Heimilispósturinn - 01.11.1949, Blaðsíða 30

Þegar máltíðinni var lokið,
reyndi hún að komast ein upp
í íbúðina. En Harvey vildi það
ekki. Þau fylgdust að, og
Harvey var dálítið valtur á fót-
unum, þegar þau gengu eftir
löngum ganginum.
Hún skildi við hann í setu-
stofunni með konaksflösku fyr-
ir framan sig, en fór sjálf inn
í baðherbergið og læsti dyrun-
um.
„Hvernig kemst ég út?
Hvernig kemst ég út? Hvað get
ég gert?“ hugsaði hún skelfd og
starði á veggina, sem voru
þaktir speglum. Hún sá aðeins
sjálfa sig, óttaslegna, lokaða
inn í gildru.
Það var tilgangslaust að
biðja hann vægðar. Hann mundi
ekki sleppa henni. Hann mundi
verða reiður. Hún vissi, að
hann væri ekki lamb að leika
sér við, ef hann reiddist.
Hún varð að komast burt.
Gat hún skipt um kjól, farið
í loðkápuna, troðið hattinum í
vasann, opnað baðherbergis-
dyrnar, sem sneru út að gang-
inum — og farið sína leið út úr
hótelinu um leið og aðrir gest-
ir? Gat hún gert það?
Hún tók að klæða sig úr
samkvæmiskjólnum — hún ætl-
aði að skilja hann eftir ásamt
öðru, sem hún gat ekki tekið
með sér. Hann mátti gera
við það, það sem honum sýndist.
Hann mátti kasta töskunni í
sjóinn. Hún vildi ekki framar
sjá neitt af því, sem hún hafði
komið með á þennan stað.
Hún lauk við að klæða sig
og opnaði dyrnar með titrandi
höndum, beið og hlustaði. En
hún heyrði ekki annað en sinn
eigin andadrátt. Henni fannst
hann vera svo hávær, að hún
þrýsti munninum niður í loð-
kragann.
Hún skildi dyrnar eftir opnar,
því að hún óttaðist marr í hurð-
inni.
Hún mætti engum á gangin-
um, allt var hljótt og kyrrt.
Þegar hún fór fram hjá lyftu-
dyrunum, sá hún ungþjóninn,
sem hafði fylgt henni upp fyrr
um kvöldið. Hann glápti á hana
spyrjandi augnaráði.
Hún tróð sér inn í gestahóp-
inn, sem var að fara út um
hóteldyrnar, og brátt stóð hún
úti á götunni.
Hún var komin út. Hún var
frjáls. Nú gat hún farið heim.
Hún varpaði öndinni af fegin-
leik og setti á sig hattinn. Þeg-
ar hún kom í næstu götu, veif-
aði hún í leigubíl.
*
Morguninn eftir tók hún
fyrstu lest og var komin heim
um hádegi. John var ekki vænt-
anlegur fyrr en klukkan sex.
Hún lék við hvem sinn fingur
og beið hans með eftirvæntingu.
Hún var komin heim. Það
var eins og hún hefði aldrei lif-
að þessa martröð. Hún ætlaði
aldrei að hugsa um Harvey
framar. Hún ætlaði aldrei að
segja John frá þessu, það gæti
gert hann órólegan. En hún
ætlaði að bæta margfaldlega
fyrir þetta dulda brot sitt, sem
hann fengi aldrei að vita neitt
um.
Hér eftir yrði allt öðruvísi en
áður. Ö, hve glöð hún var að
vera komin heim heil á húfi!
Hve óumræðilega hamingjusöm
hún var!
Loks heyrði hún braka í
28
9 9 5