Lögmannablaðið - 2018, Síða 20

20 LÖGMANNABLAÐIÐ TBL 04/18
Útivist og listaverk
Útivist og fjallgöngur voru aðaláhugamál Þórunnar áður
en hún veiktist af MS­sjúkdómnum og gekk hún á fjöll og
jökla bæði innanlands og erlendis. „Helgi Jóhannesson,
samstarfsfélagi minn á LEX til 30 ára, spurði mig stundum
af hverju ég væri að ganga á fjöll eins og hver önnur
sauðkind,“ segir hún og hlær. „Hann hefur reyndar skipt
um skoðun á þessu hin seinni ár og er illa haldinn af
fjallabakteríunni sjálfur.“
Áður en Þórunn lagði gönguskóna á hilluna var hún komin
í háfjallamennsku. Á einu ári kleif hún þrjú háfjöll í Afríku;
Kilimanjaró í Tansaníu, sem er hæsta fjall í Afríku eða
5896 metrar, Kenýafjall, sem er næsthæsta fjall Afríku
og um 5000 metrar, og Jebel Toubkal í Marokkó, sem er
hæsta fjall í Norður­Afríku eða 4167 metrar. „Maður tekur
þessum sjúkdómi eins og hverju öðru hundsbiti og aðlagar
sig bara. Það hefur hver sinn djöful að draga. Í dag er ég í
mikilli líkamsrækt og æfi þrisvar í viku. Ég hef verið með
sama þjálfarann, Jón Ívar Ólafsson í World Class, í 16 ár
sem verður að teljast dágott samstarf. Það er ótrúlegt að
hann skuli hafa þolað mig allan þennan tíma.“
Þórunn er líka mikill listunnandi og á heimili hennar eru
fjölmörg verk eftir íslenska listamenn sem hún hefur viðað
að sér í gegnum tíðina. „Ég kaupi bara það sem mér finnst
fallegt. Ég er ekki í markvissri söfnun.“
Að lokum segir Þórunn að það verði alltaf dýrmætara að
eiga gæðastundir með manninum sínum, fjölskyldu og
vinum og að hún hafi í nægu að snúast þar enda í nokkrum
góðum vinahópum sem hittast misreglulega. „Svo á ég fullt
af ættingjum, sem ég vil umgangast og vilja umgangast
mig! Það er enginn sem segir í banalegunni að hann eða
hún sjái mest eftir því í lífinu að hafa ekki eytt meiri tíma
í vinnunni. Þá er betra að hafa eytt fleiri stundum með
góðu fólki.“
Eva Halldórsdóttir og Marín Guðrún Hrafnsdóttir