Heimilispósturinn - 01.11.1949, Blaðsíða 25

©g hversu ástúðlega hin göfuga
kona, sem hún hafði búið hjá
hafði tekið á móti henni. Mar-
tuccio skildi svo við hana, er
þau höfðu talað lengi saman, og
fór á fund konungs, er hann svo
sagði frá stúlkunni, og bætti við
að hann hefði í hyggju að kvong-
ast henni, samkvæmt lands-
lögum, ef kóngurinn vildi gefa
sitt samþykki til þess.
Kóngurinn varð mjög undr-
andi, og er hann hafði látið
kalla stúlkuna á sinn fund og
hún staðfest sögusögn Martuc-
cios í einu og öllu, sagði hann:
1— Þú hefur sannarlega til þess
unnið að fá þennan mann. —
Því næst lét hann bera fram
dýrmætar gjafir, sem hann
skipti milli hennar og Martuc-
cios og gaf þeim jafnframt leyfi
til að gjöra hvað sem þeim þókn-
aðist.
Martuccio sýndi frúnni göf-
ugu og góðu, sem Gostanza
hafði dvalið hjá, mikinn heiður
og gaf henni viðeigandi gjafir
sem þakklætisvott fyrir þá um-
hyggju, er hún hafði sýnt ást-
mey hans. Því næst fól hann
hana guði á vald og kvöddu þau
Gostanza hana með þakklætis-
tárum.
Með leyfi konungs fóru þau
svo um borð í skip nokkurt og
fór Carapresa með þeim. Sigldu
þau síðan hraðbyri til Lipari,
og þar fengu þau þær móttökur,
er engin orð fá lýst. Síðan héldu
þau brúðkaup sitt með rausn og
prýði og lifðu lengi saman í ást-
ríku og hamingjusömu hjóna-
bandi, í sátt og samlyndi.
Korinþska skrauthliðið.
Frarrih. af bls. 4.
sjá hann aftur. En Harry hafði
fengið orlof til þess eins að trú-
lofa sig, og hann dansaði allt
kvöldið við unga stúlku og lét
sem hann sæi mig ekki. Þegar
ég ók heim af dansleiknum um
kvöldið, grét ég. Svo kom ég
hingað heim að húsinu. Eg
fann, að ég leit hræðilega út,
öll grátbólgin, og ég þorði ekki
að láta þig sjá mig svona útlít-
andi. Ég lézt hringja og sendi
ekilinn burtu, því næst hallaði
ég mér upp að annarri súlunni,
og þannig stóð ég lengi. Eg
kjökraði. Það var hellirigning.
Ég vissi, að þú varst líka að
hugsa um aðra, og mér fannst
lífið óbærilegt. Mér fannst öllu
lokið. Þetta er það, sem litla
skrauthliðið, sem nú á að fara
að rífa, minnir mig á.
Barchester lávarður, sem
hafði hlustað á hana af mikilli
samúð og athygli, tók blíðlega
undir arm hennar.
— Nú veit ég, hvað við ger-
um, sagði hann. — Þetta skraut-
hlið er sem legsteinn á gröf
minninga þinna, og áður en það
er rifið, skulum við fara og
kaupa fáein blóm og leggja þau
þarna upp á þrepið.
Gömlu hjónin fóru í blóma-
búð og komu aftur með fáein-
ar rósir, sem þau lögðu við fót-
stalla korinþsku súlnanna. Dag-
inn eftir var skrauthliðið horfið.
9 9 9
23