Vinnan - 01.08.1948, Blaðsíða 8

henni trú um, aS hann væri mjúkur sem vorull, enda
þótt hrísið væri úr hennar eigin skógi. Nú finna allir
launamenn hvort efnið er, enda kosta tollalögin þá um
50 milljónir króna árlega.
Næsta skrefið í kauprýrnunarbaráttu ríkisstjórnar-
innar var hin fjandsamlega afstaða hennar í kjaradeilun-
um s.l. suinar og haust. Sú afstaða mun lengi í minnum
höfð. En höfuðatlagan, sem hún var að búa sig undir,
kom með dýrtíðarlögunum svokölluðu, er samþykkt
voru af Alþingi um síðustu áramót. Enda þótt styrkur
alþýðusamtakanna í launadeilunum í fyrra kollvarpaöi
hinum stóru hugmyndum ríkisstjórnarinnar um fest-
ingu vísitölunnar í 200—250 stigum og algert bann við
grunnkaupshækkunum, tókst henni með dýrtíðarlögun-
um svokölluðu að rýra kaupmátt launanna svo, að eng-
inn andmælir því, að hver króna sé nú um það bil
þriðjungi léttari í vasa. Hinsvegar eru falsanirnar og
svikin svo lystilega reifuð, að sjálfir umbúðameistar-
arnir myndu seinir til svara um það, hvað mikið hefur
tekizt að lækka launin og rýra lífsafkomu alþýðunnar.
Hitt er víst, að löggilding hinnar sviknu vogar og máls
er orðin launastéttunum slík sannreynd, að þær telja
það til hinna verstu afbrota, þegar löggjafarsamkoma
þjóðarinnar og ríkisvald er notað til þess að fram-
kvæma viðlíka þorparaskap,' sem okkur hefur verið
sagður verstur af erlendum þjófum einokunartímanna.
Það er líka höfuðnauðsyn, að launþegarnir láti ekki
blekkjast af þeim umbúðum, sem kaupránið er fært í
með endalausum talnablekkingum, vísitölufölsunum,
niðurgreiðslum og loforðum, sem altaf eru svikin: að
þyngstu byrðarnar verði lagðar á breiðustu bökin.
*
Þær lagaárásir, sem alþýðan hefur orðið að þola af
hálfu alþingis og stjórnarvalda þrisvar sinnum á tæpum
áratug, eru í augum heiinar eðlileg viðbrögð auðstéttar-
innar til að halda ránsfeng sínum. En verkalýðshreyf-
ingin hlýtur áð líta það mjög alvarlegum augum, hversu
greiðasöm þjónusta ýmissa manna, sem kalla sig full-
trúa alþýðunnar, hefur reynzt afturhaldinu í baráttu
þess, enda er svo komið, að heiðarlegir menn leggja
hana til jafns við sök verkfállsbrjótsins og þykir hún
þó sínu rýrari miðað við sök þeirra manna, er guldu
jáyrði sitt við dýrtíðarlögunum svokölluðu í vetur.
Þeir sem forystuna hafa fyrir þessum öflum innan
verkalýðssamtakanna, virðast hafa gert sér sektina
Ijósa. Þeir reyna ekki lengur að verja árásirnar, sem
stefnt er gegn lífskjörum alþýðunnar af löggjafar-
valdinu, heldur hafa þeir með öllu kastað grímunni og
ganga nú um með opin andlit griðrofanna, hrópandi á
fulltingi auðstéttarinnar til að kljúfa verkalýðssamtök-
in. Markmiðið er að ná Alþýðusambandinu úr höndurn
sameiningarmanna og gera það að máttvana hönd, sem
stjórnað yrði til undirskriftar hverju því lagaplaggi,
sem peningastéttinni og þjónum hennar þóknast að bera
á borð.
Dæmi þessarar þjónustu eru nú orðin að heilu af-
brotaregistri, þar sem hvert atriði varðar þyngstu viður-
lögum samkvæmt lögum verkalýðsins.
Þeim trúnaðarbrotum fer fjölgandi, að fulltrúar á
Alþýðusambandsþingum, er jafnframt eiga sæti á Al-
þingi ganga í berhögg við eigin samþykktir (sbr. af-
stöðu Hannibals Valdimarssonar, Sigurjóns, Finns
o. fl. til dýrtíðarlaganna, vökulaganna o. fl. hagsmuna-
mála alþýðui. Og í launadeilunum s.l. sumar gengu AI-
þýðublaðsmenn til hreinna verkfallsbrota með því að
skipuleggja andstöðu ýmissa verkalýðsfélaga gegn þeim
verkalýð, sem í deilu stóð. Þessi einstæða klofnings-
starfsemi gekk svo langt, að forráðamenn Baldurs á
Isafirði fengu menn til þess að taka upp vinnu í banni
samtakanna.
Þá er hið svokallaða Alþýðusamband Suðurlands
glöggt dæmi þess á hvaða stig sundrungarstarfsemin er
komin. Eina samþykktin, sem borizt hefur frá þessum
gervisamtökum, er áskorun til ríkisvaldsins um að
banna Alþýðusambandinu aðgang að útvarpinu 1.
maí. Samskonar áskorun barst einnig frá Alþýðusam-
bandi Vestfjarða, sem verið hefur starflaust með öllu
um árabil og umboðslaust til aðgerða síðustu 2 árin.
Þá er klofningssagan, frá 1. maí eitt hið átakanlegasta
tákn þess, hve sundrungarmennirnir í Alþýðusam-
bandinu eru langt leiddir. En í beinu framhaldi af
hinum einstöku tilburðum til þess að rjúfa eininguna
1. maí, hrópa þeir nú hástöfum á aðstoð allra aftur-
haldssinnaðra afla til þess að „brjóta vígtennurnar“ úr
„kommúnistunum“, eins og það heitir á þeirra máli að
svipta alþýðusamtökin þeirri forystu, sem þau hafa
notið á sigurgöngu sinni síðustu árin.
Skeið grímumannanna innan verkalýðshreyfingar-
innar virðist nú senn á enda runnið, því að varla geta
þeir menn, er síðasta árið hafa vaðið um landið skipu-
leggjandi verkfallsbrot og fjandskap við hina stríðandi
alþýðu vænzt þess að fá nokkru sinni aftur það gerfi,
er svo vel hylji ásjónu þeirra og ólánssvip, að alþýðan
taki þá trúanlega. Alþýðan mun að sjálfsögðu á réttum
vettvangi gera upp við þá menn, er svikið hafa málstað
hennar. A sama hátt og hin einstöku verkalýðsfélög hafa
sívakandi auga á þeim, sem reynzt hafa uppvísir að
þjónustu við andstæðingana á hættustund, þurfa heild-
arsamtökin að hafa enn gætnara auga en hingað til með
þeim einstaklingum og hópum, sem berir hafa orðið að
brotum gegn samtökum alþýðunnar í lífsbaráttu hennar.
Það væri ófyrirgefanleg vanræksla af samtökunum, ef
þau léti undir höfuð leggjast að draga slíka afbrota-
menn til reikningsskapar samkvæmt lögum, en leyfði
þeim að vinna skemmdarverk sín í friði.
148
VINNAN