Vinnan - 01.02.1947, Qupperneq 17

leik, sá, sem liefur annað eins svipmót og hann,
getur luópað: Verði ljós! án ótta við óhlýðni höf-
uðskepnanna.
Drottinn allsherjar hóf upp ásjónu sína og virti
okkur, hina örmu Rekavíkurbúa, fyrir sér stund-
arkorn. Og að því loknu geispaði hann. Þegar
hann hafði geispað, sagði liann: — Þið eruð sauð-
ir, greyin mín, allir saman. Farið til hægri.
— Hæ! Nú erum við hólpnir! hrópuðu Reka-
víkurbúar einurn rómi. Og í gleði sinni hoppuðu
þeir til hægri, sumir á einum fæti, aðrir á tveim-
ur. Og jafnvel ég varð feginn. En eitt olli mér
dálítils óróleika. Það var hin tvíræða merking í
orðinu sauður. Ég þóttist verða var við ofurlítið
glott á vörum Drottins allsherjar, þegar hann
mælti jretta orð. Er ég þá sauður, þegar til alls
kemur? sagði ég við sjálfan mig. Og sjálfselska
mín, meinhornið að tarna, mótmælti því kröft-
uglega. En ég braut heilann um málið, og því
lengur, sem ég braut heilann, jrví ógreinilegri
varð rödd sjálfselskunnar, og önnur rödd tók að
bergmála í djúpi vitundar minnar, ógreinilega
fyrst í stað, en að lokum gat ég greint orðið — me.
Það var raust lítils lambs, sem jarmaði úr djúpi
vitundar minnar. — Já, einmitt það, sagði ég. —
Það er þá engum vafa undir orpið. Og jafnskjótt
tók ég gleði mína á ný og varð eins himinlifandi
og hinir Rekavíkurbúar.
En einn var sá, sem ekki var glaður. Það var
Hann úr Neðra. Hann hafði líka komið á vett-
vang, til þess að fá sinn hundraðshluta af Reka-
víkurbúum, og hafði með sér poka, nægilega
stóran til að rúma fáeinar sálir. I þennan poka
hafði liann ætlað að stinga þeim, sem kynnu að
falla í hans hlut. — Hm! hugsaði ég með sjálfum
mér. — Ekki skal mig kynja, þó að Hann úr
Neðra eigi litlum vinsældum að fagna, svona
ótótlegur sem hann er. — En þegar honum varð
ljóst, að hann fékk ekkert í sinn hlut, varð hann
fjarska sorgbitinn á svipinn. Höfuðið hneig nið-
ur á bringu, tárin komu fram í augun, og hann
stundi upp með ekkarómi: — Ég þóttist þó sann-
færður um að fá Y prófast. Aldrei hefði mér kom-
ið til hugar, að ég mundi missa af honum.
— Þér getið alls ekki, sagði ég og sneri mér að
Honum úr Neðra — þér getið alls ekki fært nein
rök fyrir eignarrétti yðar á Y prófasti.
— Það var þó helvíti, sagði Hann úr Neðra.
— Og hvaða rök ættu það svo sem að vera?
spurði ég.
— í fyrsta lagi er hann Jesúíti, sagði Hann úr
Neðra.
— Fjarri því! sagði ég. — Jesúítar eru ekki til
—
SORG
Blærinn talar við blóm í haga
og bakkinn víð silungsána.
Vorið spyr sól og vogur báru
veturinn stjörnur og mána:
Hvar er bjarthöfði litli, barnið góða,
sem bernsku sína gaf okkur
og hrifningu, djúpa og hljóða?
Og magur, skáldaður móakragi
í munaðarleysi tautar:
Hvar er plógurinn, sem átti að særa mig,
veita mér sæld hinnar líknandi þrautar?
Hvar er drengurinn okkar? spyr önd á hyli,
sem ætlaði kraft minn að hefja,
spyr fallandi foss í gili.
Hver gengur hér sífellt, glötuðum skrefinn
spyr gata, sem liggur í hring.
Vei mér aumri, minn eini gróður
er eymd hans og fordæming.
Hvert fótspor, sem hann í fang mitt sáir,
er fræ, sem vex og ber ávöxt:
Fjarvist þess, sem hann þráir.
Farðu, ég vil heldur vera auð!
Gísli H. Erlendsson
V_________________________________________________>
lengur. Og þegar þeir voru uppi, voru þeir risar.
svartir risar, sem höfðu hjörtu konunganna og
örlög þjóðanna í hendi sér. Það er blygðunar-
laust að kalla herra dverginn og prófastinn Y
Jesúíta.
— Getur verið, sagði Hann úr Neðra og þurrk-
aði sér um augun. — En eigi að síður var blóð-
ugt að missa hann.
—Og á hvern liátt höfðuð þér luigsað yður að'
kvelja hann, ef hann hefði verið sv'o ólánssamur
að lenda í klónum á yður? spurði ég.
— Með því að láta hann lesa sínar eigin pré-
dikanir, svaraði Hann úr Neðra.
— Ó! Hvílík djöfuls uppfinning! hrópaði ég.
— Hvílík satans grimmd! Hárin risu á höfðinu
á mér. Ég vaknaði með skelfingarhroll og draum-
urinn var búinn.
VINN AN
9