Vinnan - 01.02.1947, Page 33

Öllum skógarhöggsmönnunum var í nöp við
Scott.
„Taktu saman verkfærin þín, Mal. Við förum
upp í skóg klukkan fjögur í fyrramálið."
„Farðu til helvítis með skóginn og alla þína
djöfuls staura,“ þrumaði Mal og skellti á eftir
sér skúrhurðinni. Eina ráðið til þess að fá Mal
til að tala, var að gera hann vondan. En það var
liættulegt að gera hann vondan. Elann hafði
flæmt hálfa tylft verkstjóra í burtu. Þeir flýðu
til Kanada, áður en honum hafði gefizt tæki-
færi til að láta þá snýta rauðu.
Scott héltn iður götuna án þess að líta við.
Scott var hugrakkur verkstjóri.
Mal fór inn í kofann sinn og skellti hurðinni
á eftir sér. Hundurinn hringaði sig- undir borði
og beið eftir kvöldmatnum.
Allir skógarhöggsmenn könnuðust við Mal
Anderson. Hann var bezti banjóleikari milli
Rangeley og Caribou, að minnsta kosti. Og hann
var einhver allra bezti skógarhöggsmaður, sem
nokkru sinni hafði fellt tré þar í skógunum.
Hann gat stungið hæl í jörðina á þeim stað, sem
hann vildi að tréð félli, og látið það svo reka
hælinn niður í fallinu. Hann greip báðar axirnar
sínar og byrjaði. Þegar önnur varð of heit, lagði
hann hana frá sér og tók hina. Látið hvaða tvo
menn sem er, byrja samtímis Mal á einhverju tré,
með sögum, öxum og hvaða verkfærum, sem þeir
vilja, — og Mal mun hafa fellt sitt tré meðan hitt
er enn uppistandandi. Þetta var ein af ástæðun-
um fyrir því, að Mal fékk borguð átta dagsverk
á viku, þegar aðrir fengu sex.
Nú var sumar, og Mal hafði enga löngun að
fara til skógar fyrr en með vetri. Á sumrin vildi
hann helzt halda til í bænum og leika á banjó
fyrir framan Hótel Penobscot. En nú var efni-
viðurinn á þrotum í stauraverksmiðjunni og Mal
varð að hjálpa til við að flytja stofnana út úr
skóginum. Það var ljóti andskotinn að vera að
þvæla manni í vinnu á þessum tírna árs!
Morguninn eftir fór Mal með vinnuflokknum
upp eftir ánni og byrjaði næsta dag að fella tré.
Hann skildi banjóið og hundinn eftir heima.
Þegar þeir höfðu unnið í þrjár vikur í skógin-
um, var kominn urgur í suma. Þegar þeir fóru
að heiman, hafði Scott sagt, að þetta myndi taka
hálfan mánuð. í lok þriðju vikunnar var Mal
orðinn alvarlega reiður. Scott vildi halda þeim
þarna í heilan mánuð til viðbótar. Og löngu
áður en fjórða vikan var á enda, var Scott neydd-
ur til að fara að vera alvarlega var um sig. Hann
varð að fara mjög varlega til þess að verða ekki
fyrir slysi. Til dæmis hefði vel getað fallið ofan
á hann tré.
„Við skulum fleygja svíninu í ána,“ sagði einn.
„Við skulum binda hann við rótarstubb og
láta villikettina um hann,“ sagð annar. „Það er
ekki hægt að drekkja svona kvikindi, hann er
fæddur fjörulalli.
„Ætli maður veiði hann ekki bráðlega undir
eitthvert tréð,“ sagði Anderson, hann var fyrsti
ekill. „Við skulum láta Mal sjá fyrir því.“
Mal sat á hækjum sér og sagði ekki orð.
Scott var nógu hygginn til þess að fara inn í
kofa sinn á hverjum degi eftir kvöldverð og láta
ekki sjá sig fyrr en að morgni. Fimm mínútur í
myrkri gátu riðið honum að fullu og það vissi
hann.
Að sex vikum liðnum var heilsa Scotts eins
góð og hún hafði nokkurn tíma Verið. Hann var
mjög var um sig í skóginum og lét ekki sjá sig
eftir að dimmdi.
En nú höfðu tveir menn tekið þá ákvörðun
að komast burt úr skóginum, hvort sem Scott
vildi eða ekki. Þeir sögðu engum frá þessu og
höfðu búið sig undir að fara einir. Scott var að
þvo sér í kofa sínum fyrir miðdegisverðinn, þeg-
ar þeir hlupu niður að ánni og hrundu bátkænu
á flot.
Scott saknaði þeirra eftir örfáar mínútur, þeg-
ar allir voru seztir til borðs. Hann kallaði á Mal
og annan til og þeir hlupu niður að ánni. Menn-
irnir tveir, sem voru ákveðnir að komast á burtu
úr skóginum, voru komnir um einn kílómetra
niður eftir og réru eins og þeir ættu lífið að leysa.
Þeir stóðu uppi í bátnum og höfðu gát á grynn-
ingum og trjástofnum, sem flutu í ánni. Hand-
leggir þeirra og árar sveifluðust eins og vind-
mylla í fárviðri.
„Náðu þér í bát, Mal, fáðu þér duglegan mann
til aðstoðar og sæktu þessa bölvaða Kanada-
þrjóta,“ skipaði Scott, bölvandi og stappandi á
árbakkanum.
Mal gaf merki einurn þeirra, sem næstir voru
og þeir ýttu þegjandi á flot. Mal var stærsti og
sterkasti maðurinn í liópnum. Hinn átti að
hjálpa honum við að stýra bátnum.
Áin rann í beinni línu þriggja til fjögurra
kílómetra leið, eða jafnvel meir. Á vorin og
sumrin var hún notuð til að fleyta fram trjá-
stofnum til stauraverksmiðjunnar. Á veturna var
hún higð þriggja til fjögurra feta þykkum ís, og
þá var vögnum, sem fluttu staura til verksmiðj-
unnar, ekið eftir henni fram og aftur.
VINN A N
25