Lögmannablaðið - 2018, Síða 31

LÖGMANNABLAÐIÐ TBL 04/18 31
ÞANNIG LÍÐA STUNDUM ALLT AÐ FIMM VIKUR Á
MILLI REGLULEGRA DÓMÞINGA, SEM GETUR
SKAPAÐ SÉRSTAKA STÖÐU.
sinn og ræðst af mörgum þáttum, sem dæmi má nefna hvort
um er að ræða umbjóðanda sem við höfum unnið fyrir um
árabil andspænis öðrum sem er að leita til okkar í fyrsta
sinn, en þetta verður bara að meta faglega í hvert sinn.“
Eva bætir því svo við að á Egilsstöðum séu í reynd óvenju
margir lögmenn starfandi í ljósi stærðar, samanborið við
aðra þéttbýlisstaði á landsbyggðinni. Á miðausturlandi séu
til að mynda sex starfandi lögmenn, á Ísafirði séu það 1­2
lögmenn, einn á Sauðárkróki og sömuleiðis á Blönduósi.
Þau eru á einu máli um að reynslan sýni að það að hafa
aðgengi að lögmönnum í heimabyggð skipti bersýnilega
miklu máli svo fólk leiti réttar síns og sæki hann.
Lögðu faxtækinu 2010
En hverjar skyldu vera helstu áskoranir utanbæjarlögmanna
sem þeir sem starfa á mölinni gera sér ekki endilega grein fyrir?
Hver er ykkar reynsla af þjónustu dómstólanna á höfuð­
borgar svæðinu og annarra stjórnsýslustofnana sem eru
eingöngu með starfsstöðvar á höfuðborgarsvæðinu og
samskiptin almennt, einkum í ljósi þess hve vegalengdir
eru miklar?
,,Öll samskipti hafa gengið vel í gegnum tíðina, og ber
sérstaklega að hrósa Landsrétti fyrir lipurð og einkum
nýtingu dómstólsins á rafpósti, sem hefur sýnt sig að er
ágætis tækni,“ bætir Jón við og kímir. ,,Við höfum ekki, enn
sem komið er, þurft að mæta suður í undirbúningsþinghöld
og afhending stefnu til útgáfu er möguleg í gegnum
tölvupóst.“ Það er sem kunnugt er misjafnt milli embætta
hversu notkun tækni er langt komin og aðspurð kveðjast
þau hafa lagt faxtækinu endanlega árið 2010. Þó nefna
þau, að þau finni óneitanlega öll verulega fyrir hinum
styttu kæru­ og áfrýjunarfrestum, sérstaklega í ljósi
fækkunar reglulegra dómþinga þar fyrir austan sem og
víðar á landsbyggðinni. Í dæmaskyni er nefnt að upp geti
komið sú staða að dómur er kveðinn upp heima í héraði
á miðvikudegi fyrir páska eða önnur dómsathöfn sem til
álita kemur að kæra, og þá gefur augaleið að tíminn getur
verið ansi fljótur að fara. Sama gildi um mánaðarfrestinn til
áfrýjunar sem og til afhendingar greinargerðar og ágrips.
Jón telur að mögulega hafi verið farið aðeins of bratt í það
að stytta þessa fresti, þegar horft er til praktískra atriða.
Undir sömu sjónarmið taka Eva Dís og Hilmar og bendir
Eva einnig á í þessu sambandi að stjórnir og fyrirsvarsmenn
stærri aðila hittist oft ekki nema með nokkru millibili
Hæstaréttarlögmennirnir Jón Jónsson, Hilmar Gunnlaugsson og Eva Dís Pálmadóttir.