Heimilispósturinn - 01.11.1949, Blaðsíða 24

irnir fái ekki tækifæri til að
haga sér eftir því. Ástæðan til
þessa er sú, að þegar bæði óvin-
irnir og yðar menn hafa skotið
öllum örvum sínum, verða óvin-
irnir neyddir til að safna sam-
an þeim örvum, sem yðar menn
hafa skotið og vorir menn óvin-
anna, en þá geta óvinirnir ekki
notað yðar örvar, vegna þess
að mjóu skorurnar verða ekki
nógu stórar fyrir þeirra grófu
strengi. En yðar bogmenn geta
aftur á móti hæglega notað örv-
ar óvinanna þrátt fyrir stærri
skorur. Á þennan hátt getið þér
haft nægilegar örvar, meðan ó-
vinirnir hafa enga eftir.
Kóngurinn, sem var greindur
maður, féllst á þessar ráðlegg-
ingar, sem Martuccio gaf hon-
um og vegna þess að hann fór
nákvæmlega eftir þeim, tókst
honum að vinna stríðið. Að sjálf-
sögðu var Martuccio í hávegum
hafður og hlaut aðdáun kongs-
ins og varð auðugur og voldug-
ur maður. -
Orðrómur um þetta barst um
landið þvert og endilangt og
einnig til eyrna Gostönzu sem
þannig fékk að vita, að Martuc-
cio Gomit væri enn á lífi, enda
þótt hún hefði fyrir löngu síð-
an grátið yfir því að hann væri
dáinn og gamla ástin lifnaði að
nýju og vakti nýjar vonir. Hún
sagði því næst hinni ágætu hús-
móður sinni frá öllu saman og
að sig langaði svo til að fara
til Tunis og fá að sjá með eig-
in augum þann, sem hún hefði
nú heyrt talað um. Gamla frúin
dáðist að óskum hennar, eins og
hefði hún verið móðir hennar,
fylgdi henni um borð í skipið
og fór með henni til Tunis. Er
þangað kom, kom hún Gostönzu
fyrir hjá ættingjum sínum, er
tóku ágætlega á móti henni.
Caraprase hafði einnig farið með
þeim og var hún nú send út af
örkinni til að fá fréttir af Mar-
tuccio, og urðu þær himinlifandi
glaðar, er þær fréttu að hann
væri orðinn mikill maður. Eldri
konan vildi nú verða til þess að
segja Martuccio að Gostanza
væri komin til landsins vegna
hans og fór hún því og heim-
sótti hann einn dag og sagði
við hann:
— Martuccio, einn af þjónum
þínum frá Linari hefur komið
og heimsótt mig af því hann
óskar eftir að mega tala við
þig í einrúmi. Þess vegna hef
ég samkvæmt óskum hans ekki
viljað trúa neinum öðrum en
sjálfri mér fyrir að færa þér
þessi boð.
Martuccio fylgdi henni heim
til hennar. Strax, er unga stúlk-
an sá hann, varð hún svo glöð,
að hún gat engu orði upp stun-
ið en aðeins faðmað hann að
sér og þrýst honum að hjarta
sínu. En hugsunin um allt það
mótlæti, er hún hafði orðið að
þola og þá sælu, er hún nú fann,
gerði hana hljóða, svo að hún
gat aðeins grátið heitum gleði-
tárum.
Martuccio var sem þrumu
lostinn og andvarpaði.
— En Gostanza mín, er það
mögulegt að þú sért lifandi enn-
þá. Eg sem hefi heyrt fyrir
löngu síðan að þú værir horfin,
og heiman vissi enginn neitt um
þig, — og svo faðmaði hann
hana að sér og kyssti hana og
felldi heit og hljóðlát tár yfir
þeirra sæla endurfundi.
Gostanza sagði honum nú allt
það, sem á dagana hafði drifið
22
9 9$