Vinnan - 01.08.1948, Blaðsíða 30

in aftur, og eins og þér getið skilið, veit ég hvern-
ig Ruggieri hefur verið fluttur þangað, sem liann
fannst, en hvernig hann hefur lifnað við aftur,
er mér ráðgáta. —
Frúin skildi nú hvemig í öllu lá og sagði stúlk-
unni, hvað læknirinn hafði sagt henni og bað
hana að hjálpa sér að frelsa Ruggieri, því það
væri henni innari handar, aðeins ef hún vildi og
gæti jafnframt sfoppið við allan vanza.
— Leggið þá á ráðin og ég skal sannarlega fram-
kvæma þau.
Frúin, sem ekki leið betur en þótt hún hefði
verið í hengingarólinni, var ekki sein á sér að
taka ákvörðun, senr hún útskýrði vandlega fyrir
stúlkunni, sem fór strax til læknisins og sagði
grátandi:
— Herra, ég verð að biðja yður fyrirgefningar
á stórri synd, sem ég hef drýgt gegn yður. —
— Og hvað er það? spurði læknirinn, en stúlkan
svaraði hágrátandi:
— Herra, þér vitið hvílíkur maður Ruggieri frá
Jeroli er, og þar eð hann fór að líta til mín hýru
auga, hef ég á þessu ári trúlofazt honum, bæði
vegna þess að ég þorði ekki annað og svo var ég
líka dálítið skotin í honum, og er hann hafði
komizt að því í gærkvöldi, að þér voruð ekki
heima talaði hann um fyrir mér þangað til ég lét
tilleiðast að sofa hjá honuin inni í herbergi mínu
um nóttina, og er hann varð þyrstur ætlaði ég að
sækja honum vatn eða vín að drekka, en ég vitdi
ekki fara inn í salinn, svo frúin yrði mín ekki
vör, og þá mundi ég eftir að hafa séð vínflöskuna
inni hjá yður og hljóp þangað inn eftir henni og
gaf honum að drekka, fór svo með flöskuna aftur
þangað sem ég hafði tekið hana, og einmit.t út af
því voruð þér svo reiður. Og ég viðurkenni að ég
breytti rangt, en hver er sá, sem aldrei gerir það,
sem hann á ekki að gera? En mér þykir þetta
mjög leiðinlegt, einkum vegna þess, að nú liggur
við að Ruggieri verða að láta lífið fyrir þetta, og
þess vegna bið ég yður svo innilega nm fyrirgefn-
ingu, og að þér vilduð leyfa mér að fara og hjálpa
Ruggieri eftir því sem ég get.
Læknirinn var mjög undrandi, er hann heyrði
þetta, en lét sér þó nægja að skopast dálítið að
lienni og sagði:
— Þú liefur, svei mér, ætlað að detta í lukku-
pottinn er þú hefur beðið ungs manns er gæfi
þér gulf og græna skóga, og hafa svo ekki annað
en múrmeldýr upp úr krafsinu. Farðu þá og frels-
aðu unnusta þinn, en gættu þess eftirleiðis að
Ideypa honum ekki oftar inn í þetta hús, því þá
skaltu sannarlega eiga mig á fæti. —
Stúlkunni fannst þetta byrja vel, og fiýtti sér
nú allt hvað hún mátti til fangelsisins. Þar talaði
hún svo vel fyrir sínu máli við fangavörðinn að
hann leyfði henni að taia við Ruggieri. Er hún
hafði sagt honum hverju hann skyidi svara dómar-
anum, ef hann vildi sleppa frá þessu, heppnaðist
henni að fá áheyrn lrjá hinum stranga dómara.
En þar eð hún var ung og lagleg stúlka, vildi
sá heiðursmaður fyrst reyna að fá hana til að bíta
á sinn öngul, áður en hann veitti henni áheyrn,
og til þess að hafa hann góðan, sleppti hún öllum
tepruskap í þau skipti. Og þegar kvörnin var orð-
in tóm stóð hún upp og sagði:
— Herra, Ruggieri frá Jeroli hefur verið hand-
tekinn, sem þjófur, en það er hann alls ekki. —
Svo sagði hún honum alla söguna frá upphafi
til enda, að hún væri kærastan hans og hvernig
honum hefði verið laumað inn í húsið og að svo
hefði hún gefið honum svefnmeðal í þeirri trú,
að það hefði verið vatn, og komið honum því
næst ofan í kassa af því hún hefði álitið að hann
væri dáinn. Því næst sagði hún frá því, sem eig-
endur kassans liefðn sagt smiðnum, og var það
skýring á því, hvers vegna Ruggieri var kominn
í hús veðlánaranna.
Dómarinn sá strax að það var auðvelt að komast
að raun um sannleikann í þessu máli og yfirheyrði
bæði lækninn, smiðinn, eigendur kassans og okr-
arana og við það fékk hann staðfest að okrararnir
hefðn í byrjun næturinnar stolið kassanum og
farið með hann heim til sín. Að síðustu sendi
hann boð eftir Rugieri og spurði hann, hvar hann
hefði verið síðustu nótt. Hann svaraði því til, að
það væri sér ekki ljóst, en hann myndi vel að
hann hefði farið út til að gista hjá þjónustustúlku
meistara Mazeosar, og í hennar herbergi hefði
hann drukkið vatn, hann hefði verið svo þyrstur,
annars myndi hann aðeins, að hann hefði vaknað
í kassa í húsi veðlánaranna. Dómaranum var nú
innilega skemmt og lét bæði vinnukonuna, Rugg-
ieri, smiðinn og veðlánarana endurtaka framburð
sinn. Að endingu dæmdi hann okrarana í tíu
gullflórína sekt, af því þeir höfðu stolið kassan-
um, en lét Ruggieri lausan.
Yfir því varð hann auðvitað glaðari, en orð fá
lýst, og frúin lians alveg frá sér numin. Gerðu
þau, og einnig þernan góða, oft og mörgum sinn-
um að gamni sínu yfir því hve áfjáð hún hefði
verið að gefa honum nokkrar hnífstungur að
skilnaði, en allt varð þetta til að margfalda ást
þeirra og gagnkvæmt traust. Ef eitthvað þvílíkt
nrætti einnig koma fyrir mig, þó að kassanum
undanskildum.
170
VINNAN