Vinnan - 01.11.1984, Blaðsíða 20

s / / #
A síðastliðnum tveim árum hafa SAA-samtökin farið á
ýmsa vinnustaði og haldið upplýsinga- og fræðslufundi um
áfengismál. Vinnan hefur hitt að máli ungan mann sem
telur sig eiga þessum fundum líf sitt að launa.
Fjölskyldan var krosssprungin,
konan farin frá mér með bömin,
helgarnar vom famar að teygja
sig frá fimmtudegi til sunnudags
og ég fann að ég var að missa
tökin á lífinu.
Einmitt þá, á þessum örlagaríku
tímamótum í lífí mínu, kom ráð-
gjöf inn á fyrirtækið. Það varð
mín björgun og mín gæfa. Hefði
það ekki gerst var bara ein leið
eftir - leið alkohólistans - og
hún stefnir aðeins í eina átt —
gröfína.
*
Eg drakk alltaf mikið og illa þegar ég
drakk. Ég var svokallaður helgar-
drykkjumaður í sex ár. Til að byrja með
var helgin bara laugardagur og sunnu-
dagur - en smám saman lengdist hún.
Fyrst bættist föstudagurinn við, svo
fimmtudagurinn. Og í hverju ári eru 52
helgar. Það þýddi drykkju í 150-200
daga á ári.
En ég var enginn alkohólisti — nei,
nei, égfékk mér bara svolítið neðan íþví
um helgar svona eins og allirgera.
Og ég mætti í vinnuna - svona oftast
nær. Auðvitað oft grúttimbraður og
glær og með allt á hornum mér. Ég
tilkynnti mig aldrei veikan; hafði það
fyrir reglu. Þegar afföll fóru að koma
fyrir í auknum mæli á mánudögum og
þriðjudögum, hringdi ég og sagðist vera
slappur. Auðvitað gerði ég mér grein
fyrir því að vinnufélagar mínir fundu
lykt afmér og sáu að ég var timbraður.
En ég leiddi það hjá mér. Ég fór að
forðast að standa mjög nærri fólki og
passaði mig á að tala ekki ,,ofan íþað“.
Og þeim mun aumari sem ég varð þeim
mun öfugsnúnari varð ég gegn vinnufé-
lögunum.
Ég hafði ákveðið drykkjumynstur.
Ég byrjaði heima, sat einn og drakk.
Vorkenndi sjálfum mér yfir skilnings-
leysi fjölskyldunnar og þusi konunnar.
Venjulega endaði það með því að ég
rauk út öskrandi og sagði að hér íþessu
leiðindabæli gæti enginn verið. Svo fór
ég á veitingahús og hélt áfram að drekka
-einn.
Og drykkjan smá óx. Við helgarnar
bættust tvö kvöld í miðri viku. En þótt
stöðugt hallaði meira á ógæfuhliðina
viðurkenndi ég aldrei fyrir sjálfum mér
að ég væri alkóhólisti. Ég notaði öll
önnur orð. Ég lofaði og laug — stráði
um mig fölskum loforðum - eins og
alkohólistar eru meistarar í að gera. Ég
vorkenndi sjálfum mér óskaplega og
hafði stöðug tilefni til þess að drekkja
sorgum mínum.
1982 var allt komið í óefni; ég hafði
ekki neina stjórn á drykkjunni. Ég hag-
aði mér eins og skepna allt árið.
Að lokum fékk fjölskyldan nóg —
meira en nóg. Konan fluttifrá mér með
börnin okkar. Hún gat ekki meira.
r i skildi ég að ég var kominn að vega-
mótum. En ég gat samt ekkert gert. Ég
sat í staðinn heima aleinn öll kvöld og
drakk og vorkenndi sjálfum mér meira
en nokkru sinnifyrr.
Að drekka eins og ég gerði getur bara
20 VINNAN