Vinnan - 01.08.1948, Blaðsíða 13

andlit standa við hlið sér. Hann var skinnklæddur og
mikill, en hægur í fasi og dulur í framan. Frá honum
stafaði þrjóskukennt viðnám hafsins.
Og varst að koma gangandi í þessu veðri?
Já. Mig bar nú svona að. Það er svo sem sama hvert
maður flækist.
Það er nú ekkert notalegt fyrir þig að standa hérna
niður á plássi. eins og þú ert klæddur. Viltu ekki koma
heim með mér og fá þér kaffisopa, og maðurinn stútaði
sig á heljarmikilli pontu, sem hann dró undan stakk
sínum.
Þetta er mikið brim, sagði Agnar Jóhann og fann
sig lítilfjörlegan við hliðina á þessum manni, sem var
eins og meitlaður inn í umhverfið.
Meira sér maður það nú stundum, anzaði maðurinn
í gegnum nefið. Það er samt ekki svo að skilja, að þetta
er nógu andskoti mikið, og nóg til þess að við róum
ekki — ég vildi ekki eiga að lenda í þessu. Hvað heit-
irðu annars?
Agnar Jóhann heiti ég; en hvað heitir þú?
Eg er nú vanalega kallaður Stjáni formaður i þorpi
hér, annars heiti ég Kristján Kristófersson.
Svo þú ert formaður, sagði Agnar Jóhann og sá nú
að þessi maður gat ekki verið annað en formaður.
Já, ég er hérna með Blíðuna, og maðurinn fór við-
kvæmri hendi um grænmálað skipið, sem þeir stóðu
hjá. Hún er happafleyta og hefur alltaf verið.
Vantar þig ekki mann? spurði Agnar Jóhann og lést
skoða skipið af kunnáttu.
Ertu vanur?
Ekki get ég nú sagt það. En ég hef prófað margt um
dagana.
Já, ég trúi því. Röskir strákar eru nú ekki lengi að
komast upp á hlutina, og það eru vanalega einhverjar
töggur í þeim, sem flækjast um lítt klæddir í svona
veðri. Við skulum ganga hérna upp til hans Þórðar
á Bergi — hann er sennilega að gefa rollunum núna.
Er hann útgerðarmaður? spurði Agnar Jóhann og
leit á Stjána formann, sem stikaði stórum, nokkrum
skrefum á undan, upp götuna.
Nei, anzaði formaðurinn aftur fyrir sig. Hann er hjá
mér, en á að leggja til einn útgerðarmann við bátinn;
og til skýringar bætti við: Við köllum þó útgerðarmenn
í þorpi hér, sem eru upp á kaup.
Þær voru nú bara þrjár hjá mér núna, helvítis roll-
urnar! var kallað á móti þeim um leið og þeir komu að
litlu og veðurbörðu íbúðarhúsi. Hvernig lízt þér á það,
Stjáni?
Agnar Jóhann sá lítinn. samanrekinn mann með al-
skegg standa fyrir dyrum á kofaskrifli úr kassafjölum
og torfi. Maðurinn þurrkaði hendur sínar á torfuskækli
og síðan á buxnaskálmunum, sem voru girtar niður
í sokkana.
Eru þær ennþá að ganga hjá þér, Þórður? sagði
Stjáni formaður, sýnilega hissa.
0, blessaður vertu, þær ganga allar upp hjá mér,
bölvaðar. Ég er hræddur um að helvítis hrúturinn sé
ónýtur — það er ekki í fyrsta sinn sem djöfullinn hann
Gvendur í Tröð svindlar á mér. í fyrra seldi hann mér
sex álna tré, dýrum dómum, sem allt reyndist maðk-
smogið og ónýtt. Hann skal fá það aftur í einhverju,
og Þórgur á Bergi stakk vænum bita af baðtóbaki upp
í sig. — Það mætti segja mér, að hann stórsnuðaði
okkur á lifrinni eins og öðru.
Ætli það, sagði Stjáni formaður. Málið er alltaf mál
og það er skrifað.
Ég legg ekkert upp úr þessum helvítis kladda, sem
hann skrifar, sagði Þórður æstur og spýtti mórauðu.
1 fyrra var okkur lofað nótum, en það komu engar
nótur — hann getur skrifað hvern andskotann sem
hann vill.
Við skulum nú ekki tala um það núna, Þórður minn,
sagði Stjáni formaður með hægð, því hann vildi ekki
æsa Þórð upp í neinn ofsa, þar sem lifrarbræðslumálið
í þorpinu var frekar viðkvæmt mál, og hann.var einn
aðalmeðeigandi Gvendar í Tröð. — Ég kom hérna með
mann handa þér.
Það var ágætt, og Þórður ók sér og brosti svo skein
í gular, sterklegar tennur. Hann er sjálfsagt vanur, fyrst
sjálfur formaðurinn kemur með hann.
Nei, sagði Stjáni formaður. Hann segist nú ekki
vera vanur, en ég held að þetta sé röskleika piltur og
þú ættir bara að ráð’ann. Að svo mæltu kastaði hann
á þá kveðju og fór.
Við skulum koma inn, sagði Þórður og gekk á und-
an. Hvar ertu annars með fötin þín?
Ég á ekki önnur föt en þessi sem ég stend í, svaraði
Agnar Jóhann. Þau eru mér nóg, ef ég fæ þau þurrkuð
og svo einhvern sjógalla utan yfir.
Það ætti nú að vera hægt að útvega hann, drengur
minn, og eins ef þig vantaði tóbak eða þess háttar.
Ég reyki ekki, upplýsti drengurinn.
Nú, hverslags sjómaður ertu, spratt út úr Þórði. Hvað
ertu gamall?
Sautján ára.
Sautján ára, sagði Þórður og jóðlaði tóbakið, sem
hann síðan skóf út úr sér með sleikifingri og stakk tugg-
unni í vasann. — Já, bætti hann svo við hugsandi. Þær
liggja einhverjar fyrir þér í vetur — mér lízt svoleiðis
á þig-
Þeir komu inn í eldhús, þar sem ung og þrýstin
stúlka með stírurnar í augunum hitaði kaffi á olíuvél.
Þarna kem ég nú með nýja útgerðarmanninn okkar,
Magga, sagði Þórður gleiðgosalegur og hauð útgerðar-
manninum sæti. Og þetta er hlutakonan, hætti hann við
og benti á stúlkuna.
VINNAN
153