Tónamál - 01.02.1977, Side 13

brugðu sér á árabáti yfir fjörðinn til okkar og léku þar
undir dansi á orgel og fiðlu. Annars langaði mig alltaf
til að læra á píanó, en slíkir gripir í þá tíð kostuðu
eins og hús í dag. En fiðlan kostaði 19 krónur hjá hon-
um Helga Hallgrímssyni, þegar ég kom suður, og bog-
inn 7 krónur. Það réð ég við og gerði kaup við karl-
inn. Síðan fór ég að fikta við þetta og sótti nokkra
tíma hjá Þórarni Guðmundssyni, en alvaran hófst ekki
fyrr en ég var orðinn 18 ára, alltof gamall, er ég fór í
Tónlistarskólann. Maður varð að vinna fyrir sér ýmist
sem sendisveinn eða í fiskinum. Ari síðar, 1932, byrja
ég að spila á kaffihúsum. Þá kemst maður fyrst upp úr
hungurlaunum sendisveinanna, sem voru 60-70 kr. á
mánuði. Var það frú Dalsted, sem réði okkur Arna
Björnsson á nýju Fjallkonuna í Grjótaþorpinu. Þarna
vorum við í 2-3 mánuði, en þetta gekk ekkert svo
Arni útvegaÖi okkur aðra vinnu. Við réðumst til Guð-
rúnar á Birninum í Hafnarfirði. Þá fór að vænkast
hagur Strympu, sko. Þar vorum við heilan vetur og
fram á næsta sumar. Höfðum við kaup, kost og logi.
Vorum við tveir um hituna virka daga, en svo var það
stóra bandið á laugardagskvöldum. Þá bættust þeir
Polli Bernburg og Villi Guðjónsson í hópinn.
Þegar ferli okkar lauk þar suður frá réðist ég til
Aage Lorange í Iðnó og var með honum, unz ég byrj-
aði á Borginni 1934. Ég hafði keypt mér saxófón árið
áður. Menn þurftu að geta leikið á fleiri en eitt hljóð-
færi. Jafnframt var ég í Tónlistarskólanum, sem ég tók
burtfararpróf úr 1937, en aðalkennari minn var Step-
anic, afbragðs fiðluleikari. Jack Quinnet kenndi mér
undirstöðuatriðin á saxófóninn. Við áttum síðan eftir
að spila saman, því hann kom hingað aftur. Annars er
ég á Borginni allar götur fram til 1951, en þá var ég
búinn að fá nóg, enda Sinfónían komin í gagnið. Þó
varð hlé eitt árið, þegar ég lék með Billich á Landinu
(Hótel ísland) og við Villi skruppum til Hafnar. Svo
má geta þess, að Björn Ólafsson kom heim skömmu
fyrir stríð og fékk ég nokkra tilsögn hjá honum, ann-
ars lagði ég fiðluna á hilluna 1942 og tók að leika á
TÓNAMÁL
víólu (brads), sem hefur verið mitt aðalhljóðfæri í 35
ár. Við fengum styrk til að æfa strokkvartett á þeim
árum, Björn Ólafsson, Þorvaldur Steingrímsson, dr.
Edelstein og ég. Við lékum svo eftir strangar æfingar
á árinu 1944 og held ég að þetta sé í fyrsta skipti, sem
íslenzkur strokkvartett hélt konsert hér á landi.
— En þú hefur gengið snemma í FÍH.
— Já, svona þremur mánuðum eftir stofnfund. Þá
var inntökupróf í heiðri haft og varð maður að mæta
í Hljómskálanum og leika af blaðinu fyrir dómnefnd-
ina. Eg var hræddur um að gæjarnir núna kæmust
sumir hverjir ekki inn í FÍH, ef prófin væru enn við-
höfð. Svo seinna lenti ég í prófdómaraembættinu og
stundum roðna ég, þegar ég hugsa til margs ágætis-
fólks, sem ég felldi á prófi hér áður fyrr. En þetta átti
að vera fagfélag, þar með þurfti að gera kröfur.
— Þú ert ekkert að sigla á þessum árum?
— Jú, það kom að því, að við Villi Guðjóns höfð-
um nurlað saman og tókum okkur upp 1938 og fórum
yfir pollinn. Ferðinni var heitið til Kaupmannahafnar
og það var eins og Kínaferð þá miðað við nútímann.
Við fórum með Lýru til Bergen og svo þaðan til
Hafnar. Ég man eftir því þegar við sigldum inn fjörð-
inn til Bergen, þá sagði ég við Villa: „Skyldi allt út-
landið vera svona fallegt?" Mér hefur aldrei þótt það
eins fallegt síðan. í Kjöben leigðum við okkur her-
bergi á 30 krónur á mánuði, en snæddum á einhverju
Middagskökken, þar sem sami grauturinn mallaði allan
daginn. Það kostaði 80 aura í mál. Enda var ég 65 kg
þegar ég fór út, en kom heim 5 kg léttari. Slæm aug-
lýsing fyrir Dani. Svo vorum við þarna í tvo mánuði
og vorum orðnir blankir, enda alltaf að hlusta á eitt-
hvað og senda inn atvinnuumsóknir án þess að fá svar.
Loks hringir í okkur maður að nafni Anker Poulsen,
sem biður okkur að heimsækja sig um kvöldið. Við
vorum nú frekar vondaufir, en fórum samt að hitta
guttann, sem tjáði okkur að vinnan væri á nýjum veit-
ingastað í Randes og skyldu launin vera 480 krónur á
mánuði. Við þökkuðum og pökkuðum og héldum
13