Heimilispósturinn - 01.11.1949, Blaðsíða 19

í síðara hjónabandi mínu er
það mér stöðugt gleðiefni,
hvernig maðurinn minn lítur á
peningamálin. Hann hefur þá
skoðun, að vinna mín á heim-
ilinu sé engu þýðingarminni en
starf hans, og þess vegna hef
ég auðvitað sama rétt og hann
til þess að nota það sem ég þarf
af tekjum hans, sem að vísu eru
ekki miklar, en öruggar. Ég hef
jafnvel minni peninga milli
handa nú en ég hafði í fyrra
hjónabandi mínu. — En ég fæ
peningana á eðlilegan hátt og
það gerir gæfumuninn. Ég finn,
að maðurinn minn virðir mig,
og þess vegna þykir mér innilega
vænt um hann og er hamingju-
söm með honum.
Tvígift.
Maðurinn minn ræðir aldrei um
ágalla mína við aðra.
Hvers vegna elska ég mann-
inn minn ? Af því að hann bregst
mér aldrei og kemur alltaf heið-
arlega fram í minn garð! Þeg-
ar við hittumst fyrst fyrir 33
árum, var það þessi hollusta
hans, sem hreif mig. Við höf-
um nú verið gift í 24 ár, og
hann minnist aldrei á galla mína
og breyzkleika við aðra. Hann
er oft á annari skoðun en ég —
en hann níðist aldrei á mér fyr-
ir það.
Ef til vill elska ég hann líka
af því að við erum svo ólík. Við
erum ólík að skapgerð og höf-
um mismunandi áhugamál og
lífsskoðanir. En um eitt erum
við sammála: að það sé sam-
hengi í lífinu — og þar að komi
að lokum, að hið góða sigri.
49 ára.
Ástin kviknaði eftir giftinguna.
Þegar ég var að svara spurn-
ingunni: „Hvers vegna elska ég
manninn minn?“, hverfur hug-
urinn ósjálfrátt til æskuáranna
og ástarinnar. En ég er nú orð-
in 51 árs og maðurinn minn 68,
og við höfum þolað súrt og sætt
saman í 30 ár. Þegar ég giftist
manninum mínum um tvítugt,
var það ekki af því að ég væri
sérstaklega ástfangin af honum,
en ég virti hann sem góðan og
göfuglyndan mann, og við gift-
um okkur eftír þrÍP'o‘ia mánaða
kunningskap. Ég hélt, að ég
gæti byggt hjónaband á þessum
grunni. En það gekk ekki vel
fyrstu árin og oft munaði litlu,
að illa færi. En það er ekki hægt
að komast hjá að láta sér þykja
vænt um góða manneskju, og
þegar frá leið, varð ég innilega
hamingjusöm og líf mitt hefur
orðið æ hamingjusamara, eftir
því sem lengra hefur liðið.
Maðurinn minn er eins og fólk
flest, ef til vill dálítið ófríður í
augum annarra, greindur í með-
allagi og enginn samkvæmis-
maður, en öllum kunningjum
okkar fellur vel við hann, því
að hann er svo mikið góð-
menni.
Það fer vel á með okkur. Hann
hvetur mig til að taka þátt í
félagslífi og skemmta mér með
kunningjakonum mínum, en
hann er alltaf feginn, þegar ég
kem heim. Hann er aldrei af-
brýðissamur. Hann er alltaf að
fullvissa mig um að honum þyki
vænt um mig, enda sýnir hann
mér það með hjálpsemi sinni á
margan hátt. Við eigum vel sam-
an á kynferðisviðinu — og ég
held að það hafi mikla þýð-
ingu.
2 9 2
17