Vinnan - 01.12.1943, Blaðsíða 15

að bryggjunni, stigu einkennisbúnir þjónar laga og
réttar um borð og buðu þeim fylgd sína og vernd. Var
síðan haldið sem beinust leið liggur til húss þess, sem
í daglegu tali er nefnt tugthús. Þar var aðkomumönn-
um púttað inn og jafnframt lögð fram kæra á hendur
þeim fyrir hið framda ofbeldisverk. Var það ekki gert
samkvæmt fógetaúrskurði, því að fógetavaldið var ekki
viðstatt, heldur til þess að framkvæma vilja og rétt-
Iætiskennd fólksins, sem í raun og veru hafði á augna-
blikinu tekið öll völd í bænum í sínar hendur. (Sjá 2.
tnynd). Var athöfn þessi öll ljósmynduð svo sem vera
bar um jafn sögulegan atburð, og óskipta athygli vakti
hann, enda var mannmargt eftir þetta við „Sleininn”
þennan dag. (Sjá 3. mynd).
Frumkvæðið var nú í höndum ísfirðinganna. Flutti
Hannibal sig nú um set, yfir í Samvinnufélagsbátinn.
mannaðan Isfirðingum, er ekki vildu láta málið á sig
ganga. Var síðan lagt úr höfn og ferðinni heitið til
Bolungarvíkur.
Viðbúnaður í Bolungarvík
Nú víkur sögunni aftur til Bolungarvíkur. Ojafnað-
armönnunum þar bárust að sjálfsögðu símleiðis fregn-
ir af óförum sinna manna og hin hörmulegu endalok
herferðarinnar og það með, að Hannibal væri á ferð-
inni margefldur og mundi hugsa til landgöngu á ný.
Ekki mun hafa skort fryjunaryrði skoðana- og stuðn-
ingsbræðranna ísfirzku, sem fregnina sendu, enda var
því nú heitið, að taka ærlega á móti og láta hvergi
undan síga.
Að afstöðnum miklum liðssafnaði og fundahöldum
lagði svo allur skarinn niður á brimbrjót strax og sást
til bátsins. Var því heitið að kasta hverjum þeim í sjó-
inn, er vogaði sér í land. Vöktu aðfarir þessar ekki
minni athygli í Bolungarvík en ísafirði, þótt ekki væri
myndataka viðhöfð, enda var nú farið að rökkva.
Hverju mannsbarni í þorpinu var ljóst, að til stórtíð-
Hannibal
Valdimarsson
inda gat dregið og þótti mörgum nóg um. Ekki voru
allir þeir, sem niður brimbrjótinn fóru að þessu sinni,
stuðningsmenn ofbeldismannanna, eins og líka vænta
mátti og síðar kom í ljós. A Isafirði biðu menn með
miklum spenningi eftir fregnum af landgöngunni og
hvort hún mundi takast. Einnig gengu miklar trölla-
sögur um bæinn af hinum væntanlegu votu móttökum.
Bolvíkingar höguðu því þannig til, að ógerningur
var fyrir bátinn að leggjast annars staðar að brim-
brjótnum en fremst. Þar var aftur á móti haft alveg
autt svæði og var þar ekkert handrið né veggur, er orðið
gæti mönnum til hlífðar. Litlu ofar stóð svo liðssafn-
aður heimamanna og myndaði Jrráðbeina víglínu þvert
yfir brimbrjótinn og upp eftir honum öllum og var
hópurinn allur á að gizka fjórfaldur á við það, sem á
bátnum var. Hernaðaráætlunin var greinilega sú, að
hleypa bátsmönnum upp á bryggjusporðinn, ef þeir
þá þyrðu það, og láta svo leikinn fara þar fram og
þarf þá ekki neinum getum að því að leiða, hvert hann
átti að berast né hver örlög biðu þeirra, sem fámenn-
ari voru.
Hvíldin
Fylkingar renna saman
Þegar bátsverjar nálguðust brimbrjótinn, varð þeim
að sjálfsögðu Ijóst, hvað í vændum var. Engin ráða-
gerð fór fram um það, hvað gera skyldi. Ollum var
ljóst, að til baka mundi ekki verða snúið, en í land
farið og séð til hverju fram yndi. Um leið og lónað var
að bryggjunni voru sjóslöngur bátsins teknar fram og
maður settur við hverja slöngu. Stóðu þeir fram á og
héldu um stútana, eins og væru þeir slökkviliðsmenn.
Fór þetta að sjálfsögðu ekki framhjá þeim, sem í landi
voru og leizt þeim nú ekki á blikuna. Þeir höfðu ekki
hugsað sér að vökna sjálfir. Það var öðrum ætlað.
Þeir, sem ekki höfðu öðrum störfum að gegna um borð,
hlupu nú í land og til móts við heimamenn, sem, eins
VI N N A N
225