Heimilispósturinn - 01.11.1949, Blaðsíða 6

Heimilispósturinn - 01.11.1949, Blaðsíða 6
ar, sem hafði fallið í stríðinu, hafði búið í, og sitt eigið her- bergi, þar sem hún hafði setið löngum og löngum um fjörutíu ára skeið. Hún nam staðar á götunni og starði á svarta sirzið, sem hún hafði notað sem veggfóður í herberginu sínu. Hún hafði horft á það svo oft og lengi, þegar hún var hrygg, þegar hún var veik, og einnig þegar hún var hamingjusöm, að henni fannst munstrið vera ein konar uppdráttur, sem hún hafði gert af sínu eigin lífi. Tveimur dög- um seinna bar nokkuð fyrir augu hennar, sem kom henni mjög á óvart. Verkamennirnir höfðu rifið niður glitsaumaða sirzveggfóðrið og annað vegg- fóður, hvítt og svart, kom í ljós. Hún hafði gersamlega gleymt þessu veggfóðri, en nú vakti það hjá henni, nærri því ótrúlega ljóslega, minninguna um hið langvarandi ástarævintýri henn- ar og Harry Webb. Hversu oft hafði hún ekki, liggjandi í hvílu sinni á morgnana, látið sig dreyma þrotlausa dagdrauma, meðan hún virti fyrir sér, í huganum, litlu, japönsku húsin og hugsaði um yndislegu bréf- in, sem Harry skrifaði henni frá Austurlöndum. En hve hún haf ði elskað hann heitt! Nú var hann Sir Henry Webb, sendi- herra Hans Hátignar á Spáni. Svo var rigningunni fyrir að þakka, að hvíta og svarta vegg- fóðrið hvarf fljótlega af veggn- um, og nýtt veggfóður, sem hafði verið undir hinu, kom í Ijós. Það var með blómaflúri og munstrið var hræðilegt, en frú Barchester mundi vel, með hví- líkri vandfýsi hún hafði valið það árið 1890, þegar hún ætlaði að fara að gifta sig. Þá var hún í bláum kjól úr grófu ullarefni og hafði rafperlur um hálsinn. Hún reyndi að líkjast frú Burne Jones, og á sunnudögum drakk hún te hjá William gamla Morris. Hún gekk oft á dag fram hjá húsinu, þann tíma sem ljósrauða og græna veggfóðrið var látið óhreyft, því að þetta munstur minnti hana á æsku hennar og hina miklu ást henn- ar á Barchester lávarði. Að lokum voru veggirnir líka rifnir, og einn daginn, þegar Barchesterhjónin voru á göngu í skemmtigarðinum, sáu þau, að ekkert var eftir uppi standandi af gamla húsinu, nema litla, korinþska skrauthliðið, sem hafði staðið, með hvolfboga sín- um, fyrir framan dyrnar. Þetta var sérkennileg og dapurleg sjón í senn, því að bak við skrauthliðið, sem stóð efst á þrepi, var ömurlegt umhverfi, þar sem molaðir múrsteinar lágu á víð og dreif, en yfir hvelfdist grár vetrarhimininn. Frú Barchester stóð lengi og horfði á skýin, sem þeyttust um himininn. Að lokum sagði hún við mann sinn: — Þegar ég horfi á þetta skrauthlið, minnist ég eins dapurlegasta dags ævi minnar. Eg hef aldrei þorað að segja þér frá þessu, en nú, þegar við erum orðin svona gömul, getur það ekki sakað neitt. Það var þegar ég var ástfangin af Harry og þú af Sybil. Eitt kvöldið hafði ég farið á dansleik til að hitta Harry, sem var nýkominn heim frá Tokio. Ég hafði hlakk- að til þess, í margar vikur, að Framhald á bls. 23. 4 9 9 9

x

Heimilispósturinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilispósturinn
https://timarit.is/publication/1514

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.