Tónamál - 01.02.1977, Side 7

Fyrsta viðurkenningin
Mér er einkar ljúft að láta hugann reika tii þeirra
ára, þegar ég ákvað með sjálfum mér að sækja um inn-
göngu í Félag íslenzkra hljóðfæraleikara (seinna breytt
í Félag ísl. hljómlistarmanna). Þá þurfti að þreyta próf
til að öðlast þau réttindi. Fyrir mér var þetta mikið al-
vörumál, og prófið fór fram í Hljómskálanum að við-
stöddum þremur fulltrúum FÍH. Eg var sigri hrósandi
þegar mér var tilkynnt, að ég fengi inngöngu. Félagið
var þá á þriðja ári. Satt að segja naut þetta unga félag
engrar virðingar ennþá meðal bæjarbúa hér í Reykja-
vík. Leitaði maður álits á félaginu hjá fólki í bæn-
um, sem þóttist hafa vit á „mussikk" eða „musik-
snobbara" þeirra daga, þá hristu menn höfuðið, settu
upp vandlætingarsvip og sögðu: „Þetta er fáliðaður
hópur íslenzkra spilara, flestir fákunnandi, sem spila á
skröllum um helgar." Sem sagt hálfgerðir arftakar
dúllaranna frá fyrri tímum. Islenzkir hljóðfæraleikar-
ar voru lítið sem ekkert þekktir í veitingasölum bæj-
arins, því þar voru nær eingöngu erlendir hljóðfæra-
leikarar. Ef maður spurði nú aðra, sem vöndu komur
sínar á kaffihúsin og voru búnir að forframa sinn
musiksmekk með því að hlusta á eftirmiðdagskon-
serta — taffelmusik og nýtízku dansmusik á kvöldin,
þá var svarið eitthvað á þá leið: „Félag íslenzkra spil-
ara? - Það er nú heldur aumt - Þeir hér heima kunna
ekkert fyrir sér í þeirri listgrein."
Þannig var því miður almenningsálitið á þessum
fyrstu árum FÍH. Það átti þó eftir að breytast með ár-
unum. Þökk sé félögunum fyrr og síðar. Það varð sem
sagt fyrsta verkefnið að sanna getu okkar. Með sam-
heldni og öllum tiltækum ráðum urðum við að fá al-
menna viðurkenningu sem atvinnustétt í þjóðfélaginu.
Það tókst smátt og smátt undir forustu okkar góða og
ötula formanns, Bjarna Böðvarssonar. Ég var svo hepp-
inn að lenda snemma í hljómsveitum með Bjarna og
ég drakk í mig félagsandann frá honum, því hann var
sífellt að tala um félagið okkar. Hann fór iðulega upp
í Félgsmálaráðuneyti á þessum árum í nafni FÍH til
þess að gera athugasemdir eða mótmæla atvinnuleyfis-
TÓNAMÁL
Þorvaldur Steingrímsson.
veitingum erlendra hljóðfæraleikara. Fyrst var öllum
slíkum erindum og bréfum okkar stungið undir stól,
þótt kurteislega væri á móti okkur tekið. Embættis-
mennirnir og ráðuneytið veittu atvinnleyfin í mörg ár,
hvað sem við sögðum.
Aðalhótelin tvö í bænum, Hótel Borg og Hótel ís-
land, höfðu nær eingöngu erlenda hljóðfæraleikara,
sem alltaf voru að koma og fara. Á þessum árum erum
við íslendingar að komast nánar í snertingu við heims-
menninguna. Það tekur ekki nema svo sem viku til 10
daga að komast út hingað frá meginlandi Evrópu með
gufuskipunum. Útvarpið er byrjað, þótt ekki eigi all-
ir enn viðtæki. Engin útvarpshljómsveit er enn og
7