Vinnan - 01.02.1947, Qupperneq 24

Stefdn Egilsson
fyrsti heiðursfélaginn
Guðni Egilsson
féh. 1917—1921, heiðursfél. 1935
Kornelius Sigmundsson
tók fyrstur sveinspróf i iðninni
hérlendis 1909
í félaginu, að brýna nauðsyn bæri til að félags-
menn sýndu hver öðrum hjálpsemi í hvívetna, er
erfiðleikar steðjuðu að, á meðan styrktarsjóður-
inn væri þess ekki megnugur að taka til starfa.
Fyrir því var sá liáttur upp tekinn, er svo bar und-
ir, að efnt var jafnan til fr jálsra samskota innan fé-
lagsins. Þessi fjárframlög koma eðlilega hvergi
fram í reikningum félagsins, en skipta þó eflaust
þúsundum króna.
Þrátt fyrir góða þátttöku í þessari hjálparstarf-
semi töldu ýmsir þetta fyrirkomulag frekar ó-
heppilegt, og rétt myndi að breyta því í heppi-
legra horf.
Því var það, að Þorsteinn Löve vakti máls á því
árið 1938, að hjálparstarfsemi þessari yrði komið
í betra horf, og á þann hátt, að stofnaður yrði sér-
stakur sjóður, er hefði það eitt með höndum, að
Iijálpa þeim félögum, er fyrir veikindatjóni yrðu
á aðalatvinnutíma ársins — að sumrinu — og að
allir félagsmenn greiddu til sjóðs þessa allt að
2% ,eftir úrskurði stjórnarinnar yfir sumarmán-
uðina, eða frá 1. júní—1. nóv. Málið fékk ágætan
byr í félaginu, reglugerð var samin og samþykkt,
og sjóðurinn nefndur Sumarsjúkrasjóður.
Sjóður þessi starfaði í 3 ár og greiddist í liann
á þessu tímabili kr. 4078,00 og af því fé greitt í
styrki kr. 3700,00. Eftirstöðvarnar voru færðar á
höfuðstólsreikning Jarðarfara- og ellistyrktarsjóðs
þegar sjúkrastyrktarsjóðurinn tók að fullu til
starfa 1941, því að þar með var hlutverki þessa
sjóðs lokið.
Mér hefur orðið tíðrætt um sjóði félagsins,
enda hafa þeir verið allsnar þáttur í starfsemi
þess. Oryggisleysi alþýðunnar hefur okkur vel
skilizt og af veikum mætti unnið að þessu til úr-
bóta. Þótt á síðustu árum hafi þar verið að ýmsu
bætt úr, má búast við að enn um skeið verði ekki
svo ríflega til þeirra mála lagt, að styrktastarfsemi
félagsins verði þar ofaukið.
Það mun sízt ofmælt, að flestum meðlimum
Múrarafélagsins finnist að sjóðir þess og þá eink-
um styrktarsjóðirnir séu fjöregg félagsins. Enda
eru þeir talandi tákn um þegnskap þeirra og fórn-
fýsi.
Ég hef hér eytt það miklu rúmi til að segja frá
kaupgjaldsbaráttu og styrktarstarfsemi félagsins,
að litlu mun verða hér hægt við að bæta. Þessi
mál hafa líka tekið upp mestan tíma og krafta fé-
lagsins, og svo mun víðar hafa verið um hliðstæð-
an félagsskap.
Félagið hefur tekið þátt í ýmsu samstarfi verka-
lýðssamtakanna, þó einkum á seinni árum, og fer
ég ekki nánar út í það hér. Það hefur eignast sinn
eigin félagsfána, forkunnarfagran; það hefur lagt
fram sinn skerf í baráttu iðnaðarmanna fyrir rétt-
indum þeirra og hagsmunum, unnið að aukinni
menntun stéttarinnar — faglegri og félagslegri —
og beitt sér fyrir því, að iðnin tæki framförum í
hlutfalli við framsækni og auknar kröfur þjóð-
arinnar. Og óefað má fullyrða, að múrarastéttin
hefur undanfarin 30 ár ekki svikizt um að setja
sinn svip á bæinn í þess orðs fyllstu merkingu.
A þessum 30 árum eru skráðir 241 félagsfund-
ir eða að meðaltali rúmlega 8 á ári hverju, auk
allra stjórna-, fulltrúaráðs- og nefndafunda, sem
skipta mörgum hundruðum. Má af því ráða, að
miklum tíma hefur verið varið til þessara starfa,
og jrá einkum af þeim, sem átt hafa sæti í stjórn
og nefndum félagsins.
Félagið hefur kjörið 4 heiðursmeðlimi: Stefán
16
VINNAN