Heimilispósturinn - 01.11.1949, Blaðsíða 22

þvi að hún knnni nokkuð til sjó-
mennsku, eins og aðrar konur
þar á eynni. Hún vatt upp segl-
in og kastaði stýri og árum fyr-
ir borð og lét sig reka fyrir vindi,
því hún hugði, að annað hvort
myndi bátnum hvolfa, þar eð
hann hafði hvorki stýri eða kjöl-
festu, eða hann myndi steyta
við sker og brotna, svo að hún
gæti ekki bjargað sér, þótt hún
reyndi, en hlyti að drukkna. Því
næst vafði hún sjali um höfuð
sér og lagðist grátandi niður í
bátinn.
En það fór á annan veg en
hana hafði grunað, því það kom
hægur norðanvindur, er vaggaði
bátnum yfir næstum því ládauð-
að sjó, svo að hún kom daginn
eftir að landi hér um bil hundr-
að sjómílur frá Túnis, að stað,
sem kallast Súsa, án þess að
hún hefði hugmynd um hvort
hún var á sjó eða landi, því hún
hafði aldrei litið upp frá því hún
lagði af stað.
Af tilviljun var fátæk fiski-
mannskona að taka upp net nið-
ur við ströndina, þegar bátinn
rak að landi. Þegar hún sá bát-
inn, undraðist hún að hann
skyldi reka að landi fyrir full-
um seglum, og í þeirri trú að
sjómennirnir hefðu sofnað, fór
hún út í bátinn og fann þá ekki
aðra þar en stúlkukindina, sem
svaf svo fast, að hún vaknaði
ekki fyrr en konan hafði kallað
á hana hvað eftir annað. Af
klæðnaði hennar sá konan strax
að hún myndi vera kristin og
þess vegna spurði hún hana á
ítölsku, hvernig hún hefði kom-
izt þangað alein á bátnum. Er
stúlkan heyrði talað á ítölsku,
var hún ekki í neinum vafa um
að hún mundi vera komin aftur
til Lipari, vegna breyttrar vind-
stöðu og reis þegar upp. En þeg-
ar hún kannaðist ekki við lands-
lagið, spurði hún hina góðu konu
um hvar hún væri. Konan sagði
þá:
— Þú ert í grennd við Súsa
1 Berberí, stúlka góð.
Er stúlkan heyrði það, varð
hún sárhrygg yfir því, að guð
skyldi ekki hafa viljað lofa henni
að deyja, og hún settist niður
við bátinn og grét í örvæntingu
og ráðaleysi.
Góða konan kenndi í brjósti
um hana og bað hana innilega
að koma með sér heim í kof-
ann sinn. Þar var hún svo vin-
gjarnleg við stúlkuna, að hún
sagði henni allt af létta um
ferðalag sitt. Konan gizkaði líka
á, að stúlkan hefði ekki matazt
og fékk hana til að neyta ofur-
lítils af þurru brauði, fisk og
vatni, sem hún setti fyrir
hana. Gostanza spurðist einn-
ig fyrir um hver hin góða kona
væri, sem talaði svo vel ítölsku
og fékk að vita, að hún var frá
Trapani, hét Carapresa og var
í þjónustu nokkurra kristinna
sjómanna.
Er unga stúlkan heyrði nafnið
Carapresa, gat hún ekki að sér
gert, þrátt fyrir ógleði sína, að
finnast það góðs viti, vegna þess
að það þýðir ,,góð veiði“, og
gaf það henni nýja von, þótt
hún áttaði sig ekki á um hvað,
og löngun hennar til að deyja
smá-hvarf. Án þess að spyrjast
nánar fyrir um hver hin góða
kona var, bað stúlkan hana að
gefa sér nú góð ráð og hafa
meðaumkvun með sér sakir
æsku sinnar, svo að hún gæti
komizt hjá öllum óskunda. Cara-
presa flýtti sér að taka saman
20
$ S 9