltaf, því vegirnir voru mis-
góðir.
Kokkurinn sá um að elda fyrir
okkur en við skiptumst á að
vaska upp á kvöldin. Einhvern-
tíma kom það í hlut Þórs. Eitt-
hvað gekk það nú illa að ná mat-
arleifunum af diskunum. Alveg
sama hvað var notuð mikil, sápa;
þar til kokkurinn sá að matarolía
hafði verið sett í sápubrúsann.
Mikið var hlegið að þessu.
Einhvern tíma vorum við að
koma að norðan og áðum við
Réttarvatn. Þór hafði gaman af
því að veiða fisk og hafði tekið
netið með. Er skemmst frá því að
segja að við héldum í netið í landi
og Þór reið út í vatnið í stórum
boga, og við sáum fiskana sprikla.
Hann náði fimm fiskum sem
var gert að og bundnir aftan við
hnakkinn. Og var þetta maturinn
okkar það kvöldið. Soðinn silung-
ur með lambagrösum.
Þór spáði mikið í hross og vildi
vera vel ríðandi. Hann var mjúk-
ur í fingrunum og hrossin voru
létt í beislinu hjá honum. Gjarnan
tók hann að sér að temja og þjálfa
hross.
Horfinn er vinur handan yfir sundin,
hryggðin er sár, svo jafnvel tárast
grundin.
Þá er svo gott, um ævi megum
muna
milda og fagra geymum kynninguna.
Óvæntust ætíð kemur kveðjustundin,
kærast í hjarta geymum minninguna.
(V.S.)
Þú ert liðinn, ljúfi vinur
– lifir þó í draumi björtum:
Ekkert glatast, ekkert hrynur,
allt er geymt í vorum hjörtum.
Elsku Þór, þín er sárt saknað,
en vonandi ertu búinn að leggja á
gott hross og nýtur þess í Sum-
arlandinu.
Við sendum fjölskyldu Þórs
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd Miðdalshestahóps-
ins,
Svana.
Þór Jóhann
Vigfússon
✝ Gunnar Breið-fjörð Guð-
laugsson fæddist
28. apríl 1932.
Hann lést á
Hrafnistu á Nes-
völlum 5. desem-
ber 2020.
Hann var sonur
hjónanna Guð-
laugs Jakobs Al-
exanderssonar og
Súsönnu Ketils-
dóttur. Systkini hans voru;
Þórir Bjarni, f. 8.2. 1930, d.
19.2. 1979, Albert, f. 9.3. 1931,
d. 8.6. 2017, Kristinn Breið-
fjörð, f.12.8. 1934, d. 18.5.
2019, Guðrún, f. 5.11. 1935, d.
20.10. 2017, Laufey, f. 6.7.
1937, Líneik, f.
14.11. 1938, d.
10.9. 2018, og Sæ-
berg, f. 14.2. 1940,
d. 3.11. 2017.
Útförin fer
fram frá Keflavík-
urkirkju í dag, 15.
desember 2020,
klukkan 13.
Í ljósi aðstæðna
munu einungis
nánustu aðstand-
endur vera viðstaddir athöfn-
ina. Athöfninni verður
streymt á: https://www.fa-
cebook.com/groups/
utforgunnars/. Virkan hlekk á
streymið má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat/.
Ég vil minnast bróður míns
Gunnars Breiðfjörð Guðlaugs-
sonar. Það voru forréttindi að
fá að alast upp í hópi sam-
rýndra systkina í sveitaþorpi á
Snæfellsnesi. Við systkinin frá
Sólbakka á Hellissandi áttum
góða foreldra og var fjölskyld-
an alla tíð samrýnd. Ung flutt-
ist ég til Hafnarfjarðar og
stofnaði þar fjölskyldu en hélt
alla tíð tengslum við Hellis-
sand.
Þrátt fyrir langa búsetu í
Hafnarfirði var farið eins oft
og hægt var á „Sand“ á heima-
slóðir því þar var fjölskyldan
mín og var tilhlökkun mikil að
hitta þau og þá ekki síst
Gunna bróður eins og hann
var kallaður.
Æskuminningarnar frá
Hellissandi eru margar og rifj-
ast þær upp þessa dagana, við
í leik í fjörunni, í berjamó í
hrauninu og bakgrunnurinn
var konungur fjallanna, Snæ-
fellsjökullinn okkar.
Gunni bjó lengi vel á Hellis-
sandi og ól þar upp dætur sín-
ar, þær Stínu og Dísu. Síðar
kynntist hann Gerðu sem var
hans stoð og stytta alla tíð.
Gerða varð fljótt ein af fjöl-
skyldunni og við góðar vinkon-
ur. Alltaf var gaman að heim-
sækja Gunna og Gerðu, þá var
mikið talað og hlegið. Oft tók
ég börnin mín og barnabörn
með í þessar heimsóknir og
hændust barnabörnin fljótt að
Gunna því hann var barngóður
maður.
Gunni og Gerða komu reglu-
lega við hjá mér í firðinum
þegar þau fóru í verslunarferð
í Fjarðarkaup, það voru eft-
irminnilegar samverustundir.
Ég á eftir að sakna heimsókna
þeirra.
Gunni bróðir var hraustur
mestalla ævi sína, en síðustu
ár fór heilsan að gefa sig og
átti hann undir lokin erfitt
með gang. Gunni lét það ekki
stoppa sig og keypti hann raf-
magnsþríhjól og ferðaðist um
allt á því á meðan heilsan
leyfði.
Mikið á ég eftir að sakna
þín elsku bróðir. Elsku Gerða
og börn, ykkar missir er mik-
ill, en minning hans mun lifa
áfram.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Laufey Guðlaugsdóttir.
Gunnar Breiðfjörð
Guðlaugsson
Perla Kolka
✝ Perla Kolkafæddist 31. maí
1924. Hún lést 3.
desember 2020.
Útförin fór fram
14. desember 2020.
starfskonur í Há-
skóla Íslands um 30
ára skeið og héld-
um alltaf góðu sam-
bandi. Perla var
flott kona, mikil
selskapskona af lífi
og sál og það var
tekið eftir henni
með þetta rauða
fallega hár. Hún
var lifandi persóna
og ég veit ekki ann-
Hún Perla vin-
kona mín er búin
að kveðja þennan
heim. Við vorum
búnar að þekkjast
lengi, vorum sam-
að en hún hafi notið lífsins eins
og hægt var. Hún hafði gaman
af því að ferðast, sérstaklega til
sólarlanda, fór á hverju ári til
Spánar með Stefáni sínum um
margra ára skeið. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa heimsótt
hana í fyrra á Hrafnistu í Hafn-
arfirði þar sem hún dvaldi, því
aðstæður á þessu ári hefðu ekki
leyft það. Við röbbuðum lengi
saman og rifjuðum upp gamalt
og gott.
Ég sendi dætrum hennar og
fjölskyldum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Rósa Guðmundsdóttir.